Συνεδρία 62: Αρχίζει το Ματς

Μπορεί να έχουν αρχίσει ήδη τα πρωταθλήματα Γαλλίας, Αγγλίας και χθες το Γερμανικό, αλλά για εμένα η σεζόν ξεκινά όταν ακουστεί το πρώτο σφύριγμα στην Ισπανία. Η La Liga είναι η αγάπη μου από το 1990 κιόλας και μπορεί να μην έχει τον ανταγωνισμό ή την προβολή της Premier League, αλλά όπως έλεγε και εκείνος ο οπαδός της Racing Club στο El Secreto de Sus Ojos: Το πάθος είναι πάθος.

Αναλύσεις για τις ομάδες, τις μεταγραφές και την κατάστασή τους δε νομίζω να περιμένετε να βρείτε εδώ. Υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες που ασχολούνται με αυτά. Εδώ λέμε ιστορίες και αν τύχει κάνουμε και καμιά ανάλυση σε κάτι που σπουδάσαμε. Έτσι λοιπόν θα πάω πίσω στο 1989.

Ήμουν πέντε χρονών και ο μικρασιάτης φίλος μου προσπαθούσε απελπισμένα να με κάνει ΑΕΚ. Επειδή πήγαινα συχνά στο Μαρτινέγκο λόγω εγγύτητας και το κιτρινόμαυρο μου ήταν οικείο λόγω Εργοτέλη, ταυτιζόμουν εύκολα με το κιτρινόμαυρο που έβλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης. Προτιμούσα όμως να κλοτσάω τη μπάλα στη βεράντα, στο δρόμο ή στην αλάνα από το να τη βλέπω. Μέχρι που κάποια στιγμή έχουμε πάει σε κάτι φίλους των γονιών μου που είχαν παιδιά λίγο μεγαλύτερα από εμένα. Ο μικρός γιος ήταν εφτά, ο μεγάλος δέκα και είχαν και μια κόρη που ήταν ακόμα τεσσάρων. Τα παιδιά έβλεπαν κάτι στην τηλεόραση που δεν ήταν ποδόσφαιρο ήταν κάτι άλλο.

Έπαιζε η Barça του προπονητή Cruyff. Κάθισα αποσβωλομένος στην οθόνη και παρακολουθούσα μια χορογραφία κινήσεων και προσπαθειών. Από εκείνο το παιχνίδι δε θυμάμαι σε πραγματικό χρόνο ούτε τον αντίπαλο, ούτε τα ονόματα των παιχτών, ούτε ποιος περιέγραφε και τι έλεγε. Δε θυμάμαι καν τι είχε μαγειρέψει η οικοδέσποινα και ήμουν και φαγανό παιδί. Αργότερα έβαλα κάτω τις ημερομηνίες και τα βρήκα όλα, αλλά δεν έχει σημασία. Ήταν η μέρα που πραγματικά ερωτεύτηκα το άθλημα.

Προσπαθώ να φέρω τον εαυτό μου σε 3D απεικόνιση της σκηνής χρόνια μετά. Καφέ υφασμάτινος καναπές στο σαλόνι, με δύο ασορτί πολυθρόνες. Ξύλινο τραπεζάκι καρυδιάς στο πλάι με λευκό σεμεδάκι, επάνω αποξηραμένα φυτά. Στο κέντρο τραπέζι κοντό, καρυδιά ξανά με τραπεζομάντηλο και η τηλεόραση σε ένα σύνθετο δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Κάτω από την τηλεόραση βιβλία, που είναι ένα κοντράστ από μόνο του. Εγώ είμαι παγωμένος σε ένα μαξιλάρι στο πάτωμα. Θυμίζει εκείνες τις σκηνές σε κάτι ρομαντικές κομεντί αμερικάνικες που η γκόμενα βλέπει το τύπο και ο χρόνος παγώνει (νομίζω ότι λέγεται το φαινόμενο Meg Ryan).

Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας χαίρομαι που δεν ανασκεύασα την επιλογή μου. Είμαι Barcelona επειδή τότε ανοίχτηκε μπροστά μου το άθλημα. Είμαι Barcelona και για πολλούς άλλους λόγους. Λόγους που δε μου επέτρεψαν ας πούμε να υποστηρίξω τη Milan. Έμαθα επίσης μακρυά από τη μαλακία και την καφρίλα της Ελλάδος να σέβομαι τους αντιπάλους. Διαφωνώ με τη Real Madrid αλλά δεν τη μισώ. Ίσα-ίσα που σέβομαι απεριόριστα το μεγαλύτερό μας αντίπαλο. Μόνο οι δυο μας δε φτάνει όμως. Το πρωτάθλημα ήταν πιο ωραίο όταν πχ δέκατη αγωνιστική έβλεπες σε διαφορά 2 πόντων Barcelona, Valencia, Real Madrid, La Coruña & Betis (2000).

Ευχαριστώ τον Cholo Simeone που έβαλε ξανά την Atlético στην εξίσωση. Πλέον είμαστε μια κούρσα για τρεις, αλλά πρέπει και οι άλλοι να αρχίσουν να μας δυσκολεύουν λίγο περισσότερο. Χρειαζόμαστε τη Bilbao και τη Valencia κυρίως και τις έδρες της Ανδαλουσίας. Αυτά γιατί μόλις αρχίζει το ματς.