Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Συνεδρία 60: Κάτω Απ’ το Μαξιλάρι


Η μακροσκελής απουσία μου από το blog στηρίζεται σε μιαν όχι και τόσο ευχάριστη κατάσταση. Η γιαγιά της συμβίας πέρασε διπλό εγκεφαλικό και τρέχαμε σαν παλαβοί. Παρά τα 90 της χρόνια η γριά την έβγαλε και πραγματικά εκφράζω το θαυμασμό μου για το πόσο γερή κράση μπορεί να είναι ένας οργανισμός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για άνθρωπο που όσο καιρό δε δούλευε στα χωράφια και στα ζώα, δούλευε σε ξενοδοχεία ως μαγείρισσα και καθαρίστρια. Το εντυπωσιακότερο βέβαια είναι ότι έμεινε μόλις 4 μέρες στο νοσοκομείο και μετά από μόλις μια μέρα παραμονής στο σπίτι περπάτησε.

Σε αυτές τις περιστάσεις εκτάκτου ανάγκης μπορείς να παρατηρήσεις να ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα σα δυό παράλληλες μορφές όλες οι εκφάνσεις του μεγαλείου και της κακομοιριάς της ανθρώπινης φύσης. Ο άρρωστος γίνεται ο παραμορφωτικός καθρέπτης μέσα από τον οποίο αντανακλάται ότι έχει στο μυαλό και στην ψυχή του ο κάθε συγγενής, γείτονας, ή παρατρεχάμενος. Είδα ανθρώπους να τα έχουν χαμένα και να μην ξέρουν τι να κάνουν από το αιφνίδιο του πράγματος και το σοκ που αυτό επιφέρει, άλλους πραγματικά να νοιάζονται και να βοηθούν, τις κλασσικές κουτσομπόλες που ήρθαν να δουν τι έγινε, μόνο και μόνο για να σταθούν στη μέση και να αναφωνούν ‘Τι είναι αυτό που πάθατε!’, εκείνους που ήθελαν να φύγει η γριά για να μοιραστεί η περιουσία (τι περιουσία τώρα, δυόμισι χωράφια ελιές, τέλος πάντων), και οι χειρότεροι που ήθελαν να τη βγάλει η γιαγιά αλλά να μείνει κατάκοιτη για να ταλαιπωρούνται άλλοι.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος του κόσμου. Όμως έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο παππούς μου είχε πάντα όνειρο «να φύγω ορθός παιδί μου». Και τελικά τα κατάφερε. Στα 94 του μπορούσε να αυτοεξυπηρετείται και έπινε και καμιά ρακή όταν δεν το έβλεπε η γιαγιά. Αντίθετα οι δύο γιαγιάδες μου έχουν καταπέσει. Με θλίβει αυτό που βλέπω. Το αλτσχάιμερ είναι βάναυσο πράγμα. Να μη θυμάσαι ότι έχεις ζήσει και ό,τι έχεις ζήσει. Τα παιδιά σου, τα ανίψια σου και τα εγγόνια σου γίνονται άγνωστοι επισκέπτες. Καταλήγεις να μη θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος: ξεχνάς να φας, να πιείς νερό, να πας τουαλέτα. Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν επιθυμώ να μου συμβεί και αν είχα την εποπτεία ενός τέτοιου ανθρώπου... δεν θα την είχα. Κάθε φορά που βλέπω τις γιαγιάδες μου θέλω πραγματικά να πάθουν κάτι από τη συγκίνηση και να φύγουν εκείνη τη στιγμή.

Ευτυχώς κάποιοι έχουν μεγαλύτερες αντοχές στην ανθρώπινη κατάπτωση από εμένα. Υποστηρίζουν και φροντίζουν τους ηλικιωμένους που έχουν χάσει πολλά στοιχεία από την ανθρώπινη υπόστασή τους. Ένας μπάρπας στο χωριό της μητέρας μου έλεγε μια μαντινάδα παλιά: «Χάρε σε σένα ομιλώ και τούτο μόνο άκου, όντε θαν έρθεις να με βρεις να ‘μαι του πεταμάτου». Ο γέρο-Χούλιος τα κατάφερε. Έφτασε 92 και δεν μπορούσε πια να περπατήσει, δεν έτρωγε τα μισά φαγητά, αλλά δεν είχε χάσει το μυαλό του. Μεγάλο πράγμα αυτό και ίσως η πιο τρανταχτή περίπτωση που δείχνει την υπεροχή του νου έναντι του σώματος.

Η γιαγιά της συμβίας την έβγαλε από το εγκεφαλικό. Έστριψε στη γωνία αυτού του κόσμου και έκανε αναστροφή. Και φυσικά το μεγαλείο της υποκρισίας επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα όταν ο ασθενής βρίσκεται σε αυτήν την ηλικία. Ηδονίζομαι πραγματικά όταν βλέπω την απογοήτευση στο βλέμμα και τις εκφράσεις του προσώπου που παίρνουν εκείνοι που ήθελαν τη γιαγιά είτε νεκρή, είτε κατάκοιτη. Τώρα που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, πάντα σε όσους δεν ήταν παρόντες στο νοσοκομείο. Image making βλάχικου επιπέδου με την ελληνική επαρχία να δίνει τα ρέστα της σε μια παρτίδα χαμένη από χέρι. Οι άλλοι που βοήθησαν ή σάστισαν είναι ικανοποιημένοι και ξέρουν, όπως ξέρει και η γριά, και αυτό είναι παραπάνω από αρκετό.

Κλείνοντας να πω και κάτι για τους γιατρούς. Η διαφορά επιπέδου, συμπεριφοράς και διάθεσης μεταξύ των γιατρών των νοσοκομείων και εκείνων των κέντρων υγείας είναι συγκλονιστική. Οι πρώτοι παρά τις 36 ώρες εφημεριών, τα απίστευτο κόσμο που έχουν και τις τεράστιες ελλείψεις σε αναλώσιμα κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν. Φυσικά και γίνονται απότομοι όταν τους μιλάνε 15 συγγενείς ασθενών ταυτόχρονα, ναι σπάνε τα νεύρα τους όταν του λένε πως να κάνουν τη δουλειά τους και βέβαια βάζουν τους ασθενείς στη σειρά προτεραιότητας που εκείνοι έχουν αποφασίσει και όχι σε ότι τους υποδεικνύει ο κάθε συνοδός. Είδα όμως από πρώτο χέρι ότι δεν είναι υπερβολή αυτό που λέγεται ότι οι γιατροί είναι αυτοί που κρατάνε το σύστημα υγείας ακόμα όρθιο. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για νοσοκόμες και λοιπό προσωπικό. Όπως δεν έχω λόγια να περιγράψω τους ευθυνόφοβους τύπους στα κέντρα υγείας. Σε δύο διαφορετικά που πήγα ήθελαν να διώξουν τη γιαγιά διότι α) δεν είχαν αναλώσιμα και β) για να μην τους πεθάνει εκεί και πάρουν την ευθύνη. Σε αυτό προσθέτω και τρεις (!) λάθος διαγνώσεις.


Η ζωή συνεχίζεται πάντως, όπως και τα σόου που ανεβάζει καθημερινά στον ατέρμονο θίασο της πραγματικότητας. Η μόνη μου απορία με όλους τους σκατόψυχους είναι πως κοιμούνται όταν βάζουν τόσο μίσος κάτω από το μαξιλάρι.

2 σχόλια:

  1. Τρεις στους τέσσερις παππούδες μου καταπέσαν για αρκετό καιρό πριν πεθάνουν. Ο μόνος που την έβγαλε "στεκούμενος" ήταν ο συνονόματος μου, ο οποίος είχε δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι αν δεν μπορεί να "συγυριέται", να με "ξεζαλωθείτε παιδί μ' ''. Με το που έπεσε και έσπασε γοφό στα 92 του, ενώ κατά τα άλλα δεν είχε πρόβλημα, σε τρεις μέρες έσβησε. Σα να αυτοκτόνησε με το μυαλό, σα να αφέθηκε.
    Το κοινωνικό περιβάλλον έχει όλα αυτά που περιγράφεις αλλά και άλλα, όμορφα και σιχαμένα.
    Όσον αφορά τους γιατρούς, επειδή έχω δύο από το σόι νεογιατρουδάκια στα σαράντα παρά σε νοσοκομεία, κάθε φορά που τους πιάνω την σχετική κουβέντα ψυχοπλακώνομαι με την κατάντια μας και σε αυτόν τον τομέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξέρεις δεν είναι θέμα ηλικίας. Ο παππούς που γνώρισα (ο άλλος πέθανε όταν ο πατέρας μου ήταν 14) έφυγε στα 94 του και ήταν μια χαρά μέχρι τις τελευταίες 2 μέρες. 1 μήνα πριν πεθάνει μίλαγα μαζί του κανονικά και θυμόταν τα γαλλικά που είχε μάθει ως ασυρματιστής στον πόλεμο στην Αλβανία, 60 χρόνια μετά! Οι γιαγιάδες μου είναι νεότερες αλλά στα μαύρα τους τα χάλια. Σημείο που λες ότι ο θάνατος είναι λύτρωση.

    Στη δική μου οικογένεια έχω σε βαθμό μέχρι πρώτο ξάδερφο/η των γονιών μου 7 γιατρούς. Όλοι έχουν ιστορίες που θα έκαναν τον Αρκά να γράψει 12άτομη εγκυκλοπαίδεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή