Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Συνεδρία 37: Σ’ Αυτόν τον Κόσμο




Τον τελευταίο καιρό για επαγγελματικούς λόγους διάβασα ξανά κάποιες θεωρίες περί της σύνδεσης πολέμου και ηθικής. Επειδή η όλη ενασχόληση σχετιζόταν με ένα ετήσιο συνέδριο στο οποίο θα συμμετείχαν και ακαδημαϊκοί που έχουν ασχοληθεί με το φιλοσοφικό κομμάτι του φαινομένου του πολέμου, ανέτρεξα και σε κλασσικά κείμενα των Hobbes, Lock, Clausewitz, Schmitt, Howard, και Foucault.

Το κεντρικό ζήτημα που τελικά συζητήθηκε ήταν αν στις μέρες μας ισχύει η ρήση του Clausewitz, ότι ‘ο πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα’, ή αν η Δύση του 21ου αιώνα επιβεβαιώνει το Foucault ότι ‘η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου στην εσωτερική διακυβέρνηση των κρατών’. Όλα κυλούσαν όπως συνήθως, δηλαδή διάφοροι ακαδημαϊκοί είχαν μιλήσει με σκοπό να στήσουν τη σημαία της θεωρίας που εκπροσωπούν πάνω στο λόφο και να την υπερασπιστούν μέχρι θανάτου, μέχρι που μίλησε ο Didier Bigo. Ο Γάλλος, από τους θεμελιωτές του securitization theory (το οποίο δε θα αναλύσω εδώ), έκανε μιαν εκτενή αναφορά στο ζήτημα της οικουμενικότητας (universality) των αξιών.

Υιοθετώντας μιαν ιστορική προσέγγιση, ο Bigo επιχειρηματολογούσε πάνω στην προσπάθεια κάθε φιλοσοφικής προσέγγισης να προσδώσει μια γενική, πανανθρώπινη και παγκόσμια ισχύ στους ισχυρισμούς της. Από την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, η Αλήθεια ήταν μία, είτε αυτή εκφραζόταν με φιλοσοφικούς Πλατωνικούς και Αριστοτελικούς όρους, είτε με το Ρωμαϊκό δίκαιο και εκτεινόταν στα όρια του (γνωστού) κόσμου. Το επόμενο στάδιο, στη διεκδίκηση της οικουμενικότητας ενός και μόνο αξιακού συστήματος ήταν η θρησκεία.

Η θρησκεία έχει το κοινό με τη φιλοσοφία ότι υποστηρίζει τη μία και μοναδική Αλήθεια. Ακόμα και φιλοσοφικές θεωρίες που αμφισβητούν τα πάντα, όπως ο σχετικισμός, αποδέχονται ότι υπάρχει μια γενική αλήθεια: ότι τα πάντα είναι σχετικά. Επίσης έχει το κοινό με το δίκαιο ότι εμπεριέχει ένα σύνολο κανόνων στους οποίους οι άνθρωποι οφείλουν να υπακούν. Οι θρησκείες αποτελούνται από δόγματα, τα οποία αντίθετα με τις θεωρίες δεν μπορούν να ανατραπούν. Δόγματα πανανθρώπινα, παγκόσμια και αληθή τα οποία υποστηρίζουν ότι οι πράξεις σε αυτή τη ζωή είναι απλώς μια δοκιμασία, οι ενδείξεις για την επόμενη, που αξιολογική κρίνεται σπουδαιότερη.
Δημιουργήθηκαν λοιπόν τα αντίστοιχα διοικητικά συστήματα που είχαν ως κέντρο την εκκλησία και κυβερνούσαν σύμφωνα με το δικό της αξιολογικό σύστημα. Η ζωή παρέμενε γραμμική, πράγμα που καταδεικνύεται καλύτερα από το θεσμό της ‘Ελέω Θεού Μοναρχίας’. Μέχρι που ο Διαφωτισμός κατέστρεψε τις γέφυρες των δύο κόσμων. Η διοίκηση επαναδιατυπώθηκε ως ένα σύνολο αποφάσεων και πράξεων ανθρώπων που κρίνουν με γνώμονα το συμφέρον (τους). Τα αντικρουόμενα συμφέροντα δημιούργησαν την έννοια της πολιτικής, που ορίζεται από την κρίση, τον Ορθό Λόγο. Μόνο που ο ορθολογισμός αναδεικνύεται σε παγκόσμια, οικουμενική αξία άσκησης πολιτικής επίσης. Ως εκ τούτου, καταλαμβάνει τη θέση δόγματος, περιοριζόμενος βέβαια, μοναχά σε αυτόν τον κόσμο.

Οι διάφορες πολιτικές θεωρίες που αναπτύχθηκαν από το 17ο αιώνα και μετά, μπορεί μεν να αποτελούν ένα πλέγμα αξιών και δράσεων, όμως λειτουργούν υπό το δόγμα του ορθολογισμού. Το περίεργο είναι ότι, αν και θεωρίες, αρκετές έχουν τελολογικό χαρακτήρα και στην πρακτική τους λειτουργούν ως δόγματα. Ο φιλελευθερισμός διεκδικεί την παγκοσμιότητά του από την εποχή του Adam Smith και πολλοί θιασώτες του έσπευσαν να την πανηγυρίσουν με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Ο κουμμουνισμός από τη μεριά του αναφέρεται σε ‘παγκόσμια επανάσταση’ και εμπεριέχει πολλά στοιχεία οικουμενικότητας. Θεωρίες που ζητάνε πίστη από τους απολογητές τους και δομούν συστήματα στην ολότητά τους.

Και αν ο κουμμουνισμός είναι η μόνη θεωρία που αποκηρύττει τη θρησκεία, ο φιλελευθερισμός, η σοσιαλδημοκρατία και οι υπόλοιπες δεν την απορρίπτουν, αφού ασχολούνται με δύο διαφορετικούς κόσμους. Η πολιτική με αυτόν και η θρησκεία με τον άλλο. (Σημ. η Αναρχία δεν αναφέρεται διότι ο Bigo ασχολήθηκε μόνο με θεωρίες που σκοπεύουν να ασκήσουν διοίκηση σε έναν κρατικό μηχανισμό). Τα αξιακά συστήματα όμως πολιτικών θεωριών και θρησκειών δε συμπίπτουν απαραίτητα (αρκετά συχνά σημειώνω εγώ) και δημιουργούνται τριβές και ενίοτε συγκρούσεις. Αυτό συμβαίνει διότι α) η εκκλησία αποτελεί θεσμό που διεκδικεί τα συμφέροντά της σε αυτόν τον κόσμο και β) οι σύγχρονες κοινωνίες δεν έχουν ακόμα αποκοπεί πλήρως από την ποιμενική λογική της εκκλησιαστικής διοίκησης. Το δεύτερο έχει ως αποτέλεσμα κομμάτια του πληθυσμού να αξιολογούν σπουδαιότερα την επόμενη ζωή από αυτήν. Επειδή αυτά τα κομμάτια του πληθυσμού στις Δυτικές κοινωνίες μεταφράζονται σε ψήφους, η πολιτική προσπαθεί να τα προσελκύσει, υποχωρώντας ή ταυτιζόμενη με την ατζέντα της εκκλησίας, όπως έκαναν τα φασιστικά ή κάνουν να νέο-φασιστικά κόμματα στην Ευρώπη.

Ο Bigo συνέχισε αναλύοντας πράγματα για στα οποία θα αναφερθώ σε ένα άλλο post, όπως την αλλαγή της έννοιας της ασφάλειας και τη διαστρέβλωσής της, όπως και για τη ρητορική δημιουργία ζητημάτων ασφαλείας. Αυτό που ενδιαφέρει όμως είναι ότι κατέληξε σε μια παρατήρηση που έχει κάνει ο Giorgio Agamben πάνω στο σύγχρονο κόσμο: Οι πολώσεις στο Δυτικό κόσμο τα τελευταία δέκα χρόνια (σημ. η δήλωση έγινε το 2010), δείχνουν ότι ο Foucault είχε παρατηρήσει σωστά ότι πολεμικές πρακτικές έχουν μεταφερθεί στο εσωτερικό των κρατών της φιλελεύθερης δημοκρατίας και ασκούνται μεταξύ εκείνων των ομάδων που κέρδισαν και εκείνων που έχασαν τις κοινωνικές μάχες. Έχει επίσης δίκιο ότι η βίο-πολιτική, το δικαίωμα δηλαδή της ζωής και εκείνο του να αφήσεις κάποιον να πεθάνει, δημιουργεί μιαν αντίρροπη νέκρο-πολιτική. Αυτό που δεν είδε ο Foucault είναι ότι την τελευταία την καπηλεύεται ακόμα η εκκλησία. Όχι η ατομική πίστη του καθενός, αλλά η εκκλησία ως θεσμός. Η πολιτική λειτουργεί ανάμεσα σε δύο σφαίρες: αυτή των χειρονομιών και εκείνη της διαλεκτικής. Η πρώτη αποτελεί το πραγματικό της πεδίο, το χώρο στον οποίο μπορεί να δράσει. Η δεύτερη στο επίπεδο της ίδιας πολιτικής έχει χρεοκοπήσει και πλέον βρίσκεται σε μια διαλεκτική με την εκκλησία. Φοβάμαι ότι η σύνθεση θα είναι ο Homo Sacer, ο Ιερός Άνθρωπος, όχι επειδή θα προστατεύεται η ζωή των όντων ως κάτι ιερό σε αυτή τη ζωή, αλλά διότι θα μαρτυρήσουν για την επόμενη.

Έτσι λοιπόν είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ο πρόεδρος ενός κόμματος είναι άθεος. Δε θα μπορέσει να οδηγήσει το ποίμνιο από αυτή τη ζωή στην επόμενη. Έτσι δε χρειάζεται να ακούσουμε τις προτάσεις των κομμάτων, να διαβάσουμε το πρόγραμμά τους, να κρίνουμε τους εκπροσώπους τους. Τί πολιτική είναι αυτή που περιορίζεται σ' αυτόν τον κόσμο;   

13 σχόλια:

  1. Ωραίο κείμενο.

    Οι θρησκευτικές εντολές πάντως δεν είναι ακριβώς άκαμπτες , για παράδειγμα κανείς δεν σκοτώνει την γυναίκα του στο κατώφλι του σπιτιού του πατέρα της αν δεν είναι παρθένα την πρώτη νύχτα του γάμου, κανείς δεν σκοτώνει τον γείτονα του αν δουλεύει τη Σάββατο, κανείς δεν σκοτώνει όσους του προτείνουν κάποιον άλλον θεό κλπ, παρόλο που όλα αυτά όπως και πολλά άλλα περιγράφονται στο Δευτερονομικόν, το Λευτικόν και κάτι άλλα κεφάλαια της Παλαιάς Διαθήκης της Αγίας Γραφής.
    Ο λόγος για τον οποίο δεν τηρούνται είναι η πρόοδος, η λογική και η ενσυναίσθηση που μπορεί να ήρθαν αργά αλλά επικράτησαν στον χριστιανικό και μεταχριστιανικό κόσμο.
    Ο τρόπος με τον οποίο η εκκλησία αντιμετώπιζε όλο αυτό ήταν με το αναγάγει όλες αυτές τις βίαιες και κάφρικες πρακτικές σε παραβολές, παραδείγματα και φαντασιακά σχήματα που εξυπηρετούσαν την αφήγηση και όχι ως κυριολεκτικές παραινέσεις (προς θεού!).
    Μπορούμε να δούμε στις μέρες μας κάτι ανάλογο να συμβαίνει με το intelligent design που προσπαθεί να δώσει επιστημονικό credit στην χριστιανική θρησκεία τώρα που η θεωρία της εξέλιξης μπορεί να αποδειχτεί και η αφήγηση των Πρωτόπλαστων χάνει συνεχώς έδαφος.
    Παρόλαυτα βλέπουμε οτι εδώ και καιρό η χριστιανική ηγεσία δέχεται πιέσεις και υποκύπτει σε αυτές στο να είναι μια πιο καλοήθης δύναμη όσο και αν υπάρχει ακόμα μεγάλη απόσταση να διανύσει σε πολλά ζητήματα όπως για παράδειγμα στην σντισύλληψη στην Αφρική (που ουσιαστικά καταδικάζει κόσμο στο Aids) ή τις εκτρώσεις στην Λανική Αμερική.
    Ο Ισλαμικός κόσμος αντιθετως δεν έχει κάνει ακόμα αυτό το ξεκαθάρισμα ανάμεσα στην θρησκεία και τα πολιτικά δικαιώματα και αυτό είναι ανησυχητικό αλλά επίσης δεν είναι του παρόντος..

    Για τον Τσίπρα:
    Η ΝΔ και κανένας άλλος δεν έχει κανένα δικαίωμα να εγκαλεί οποιονδήποτε αναφορικά με το αν είναι θρησκευόμενος ή όχι.
    Χωρίς να είμαι φαν του (ακραίου λαϊκιστή) Τσίπρα και του Σύριζα, αυτή η ανακοίνωση μου προκάλεσε έκπληξη και αρνητική εντύπωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειδικά για το ευφυές σχέδιο, είναι κατά τη γνώμη μου μία στρατηγική υποχώρηση του Χριστιανισμού η οποία θα ου δώσε κάποιες δεκαετίες ακόμη. Αλλά θεωρώ ότι σιγά-σιγά θα περνάει στο περιθώριο, και γενικά οι συνετεταγμένες θρησκείες, με την πρόοδο της επεξηγηματικής και αποδεικτικής δύναμης της επιστήμης. Αρκεί βέβαια να μην εμφανιστεί η οποιαδήποτε θεότητα και αποδείξει την ύπαρξή της.

      Διαγραφή
  2. Το ζήτημα Λύκε είναι από που προέρχονται οι θρησκευτικές εντολές για το πόση 'ελαστικότητα' έχουν. Οι εντολές που είναι ρητά γραμμένες στα ιερά κείμενα είναι άκαμπτες. Οι εντολές που δίνουν οι άνθρωποι ερμηνεύοντας τα ιερά κείμενα αναθεωρούνται. Για παράδειγμα, εκτός του Κορανίου, κανένα άλλο δε γράφει για την αρετή της παρθενίας, αν και ψέγουν τις πόρνες. Η θεσμοθέτηση της εξίσωσης παρθενία=αρετή ήταν απόφαση των Ιερών Συνόδων, δηλαδή ανθρώπων, ερμηνεύοντας το 'ενάρετος'. Ειδικά στον Ιουδαϊσμό, οι 'νομοδιδάσκαλοι' ήταν κράτος για πολλά χρόνια (μπορεί και ακόμα, αλλά δεν είναι της ώρας).

    Ο σεβασμός στις άλλες θρησκείες χάνεται με την έλευση του Χριστιανισμού. Αν ανατρέξει κάποιος στις αρχαίες θρησκείες, θα δει τη λογική ότι το θρήσκευμα αποτελούσε πολιτιστικό στοιχείο συνδεδεμένο με 1 διακριτό πολιτισμό και ήταν σεβαστό από τους άλλους. Διότι δεν υπήρχε η έννοια της οικουμενικότητας. Ακόμα και οι Ρωμαίοι που είχαν πιο παγκόσμια προοπτική, έδιναν βάση στο δίκαιο. Όσο ο ορθολογισμός και η επιστημονική έρευνα εμπεδώνονται τόσο προκύπτει η 'ρητορική της Αντιγόνης' που λέει και ο Agamben. Για την μεταφυσική ανωτερότητα του θεϊκού δικαίου.

    Μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε μόλις η 2η γενιά που λαμβάνει πλήρη, επιστημονική μόρφωση. Σκέψου ότι μέσα σε 15 χρόνια οι άθεοι στις Δυτικές κοινωνίες έχουν αυξηθεί από το 5,2% στο 14,9%.Οι φαντασιακές διηγήσεις δεν πείθουν πια. Το ζήτημα της αντισύλληψης περισσότερο από αυτό της έκτρωσης, σχετίζεται με το 'νόμο' της απαγόρευσης των προγαμιαίων σχέσεων. Οπότε υπάρχει ένα θεμελιακό ζήτημα στην αποδοχή του. Η έκτρωση είναι πιο πολίπλοκο ζήτημα, αλλά πριν τη Λατινική Αμερική, ας ξεκινήσουμε με την Ιταλία και την Ισπανία. Στην Ιταλία ενώ νομικά επιτρέπεται, πρακτικά είναι αδύνατο να μπορέσει 1 γυναίκα να κάνει έκτρωση και οι Ιταλίδες πάνε σε Ελβετία και Γαλλία για να το κάνουν. Στην Ισπανία είναι πολύ πρόσφατο για να το έχεις χάσει.

    Συμφωνώ για το Ισλάμ. Αλλά μην ξεχνάμε ότι το Ισλάμ βρίσκεται περίπου στο 15ο αιώνα, με μεγάλο πρόβλημα ότι οι σύγχρονες τεχνολογίες κάνουν τις διαφορές με τις υπόλοιπες θρησκείες, αλλά και τις επιστήμες να πιέζουν πιο βαριά.

    Όσο για το τελευταίο, ως πολιτικός επιστήμονας απαιτώ να κρίνεται κάποιος πολιτικός με βάση το πρόγραμμά του, τις θέσεις του, τη συνέπειά του και το πώς αιτιολογεί τις πράξεις του. Επίσης το πόσο εφικτό κρίνει ο καθένας να υλοποιηθούν οι διακηρύξεις του. Όλο το άλλο είναι irrelevant. Μπορεί να θεωρείς τον κάθε Τσίπρα λαϊκιστή/λυτρωτή, συνεπή/ονειροπόλο, επικίνδυνο/λύση, αφελή/πνευματώδη, αλλά η κρίση πρέπει να στηρίζεται στο πρακτέο και το εφικτό. Το αν είναι θρησκευόμενος 1 πολιτικός είναι άσχετο, άσε που δε δείχνει και καμιά αρετή. Υπάρχουν αρκετά Βατοπέδια στην ιστορία της χώρας, αλλά και της Ευρώπης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ουφ, πολλαπλώς βαρύ και ωραίο άρθρο. Σήμερα δεν έχω χρόνο να ασχετολογήσω φλυαρώντας ακαταπαύστως, όπως με προγκάει το γραπτό. Όμως να πω το κοντομακρύ μου για λίγο. Πρώτον γιατί κύριε ραμόν να πρέπει να ισχύει το ένα ή το άλλο; Με εκνευρίζουν μάλλον οι μοναδικές λύσεις και αλήθειες σχεδόν όσο και η θεωρία "Μπάμπης ο Φλού" μεν, φημώ δε ότι και ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής ανταγωνισμού δυνάμεων, συμφερόντων, ιδεών και ιδεοληψιών με ένοπλα μέσα, και εξασκώντας πολιτική διεξάγεις πόλλές φορές πόλεμο, ιδιαίτερα αιματηρό κιόλας, μέσα στην κοινωνία. Εδώ σε θέλω επιστήμονα. Το αντέχει η επιστημοσύνη το πολλαπλώς συνισχύον;
    Δεύτερον, ζηλεύω από άποψη αγοράς την Θρησκεία. Η καλύτερη μπίζνα, κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί μετά την πληρωμή για την υπηρεσία που παρέχεται, την ζωή μετά. άντε γύρνα εσύ να πεις, "ξες φίλε. μπούρδες μου τσαμπόυναγες, φέρε πίσω την ζωή μου να ξαναζήσω λεύτερος από τέτοια πραματα". Γυρνάς;
    Ουφ, θα σας ξαναενοχλήσω σχετικώς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διλοτι Αταραξία δε γίνεται να ισχύουν και τα δύο παράλληλα. Ο πόλεμος και η πολιτική έχουν διαφορετικά συστήματα λειτουργίας και δράσης και στηρίζονται σε ένα αντιθετικό σχήμα. Παρόλο που ο Wiston Churchill είχε πει ότι 'Η πολιτική είναι σαν τον πόλεμο, μόνο που στον πόλεμο μπορείς να πεθάνεις μόνο μία φορά', υπάρχει η σύγκρουση της φιλοσοφικής βάσης των στρουκτουραλιστών με τον Kant και το ιδεατό του περί 'Παγκόσμιας Ειρήνης'.

    Η πολιτική είναι διαχείριση και διοίκηση. Έχει στόχους που εναλλάσσονται, ανάλογα με το ποιος ασκεί τη διοίκηση και αν ο πόλεμος είναι η συνέχισή της, τότε ο πόλεμος αποτελεί εργαλείο πολιτικής. Αντίθετα, ο πόλεμος έχει σταθερούς στόχους, έχει μηχανιστική δράση, δηλαδή με μια επαναλληπτικότητα δράσεων να καταφέρει να υποτάξει τον αντίπαλο, και σταθερές δομές ιεραρχίας και εκπαίδευσης. Η πολιτική, ειδικά σε δημοκρατικές κοινωνίες, έχει τη λογική ότι η πλειοψηφία επιβάλλει την άποψή της, όμως αν η συμμαχία στην πλειοψηφία αλλάξει, διαφοροποιούνται και οι δράσεις. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις πολεμικής λογικής σε διοικήσεις, από τα απολυταρχικά καθεστώτα, στα ρατσιστικά (πχ Apartheid), τα ανηλεές κυνήγι της ΕΣΣΔ στις φιλελεύθερες λογικές και η ποινικοποίηση των κουμουνιστικών πεποιθήσεων σε ΗΠΑ και Δύση, όμως τα περσσότερα ήταν παροδικά. Ή μήπως όχι; Οι Foucault, Agamben, Neal και γενικότερα οι στρουκτουραλιστές θα διαφωνούσαν. Επιστρέφουμε σε μια λογική του Ηράκλειτου, ότι ο πόλεμος είναι πατέρας όλων. Ο πόλεμος, προσοχή, όχι η μάχη.

    Το πιο ενδιαφέρον από άποψη αγοράς με τις θρησκείες είναι ότι πωλείται ένα ανελαστικό προϊόν, του οποίου το εύρος τείνει στο άπειρο. Διότι η θεμελίωση της μεταθανάτιας ζωής, καταργεί το ορόσημο του θανάτου ως Τέλος και το αναγάγει σε μετάβαση. Και μετά την απομάκρυνση της ψυχής από το σώμα, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αν υπήρξε, ευθύνεται το άτομο για το βίο που διετέλεσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι πολύ λάθος δηλαδή που σκέφτομαι ότι ενδεχομένως παρόλες της δομικές διαφορές που μου παρουσιάζεις τελικά είναι παρόμοια πράγματα ο πόλεμος και η πολιτική; Διότι στην τελική και τα δύο είναι τρόποι να διαχειρισης καταστάσεων. Ο Πόλεμος δεν έχει στόχους που εναλλάσσονται; Μπορεί να ξεκινήσεις για κατάκτηση μιας χώρας και να καταλήξεις να έχιες στόχο να σταματήσεις τον πόλεμο διότι σε ξέσκισαν οι αμυνόμενοι πχ ρωσο-φινλανδικός πόλεμος. Μπορεί να απλά να συντηρείς αψιμαχίες και αν τους βρείς μπόσικους να τους καταλύσεις το κράτος πχ ανακατάληψη Πολής από Στρατηγόπουλο. Σταθερές δομές και ιεραρχίες ναι, αλλά πόσες φορές στην διάρκεια ενός πολέμου βλέπεις ιλιγγιώδεις ανόδους αξιωματικών και γκρεμοτσακίσματα στρατηγών, και για λόγους πολιτικής; Πχ Ναπολέων και Λεωνίδας Παρασκευόπουλος. Έτσι τα λέω από μνήμης και δεν είμαι και σίγουρος ότι υποστηρίζουν και πολύ καλά το επιχείρημά μου. Αλλά και στην πολιτική έχεις δει ας πούμε τους στόχους του ΚΚΕ να αλλάζουν; Θα μου πεις το ΚΚΕ δεν κάνει πολιτική αλλά πόλεμο στο σύστημα; Άρα; Ο Ανδρέας δεν υπερφαλλάγγισε την αριστερά για να έρθει στην Εξουσία; Ο Μητσοτάκης δνε χρησιμοποίησε black ops για να του την πάρει; Όπως και ο Μπους ο πρεσβύτερος για να υπερκεράσει(στρατιωτικός όρος) την δημοσκοπική προέλαση του Δουκάκις;
      Δεν ξέρω, δεν είναι και το επιστητό μου, αλλά δεν μου αλλάζει αυτή η αίσθηση ότι Πολεμος και η Πολιτική είναι σχεδόν αξεδιάλυτες και παραλλήλως χρησιμοποιούμενες δέσμες πρακτικών για την επίτευξη των στόχων διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων. Ακομα και στην οικονομία, οι συμπεριφορές ομοιάζουν με Πόλεμο, ασκώντας επιχειρηματική/οικονομική Πολιτική. Για λέγε ρ Ραμόν, και οι άλλοι, τόσο λάθος το διαισθάνομαι;

      Διαγραφή
  5. τρεις φιλοι συζητανε με θεμα τι θελουν να πουν οι δικοι τους τη μερα της κηδειας τους πανω απ το φερετρο.

    λεει ο πρωτος : θελω να πουν οτι ημουν καλος οικογενειαρχης και φιλος

    ο δευτερος : θελω να πουν οτι ημουν καλος ανθρωπος και φιλος με ολους

    κι ο τριτος : θελω να πουν "ρε ο μπαμπης κουνιεται"

    υ.γ. αν υπαρχει μετα θανατο ζωη θα περιμενω εξω απ την πορτα το φιλο μου Ramón Llul να διαπραγματευτει για μενα. προς το παρον ζω με βαση οτι τις συνεπιες θα τις υποστω εδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θα με περιμένεις Kots μέχρι να έρθω, ή να βγω από μέσα; Ποιος πιστεύεις ότι θα αποδημήσει 1ος;

    ΥΓ. Με σκλαβώνει που με θεωρείς τόσο καλό negotiator. Τύφλα να χει ο Samuel Jackson

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι θρησκευτικοί κανόνες είναι δογματικώς άκαμπτοι, προορίζονταν για να ακολουθούνται κυριολεκτικά αλλά ερμηνεύονται (κατ’ ανάγκη) στο πνεύμα την πρόοδο και την καλοσύνη της εποχής. Αν είχαν ακόμα την εξουσία οι κληρικοί τα ίδια θα έκαναν.
    Ένα πρόβλημα που συνιστά μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα χριστιανικά και τα ισλαμικά «ιερά» κέιμενα είναι τα περιθώρια που δίνουν για να δικαιολογηθεί η καφρίλα.
    Η Βίβλος αποτελείται απο χιλιάδες κεφάλαια απο δεκάδες διαφορετικούς συγγραφείς γραμμένα με διαφορά αιώνων το πρώτο απο το τελευταίο και κάποιος εύκολα μπορεί εκ των υστέρων να πει ότι μια οποιαδήποτε συγκεκριμένη καφρίλα, πχ σκότωσε τα παιδιά σου αν σου αντιμιλάνε, (Λευτικόν 20:9) χρησιμοποιηθηκε με μη κυριολεκτικό τρόπο απο τον συγγραφέα.
    Το Κοράνι όμως γράφτηκε απο έναν συγγραφέα τον Μοχάμεντ στην διάρκεια τριών δεκαετιών και καθ’ υπαγορευση του ίδιου του Αλλάχ όπως πιστεύουν οι μουσουλμάνοι. Επίσης, ενσωματώνει και ένα ποινικό κώδικα που λέγεται Σαρία. Αυτοί είναι κυρίως οι περιορισμοί που κάνουν δύσκολη την διαφορετική ερμηνεία των εντολών του και όχι τόσο εξαιτίας της ανωριμότητας του ισλάμ στον linear χρόνο. Όλες οι θρησκείες είναι ανώριμες (και αν όχι όλες οι Αβραμαικές σίγουρα είναι).

    Η “ωραιότητα” της παρθενίας απο την άλλη συναντάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης
    Ο ημίθεος Περσέας γεννηθηκε όταν ο Δίας επισκέφτηκε την παρθένα Δανάη με τη μορφή της χρυσής βροχής. Η παρθένα νηρήιδα Νάνα έκοψε απο μια αμυγδαλιά ένα καρπό ο οποίος είχε ποτιστεί απο το αίμα του (ερμαφρόδιτου) Αγδιστις και οδήγησε στη γέννηση του θεού Άττη.
    Ο Κρίσνα γεννήθηκε από την παρθένα Ντεβάκα, τα αδέρφια Ρομουλους και Ρόμους (είναι btw τα παιδάκια που θηλάζουν την λύκαινα στο logo της Roma FC ) γεννήθηκαν απο την παρθένα Ρέα Σύλβια, ο Χόρους γεννήθηκε απο την παρθένα Ίσιδα, κοκ

    Ακόμα και αν θεωρηθεί οτι δεν είναι αυτή καθαυτή η παρθενία το "ποιοτικό στοιχείο" αλλά το γεγονός του θαύματος της παρθενογέννησης (το οποίο αν γίνει πιστευτό δίνει ασύλληπτο κύρος και κατεπέκταση δύναμη στο εκάστοτε δόγμα) αργά ή γρήγορα η παρθενία αυτή καθαυτή θα γίνει το "ποιοτικό στοιχείο" ανάμεσα στους πληθυσμούς αυτού του δόγματος ως ένα απο τα "καλά παραδείγματα" που η θρησκεία διδάσκει ευθέως ή έστω υπονοεί.


    kots, αν βάλουμε πάντως τον Ραμόν να διαπραγματευτεί πιθανότατα θα μας εξασφαλίσει και τις 72 παρθένες, ούτε μία λιγότερη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ναι σε όλα στο πρώτο κομμάτι. Και συμπληρώνω ότι α) η μη γραμμικότητα στο Χριστιανισμό εξασφαλίστηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους, αλλά και στη μετά του Σχίσματος εποχή και με Μεταρρυθμίσεις, Αντί-Μεταρρυθμίσεις. Στον Ιουδαϊσμό είναι δομική η επανεξέταση των κανόνων και προβλέπεται από τα ιερά κείμενα.

    Δεν είναι μόνο το Κοράνι τόσο παρεμβατικό στην κοινωνική ζωή. Οι Βέδες και οι Ουλεμάδες του Ινδουϊσμού αποτελούν εξόχως παρεμβατικά στην κοινωνία κείμενα. Ειδικά σε περιπτώσεις σεκτών όπως οι Σιχ, ξεπερνιώνται και τα όρια του Ισλάμ. Όσο για την ωρίμανση των θρησκειών, με εξαίρεση των Σιντουϊσμό, αναρρωτιέμαι ειλικρινά αν υπάρχει άλλη που να αντέχει τη σύγκρουση με το χρόνο.

    Για τις ειδολολατρικές θρησκείες έχω 1 θεωρία για τη γυναικεία παρθενία. Σε μια περίοδο όπου η κεντρική προσφορά του ανθρώπου προς το Θείο ήταν η θυσία, η ύπαρξη αίματος στην πρώτη σεξουαλική επαφή δημιουργούσε αναπόφευκτα τη σύνδεση με την προσφορά, στο σύζυγο και στον έρωτα (μην μου την κλέψετε την ιδέα, θέλω να την κάνω κείμενο για δημοσίευση, αλλά προσμετρώ την αντίδραση των φεμινιστριών). Τώρα η σύνδεση της παρθένου με την αγνότητα, σχετίζεται με τη σύνδεση της αγνότητας με το Θείο. Η παρθένος γυναίκα ακροβατεί μεταξύ θείου και όντος, ενώ με τη 'θυσία' το αίμα την ολοκληρώνει ως άνθρωπο, στερώντας της τη σύνδεση με το Θείο. Γι' αυτό και σε πολλές γλώσσες η λέξη άνδρας και άνθρωπος ταυτίζονται, ενώ η γυναίκα διατηρεί κάτι αιθέριο. Οπότε η παρθενία είναι per se ποιοτικό στοιχείο.

    Η ιδέα αυτή διατηρείται στις μονοθεϊστικές θρησκείες. Η γυναίκα ανήκει στον άντρα που παντρέυεται. Ο γάμος, δηλαδή η ένωση των 2 με τη άδεια/ευλογία του Θεού, είναι το εισιτήριο της γυναίκας στην ανθρώπινη ζωή. Ως εκ τούτου, ο Θεός μπορεί να προέρχεται μόνο από 1 αγνό ον, μια γυναίκα, όσο ακόμα είναι παρθένος, όσο δηλαδή ακροβατεί μεταξύ Θείου και επίγειου. Ξέρω ότι έχει λογικά άλματα η ανάλυση, αλλά είναι 1 ιδέα που σκοπεύω να αναπτύξω σε 15 σελίδες και όχι σε 2 παραγράφους. Για περίληψη πάντως, παίρνετε 1 ιδέα.

    ΥΓ. Αν στο έτος 2050+ και μετά στην άλλη ζωή, αν υπάρχει, μπορούν να βρεθούν 72 παρθένες για κάθε άντρα, τότε οι άντρες θα έχουν κάνει πολλά εγκλήματα σε αυτή τη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αν υπάρχιε μετα θάνατον ζωή, τότε γιατί να μην αναβαπτίζονται σε αυτή όλες οι γυναίκες ως παρθένες και μάλιστα στο σημείο που η μορφή της κάθεμιας είναι γοητευτικότερη-εξερεθιστικότερη από ποτέ; Αν είναι να λέμε καμμιά παπαρια΄να περναέι η ώρα να το οργανώσουμε σωστά, κατά το συφέρο μας χαχαχαχα

      Διαγραφή
    2. κι ακομα, γιατι στη μετα θανατο ζωη ο παραδεισος να ειναι η επιθυμητη καταληξη απ τη στιγμη που στην κολαση θα πανε ολοι (και κυριως ΟΛΕΣ) οι ενδιαφεροντες ανθρωποι? και γιατι στην κολαση ο διαβολος να τιμωρει οσους ουσιαστικα ζουσαν συμφωνα με τις επιταγες του, δηλαδη μια ασωτη και αμαρτωλη ζωη? αν υπαρχει κολαση και παραδεισος ειμαι σχεδον σιγουρος οτι περιγραφεται με το παρακατω ανεκδοτο:

      ο αγιος πετρος κανει ξεναγηση στον αρτι αφιχθεντα ωστε να διαλεξει που θελει να παει. οσο πλησιαζουν στην κολαση ακουει μουσικη, γελια και γενικα μεγαλο τζερτζελο. μολις φτανουν βλεπει μπουζουκια να παιζουν, γκομενες ξεκωλα πανω στα τραπεζια, λουλουδια, χαλασμος και τσακιρ κεφι.

      καπακι πανε στον παραδεισο και επικρατουσε η απολυτη νεκρικη σιγη. μονο δυο τρεις γεροι προσευχονταν σιωπηλα και καπου στο βαθος ενας αγγελος φτερουγιζε.

      ρωταει ο νεκρος τον αγιο "γιατι στην κολαση γινεται πανηγυρι κι εδω ειναι ψοφια?". και του λεει εκεινος "ε τι? να φερουμε ορχηστρα για πεντε ατομα?"

      http://www.youtube.com/watch?v=vBecM3CQVD8

      Διαγραφή
  9. Καταρχάς να πω ότι το νέο Post θα ανέβει αύριο για τεχνικούς λόγους. Χάλασε ο υπολογιστής και πρέπει να δανείζομαι καμιά βδομάδα αυτόν της συμβίας, οπότε θα ανέβει ώρα που θα λείπει.

    Τώρα, η υποχώρηση του Χριστιανισμού δε γίνεται προς όφελος κάποιας άλλης θρησκείας, όπως συνέβη στο παρελθόν, αλλά προς όφελος της μη-θρησκείας. Όταν ο Χριστιανισμός έγινε η θρησκεία που πήρε τα σκήπτρα στον κόσμο, το έκανε εις βάρος των ειδωλολατρικών δογμάτων. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που γενικά η πίστη στο μεταφυσικό εξασθενεί.

    Όσο για τον πόλεμο Αταραξία, δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο πόλεμος έχει ως στόχο τη σύνθλιψη του εχθρού. Ο βαθμός αλλάζει και γίνεται διάκριση μεταξύ ολοκληρωτικής νίκης (πχ αυτή εναντίον των Ναζί), σχετικής νίκης (οι περισσότεροι πόλεμοι) και οριακής νίκης (πχ Πόλεμος Ισπανικής Διαδοχής). Στην πολιτική απόλυτη νίκη δεν υπάρχει. Ακόμα και όσοι την υπερασπίστηκαν όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ είδαν ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Πάντως καταλαβαίνεις ότι με τα πολιτικά παραδείγματα που φέρνεις έρχεσαι πιο κοντά στο Foucault έτσι; Προφανώς και η πολιτική και ο πόλεμος σχετίζονται. Γι' αυτό και γίνεται η φιλοσοφική αναζήτηση για το ποιο έχει την πρωτοκαθεδρία. Αλλά σχετίζονται ως διακριτές και ελαφρώς συμπληρωματικές έννοιες και όχι ως ταυτόσημες.

    Τέλος, παιδιά αν ζούσαμε τη ζωή μας απλώς σκοράροντας πόντους για την επόμενη θα χάναμε το λόγο που είμαστε εδώ. Είτε πιστεύεις, είτε όχι, έχεις βρεθεί εδώ. Αν πιστεύεις σε έχει στείλει 1 ανώτερη δύναμη για κάποιο λόγο, βρες τον. Αν όχι ζήσε εδώ. Και αν κάποιος με πείσει ότι η οποιαδήποτε παρθένα είναι πιο ερωτεύσιμη και πιο ερεθιστική από την οποιαδήποτε 'χαλασμένη' τότε ίσα που πιστεύω κιόλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή