Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Συνεδρία 12: Όπου και αν περιπλανιέμαι


Και μετά από την ψυχογραφία της περασμένης βδομάδας επιστρέφω στη σημειολογία που μου ταιριάζει και περισσότερο. Όπως δεσμεύτηκα θα μιλήσω για ταξίδια. Όχι για τα ίδια, αλλά για τους ανθρώπους που τα εκτελούν. Για την οικονομία της συζήτησης θα τους χωρίσω σε τρεις κατηγορίες: τουρίστες, ταξιδιώτες και ταξιδευτές.

Μερικές αρχικές παρατηρήσεις πρώτα. Η ιστορία του ταξιδιού αρχίζει από τα αρχαία χρόνια. Ο πρωταρχικός λόγος του να φύγει κάποιος από τον τόπο του και να μεταβεί σε ένα άλλο μέρος για περιορισμένο χρονικό διάστημα ήταν το εμπόριο. Φοίνικες, Μινωίτες, Κινέζοι, Ασσύριοι και λοιποί αρχαίοι πολιτισμοί φόρτωναν προϊόντα σε καράβια, καμήλες και άλογα και πήγαιναν να τα πουλήσουν αλλού. Το εμπόριο δεν περιοριζόταν στα υλικά αγαθά. Την ίδια περίοδο κάνουν την εμφάνισή τους και οι πρώτες μορφές διπλωματίας, η οποία φυσικά και έχει ως στόχο το εμπόριο. Όχι υλικών αγαθών αποκλειστικά, αλλά και προσφορές συμμαχιών, συνεργασίας, καλών σχέσεων κτλ. Μέχρι τις μέρες μας αυτή η λειτουργική προσέγγιση της μετακίνησης δεν έχει χάσει τη δυναμική της, ίσα-ίσα. Το μεγαλύτερο ποσοστό μετακινήσεων στον κόσμο (περίπου 55%) γίνεται για επαγγελματικούς λόγους. Αυτή η κατηγορία δε θα με απασχολήσει σε αυτό το post.

Υπάρχει και μια ραγδαία αύξηση τα 100 τελευταία χρόνια στις εξαναγκαστικές μετακινήσεις. Μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι, πρόσφυγες, επιζήσαντα θύματα γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων δεν μετακινούνται προσωρινά, αλλά μόνιμα και συνήθως είτε βίαια, είτε μετά από εξαπάτηση. Το ταξίδι αυτών των ανθρώπων επισκιάζεται από τους λόγους που τους έχουν ξεριζώσει από μέρη που δεν είχαν καμία πρόθεση να εγκαταλείψουν, από όλους εκείνους που εμφανίζονται για να εκμεταλλευτούν το φόβο και την ανάγκη τους και από το μίσος που αντιμετωπίζουν στα μέρη όπου καταλήγουν. Επειδή ασχολούμαι με τέτοια φαινόμενα καθημερινά θα μου επιτρέψετε να γράψω μόνο για το ταξίδι αναψυχής.

Ξεκινάω από τους τουρίστες. Είναι η πολυπληθέστερη κατηγορία και απαρτίζεται κυρίως από ανθρώπους άνω των 35 ετών. Είναι η γενιά που μετακινήθηκε στα αστικά κέντρα από την επαρχία την περίοδο της βιομηχανοποίησης των δυτικών κρατών και άρχισε να εκτιμά ότι την περίοδο της άδειάς του θα άξιζε να το επενδύσει γνωρίζοντας άλλα μέρη. Ως τέκνα της βιομηχανοποίησης, δημιούργησαν μια νέα βιομηχανία υπηρεσιών. Ξενοδοχεία, εστιατόρια, μαγαζιά με αναμνηστικά και ένα σωρό άλλα πράγματα αναπτύχθηκαν για να προσφέρουν υπηρεσίες για όλα τα γούστα και όλα τα οικονομικά δεδομένα. Ο τουρίστας ελάχιστα ενδιαφέρεται για το ίδιο το μέρος που επισκέπτεται. Αρκεί να είναι διαφορετικό από την καθημερινότητά του και να του δίνει αυτήν την αίσθηση του αλλότριου συνεχώς. Θα πάει σε όλα τα σημεία που του έχει σημειώσει ο πράκτοράς του, θα τα δει όλα επιφανειακά, θα κάνει δυο χαϊλίκια στη διασκέδαση και στο φαγητό, θα τραβήξει αμέτρητες φωτογραφίες, θα πάρει ένα κάρο souvenirs που αρχικά θα στολίζει και μετά θα θάψει στη σοφίτα ή το υπόγειό του, όταν γυρίσει στη βάση του. Και του χρόνου κάπου αλλού με την ίδια λογική. Φυσικά, θέλει να τον μεταφέρουν, να τον υπηρετούν και να τον φροντίζουν, γιατί διάολε είναι σε διακοπές. Έτσι διαλέγουν πακέτα με group ή πακέτα που να περιλαμβάνεται διαμονή, ξενάγηση και ένα μέρος την διατροφής, με τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία στη μετακίνηση. Αεροπλάνο über alles.

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι ταξιδιώτες. Συνήθως μικρότεροι σε ηλικία και/ή με μεγαλύτερο μορφωτικό επίπεδο. Αυτοί δε μετακινούνται έτσι απλώς για να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους, αλλά για να γνωρίσουν πραγματικά το μέρος προορισμού τους. Αποφεύγουν συστηματικά την ομαδοποίηση των groups και κλείνουν εισιτήρια και ένα κατάλυμα. Τα υπόλοιπα τα ανακαλύπτουν εκεί. Δεν τους αρκεί να δουν τα αξιοθέατα αλλά επιδιώκουν να αποκτήσουν τριβή με τους αυτόχθονες, να κατανοήσουν τον τρόπο ζωής τους και τις συνήθειές τους. Αποστρέφονται οτιδήποτε έχει την ταμπέλα του τουριστικού και ακολουθούν τους ντόπιους στις επιλογές τους. Βασικό αξίωμα αυτής της κατηγορίας είναι ότι δεν βλέπει ποτέ όλα τα αξιοθέατα του τόπου που επισκέπτεται για να έχει ένα λόγο να επιστρέψει. Περπατάνε πολύ οι ταξιδιώτες και παίρνουν τα μέσα που χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι στις μετακινήσεις τους. Οι φωτογραφίες περιορίζονται σε αυτά που κάνουν εντύπωση μόνο, ή σε στιγμές που είναι σημαντικές για τους ίδιους. Μαγνητίζουν στιγμές και όχι τοπία και αγοράζουν όχι αλόγιστα souvenirs, αλλά πράγματα που θα μείνουν και έχουν μεγάλη συναισθητική αξία για αυτούς. Τα μέσα εδώ ποικίλουν ανάλογα με τις προτιμήσεις.

Τέλος, υπάρχουν και οι ταξιδευτές. Για αυτούς ο προορισμός είναι το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει. Το βασικό είναι το ταξίδι αφ' εαυτό. Η αποχώρηση, η διαδρομή, η μετακίνηση. Κάποιες φορές δεν υπάρχει καν καθορισμένος τελικός προορισμός. Δεν υπάρχει καθορισμένη ηλικιακή σύνθεση της κατηγορίας. Αποτελείται από μερακλήδες, ρομαντικούς και πειραγμένους (με την καλή έννοια) που μέσω της μετακίνησης κάνουν την εσωτερική τους αναζήτηση. Το μέσο οφείλει να εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη σχέση με το χρόνο. Να είναι χαλαρή δηλαδή. Το αεροπλάνο διαγράφεται από τα κατάστιχα και το αυτοκίνητο ή το καράβι ανάγονται σε αποκλειστικές επιλογές. Όχι λεωφορεία, όχι κρουαζιερόπλοια με shows και λοιπά φαντεζί. Καράβι απλό διότι το ζητούμενο είναι να συνδεθεί με τη θάλασσα. Οι περισσότεροι ταξιδεύουν μόνοι τους, ή το πολύ-πολύ με το/τη σύντροφό τους ή κάποιον πολύ καλό φίλο, με την προϋπόθεση να μοιράζονται το ίδιο πάθος. Αρκετοί επιλέγουν και επαγγέλματα που να τους προσφέρουν αυτή τη διαρκή μετακίνηση, όπως αυτό του ναυτικού. Φτάνοντας στον προορισμό τους θα μπερδευτούν με τους ανθρώπους και θα πάρουν ένα πράγμα που θα τους δέσει με τον τόπο. Δεν υπάρχει ιδανικότερη σκιαγράφηση της κατάστασης από τον καφέ που ήθελε να αγοράσει ο Καββαδίας στο Colombo, όπως το περιγράφει στη ‘Βάρδια’.

Εγώ θα παραδεχτώ ότι θα ήθελα να ανήκω στην τρίτη κατηγορία, αλλά κατατάσσομαι στη δεύτερη. Χρειάζομαι τον σκοπό, γαμώ τον Αριστοτελισμό μου, και το κατάλυμα. Θέλω να γνωρίσω τον τρόπο ζωής και σκέψης των ανθρώπων στο μέρος που επισκέπτομαι και μέσα από τα μνημεία και τα αξιοθέατα να αποκρυπτογραφήσω το πώς η ιστορία έχει διαμορφώσει τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Ταξιδεύω πάντα με λίγους. Πάντα, εντάξει, τουλάχιστον από τότε που τελείωσα το σχολείο. Με εκείνους που αναζητούμε το ίδιο πράγμα. Έχω την τύχη να έχω επισκεφτεί αρκετές χώρες και να έχω ζήσει σε τέσσερις διαφορετικές, περιλαμβανομένης της Ελλάδας. Είμαι πεπεισμένος ότι θα συνεχίσω να είμαι έτσι και στο μέλλον, να προσπαθώ να καταλάβω και νιώσω τους ανθρώπους μέσα από το περιβάλλον τους, όπου και αν περιπλανιέμαι.      

18 σχόλια:

  1. Έχω υπάρξει τουρίστας παλαιότερα. Σ'ένα φροντιστήριο γερμανικών που πήγαινα και τελικά δεν έμαθα τίποτα. Κατά τ'άλλα κι εγώ ταξιδευτής είμαι, με το χαρακτηριστικό της ιδέας της επιστροφής στο μέρος που πάω να κυριαρχεί στο μυαλό μου. Ταξιδιώτης έχω υπάρξει δύο φορές στη ζωή μου ,αλλά για πολύ μικρο διάστημα. Είναι πραγματικά μια φανταστική εμπειρία. Για να το κάνεις όμως πρέπει να διάγεις έναν πολύ χαλαρό και σίγουρο βίο. Και κυρίως να έχεις χρόνο. Πολύ χρόνο και άνεση.

    Υ.Γ. Όσο γι'αυτά που συζητήσατε στο προηγούμενο ποστ, εγώ πίνω Laphroig μ'ένα πάγο , αλλά είμαι ανοιχτός σε δοκιμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και εγώ έχω υπάρξει τουρίστας όταν οι γονείς μου με έσερναν με τα groups στο εξωτερικό και με τις σχολικές εκδρομές. Συμφωνώ ότι για να είσαι ταξιδευτής πρέπει να έχεις πάρα πολύ χρόνο, που δεν έχω και καθότι είμαι άνθρωπος του προγραμματισμού το 'όπου φυσάει ο άνεμος πάω' με αγχώνει. Δε θα μπορέσω να απολαύσω ποτέ τη διαδρομή και να αδειάσω το μυαλό μου αν δεν ξέρω το που θα μείνω το βράδυ τουλάχιστον. Ή να νιώθω εγκλωβισμένος σε μια υγρή φυλακή σε ένα καράβι. Μου στερεί την ελευθερία μου, οπότε αν το κάνω ποτέ θα γίνει με αυτοκίνητο. Έχω ήδη επιλέξει διαδρομή, el camino de Santiago, που είμαι σίγουρος ότι ξέρεις τι είναι.

    Όσο για το άλλο, θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις Isle de Jura. Αν καταφέρω να έρθω θα ενημερώσω σίγουρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όσοι ανήκετε στη δεύτερη ή στη τρίτη κατηγορία, κάντε ένα λογαριασμό στο couchsurfing.

    SteppenWolf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε λες; Μπορεί να παραβιάζει ελαφρώς τη μοναχικότητά μου στα ταξίδια που αξιολογώ αρκετά ψηλά, αλλά θα το σκεφτώ. Και ενδεχομένως να το πράξω κιόλας.

      Διαγραφή
    2. Θα εξακολουθήσεις να έχεις τον απόλυτο έλεγχο στην επιλογή σου για μοναχικότητα όταν ταξιδεύεις.
      Είναι απλά μια extra επιλογή σε περίπτωση που χρειαστείς οτιδήποτε, απο online πληροφορίες, εναλλακτικό tour guidance μέχρι και κατάλυμα.
      Επειδή είναι μια εθελοντική, μη κερδοσκοπική κοινότητα τα άτομα είναι ενός επιπέδου. Οι αρνητικές εμπειρίες είναι πραγματικά σπάνιες.

      Διαγραφή
    3. Σωστός ο Λύκος. Κι εγώ την πιο πρόσφατη εμπειρία ταξιδευτή με couchsurfing την έκανα. Πραγματικά τελευταία στιγμή βρήκαμε δυο φορές κατάλυμα με το φιλαράκι που είχα πάει. Πραγματικά αναζωογονητικό. Δεν λέω να γίνεται συνέχεια αυτό ,αλλά για μια φορά στα 4-5 χρόνια είναι πολύ ωραία.

      Διαγραφή
    4. ο καλυτερος τροπος να γνωρισεις αλλους τοπους χωρις να φυγεις απ το σπιτι σου ειναι να νταραβεριστεις με couchsurfers. συνηθως ανηκουν στην τριτη κατηγορια που περιγραφεις. σου περνανε κατι απ τη μαγεια του ταξιδιου γιατι ο πρωταρχικος σκοπος ειναι η οικονομικες διακοπες και με βαση αυτο επιλεγονται του κοσμου οι εναλλακτικες μορφες μετακινησης, διαμονης, διατροφης και περιηγησης.

      η αγαπημενη μου ιστορια ειναι του φιλου μου του mat που τον κηνυγουσαν ελεφαντες γιατι κατεβηκε στη μεση του πουθενα στη μποτσουανα (νομιζω) ψαχνωντας το ζευγαρι που θα τον φιλοξενησει.

      Διαγραφή
    5. Kots μου έφτιαξες τη μέρα πρωί-πρωί (εδώ). 'Τον κυνηγούσαν ελέφαντες'! Τι τους έκανε? Δεν πρέπει να υπάρχει πιο φιλικό ζώο από τα συγκεκριμένα παχύδερμα. Πάντως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, δηλαδή να σε πάρουν στο κατόπι λιοντάρια (μάλλον θα κοιμόντουσαν), τίγρεις και λοιπά όχι και τόσο φιλικά ζωντανά.

      Διαγραφή
    6. απ οτι του ειπαν μαλλον ηταν νεαροι ελεφαντες που δεν αντιλαμβανονται ακομα σωστα την "απειλη".

      το να κατεβαινεις σε λαθος σταση απ το λεωφοριο μεσανυχτα στη μεση του πουθενα της μποτσουανα σε πισσα σκοταδι και να ενοχλεις νεαρους ελεφαντες με το φως της οθονης του κινητου σου και με την ομιλια σου στην προσπαθεια σου να περιγραψεις σε ταξιτζη που στην ευχη εισαι μονο σε couchsurfer μπορει να συμβει. επισης την επομενη μερα να περναει ολο το χωριο να σε δει γιατι εισαι το αξιοθεατο της χρονιας (λευκος στο χωριο).

      Διαγραφή
    7. Καλά μιλάμε για μαγεία! Τα καημένα τα ελεφαντάκια θα τρόμαξαν πιο πολύ από το φίλο σου. Όσο για το 'αξιοθέατο', ε συμβαίνει παντού. Όπως είχα γράψει και σε ένα άλλο post στην Αργεντινή όπου λέγαμε ότι ήμασταν Έλληνες μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους.

      Διαγραφή
    8. Τρέλα ο φίλος σου ρε συ kots, απίθανη ιστορία! Αξιοθέατο έχω νιώσει αντιστοίχως σε κωμόπολη στην Ιαπωνία, όπου όταν ξεψαρώσανε, ένας γεράκος μου έπιασε την μύτη να δει αν είναι αληθινή... του φαινόταν κάπως μεγάλη!
      Επίσης, όταν πήγα στο χωριό με τον Νιγηριανό-Ελαφαντοστίτη κουμπάρο μου, έγινε ο χαμός! Ο πρώτος μαύρος στο χωριό στην ζωντανή θύμηση του χωριού!

      Διαγραφή
  4. Εντάξει με πείσατε. Θα ανοίξω λογαριασμό όταν έχω ένα ταξίδι στα σκαριά. Γιατί αν το κάνω τώρα και ξεμείνω στο Λονδίνο θα πάθω κατάθλιψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχω ζήσει σε δύο χώρες εκτός Ελλάδας, έχω ταξιδεψει πολύ, και πάλι μου φαίνεται λίγο. Ευτυχώς ελάχιστες φορές σαν τουρίστας.
    Ταξιδευτής ένιωσα για λίγο, ως ενα βαθμό, σε ένα σημαδιακό για εμένα ταξίδι με αυτοκίνητο από την Ελλάδα στην Ισπανία και πίσω, με τον Μανώλη και την αγαπημένη μου γαλλίδα δεκαπενταετίας που έβγαλε παληκάρι 7.000χλμ σε ένα μήνα, ανάμεσα σε άλλα. Ναι, υπήρχε ο περιορισμός για επιστροφή τον Δεκαπεντάρη στο χωριό, υπήρχαν προορισμοί και φίλοι να περιμένουν σε πόλεις και χωριά στην μισή ισπανία, αλλά στην πορεία μαγνήτιζαν μέρη και άλλαζε η ξήγα, loco με ανέβαζαν, hostia cojons ξιφουλκούσαν οι άτυχοι ίβηρες που περιμέναν μάταια δύο έλληνες ταξιδευτές την καθορισμένη μέρα. Αλλά πως να μην κάτσεις άλλη μια μέρα στην Τριάνα της Σεβίλλης, όταν πέφτεις στην γιορτή των ψαράδων της Σάντα-Άννα με ιδρωμένες σεβιγιάνες (χορός είναι, αλλά ναι, τις κάνει να ιδρώνουν, τις Σεβιγιάνες), βουτάς ηρωικά στον Γουαδαλκιβίρ μετά από αμέτρητες προσπάθειες να ανέβεις μια λιπαρή κολώνα και σε καλούν την άλλη μέρα σε γάμο; Και επειδή έχεις να κάνεις με Ισπανούς, δεν είναι καλύτερα που δεν βρέθηκα με τον Ραούλ στην Μάλαγα, αλλά για φαγητό με την οικογένειά του στο Τορρεμολίνος να συζητάμε με τον πατέρα και τον παππού του για τους Εμφυλίους Ισπανίας και Έλλάδας; Ή να πας στο τριήμερο beach party για τα γενέθλια φίλου του Ρουμπέν στα Κάνιος ντε Μέκκα και να σκεφτείς πφφφ, μάλλον δεν θα βγει να πάμε στην Φλωρεντία κατά την επιστροφή. Και άλλα πολλά, που ίσως διηγηθώ παρεά με κάποιο καλό καπνιστό σε μιά μπάρα που αναφέραμε εδώ. Ά Δημήτρη, ο κυρ-Νίκος αποδοκιμάζει σιωπηλά τον πάγο στο ουίσκι.
    ΥΓ: Το camino de Santiago είναι μία ευκαιρία που έχασα, με καλή παρέα έναν Βάσκο και μια Γαλιθιανή, από την Κορούνια κιόλας. Ελπίζω να μην μου μείνει απωθημένο. Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχει και ο Υπερσιβηρικός.
    ΥΓ2: To couch surfing γαμάει. Απλά.
    ΥΓ3: Κρίμα, ρε ΠΑΟΚάρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα φοβάμαι τα road trips. Αποσταθεροποιούν το πρόγραμμα που έχω στο κεφάλι μου. Γνωρίζω ότι αν το κάνω ποτέ, επειδή χαίρομαι να οδηγώ, θα γίνει ακριβώς ότι δεν έχω προγραμματίσει. Όσες φορές έγινε, συνέβη στην Ελλάδα (κάπως έτσι τη γύρισα), αλλά οδηγούσαν άλλοι, λόγω ηλικιακού περιορισμού...

      Πριν 2 χρόνια μας είχαν καλέσει (το ζεύγος) διάφοροι φίλοι διάσπαρτοι στη Γαλλία. Από Nantes, Dijon, Toulouse μέχρι Lille. Επειδή δεν έχω καμία όρεξη να κάνω το tour de France με ποδήλατο, το αυτοκίνητο ήταν μια ωραία λύση. Τελικά για διάφορους λόγους δεν το κάναμε, αλλά εκκρεμεί. Ακόμα τρέμω στην ιδέα το πόσο θα βιαστεί το πρόγραμμα που θα έχω φτιάξει (διότι η κοντέσα δεν ασχολείται με αυτά, κάνει διακοπές) από τους φίλους που θα μας πηγαίνουν στα 'ψαγμένα' ως ντόπιοι.

      ΥΓ. Torremolinos γαμάει. Είχα πέσει στη Málaga δεκαπεντάρη με την περιφορά του τύμβου της Maria στην πόλη και τις γυναίκες ντυμένες με παραδοσιακές Ανδαλουσιάνικες φορεσιές. Αξία ανεκτίμητη.

      ΥΓ2: Είπα με πείσατε!

      ΥΓ3: Προσωπικότητα λέγεται. Με λίγη από αυτήν το μάτς θα ήταν 2-0 στο 40'.

      Διαγραφή
  6. Aταραξια, στα single malts βαζω ενα παγο και μετα τον βγαζω ,αφου λιωσει λιγο νερο. Απελευθερωνονται πιο πολλα αρωματα απο το ουισκι. Αλλα πλεον πινω πολυ σπανια τετοιου ειδους ποτα.
    Οσο για τον ΠΑΟΚ, τι να πει κανεις; Ειχα ψαρωσει κι εγω -για να λεμε την αληθεια- οτι η Μεταλιστ ειναι ομαδαρα και μαλλον το πιστεψαν αυτο και οι παιχτες του ΠΑΟΚ. Ο Στεφενς δεν ξερει ακομα πολυ καλα την ομαδα. Την στιγμη που ο Κλαους χανει στο ημιωρο σιγουρο γκολ, εγω προσωπικα θα τον εβγαζα. Αφηστε τον Πορτογαλουζερ αμυντικο που εκανε και το πεναλτι. Δεν πειραζει ομως, ειναι αληθεια οτι για Τσουλου δεν ειχαμε καμια πιθανοτητα, απλα ηλπιζα σε ενα ταξιδακι στο Μιλανο στον επομενο γυρο. Ας ειναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ένας Σκωτσέζος συνάδελφος μου έχει πει το εξής: Στα blend 1 με 2 παγάκια, στα malt καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δε βάζω πάγο συνήθως, αλλά αν φύγω από τους 21 βαθμούς του Λονδίνου και πάω στους 40 της Αθήνας θα χρειαστώ παγοθεραπεία.

    Ο ΠΑΟΚ Δημήτρη δεν είναι έτοιμος. Με Κλάους και Γεωργιάδη να χάνουν τα άχαστα δε γίνεται. Αν είχατε προηγηθεί οι Ουκρανοί δε θα μπορούσαν να γυρίσουν την άμυνα πίσω, όπως έκαναν μετά το γκολ και λογικά ο ΠΑΟΚ θα έβαζε και 2ο, ίσως και 3ο. Απλώς ο συνονόματός σου επιθετικός δεν μπορεί να είναι παντού. Ο μόνος που έχει προσωπικότητα μπροστά και το έχει αποδείξει και με τους συλλόγους και με την εθνική.

    ΥΓ: Έχει θέμα με τους Πορτογάλους, ε? Αν είναι να έρθει η Κρίστα στον ΠΑΟΚ να πας να διαδηλώσεις στο Μακεδονία με φανέλα του Messi.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. λιγο νερο αναδυκνυει τα αρωματα και τη γευση του ουσκι. ιδανικα εμφιαλωμενο ή εστω βρυσης με οσο το δυνατο λιγοτερο χλωριο ή αλλες μυρωδιες. φυσικα απαγορευονται τσιγαρο, φαγητο, τσιχλες κλπ γιατι αλλοιωνουν τη γευση (ή εστω πολυ συγκεκριμενοι συνδυασμοι με καποια φαγητα, αλλα τοτε το ουισκι γινεται συνοδευτικο του φαγητου και χανει τον πρωτο ρολο).

      και μη σας πετυχω πουθενα να βαζετε κοκα κολα σε 12αρι+ γιατι θα σας τα κοψω τα ποδια.

      Διαγραφή
    2. Σωστά, γι αυτό το λόγο το 1 παγάκι δεν κάνει ποτέ κακό. Το whiskey δεν είναι ποτό που συνοδεύει φαγητό. Αλλά με το τσιγάρο θα διαφωνήσω. Ο καπνός μπορεί να κάνει τη γεύση πιο έντονη, ειδικά αν το whiskey είναι 'πικάντικο' (με την καλή έννοια).

      Coca Cola στο whiskey βάζουν: α) οι μικροί που μαθαίνουν ακόμα να πίνουν, β) οι γκόμενες, γ) οι τρέντυδες που δεν ξέρουν να πίνουν και δ) όσοι δεν μπορούν να το εκτιμήσουν.

      Διαγραφή