«Αυτή η Μπλεϊντ μας γάμησε τη ζωή τελικά ρε παιδί μου!» «Σκάσε
ρε Κώστα, ακούει και το παιδί...!» «Τι να σκάσω ρε Μιχάλη, γιατί, ψέματα λέω;»
Φίλος καλός απ’ τα παλιά ο Κώστας. Tί φίλος δηλαδή, αδερφός… και σίγουρα ψέματα δε έλεγε. Αλήθεια ήταν… μας τη γάμησε τη ζωή! Αλλά δεν ήθελα να ακούει ο μικρός τέτοια λόγια γιατί μετά παίρνει θάρρος και τα επαναλαμβάνει με τη μία.
Φίλος καλός απ’ τα παλιά ο Κώστας. Tί φίλος δηλαδή, αδερφός… και σίγουρα ψέματα δε έλεγε. Αλήθεια ήταν… μας τη γάμησε τη ζωή! Αλλά δεν ήθελα να ακούει ο μικρός τέτοια λόγια γιατί μετά παίρνει θάρρος και τα επαναλαμβάνει με τη μία.
Κοίταξα την οθόνη στον τοίχο της κουζίνας: Κυριακή 30 Απριλίου 2034, 16:47
medium clouds, έγραφε με μπλε γράμματα το screensaver που αναβόσβηνε ρυθμικά,
ενημερώνοντάς μας για τα αυτονόητα της ημέρας. «Αργήσαμε», σκέφτηκα…
«Μπαμπά τι θα πει Μπλεϊντ;» Να το! Το εννιάχρονο ραντάρ του σπιτιού και μοναχογιός μου, δεν έχασε την ευκαιρία και πετάχτηκε αμέσως στην κουβέντα. Βέβαια το ότι ρωτούσε για την Μπλεϊντ ξεπερνώντας εύκολα το… «μας γάμησε τη ζωή», με έκανε να αμφιβάλω ελαφρώς για την ποιότητα του λεξιλογίου του, αλλά τι να ψάχνεις τώρα… Έκανα λοιπόν κι εγώ τον αδιάφορο και απάντησα κανονικά.
«Μπαμπά τι θα πει Μπλεϊντ;» Να το! Το εννιάχρονο ραντάρ του σπιτιού και μοναχογιός μου, δεν έχασε την ευκαιρία και πετάχτηκε αμέσως στην κουβέντα. Βέβαια το ότι ρωτούσε για την Μπλεϊντ ξεπερνώντας εύκολα το… «μας γάμησε τη ζωή», με έκανε να αμφιβάλω ελαφρώς για την ποιότητα του λεξιλογίου του, αλλά τι να ψάχνεις τώρα… Έκανα λοιπόν κι εγώ τον αδιάφορο και απάντησα κανονικά.
«Δεν τα’ χετε πει στο σχολείο ρε συ; Μπλεϊντ (Blade), είναι η ονομασία που
δόθηκε στη δεκαετία από το 2010 ως το 2020, τότε που η οικονομική κρίση
βούλιαξε όλες τις παγκόσμιες οικονομίες. “Black Decade”, έτσι την ονόμασαν
αγόρι μου, δηλαδή “μαύρη δεκαετία”. Αργότερα με το λέγε-λέγε, κάποιος
εξυπνάκιας δημοσιογράφος ή σχολιαστής πήρε το black decade και το έκοψε σε
blade που σημαίνει και λεπίδα και κάνει καλό συνειρμό με όσα μας έκανε εκείνη η
δεκαετία. Κι έτσι μας έμεινε… Κατάλαβες τώρα; Αυτό θα πει Μπλεϊντ λοιπόν, αλλά
κανονικά έπρεπε να το ξέρεις ήδη από το σχολείο σου. Άντε στη μαμά τώρα να σου
πει τι θα φορέσεις, αργήσαμε για το γήπεδο…»
Πανιώνιος – ΑΕΚ έπαιζαν στις 7 το απόγευμα και δε θα το
χάναμε. Το σπίτι μας ήταν σχεδόν απέναντι από την πλατεία, οπότε σε δέκα
λεπτάκια θα ήμασταν άνετα εκεί με τα πόδια. Αλλά από τότε που ίσχυσε η ελεύθερη
είσοδος σε όλα τα αθλητικά γεγονότα, για να βρεις καλή θέση κάπου, έπρεπε να
πας αναγκαστικά από νωρίς.
«Ρε Μιχάλη, θυμάσαι κάποτε που πληρώναμε 30 και 40 ευρώ για
να δούμε ένα ματς;» , γκρίνιαξε ο Κώστας… «Δε τα θυμάσαι καλά. Εγώ πλήρωνα, εσύ
έμπαινες με την καβάτζα της δημοσιογραφικής ταυτότητας», του πέταξα. «Ναι, αλλά
τότε είχα και δουλειά», με έκοψε αμέσως…
Άλλες εποχές… Μετά ήρθε η πουτάνα η κρίση και άλλαξαν πολλά.
Με τόση ανεργία, χωρίς λεφτά και δουλειές, τι να σου κάνουν και οι κυβερνήσεις;
Δώσε μπάλα στον κοσμάκη να ξεχαστεί… Γι’ αυτό και οι τηλεοπτικές
μεταδόσεις πλέον δια νόμου δίνονταν μόνο στα ελεύθερα πανελλαδικά δίκτυα. Και
φυσικά διάσπαρτες χρονικά σε όλη τη μέρα για να χορταίνει το μάτι μπαλίτσα
χωρίς να μπερδεύεται με παράλληλες μεταδόσεις. Ρε δε γαμιέται το σύμπαν, όλα
μια χαρά! Η στρογγυλή θεά να κυλάει κι ας σταματήσει όλη η γαμημένη η
υδρόγειος! Έμπαινες και σε οποιοδήποτε γήπεδο ήθελες τζάμπα απλά με την
ταυτότητά σου... Ε, τι άλλο να ζητήσεις; Έχει κι η αχαριστία τα όριά της!
Εντάξει, όλα αυτά αρκεί φυσικά να ήταν καθαρό το μητρώο σου...
Βέβαια δεν υπήρχε και άλλη επιλογή αφού τα συνδρομητικά
κανάλια είχαν πτωχεύσει εδώ και χρόνια. Άσε που η ιδέα της πώλησης εισιτηρίων
είχε εγκαταλειφθεί στα μέσα της Μπλεϊντ…Στην τελική ποιος είχε την οικονομική
δυνατότητα να πληρώσει εισιτήριο ή συνδρομή για να δει οποιοδήποτε άθλημα ; Τι
λέμε τώρα, κανείς!
Τελικά με τα πολλά ξεκινήσαμε. Βρήκαμε και καλές θέσεις στο
γήπεδο, ο μικρός έτρωγε κάτι πατατάκια, ο Κώστας έλεγξε το απαρχαιωμένο in-pod
του κι εγώ χάζευα δεξιά - αριστερά. Σε λίγα λεπτάκια οι δεκάδες των ομάδων
μπήκαν στο γήπεδο με το διαιτητή. «Μπαμπά, αλήθεια είναι ότι παλιά ήταν τρεις
οι διαιτητές;»
Ωχ, ρε γαμώτο, αν μ’ έπιανε ο μικρός στις ερωτήσεις, δε θα με άφηνε να δω ούτε
φάση… «Δεν ήταν έτσι ακριβώς… απλά υπήρχε ο διαιτητής και επιπλέον υπήρχαν
δύο βοηθοί του.» «Βοηθοί του; Καλό! Βοηθοί του σε τι ρε μπαμπά;»
« Ρε παιδί μου, μην το βλέπεις έτσι. Τότε δεν είχαν τα ψηφιακά καρέ στιγμής για
να βλέπουν αμέσως τι έχει γίνει σε μια φάση. Μπορεί να σου φαίνεται απίστευτο,
αλλά τότε όλες τις αποφάσεις τις έπαιρνε ο διαιτητής. Φάουλ, πέναλτι, άουτ, δεν
έβγαιναν αυτόματα όπως τώρα… όλα αυτός τα σφύριζε… Άσε και τα οφ-σαϊντ…» «Ποια
οφ-σαϊντ;» «Τίποτα, άστο αυτό, ένας παλιός ποδοσφαιρικός κανόνας ήταν που
καταργήθηκε… Όμως σου λέω χρειαζόντουσαν και ο διαιτητής και οι βοηθοί του, τα
πράγματα ήταν αλλιώς τότε… είχαν μπόλικη δουλειά… για παράδειγμα στα χρόνια μας
οι ομάδες είχαν από έντεκα παίκτες» «Έντεκα παίκτες; Τι έντεκα παίκτες ; Γιατί
ρε μπαμπά;» «Ε, έτσι ήταν ο κανονισμός ρε παιδάκι μου… Μετά άλλαξε, όταν ήθελαν
να βλέπει ο κόσμος πιο θεαματικό ποδόσφαιρο και περισσότερα γκολ για να
ξεχνιέται από τα οικονομικά… Άσε που οι ομάδες δεν είχαν λεφτά να συντηρούν
πολλούς παίκτες.» «Έντεκα όμως ρε μπαμπά; Περίεργο μου φαίνεται… πώς σας ήρθε;
Και πως το λέγατε τότε; Ενδεκάδα; Χα-χα-χα!! Και τι έκανε ο ενδέκατος παίκτης ;
» «Ό,τι και οι υπόλοιποι ρε παιδί μου… τί διαφορετικό να έκανε δηλαδή; Μην το
συγκρίνεις με τώρα, τότε ήταν φυσιολογικό το να είναι έντεκα οι παίκτες…»
Αχ αυτός ο μικρός και οι απορίες του! Δε λέω, χαιρόμουν να
με εμπιστεύεται και να με ρωτάει τα πάντα. Άσε που μου θύμιζε κάπου και τον
εαυτό μου. Αλλά πολλές φορές ήθελα απλά να αράξω και να μη χρειαστεί να εξηγήσω
τίποτα και σε κανέναν.
Ευτυχώς με το που άρχισε ο αγώνας απορροφήθηκε στην μπάλα
και με άφησε να το χαρώ. Όπως και όλοι τριγύρω μας… Σκέφτηκα ότι τελικά αν δεν
είχαμε και το ποδόσφαιρο όλα στη ζωή θα μας φαινόντουσαν πολύ μα πολύ
μαλακισμένα.
Ο Κώστας πιο δίπλα είχε κιόλας αρχίσει να γράφει στο in-pod του… Εδώ και τρία χρόνια έγραφε ρεπορτάζ, σχόλια και άρθρα για όλα τα ματς που παρακολουθούσαμε… και μετά τα έστελνε παντού. Και στις δύο αθλητικές εφημερίδες που υπήρχαν… και στις τέσσερις πολιτικές… και στα δύο ενημερωτικά σαϊτ… και στα δύο ιδιωτικά κανάλια της τηλεόρασης… κυριολεκτικά παντού! Και αν υπήρχε και ραδιοφωνικός σταθμός που να ασχολείται έστω και λίγο με τα αθλητικά, είμαι σίγουρος ότι θα τα έστελνε και εκεί! Είχε την ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή βλέποντας τα ρεπορτάζ του, θα του έδιναν κάπου δουλειά… έστω και παρτ-ταϊμ.
Ο Κώστας πιο δίπλα είχε κιόλας αρχίσει να γράφει στο in-pod του… Εδώ και τρία χρόνια έγραφε ρεπορτάζ, σχόλια και άρθρα για όλα τα ματς που παρακολουθούσαμε… και μετά τα έστελνε παντού. Και στις δύο αθλητικές εφημερίδες που υπήρχαν… και στις τέσσερις πολιτικές… και στα δύο ενημερωτικά σαϊτ… και στα δύο ιδιωτικά κανάλια της τηλεόρασης… κυριολεκτικά παντού! Και αν υπήρχε και ραδιοφωνικός σταθμός που να ασχολείται έστω και λίγο με τα αθλητικά, είμαι σίγουρος ότι θα τα έστελνε και εκεί! Είχε την ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή βλέποντας τα ρεπορτάζ του, θα του έδιναν κάπου δουλειά… έστω και παρτ-ταϊμ.
Δεν του το έλεγα για να μην τον απελπίσω, αλλά ήμουν σίγουρος ότι δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να πετύχει κάτι με αυτόν τον τρόπο. Εξάλλου χιλιάδες άνεργοι δημοσιογράφοι έκαναν καθημερινά το ίδιο πράγμα με αυτόν… ποιος να τους δώσει δουλειά και που; Τέλος πάντων, δεν υπήρχε και κάτι άλλο να κάνει οπότε άσ’ τον…
Το παιχνίδι πήγαινε προς το εκατοστό λεπτό. Το θυμάμαι σαν
τώρα. Μέτριο ματσάκι, 3-3 το σκορ και όλα έδειχναν πως πηγαίναμε για το
«γκολ-λήξη». «Μπαμπά-μπαμπά! Πότε πρωτο-ξεκίνησε το “γκολ-λήξη”;» «Έλα ρε παιδί μου, άσε με
να δω λίγο… Στο μουντιάλ του 2018, τότε που καταργήθηκε οριστικά η ισοπαλία. Μα
καλά, “Κοινωνικά φαινόμενα” δεν κάνετε στην 4η; Για την ιστορία του ποδοσφαίρου
δεν σας έχουν πει τίποτα;» «Κάναμε για την τριετία εξάλειψης της βίας το 2015
με 2018 και για την κατάργηση του επαγγελματικού αθλητισμού το 2022…Οι
κανονισμοί αθλημάτων είναι του χρόνου ρε μπαμπά! Άμα βαριέσαι να μη σε ρωτάω
τίποτα! » «Καλά-καλά… ρώτα ό,τι θες…»
Εκείνη την στιγμή ένιωσα το κινητό μου να δονείται
ενοχλητικά μέσα στην τσέπη μου. «Ποιος καργιόλης παίρνει την ώρα της μπάλας;
Είναι δυνατόν;», σκέφτηκα τσαντισμένος… «Έλα, Μιχάλη» «Έλα ρε Λιζάκι, τι θες;»
«Μιχάλη…Μι…Μιχάλη….» Κατάλαβα ότι η φωνή της έτρεμε. Σίγουρα κάτι είχε συμβεί. «Τι τρέχει ρε Λίζα; Πες, τι έγινε;» «Μιχάλη, με πήραν από τη δουλειά. Άσε… μου διέκοψαν τη σύμβαση. Μου τη διέκοψαν, έτσι απλά! Τη Δευτέρα μου είπαν ότι πρέπει να τα μαζέψω…» «Όχι ρε πούστη μου! Και στο είπαν τώρα;» «Πριν λίγο με πήραν.» «Τι μαλάκες, Κυριακάτικα…» «Μιχάλη τι θα κάνουμε; Καταστραφήκαμε!» «Στάσου ρε Λιζάκι, περίμενε, κάπως θα τα φέρουμε βόλτα.»
«Πως; Με τα 300 ευρώ που παίρνεις εσύ; Με δουλεύεις; Ούτε να φάμε δε θα ‘χουμε…»
Είχε δίκιο… Μπροστά μας είχαμε κανονικό γκρεμό. Τα δύο κατοσταρικάκια που έβγαζε εκείνη μπορεί να ήταν λιγότερα, αλλά μας ξελάσπωναν στα δύσκολα. Τώρα με το δικό μου μόνο μισθό, τα πράγματα σκούραιναν. Αλλά τι να κάνεις; Τι να πεις; Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε… Καθώς έκλεινα το τηλέφωνο με την απελπισμένη Λίζα, άκουσα μια κραυγή «ε, δεν το πιστεύω ρε!!!!» που ερχόταν δίπλα μου από τον Κώστα.
«Κώστα μας άκουσες, ε; Η Λίζα ήταν… Άσε, έρχονται ζόρια!»
του είπα.
«Ποια Λίζα ρε;» μου ούρλιαξε αυτός…… «δες εδώ!», και μου έδειξε την οθόνη του
in-pod του. Η είδηση ήταν πραγματικά απίστευτη. Η Πορτογαλία λόγω οικονομικών προβλημάτων είχε αποσυρθεί από τη διοργάνωση του Καλοκαιρινού μουντιάλ και το είχαμε πάρει εμείς!!! «Ραντεβού τον Ιούλιο στην Ελλάδα στην Παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου», έγραφε ο τίτλος… Απίστευτο… Σοκαριστικό… Ειλικρινά νόμιζα ότι κάποιο λάθος θα είχε γίνει. Δεν μπορεί, ψέματα θα’ ναι, μας δουλεύουν…
«Ποια Λίζα ρε;» μου ούρλιαξε αυτός…… «δες εδώ!», και μου έδειξε την οθόνη του
in-pod του. Η είδηση ήταν πραγματικά απίστευτη. Η Πορτογαλία λόγω οικονομικών προβλημάτων είχε αποσυρθεί από τη διοργάνωση του Καλοκαιρινού μουντιάλ και το είχαμε πάρει εμείς!!! «Ραντεβού τον Ιούλιο στην Ελλάδα στην Παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου», έγραφε ο τίτλος… Απίστευτο… Σοκαριστικό… Ειλικρινά νόμιζα ότι κάποιο λάθος θα είχε γίνει. Δεν μπορεί, ψέματα θα’ ναι, μας δουλεύουν…
Σιγά-σιγά ένα σούσουρο απλώθηκε στις εξέδρες. Προφανώς η
είδηση ήταν αληθινή και είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Σε ελάχιστα λεπτά πέρασε
και στον ηλεκτρονικό πίνακα του γηπέδου: «Το φετινό μουντιάλ στην Ελλάδα!»
έγραφε θριαμβευτικά.
Όλοι σηκωθήκαμε όρθιοι. Όλοι, παντού… Αρχίσαμε να
χειροκροτούμε και να ζητωκραυγάζουμε. Αμέσως το γήπεδο άρχισε να σείεται από
τις φωνές : «Οοοοε – οε- οε-οεεεεεεε, μουντιάλ-μουντιάλλλλ!!!» Ενθουσιασμός,
παραλήρημα… Κανείς δεν έδινε σημασία πια στον αγώνα που παιζόταν. Ούτε καν
θυμάμαι ποιος έβαλε το «γκολ-λήξη». Αφού και οι ίδιοι οι παίχτες είχαν πάρει
χαμπάρι τι γινόταν και το γλένταγαν κανονικά. Όλοι χορεύαμε όρθιοι ρυθμικά και
τραγουδούσαμε μεθυσμένοι από ευτυχία! Το μουντιάλ ήρθε έστω και την τελευταία
στιγμή, έστω και από σπόντα στην Ελλάδα! Θα χορταίναμε μπαλίτσα ρεεεεεεε… Το
Καλοκαίρι του ’34 θα ήταν από τα καλύτερα της ζωής μας! Φύγαμε όλοι μαζί από το
γήπεδο. Ένα εκστασιασμένο μπουλούκι που χόρευε και τραγουδούσε στους δρόμους. Ο
μικρός; Τρελαμένος. Εμείς; Σε ντελίριο. Φτάσαμε στην πλατεία με μπύρες στα
χέρια και τα ουρλιαχτά μας συντονισμένα στο ρυθμό.
«Ρε συ, είπες ότι πήρε η Λίζα; Τι ήθελε;»… ο Κώστας βρήκε
την στιγμή να μου θυμίσει το τηλεφώνημα. Ωχ, αυτό το είχα αφήσει στην άκρη… Αλλά
έτσι κι αλλιώς, κάτω απ’ το σπίτι ήμασταν. «Έλα, φώναξε τη μάνα σου να
κατέβει», είπα στον μικρό. Πραγματικά, τρία λεπτάκια μετά, η Λίζα φάνηκε στην
είσοδο με το παιδί. Ήταν πανέμορφη… με τα μάτια της βέβαια κατακόκκινα.
Προφανώς όλη αυτή την ώρα έκλαιγε.
«Λιζάκι…»
«Μου τα είπε ο μικρός…»
«Έλα ρε Λιζάκι μου… χαρά έχουμε!»
Την κοίταζα. Έδειχνε σφιγμένη, κουρασμένη και σκεφτική και η
φωνή της βγήκε σιγανά: «Θα πεινάσουμε ρε Μιχάλη…» «Ήδη πεινάω σα λύκος ρε
Λιζάκι μου… λίγο παραπάνω δεν πειράζει…» Κατέβασε για λίγο το κεφάλι… αλλά έστω
και αργά-αργά ένα χαμόγελο άρχισε να ζωγραφίζεται διστακτικά στο πρόσωπό της… Συνέχισε
πάλι με σιγανή φωνή : «Δηλαδή…, πήγαν πάσο οι Πορτογάλοι;» «Ναι ρε Λιζάκι… Πάσο!»
«Δηλαδή…, 2034, το Καλοκαίρι της Ελλάδας;» «ΝΑΙ ρε Λίζα μου!!! Το δικό μας
Καλοκαίρι!!!» Την άρπαξα στην αγκαλιά μου και τη σήκωσα ψηλά. Γέλασε με την
ψυχή της. Ο μικρός γραπώθηκε από το πόδι μου. Μαζί με τον Κώστα, αρχίσαμε να
τρέχουμε και οι τέσσερις τριγύρω σαν τρελοί. Όλος ο κόσμος ήταν ήδη έξω… Οι
δρόμοι κλειστοί, τα μπαλκόνια γεμάτα, η πλατεία πλημμυρισμένη. Λίγο πράγμα
είναι; 32 Εθνικές ομάδες, 8 όμιλοι, 64 αγώνες μέσα στο Καλοκαίρι, όλοι εδώ,
κοντά μας, στο σπίτι μας! Πιαστήκαμε αγκαλιά όλοι μαζί, γνωστοί και άγνωστοι… μια
παρέα, μια φωνή… «Οοοοε – οε- οε-οεεεεεεε, μουντιάλ- μουντιάλλλλ…!!!!!»
G.F., 23 Ιουνίου 2013
Καποιανού το σπέρμα, το δικό σου γέννημα
ΑπάντησηΔιαγραφήολονών το θρέμμα, κανενού το 'διόχτημα.
Ποιητική αδεία, πρόχειρη πρωινή έμπνευση, η γνώμη μου για τα πνευματικά έργα.
Γειά σου ρε G.F.
Ωραίο ρε συ Αταραξία! Και ακριβώς αυτό που πιστεύω. Ό,τι γράφεται αποκτά αυτομάτως δική του ζωή και ανήκει μόνο σε εκείνον που το διαβάζει την στιγμή εκείνη που το διαβάζει.
ΔιαγραφήΛοιπόν ξέρετε κάτι; Δε διαφωνώ γενικά. Αυτό που είπα στα σχόλια στο κάτω Post είναι ότι όταν γράφω κάτι πιστεύω ότι, σα δημιουργός, έχει κάτι από εμένα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι υπαγορεύω στον καθένα το τι πρέπει να καταλάβει από αυτό που έγραψα.
ΔιαγραφήΣτο Λύκειο ήμουν σε Θεωρητική κατεύθυνση (η μετεξέλιξη της 3ης δέσμης για τους παλαιότερους). Το μάθημα που μισούσα περισσότερο ήταν η Λογοτεχνία, πανελληνιώς εξεταζόμενο. Το σιχαινόμουν διότι είχαμε μια καθηγήτρια να μας λέει τι πρέπει να καταλαβαίνουμε από κάθε κείμενο. Και μετά να μας εξετάζει αν τα μάθαμε ωραία, αν τα μάθαμε όμορφα.
Ε όχι ρε πούστη μου! Τα κείμενα έχουν τη δική τους δυναμική. Και τη δική τους διαλεκτική. Κάτι που γράφει ο συγγραφέας σε δεδομένο χρόνο και το αντιλαμβάνεται με ίδιο τρόπο ο αναγνώστης σε άλλο χρόνο. Ένας από τους λόγους που εκτιμούσα τον Αντώνη Σαμαράκη είναι ότι ποτέ δεν απαντούσε σε ερώτηση τύπου 'Τι εννοείτε εδώ;'. Το πολύ-πολύ να έλεγε 'Εσείς τι καταλαβαίνετε;'
Συμφωνώ διαφωνώντας και με τους δύο.
ΑπάντησηΔιαγραφήG.F συμφωνώ ότι ό,τι δημιουργήσεις αποκτά την δικιά του ζωή, για αυτό το λέω γέννημα, αλλά διαφωνώ στο ότι ανήκει στον δέκτη. Στον δέκτη ανήκουν αυτά που καταλαβαίνει και νιώθει από αυτό.
Ραμόν συμφωνώ ότι το γέννημα έχει κάτι (πολύ) από τον δημιουργό του, διαφωνώ στο ότι... διαφωνούμε σε κάτι.
Λέω ότι κάτι εμπνέει κάποιον, που δημιουργεί κάτι που έχει μέσα κομμάτι του εαυτού του, σαν ένα παιδί τα γονίδιά σου, αλλά δεν του ανήκει. Που ταΐζει την σκέψη και την ψυχή όλων που έρχονται σε επαφή μαζί του, αλλά δεν τους ανήκει παρα μόνο αυτή η θρέψη (όσο καλύτερη η τροφή, τόσο καλύτερη η θρέψη). Που τελικά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός αλλά ανήκει σε όλους. Και στην έμπνευση και στον δημιουργό και στον δέκτη που ίσως εμπνευστεί και δημιουργήσει κάτι άλλο κοκ. Και όπως μου έρχεται η συνέχεια του στιχακίου
"και αν το καλοσκεφτείς
παει κι ουτώ καθεξής"
Παράδειγμα. Ένας μηχανικός σχεδιάζει ένα αυτοκίνητο. Είναι πολύ γαμάτο και αγοράζει ένα από αυτά ένας μουσικός. Τον ταλαιπωρεί λίγο λόγω σχεδίασης, πισωκούνα, αλλά ενΘουσιάζεται τόσο που γράφει για αυτό ένα τραγούδι για την μπάντα του. Οι στίχοι είναι παραπλανητικοί και φαίνεται να μιλάνε για γυναίκα, άλλωστε ένα αυτοκίνητο που γουστάρεις το "νιώθει" γκόμενα. Αρέσει σε έναν άλλον μουσικό που το επανεκτελεί σε πιο ροκ και λιγότερο μπλουζ εκδοχή. Γίνεται διάσημο και χρόνια μετά ένας Αμερικάνος φοιτητής, σε φοιτητικό κλαμπ κάπου στην Ευρώπη, το εκτελεί αφιερώνοντάς το στην αγαπημένη του κιθάρα (άλλη κλασσική γκόμενα) που κρατά, ενώ ένας άλλος φοιτητής το σιγοτραγουδά σκεφτόμενος μια κοπελιά που του έχει κλέψει την καρδιά αλλά του κάνει φιγούρες. Όλο ευθυμία το σπασικλάκι ο φίλος του, του λέει
-Ξέρεις, αυτό το τραγούδι για είναι για γυναίκα, για αμάξι είναι.
-Α γαμήσου ρε, για την Άντζι είναι...
Ευκολάκι(;) κουίζ: Για ποιό τραγούδι πρόκειται;
Εγώ αυτό, το περίπου παρόμοιο πράγμα που λέμε το τραβάω απλώς ακόμα παραπέρα. Φυσικά κάθε δημιούργημα περιέχει μέσα τον εμπνευστή του. Φυσικά ο καθένας που θα το πάρει στα χέρια του το καταλαβαίνει εντελώς προσωπικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά το πάω λιγάκι ακόμα πιο μακριά και λέω ότι κάτι που γράφηκε ανήκει σε εκείνον που το διαβάζει, με τη λεπτομέρεια : ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙ! Ας πούμε, θέλω όταν κάποιος διαβάζει ένα κείμενό μου να είναι μόνο οι δυο τους...αυτός και οι λέξεις. Να μην ξέρει καν ποιος το έγραψε, να είναι απλώς ένα ανυπόγραφο κείμενο, που για εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή ανήκει μόνο στον ίδιο. Λέξεις και αναγνώστης, κανείς μα κανείς άλλος ανάμεσα. Κάν'το δικό σου, κατανόησέ το όπως θες, μίσησέ το, θαύμασέ το, αλλά μόνοι σας, μεταξύ σας! Περίπου αυτό εννοώ, νομίζω δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Υ.Γ Αταραξία αφού δεν μου ήρθε με την πρώτη, θα ήταν αδικία να το ψάξω οπότε από εμένα έχεις το "να το πάρει το ποτάμι..."
Υ.Γ2 Ρε συ Ραμόν, μου έβαλες φυτιλιά με το πάντρεμα κείμενο-τραγούδι και θα με κάνεις να ξαναγράψω κάποια στιγμή. Μου αρεσει σαν εύρημα, κυρίως για το λόγο ότι έχω ένα τραγούδι στο μυαλό που το γουστάρω πολύ και θα ήταν ωραία ιδέα να το συνδέσω με κείμενο. Θα με βάλεις να γράφω και "Πρελούδιο 2" ρεεεεε.....
Καταρχάς να πω ότι κάθε κείμενο είναι ευπρόσδεκτο. Ίσως θα ήταν καλύτερο να δώσω ένα mail να μου τα στέλνετε εκεί. Επίσης GF μου αρέσει η λογική σου. Να γράψεις κείμενο με αφορμή ένα τραγούδι. Όποτε θέλεις, το blog είναι ανοικτό σε προτάσεις όπως γνωρίζετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το quiz αρχικά είπα να πάρω το τυράκι και να πω το Angie των Stones, αλλά το κομμάτι είναι δικό τους και όχι διασκευή. Οπότε και εγώ I rest my case
Εγώ χάθηκα κάπου στον Αμερικανό φοιτητή. Τι ευκολάκι ρε συ Αταραξία? Άπατοι πήγαμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡαμόν, σωστή ιδέα να δώσεις ένα mail κι εκεί να μπορεί όποιος θέλει να στείλει κάτι άλλο πέρα από σχόλιο. Εγώ πάντως όταν βρω κατάλληλο χρόνο θα αυτοσχεδιάσω.
ενδιαφερον το ερωτημα που τεθηκε για το αν ενα εργο εχει τιτλο κυριοτητας. και δεν μπορω να πω οτι το ειχα βασανισει ποτε να καταληξω καπου πριν διαβασω το διαλογο σας. λοιπον αφου εσπασα το κεφαλι μου για 12 δευτερολεπτα και εστιψα το περιορισμενων δυνατοτητων μυαλο μου κατεληξα οτι 1000% καθε εργο ειναι απολυτη κυριοτητα του δημιουργου.
ΑπάντησηΔιαγραφήαφου μιλαμε για κειμενα, οπως βλεπετε (ή μαλλον οπως διαβαζετε) δεν εχω κανενα απολυτως ταλεντο στο να βαζω λεξεις στη σειρα και να φτιαχνω ευαναγνωστα σεντονακια σαν κι αυτα που διαβαζω εδω (γι αυτο προσπαθω να συμπυκνωνω οτι θελω να πω σε οσο λιγοτερες λεξεις γινεται). και οπως καταλαβαινετε στα ματια μου η δημιουργια ενος ωραιου κειμενου (ποσο μαλλον ενος λογοτεχνικου εργου) ειναι θαυμα εφαμιλου της αυταναφλεκτης βατου και δεν μπορω παρα να υποκλιθω και να παραδεχθω οτι το να οικειοποιηθω (με οποινδηποτε τροπο)την πνευματικη προσπαθεια καποιου αλλου θα ειναι σαν να κλεβω εκκλησια. ετσι συνειδητα η σχεση δημιουργου-αποδεκτη ειναι κατι σαν σχεση αφεντικου-σκυλου. οπου θα τρεξω με χαρα να πιασω το κοκκαλο(εργο) που θα πεταξει ο δημιουργος.
αφου βαζουμε και τραγουδακια στο κονσεπτ θα ριχνω κι εγω κανενα αγαπημενο μου που μπορει να εχει σχεση με το κειμενο μπορει και οχι.
http://www.youtube.com/watch?v=_2S_BppzX6w
Αμ τώρα σε βάλαμε να κάνεις έξοδα για βιβλία, αμ που σε ταλαιπωρούμε με τις φιλοσοφικές αναζητήσεις μας. Kots ο κάθε άνθρωπος έχει ταλέντο σε κάτι. Είναι υποχρέωσή του να το αναπτύσσει και να το προσφέρει. Κάποιοι το κάνουν δωρεάν (Άσιμος) κάποιοι όχι. Όμως μπορεί ο δημιουργός να είναι η πηγή, αλλά και το κοινό είναι απαραίτητο. Γι' αυτό μιλάμε για διαλεκτική. Και σκέψου ότι κάτι που γράφεται σε δεδομένο χρόνο δεν έχει την ίδια ερμηνεία πάντα.
ΔιαγραφήΈνα παράδειγμα που μου αρέσει να χρησιμοποιώ είναι ο Καζαντζίδης. Τα τραγούδια του εκφράζουν απόλυτα μια εποχή, αλλά όταν αυτή πέρασε έχασαν τη δυναμική τους. Ο Στέλιος για τον πατέρα μου ήταν ήρωας. Εγώ θαυμάζω τη φωνή του, αλλά τα τραγούδια του Μπιθικώτση με αγγίζουν περισσότερο. Σε μιαν άλλη εποχή σημαίνουν κάτι διαφορετικό και έχουν άλλη απήχηση.
ΥΓ. Ο Παύλος πάντα έχει σχέση.
Για εμένα Kots, ο δέκτης είναι λίγο μόλις πιο κάτω από τον δημιουργό. Για να υπάρξει τέχνη, είναι απαραίτητοι και οι δυο. Ο δικός μου ορισμός για τέχνη, που παρεμπιπτόντως βγήκε και ύστερα από την τριβή από μικρός με τα μπουζούκια, οικογενειακές "αμαρτίες", είναι ο εξής: Να υπάρχει κάποιος που να εκφράζει την ψυχή του με ένα μέσο δημιουργώντας ένα νέο έργο και να υπάρχει τουλάχιστον ένας που να συγκινείται από το έργο του, ανεξάρτητα αν πιάνει το νόημα του δημιουργού. Δεν χρειάζεται καν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, για μένα πάντα. Αν ο δημιουργός δεν έχει σαν κύριο κίνητρο να εκφραστεί αλλά να "πουλήσει"(οτιδήποτε), τότε μιλάμε για εμπόριο (τα μπουζούκια που λέγαμε). Άν δεν συγκινήσει ούτε έναν που θα έρθει σε επαφή μαζί του ή ο δημιουργός το κρατάει για την πάρτη του, τότε μιλάμε για αυτοϊκανοποιήση, καλά το πιάσατε, μαλακία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως θαυμάζω αυτούς που συμπυκνώνουν νοήματα με λίγες λέξεις, διότι με την σειρά μου δεν μπορώ να το κάνω και καταφεύγω στην πολυλογία, χωρίς να περνάω πάντα το νόημα που θέλω. Το λακωνίζειν εστι φιλοσοφείν. Οπότε kots μπορεί άλλοι να βλέπουν σαν καιόμενη βάτο τους αφορισμούς σου. Πχ το αυτοφωράκιας που έγραψες για τον Παπαγεωργόπουλο, θα χρειαζόμουνα ολόκληρη παράγραφο να το αποδώσω.
ΥΓ: Η κούρσα και η κιθάρα ήταν μαύρες, η Άντζι είναι μια γλυκύτατη σοκολατένια, μαύρη Αμερικάνα και το τραγούδι είναι το Black Magic Woman (B.M.W.) του μεγάλου Peter Green των Fleetwood Mac, επανεκτέλεση Santana. http://www.youtube.com/watch?v=k46wihPWyOc
Καλά ρε μάγκες έλειψα 4 μερούλες Χαλκιδική και έχασα ένα από τα καλύτερα ποστ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΤΑΡΧΑΣ...φίλε GF ο Αταραξίας ήταν μονολεκτικός...Μονορούφι...το κατέβασα το κειμένακι...μόλις εφτασα στο τέλος σκέφτομαι "Κανε πλάκα να τέλειωσε...". Απαιτώ τη συνέχεια σε όποια αυτοσχέδια κείμενα κατεβάζει το πολυεργαλείο σου...
Λοιπόν μια μικρή ιστορία σχετικά με το δημιουργό-δέκτη...
Ο πατέρας της κοπέλας μου ζωγραφίζει, έχει ταλέντο, δεν το έχει εμπορευματοποιήσει καθώς έχει μόνο χαρίσει και δεν έχει πουλήσει μίσο πίνακα...Λοιπόοοον στο σαλόνι του σπιτιού της ( στο φοιτητικό πάντα-όχι στο κάστρο, δεν είναι ακόμα καιρός για μάχες να κλέψω την πριγκιποπούλα)έχει τοποθετήσει ένα πίνακα του πατέρα της όπου απεικονίζονται πάμπολα "ανθρωπάκια"...Μόλις τον πρωτοβλέπεις λές ότι έιναι πινελίες δεξια-αριστερά, αμέσως μετά παρατηρείς ανθρώπινες απεικονίσεις να ενεργούν και μετά καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ένα-δύο αλλά εκατοντάδες...καθώς το χέρι του ενός είναι το πόδι του άλλου με αποτέλεσμα να κρύβονται εκαντοντάδες απεικονίσεις και κάθε φορά που τον παρατηρώ προσπαθώ να βρω μια ακόμα απεικόνιση. Πολλές φορές λέω στην κοπέλα μου θέλω να τον ρωτήσω να μου τις δέιξει όλες να μου τις βρει δεν μπορώ μετά από 4 χρόνια που τον παρατηρώ να βρίσκω συνεχώς νέες και να πετάγομαι από τον καναπέ φωνάζοντας "το βρήηηκα" σαν χαζός σε άσχετο χρονικό διάστημα λες και έσπασα το ρεκορ μου στο sudoku. Θέλω να μου τις βρει όλες και να μου εξηγήσει τις ενεργειες τους.
Αμέσως το ξανασκέφτομαι και λεω...καλά μαλάκας είσαι δεν θα προλάβεις ρε κακομοίρη να φτάσεις στον πίνακα...δεν θα έχεις κεφάλι μόλις μάθει ποιος είμαι...!!!Σαφώς πλάκα κάνω αλλά παίδες αυτή πιστεύω είναι η μαγεία της τέχνης...θα πιαστώ από μια λέξη του Αταραξία με τον οποίο συμφωνώ απόλυτα πέρι ορισμού της τέχνης...Σκοπός της είναι η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ...αυτό το κάτι του δημιουργού να συγκινήσει το κάτι(μπορεί ίδιο ή διαφορετικό δεν έχει σημασία) του δέκτη...να κινηθούν μαζί...το ένα να συνεπάρει το άλλο...Εμένα με συγκινεί για διαφορετικούς λόγους από εκείνους του δημιουργού...δεν θέλω να μάθω από τον ίδιο τους λόγους του, μου αρκεί που κατάφερε να με αγγίξει...να με συγκινήσει και να με ταρακουνήσει...Thats all!!!
Ramon σχετικά με τη λογοτεχνία θα συμφωνήσω μαζί σου καθότι θεωρητικός και εγώ. Τα κείμενα έχουν αυτή τη μορφή γιατι ο δημιουργός και μόνο αυτός γνωρίζει...εμάς δεν μας νοιάζει αυτό...εμάς μας νοιάζει να εκφράσουμε τι πράγμα μας άγγιξε...τι μας ξύπνησε...άρα όταν οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν την λογοτεχνία σαν παπαγγαλίστική Ιστορία τότε να ξέρεις ακολουθούν τους "στόχους" του αναλυτικού προγράμματος...ίσως και αυτοί να μην μπορούν η να μην γνωρίζουν να τα διαχειριστουν αλλιώς...
Αυτά τα ολίγα!!!
Σύνγαυρε thry leon, όταν ένα κείμενο κάνει έστω και έναν να λέει "Κανε πλάκα να τέλειωσε...", πάει να πει ότι τον πέτυχε τον σκοπό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί να χαλάμε μια ωραία ιστορία φτάνοντάς την σε κάποιο τέλος? Μια χαρά είναι ως εκεί.
Σε κάποιο προσεχές ξενύχτι θα επανέλθω. Ο Ραμόν να'ναι καλά που μας έβαλε σε περίεργα τριπάκια.
Καλά, ο πίνακας που λες πρέπει να είναι απίστευτος! Σαν ιδέα μοιάζει πραγματικά μαγική.
Υπάρχει ένας πίνακας στο Musée de Beaux Arts της Lyon που μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση όταν τον πρωτοείδα, παρόλο που δεν είμαι και φανατικός οπαδός της μοντέρνας τέχνης. Θα τον βρείτε εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.terminartors.com/artworkprofile/Vieira_da_Silva_Maria_Helena_-Desastre
Ο πίνακας που περιγράφει ο Θρυλέοντας μου τον θύμισε. Και φυσικά η τέχνη στοχεύει στη συγκίνηση και στην επιρροή.
Α και GF ζήλεψα και θα έχω και εγώ φανταστική ιστορία αυτό το Σ/Κ. Επειδή το Σάββατό μου είναι ελαφρώς φορτωμένο μάλλον θα το ανεβάσω Κυριακή. Αν και το έχω καλύτερα με τα δοκίμια, παιδί είμαι και εγώ (λίγο μεγάλο βέβαια)...
Νομίζω ο καττάλληλος κανόνας είναι να γράφουμε ό,τι μας έρχεται, οπότε Ραμόν...αυτοσχεδίασε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έρθει η ώρα για σχόλια, δοκίμια, ιστορίες, πολιτικές αναλύσεις, κοινωνικές αναλύσεις, μπινελίκια, οικονομικά, μπάλα, κ.λ.π.
Νομίζω εδώ μέσα υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζονται πολύ ευχάριστα, για όλα τα θέματα, οπότε μακάρι να παραμείνει το πράγμα και να γράφει ο καθένας ό,τι του κατεβάζει!
Εγώ όταν έχω τις "κλειστές" μου, φτιάχνω πάντα ιστορίες αλλά πολύ σπάνια τις γράφω, κυρίως γιατί δεν βρίσκω το λόγο να το κάνω.
Ομολογώ ότι αυτό το λημέρι μου έδωσε το κίνητρο να γράψω αυτό που μου κατέβηκε, έστω και "για πλάκα".
Μην ξεχάσεις να δώσεις το mail. Δεν υπόσχομαι, αλλά στο επόμενο "κλειστό" ξενύχτι μου μάλλον θα λάβεις εισερχόμενο.
Ωραίος ο πίνακας. Στη ζωγραφική....εγώ απλώς θαυμάζω!