Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Συνεδρία 80: Παλιά Πληγή


Πρώτη μετεκλογική εβδομάδα και ενώ σκεφτόμουν να γράφω κάτι τελείως εκτός ελληνικής επικαιρότητας αρχικά μέχρι να συγκληθεί το νέο κοινοβούλιο και να προταθεί ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έγινε το σκηνικό Βαρουφάκη-Dijsselbloem. Θέλω να γράψω μερικά πράγματα πάνω στο θέμα «διαπραγμάτευση» που ακούστηκε πολύ, όσο και για την υπεράσπιση των οπτικών και των ιδεολογιών των πολιτών και των πολιτικών.

Ξεκινάω με το «διαπραγμάτευση». Λόγω σπουδών, αλλά και επαγγελματικού προσανατολισμού, έχω βρεθεί σε αρκετές διαπραγματεύσεις. Από αστεία πράγματα, μέχρι αρκετά σοβαρά ή επικίνδυνα όλες είχαν την ίδια πορεία: προετοιμασία, σύνταξη των δικών μας επιχειρημάτων, μελέτη των επιχειρημάτων της απέναντι πλευράς, αναζήτηση πορείας των διαπραγματεύσεων και εναλλακτικών χειρισμών, άτομα που θα εκπροσωπήσουν τη δική μας θέση και τέλος χρονοδιάγραμμα. Και πάντα, μα πάντα όμως η πρώτη κίνηση είναι να προσεγγίσεις όσους πιθανόν να έχουν ίδια συμφέροντα με εσένα, για να σχηματίσεις μια όσον το δυνατόν πιο μεγάλη και συμπαγή συμμαχία.

Ελπίζω, και λέω ελπίζω διότι δεν έχω καμία γνώση & δεν έχω διασταυρώσει καμία πληροφορία, ο ΣΥΡΙΖΑ στο χρόνο που ήταν αντιπολίτευση να έχει στο μυαλό του μια συγκεκριμένη και συμπαγή πρόταση. Με τα όριά της, τις κόκκινες γραμμές της, το τι μπορεί να παραχωρηθεί και σε ποιο στάδιο και να έχει ελέγξει το περιθώριο ρίσκου και ελιγμών. Η σιγουριά που βγάζει ο Βαρουφάκης (εκπληκτικό media handling παρεμπιπτόντως) δείχνει ότι υπάρχει δεδομένο σχέδιο και ότι έχουν γίνει προκαταρκτικές συζητήσεις. Εντούτοις, αυτό δε σημαίνει ότι έχει ξεκινήσει η διαπραγμάτευση. Είμαστε ακόμα στο pre-game show. Ο Dijsselbloem ήρθε απροετοίμαστος και στην πρώτη διερευνητική επαφή που είχε με τον Έλληνα Υπουργό Οικονομικών έχασε το βασικό στοιχείο: ότι αυτή η κυβέρνηση εκλέχτηκε στη βάση του να αλλάξει το πρόγραμμα του Μνημονίου. Να το επαναδιαπραγματευτεί και να πετύχει καλύτερη συμφωνία αποπληρωμής. Ο Ολλανδός ήρθε εδώ και στη συνέντευξη τύπου έχασε το θεσμικό του ρόλο. Ο Βαρουφάκης είπε ότι δε συνομιλεί με την Τρόικα, αλλά απευθείας με τους θεσμούς και τις κυβερνήσεις που μας έχουν δανείσει. Μισό όμως να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Η Τρόικα είναι η αστυνομία του Μνημονίου. Είναι οι τύποι που έρχονται στην Ελλάδα και ελέγχουν την εφαρμογή του προγράμματος. Κατάργησή της δε σημαίνει και διαγραφή του χρέους. Αλλά από τη στιγμή που μπαίνεις σε επαναδιαπραγμάτευση του προγράμματος, η αστυνομία που επέβλεπε την εφαρμογή της παλιάς συμφωνίας δεν έχει κανένα οργανικό σκοπό ή νόημα. Απολύτως λογικό αυτό, όπως είναι και φυσιολογικό την αναθεώρηση του υπάρχοντος status quo να τη ζητάει το μέρος που ζημιώνεται περισσότερο, εν προκειμένω η Ελλάδα. Έτσι συνέβαινε πάντα και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει. Το έχω πει πολλές φορές ότι δυστυχώς ή ευτυχώς ζούμε ακόμα σε έναν ρεαλιστικό κόσμο. Κόσμο που κινείται στον άξονα του συμφέροντος. Η επαναδιαπραγμάτευση όταν ζημιώνεσαι δεν είναι τρέλα, όπως λένε οι χαμένοι των εκλογών, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την κυβερνητική και προεκλογική τους τακτική. Βέβαια αυτό δε σου διασφαλίζει και καλύτερο αποτέλεσμα. Η νέα συμφωνία μπορεί να είναι καλύτερη, αν πείσεις, χειρότερη αν δεν πείσεις, ή ταυτόσημη. Και αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει φτάσει στο επίπεδο που δεν μπορεί να πει το «τουλάχιστον προσπάθησα».

Αυτή τη στιγμή έχουμε δει περίπου το 10% του plan A. Δε λέω ότι θα δουλέψει, ότι είναι άρτιο, ή ότι θα φέρει σίγουρο αποτέλεσμα. Δεν μπορώ όμως να το κρίνω από τώρα. Γελάω με όσους φέρουν την καταστροφή. Όχι τα στελέχη της ΝΔ των κυβερνήσεων Σαμαρά που αν πετύχει έστω και στο ελάχιστο ο ΣΥΡΙΖΑ ελάφρυνση του προγράμματος θα ξαναδούν τη Βουλή μόνο από carte postale. Οι οπαδοί είναι αστείοι. Όπως αστείοι είναι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύουν ότι έχουν ήδη κατατροπώσει την Ευρώπη. Το venceremos θυμίζω είναι σε μέλλοντα χρόνο. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Το παιχνίδι δεν έχει καν ξεκινήσει και τώρα παίζει η άλλη πλευρά. Τέλος, δεν υπάρχει ακόμα καμιά κωλοτούμπα. Τονίζω το ακόμα, για τους οπαδούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε για επαναδιαπραγμάτευση, κατάργηση της Τρόικας και αίτηση διαγραφής του χρέους. Στη διαπραγμάτευση μπορεί να δώσει κάτι από αυτά πίσω για να κερδίσει τα άλλα δύο. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και κατηγορίες. Σε μια διαπραγμάτευση πας για το 6 στα 10. Δύσκολο όμως να το εξηγήσεις σε μια χώρα που έχει μάθει στο όλα ή τίποτα, στο η Ελλαδάρα να κερδάει και στον τυφλό οπαδισμό.

Κι αν πιστεύετε ότι ο τυφλός οπαδισμός είναι ίδιον του πόπολου κάνετε μεγάλο λάθος. Από το 2002 που πέρασα στο πανεπιστήμιο μέχρι σήμερα, έχω με μια παρένθεση δύο ετών (στρατός και μάζεμα χρημάτων για μεταπτυχιακό) περάσει όλον αυτόν το χρόνο μέσα σε πανεπιστημιακά προγράμματα και ινστιτούτα. Η αλαζονεία και η μονολιθικότητα των ακαδημαϊκών είναι über alles. Είναι τόσο πεπεισμένοι για το δίκαιο αυτού που υποστηρίζουν που μπορούν να ανεβούν σε ένα λόφο, να καρφώσουν την παντιέρα της σχολής σκέψης που εκπροσωπούν και να την υπερασπιστούν μέχρι θανάτου. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο Ernest Gellner. Τσέχος ανθρωπολόγος και θεμελιωτής της θεωρίας του μοντερνισμού στη μελέτη του φαινομένου του εθνικισμού και καθηγητής στο LSE. Ήταν ο πρώτος που διατύπωσε μια ολοκληρωμένη θεωρία γύρο από το έθνος-κράτος, τον εθνικισμό και το έθνος. Σε ένα debate που είχε με το μαθητή του Anthony Smith και θεμελιωτή της προσέγγισης του εθνοσυμβολισμού στη μελέτη του ίδιου φαινομένου σε ένα διεθνές συνέδριο ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο του Warwick, έδωσε την απόλυτη απάντηση ακαδημαϊκής μονολιθικότητας.

Ο Smith του είπε ότι ενώ άνοιξε έναν ολόκληρο κλάδο στην επιστήμη της ανθρωπολογίας και η συμβολή του ήταν τρομακτική, η θεωρία του είναι ξεπερασμένη διότι εξηγεί κατά το ήμισυ το φαινόμενο (it tells half the story). Εξηγεί το πως δούλεψαν οι μηχανισμοί των ελίτ, αλλά όχι το γιατί ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά τους. Τότε ο Gellner απάντησε: If my theory tells half the story, then that’s fine with me, because it means that the other half is redundant.


Το υφάκι του παντογνώστη ακαδημαϊκού Βαρουφάκη όταν δίνει συνεντεύξεις είναι απολύτως εξηγήσιμο. Το υφάκι του οπαδού το ίδιο. Απλώς εγώ περιμένω να δω κάποια εξέλιξη πριν κρίνω για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, που άλλωστε είναι και η πιο παλιά πληγή.

4 σχόλια:

  1. Είμαι στο gazzetta και ξαφνικά βλέπω σχόλιο Αταραξίας! Μπαμ!!! Αταραξίας= Μάνος Αντώναρος= Ramon= manosgang! Και να μαι ο thryleon! Χαίρομαι ιδιαίτερα που σας ξανα e-συναντώ!!! Μετά από ένα διάστημα 2 χρόνων περίπου επανέρχομαι στο e-σχολιασμό, σε ένα γνώριμο περιβάλλον! Ρίχνοντας μια ματιά στις πρώτες συνεδρίες παρατηρώ ότι προέτρεπα τον Ramon να συνεχίσει το blogging γιατί πολύ απλά το κάνει καλα. Χαίρομαι πολύ που συνέχισες να γράφεις! Στο διάστημα απουσίας μου μεσολάβησαν τα ελληνικά στρατά, φάση μεταβατικότητας. Ανασυντάχτηκα και επέστρεψα και χαίρομαι που σας βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Welcome back. Έχω σταματήσει να γράφω στο gazzetta πρώτον γιατί πραγματικά δεν προλαβαίνω και δεύτερον διότι δε μου άρεσε το πως είχε εξελιχθεί το site. Συνεχίζω να διαβάζω τα παιδιά που γράφουν για το εξωτερικό ποδόσφαιρο και τώρα που άλλαξε η πολιτική των σχολίων ίσως το ξανασκεφτώ.

    Ακολούθησα την προτροπή σου και συνέχισα να γράφω αν και λόγω χρόνου δε μένω πάντα πιστός στο χρονοδιάγραμμα και είμαι ακόμα στο -3 των δημοσιεύσεων που έπρεπε να έχω κάνει παρά το ντεμαράζ των τελευταίων ημερών. Άντε με το καλό να τα συζητάμε εδώ.

    Α, και επειδή έλειπες. Το έχω γυρίσει στο πιο πολιτικό εδώ διότι τα ποδοσφαιρικά μου σχόλια τα γράφω στο www.sombrero.gr, πάντα ως Ramón Llul

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα παρατηρήσω μόνο ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα με όλους όσοι είναι σίγουροι για το τι θα γίνει. Προσωπικα είμια οικονομολόγος, ενημερώνομαι τακτικά για τις εξελίξεις και φρεσκαρω όποτε μπορώ τις σχετικές θεωρητικές/ιστορικές μου γνώσεις και δεν είμαι κατ'εάχιστον σίγουρος για το που θα οδηγήσει η κατάσταση. Όμως ο τό[πος έχει γεμίσει ξερόλες και αυτό με ανησυχεί.
    ΥΓ: Έλα ρε Θρυλέοντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο τόπος ήταν πάντα γεμάτος ξερόλες Αταραξία. Απλώς τώρα με το ιντερνέτι εκφράζονται περισσότερο. Παλιά έπρεπε οπωσδήποτε να πάρεις ταξί ή να πας σε κάποιο καφενείο. Τώρα βρίσκονται όλοι παντού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή