Συνεδρία 67: Μέρος Γ, Βαρκελώνη

Και ενώ προσπαθούσα να προσαρμοστώ στο Παρίσι, ψάχνοντας σπίτι και ακονίζοντας τα σκουριασμένα γαλλικά μου, μου λένε ότι είμαι ο μοναδικός ισπανόφωνος και καταλανόφωνος που υπάρχει στην ομάδα και έτσι θα πρέπει να πάω Βαρκελώνη. Εκείνη τη στιγμή, καθώς μου ζητούσαν συγγνώμη για την ταλαιπωρία και μου έλεγαν ότι θα με αποζημιώσουν για αυτήν, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλα τα έργα του Gaudí, το Camp Nou, το Montjuic, η Barceloneta, τα μπούτια το jamón κρεμασμένα στα τσιγκέλια στις υπαίθριες αγορές και οι λιγότερο στημένοι από Άγγλους και Γάλλους, Καταλανοί. Έτσι πήρα τηλέφωνο ένα φίλο στη Βαρκελώνη για να μείνω σπίτι του μέχρι να βρω το δικό μου και την έκανα για το Νότο την επόμενη μέρα.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος της πολύ αργής ενημέρωσης του blog, αφού σε ένα μήνα έχω αλλάξει τέσσερις χώρες (με την Ελλάδα μέσα). Το καλύτερο της υπόθεσης με τη Βαρκελώνη είναι ότι η συμβία έρχεται μαζί μου καθότι αν και γαλλοθρεμένη, η έρευνά της είναι πάνω στην καταλανική γλώσσα. Ομολογώ ότι τα δικά μου καταλανικά είναι σε μέτριο επίπεδο, παρ' όλ’ αυτά οι Καταλανοί σου απαντάνε στα καστιγιάνικα εύκολα. Δίγλωσση κοινωνία στην πραγματικότητα καθώς είναι εξαιρετικά εύκολο να παρατηρήσεις την αυτόματη μετατροπή από γλωσσά σε γλώσσα, όπως πατάς Alt+Shift στο υπολογιστή σου. Εντάξει, προφανώς και χαίρονται όταν κάνεις την προσπάθεια να μιλήσεις καταλανικά, όμως ο πληθυσμός της πόλης είναι εξαιρετικά μικτός.

Αντίθετα με τις συνορεύουσες περιοχές, η Βαρκελώνη έχει δεχτεί μεγάλη εσωτερική μετανάστευση από Ανδαλουσία, Εξτρεμαδούρα και Αστούριας, όπως και μεγάλη εξωτερική μετανάστευση από τη Λατινική Αμερική. Υπάρχουν περιοχές στα όρια της πόλης όπως το Sant Boi που κατοικούνται κατά 45% από Ανδαλουσιάνους, η περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο στο Prat έχει πάνω από 50% Αστουριάνους, ενώ γειτονιές όπως το Collblanc (κοντά στο γήπεδο της Barça) ή στο Βόρεια πλευρά της πόλης στο Sant Andreu ή τη  Vía Juliá είναι μέρος λατινοαμερικάνικης παροικίας. Μέσα στον ενθουσιασμό μου από τη Γαλλία όπου για να νοικιάσεις σπίτι πρέπει να έχεις εγγυητή που να διαμένει και να εργάζεται εκεί (cautionnaire), πίστευα ότι στην Ισπανία όπου η κρίση έχει χτυπήσει κυρίως τον κλάδο των ακινήτων δε θα ήταν τόσο δύσκολο να βρω σπίτι.

Λάθος, λάθος, λάθος. Η κρίση έχει βγάλει στους ιδιοκτήτες σπιτιών όλο τον μικροαστισμό. Έχουν γίνει τόσο φοβικοί που ζητάνε συμβόλαιο εργασίας ΚΑΙ τραπεζικές καταθέσεις που θα δεσμευτούν ΚΑΙ αποδόσεις μισθών τριών μηνών. Αυτό συμβαίνει σε όλη την Ισπανία, με τη Βαρκελώνη αυτήν τη φορά να μην είναι εξαίρεση.  Δηλαδή, κάποιος για να κλείσει σπίτι στην Ισπανία πρέπει να δουλεύει ήδη τρεις μήνες εκεί. Θα μπορούσε να είναι και ένα γραφειοκρατικό κόλπο να χτυπηθεί η μετανάστευση, αλλά σε μία χώρα με 26% ανέργους και 15.000 εξώσεις το χρόνο that is not the case, που λέγανε και στο χωριό που ήμουν πριν. Επειδή για ιδεολογικούς και ανθρωπιστικούς λόγους η επιλογή του να βρω σπίτι μέσω τράπεζας είχε διαγραφεί, πήγαμε στην επιλογή Νο.2, δηλαδή τα μεσιτικά.

Εκεί ανακαλύψαμε ένα άλλα μαγικό του ισπανικού συστήματος. Οι μεσίτες παίρνουν ότι ποσοστό γουστάρουν. Μάλιστα έχουν ρίξει τις τιμές τους στη προμήθεια που παίρνουν στο ένα ενοίκια ΣΥΝ το ΦΠΑ τα οποία τα πληρώνει αποκλειστικά ο ενοικιαστής. Γελάτε; Εγώ δε γέλασα καθόλου. Ειδικά όταν στην ultra καπιταλιστική Αγγλία είχα πληρώσει το μεσίτη το ¼ της τιμής του ενοικίου. Στον παραπάνω λογαριασμό προστίθενται και τα έξοδα συμβολαιογράφου. Δηλαδή ο ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος το δίνει για προώθηση σε έναν ατζέντη και δεν έχει απολύτως καμία επιβάρυνση. Άσε που μέσω του μεσιτικού αυξάνει κατά πολύ τις ημερήσιες επισκέψεις, επομένως και την πιθανότητα να κλείσει σπίτι.

Έτσι λοιπόν πήγαμε στην τρίτη λύση που ήταν να επικοινωνούμε απευθείας με ιδιοκτήτες. Το πρόβλημα εδώ ήταν ότι η προσφορά σπιτιών ήταν περιορισμένη. Βρήκαμε κάτι στις δυόμισι βδομάδες και επιτέλους μείναμε. Ελπίζω όλα να μπουν σε μία σειρά και να μπορέσω να αναπληρώσω τα χαμένα κείμενα μόλις μπει σταθερό internet σπίτι. Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζουμε να ζούμε μαζί με τη συμβία, σε μια πόλη που καταλαβαίνουμε περισσότερο, στο Νότο με τον καλό του καιρό και το καλό του φαγητό, στην πόλη όπου εδρεύει η αγαπημένη μας ομάδα, στη Βαρκελώνη.