Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Συνεδρία 67: Μέρος Β, Παρίσι: Το Βαλς των Βρόμικων Καιρών


Είμαι από τους λίγους ανθρώπους στον πλανήτη που δεν τους αρέσει το Παρίσι. Και όταν λέω ότι δε μου αρέσει εννοώ καθόλου. Ούτε τα βλέπω όλα στραβά, ούτε έχω κάποιο μένος με τους Γάλλους. Έζησα δύο χρόνια στη Lyon και πέρασα μια χαρά, ενώ η Μασσαλία μου έβγαζε την αίσθηση ότι γυρίζω σπίτι μου. Αλλά το Παρίσι με όλο αυτό το grandeur μου την έπαιζε στα νεύρα.

Και δεν είμαι μόνο εγώ. Οι Γάλλοι φίλοι και γνωστοί είχαν πάνω κάτω την ίδια άποψη (οι Μασσαλοί εξαιρούνται του δείγματος λόγω εμπάθειας). Το Παρίσι είναι η βιτρίνα της Γαλλίας. Πιο φανταχτερό, πιο λαμπερό, πιο ακριβό, με πιο μικρές μερίδες στα πιάτα, και όλο αυτό το ψευδεπίγραφο μεγαλείο που δημιούργησαν ο Napoléon III και ο Baron Haussmann στα τέλη του 19ου αιώνα. Εμένα μου φαντάζει σαν να μπαίνεις σε ένα κόσμο της Disneyland. Κατασκευασμένο και φαιδρό, απεικόνιση ενός μεγαλείου που υπήρξε μόνο στη φαντασία ενός αυτοχρισμένου αυτοκράτορα που ήθελε να μοιάσει στον πρόγονό του και στα χαρτιά ενός μεγαλοεργολάβου που επωφελήθηκε της ευκαιρίας. Αυτό το περιβάλλον με τα σύγχρονα μέσα (αυτοκίνητα, τηλεπικοινωνίες, ντύσιμο, κτλ) φαντάζει αστείο στα δικά μου μάτια ή γραφικό με την κακή έννοια. Γραφική είναι η Πράγα, το Παρίσι είναι αστείο.

Λόγω κάποιας τρολιάς προφανώς με έστειλαν εκεί. Όχι για ταξίδι, αλλά για να μείνω. Φανταζόμουν τον εαυτό μου στη θέση του Proust, να κάνω βόλτα στα jardins des tuileries και να αναζητώ το χαμένο χρόνο του Λονδίνου. Πήγα και βρήκα μια πόλη ίδια όπως την άφησα σαν εικόνα, αλλά όχι ίδιους ανθρώπους. Οι Γάλλοι έχουν αλλάξει, και οι Παριζιάνοι περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο ίσως ότι ενώ σε όλη τη Γαλλία το Front National ανέβασε τα ποσοστά του και το σοσιαλιστικό κόμμα καταποντίστηκε λόγω της τραγικής διακυβέρνησης Holland, το Παρίσι έβγαλε σοσιαλίστρια δήμαρχο μετά από 24 χρόνια. Τα γεγονότα των τελευταίων 7 ετών από τις εξεγέρσεις στα προάστια, το μεταναστευτικό και την οικονομική κρίση έστρεψαν τους Παριζιάνους αλλού. Πέρα από διάφορες δημαγωγίες και λαϊκιστικές υστερίες, οι Παριζιάνοι κατάλαβαν στην πρακτική εφαρμογή του πράγματος ότι οι συγκρούσεις φέρνουν μεγαλύτερα προβλήματα. Αν δεν ήταν τόσο φαντασμένοι και ψωροπερήφανοι θα έφερναν το παράδειγμα της Μασσαλίας.

Επίσης τεράστιο πρόβλημα για τους Γάλλους γενικά, αλλά για τους Παριζιάνους ειδικότερα είναι η πολιτική ηγεσία και η σχέση που έχει με την κρίση. Οι Γάλλοι επέλεξαν τον Holland έναντι του Sarkozy διότι δεν τους άρεσε καθόλου το να τρέχει η Γαλλία πίσω από τη Γερμανία. Ο νέος πρόεδρος αποδείχτηκε σαν εκείνο το συμμαθητή που όλοι καλούσαν στα πάρτυ τους από υποχρέωση με την κρυφή ελπίδα να μην έρθει. Το άχρηστος είναι μια πολύ καλή λέξη να τον περιγράψει. Η Γαλλία τα τελευταία 3 χρόνια όχι μόνο δεν κατάφερε να σταθεί απέναντι στη Γερμανία, αλλά από κατώτερος συνέταιρος μετετράπη σε μαθητή που του κουνάει το δάχτυλο το Βερολίνο. Αυτή η πραγματικότητα σε συνδυασμό με το περιβάλλον του ψευδεπίγραφου μεγαλείου του Παρισιού κάνει ακόμα πιο κωμική την κατάσταση.

Η Γαλλία αρχίζει να έχει και αυτή προβλήματα στασιμοπληθωρισμού και ανεργίας όπως οι χώρες του Νότου. Η κυβέρνηση δεν έχει εναλλακτικές προτάσεις και ως γνωστόν τέτοιου τύπου κρίσεις χτυπούν πρωτίστως τα αστικά κέντρα. Το Παρίσι είναι το πρώτο που πλήτεται. Κάτι ακόμα που δεν είναι πολύ γνωστό για το Παρίσι είναι ότι η πόλη είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Αντίθετα με το Λονδίνο ή το Βερολίνο όπου κυκλοφορείς άνετα τις μικρές νυχτερινές ώρες, στο Παρίσι μετά τις 10 το βράδυ πρέπει να ξέρεις που θα πας. Δεν είναι όλο το κέντρο ασφαλές και για τα προάστια ούτε λόγος. Η νέα δήμαρχος θέλει να το αλλάξει αυτό, χωρίς να εφαρμόσει ακραίες μεθόδους όπως πχ τη μηδενική ανοχή του Giuliani στη Νέα Υόρκη.


Μπορεί να μην υπάρχει πια το σύνορο, όμως οι σχέσεις Γαλλίας και Γερμανίας είναι αυτές που καθορίζουν την Ευρώπη. Το Βερολίνο και το Παρίσι είναι που δίνουν τον τόνο και αυτή τη στιγμή έχουν εμπλακεί  σε ένα χορό που όλοι γνωρίζουν ποιος καθορίζει τα βήματα. Η κατάσταση όμως στους δρόμους του Παρισιού δείχνει ότι χορεύουν το βαλς των βρόμικων καιρών.

2 σχόλια:

  1. Καλά να περάσεις στο Παρίσι. Και γω θα ξενέρωνα λίγο να αναγκαστώ να πάω από Λονδίνο στο Παρίσι. Από μία παγκόσμια μητρόπολη σε μία ξεπεσμένη, ξινή αριστοκράτισσα. Είμαι σίγουρος θα βρεις τα πατήματά σου. Να σου πω πάντως, και γω ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είμαι. Δεν μου αρέσει το Παρίσι. Θες ότι το έχω δει μόνο βροχερό, θες ότι μετράω εκει μία τελειωτική απόρριψη από έρωτα, έναν χαμένο τελικό Ευρωλίγκας και μία επαγγελματική αποτυχία σε τρεις επισκέψεις, τι να πω. Δεν μου πάει. Βέβαια έχω απολαύσει κάτι φρέσκες μπαγκέτες πρωί πρωί. Κάτι βόλτες στην Βουλώνη, με ψιλόβροχο, δεν με πείραζε. Μία ωραία συζήτηση για το πως στην Μονμάρτη κάτω απο την Σάκρε Κε(ρ)γ κρύψανε την Κομμούνα. Και κάτι άλλα ψιλά. Αλλά όχι, τελικά δεν μου άρεσε. Μου άρεσε το Μονπελιέ, οι Κάννες, η Μασσαλία το λίγο που βρέθηκα, η Νίκαια και η Αντίπολη. Αλλά το Παρίσι είπαμε, ποτέ δεν μου κάθησε καλά. Βέβαια το μέλλον μπορεί να αλλάξει τα κόζια.
    ¨Ομως στο Παρίσι χρωστάμε πολλά. Το 1789, την Κομμούνα, την καλλιτεχνική κοιτίδα του. Τι έχει γίνει και απλά ξεφτίζει; Πάντως τότε με την εξέγερση των προαστείων μου προξένησε ξανά το ενδιαφέρον. Τελικά η Γαλλία έχει απορροφήσει το μεταναστευτικό χειρότερα από άλλες δυτικές χώρες. Επίσης πάντα μου κάνει εντύπωση πως γίνεται η Γαλλία από το 1914 ή και νωρίτερα να χάνει συνεχώς έδαφος στην παγκόσμια σκακιέρα. Από υπερδύναμη, περιφερειακός τράβα φερ για σφαλιάρες από τους παίκτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναγνωρίζω σε μεγάλο βαθμό την προσφορά του Παρισίου στην πολιτική, κοινωνική και καλλιτεχνική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Απλώς δε θέλω να ζω εκεί. Στην τελική, είμαι φιλομασσαλός. Δες παραπάνω για τη συνέχεια.

    ΥΓ. Πόσο δίκιο έχεις στην τελευταία πρόταση

    ΑπάντησηΔιαγραφή