Συνεδρία 58: Την Μισείς

Έφτασε η στιγμή λοιπόν. Το Mundial τελειώνει και από χθες βγήκε ο τελικός. Γερμανία – Αργεντινή ξανά για Τρίτη φορά στην ιστορία του θεσμού με τις νίκες να είναι μοιρασμένες. Από την εντυπωσιακή παράσταση του Diego το 1896 μέχρι το πέναλντυ του Andreas Brehme το 1990. Μετά από 24 χρόνια πολλά έχουν αλλάξει ή και λιγότερα για τους δύο. Η Αργεντινή έφτασε στον τελικό στηριζόμενη στο διάδοχο τον «εκ δεξιών του Πατρός» Messi και βρίσκοντας διάφορους πρωταγωνιστές ανά ματς σε κάθε παιχνίδι μετά τους 16. Η Γερμανία δεν είναι πια η ρομποτική μηχανή του παρελθόντος, αλλά ίσως η πιο εντυπωσιακή ομάδα του τουρνουά. Και στον ημιτελικό έκανε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει και ίσως να μην επαναληφθεί και ποτέ.

Το 1958 σε ένα παιχνίδι Βραζιλία-ΕΣΣΔ ο Γάλλος δημοσιογράφος Gabriel Honnot που κάλυπτε τον αγώνα είπε για την συνεργασία Garincha-Pélé ότι ήταν τα 3 καλύτερα λεπτά του ποδοσφαίρου. Η Βραζιλία είχε 30 τελικές στο παιχνίδι που το κέρδισε 2-0 διότι ο Yasin κατάφερε να κρατήσει το σκορ σε λογικά επίπεδα. Οι Βραζιλιάνοι ξόρκιζαν το φάντασμα του Maracanaso και το σήκωναν μέσα στην Ευρώπη. Από τότε το Jogo bonito έγινε το σήμα που τους χαρακτήριζε και μέχρι το 1990 το τιμούσαν. Η ήττα όμως στα γήπεδα της Ιταλίας από τους Αργεντίνους άλλαξε τη νοοτροπία τους. Το 1994 πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο και παίζοντας εξαιρετική άμυνα πήρα το κύπελλο στα πέναλντυ. Το 1998 πάλι τελικό, χωρίς πολύ μπάλα και το 2002 ξανά παγκόσμιου πρωταθλητές αλλά με μια ομάδα που δούλευε για να κάνουν τα δικά τους μπροστά τα 3 “R”, Ronaldo, Rivaldo και Ronaldinho. Η αποτυχία του 2006 και το βάρος του εντός έδρας οδήγησαν την ομοσπονδία να φέρει πίσω τον προπονητή που σήκωσε το τελευταίο το 2002 το Scolari. Και τελικά... 1-7!

Η Γερμανία μετά τον χαμένο τελικό του 2002, άλλαξε προσέγγιση στο άθλημα. Με δομημένο και οργανωμένο τρόπο έκανε στροφή από τη δύναμη και την τακτική στην ανάπτυξη του ταλέντου. Τα πρώτα δείγματα δόθηκαν εντός έδρας το 2006. Το ποδόσφαιρο των ρομπότ που έλεγε και ο Διακογιάννης έγινε ποδόσφαιρο των παιχτών. Δεν έχασαν την οργάνωσή τους, δεν έχασαν τη μεθοδικότητά τους, αλλά αποφάσισαν να την εμπλουτίσουν με παίχτες που το τόπι δεν το ταλαιπωρούν. Όχι ένας από εδώ και ένας από εκεί. Από τη μέση και μπροστά φτιάχτηκαν αρτίστες σαν αυτοί που συναντώνται στην Ιβηρική και στη Λατινική Αμερική. Εκεί που δεν άλλαξε η νοοτροπία τους είναι στο πόσο επαγγελματικά αντιμετωπίζουν το κάθε ματς. Παίζουν όσο καλύτερα μπορούν και βάζουν όσα γκολ μπορούν, είτε ο αντίπαλος λέγεται Λιχτενστάιν, είτε Βραζιλία. Είτε παίζουν στο Μόναχο με 70.000 δικούς τους στις εξέδρες, είτε παίζουν στο Belo Horizonte με 200.000.000 πληθυσμό εναντίον τους. Και δεν σταματούν ποτέ. Και τελικά... 1-7!

Αν ο Garincha και ο Pélé έφτιαξαν το καλύτερο τρίλεπτο του ποδοσφαίρου το 1958, οι Kroos, Müller, Özil, Khendira έφτιαξαν το καλύτερο εξάλεπτο του ποδοσφαίρου που έχω τουλάχιστον εγώ δει σε Mundial. Το διάστημα 22’-29’ η παράσταση είναι τόσο ισοπεδωτική που νομίζω ότι είναι το μόνο πράγμα στο οποίο μπορεί να ελπίζει η Αργεντινή στον τελικό (εκτός από τη βοήθεια του Πάπα φυσικά). Ήταν τόσο καλό που δεν μπορεί να ξαναγίνει. Αντίθετα με την ΕΣΣΔ που είχε το Yasin το 1958 η Βραζιλία δεν είχε κανένα να κόψει. Χωρίς τον Thiago Silva οι άλλοι έμοιαζαν με κώνους προπόνησης για τους Γερμανούς. Ο David Luiz έχανε τη θέση του ανεβαίνοντας πολύ ψηλά και το κενό το γέμιζε ο Müller. Γενικά πιστεύω ότι ο Luiz είναι αμυντικό χαφ και όχι κεντρικός αμυντικός, αλλά ας είναι. Ο Dante συνεχίζει την παράδοση που θέλει όσους έχουν αφάνα και παίζουν από το κέντρο και πίσω να είναι ελαφρώς γελωτοποιοί. Τα ακραία μπακ δεν κατέβαιναν και δεν έκοβαν ποτέ, αλλά δεν είχαν και τις βοήθειες από τους μπροστινούς. Αλλά τι να πω για το κέντρο. Βλέποντας ότι χρειάζονται 3 για να κάνουν τη δουλειά που το 1994 έκανε μόνος του ο Dunca και το 2002 μόνος του ο Gilberto Silva αν είσαι Βραζιλιάνος σε πιάνει κατάθλιψη. Και οι 3 παίζουν πια σε ομάδες β’ διαλογής και εκεί είναι η θέση τους. Με εξαίρεση το Fernardinho που είναι καλός συμπαίχτης όμως. Χρειάζεται κάποιον άλλο δίπλα του για να τον οδηγεί.

Για να απαντήσω και στην ερώτηση του Kots που άφησα, τελευταία εθνική ομάδα που έπαιξε τόσο καλά ήταν η Γαλλία του 1998. Με δυσκολότερους αντιπάλους έκανε παιχνίδια επιβολής. Η Ισπανία του 2008-2012 έκανε πολύ κατοχή, συντήρηση και διάλεγε ματς που θα έδινε παράσταση. Οι Γάλλοι έπαιζαν με διάρκεια καλά. Οι Γερμανοί έπαιξαν τόσο εντυπωσιακά που πιστεύω ότι θα τους κάνει κακό. Μπορεί να άλλαξαν την προσέγγισή τους στο ποδόσφαιρο, να έφτασαν στο τελικό που έψαχναν από το 2008 μετά από συνεχόμενα ημιτελικά, αλλά επειδή δεν άλλαξαν και νοοτροπία, η γερμανική υπεροψία είναι στη γωνία και περιμένει. Και απέναντί τους δε θα έχουν την άμυνα παιδική χαρά της Βραζιλίας, αλλά το Mascherano που τρώει παιδιά κανονικά σε όλο το τουρνουά και την υπερφορτωμένη, λόγω έλλειψης ταλέντου άμυνα της Αργεντινής. Και πρέπει να προσέχει και τον κοντό που θα παίξει, αντίθετα με το Neymar.

Όσο για τη Βραζιλία, αν αντιδράσει όπως το 1950 μετά το Maracanaso και αλλάξει ξανά την προσέγγισή της στο άθλημα, σε 8 χρόνια μπορεί να ξορκίσει το Mineiraso. Πλέον οι ομάδες παίζουν με την μπάλα, και η χώρα με το μεγαλύτερο ταλέντο παραδοσιακά έχει μείνει πίσω. Το κατάλοιπο αυτής της προσέγγισης ήταν να φτάσουν το 2014, εντός έδρας με καλύτερη γραμμή την άμυνα και χωρίς κανένα (σοβαρό) φορ.  Αυτό το κάζο ίσως τους κάνει να επιστρέψουν στην επίθεση. Η πίεση του κόσμου, την οποία δεν άντεξαν πρέπει να τους κάνει να αλλάξουν και νοοτροπία, αλλιώς η Βραζιλία θα ζήσει περίοδο μεγάλης παρακμής. Και έχει βρει μετά την Ουρουγουάη και την Αργεντινή ένα νέο αντίπαλο. Πια τη Γερμανία επίσης τη μισεί.