Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Συνεδρία 20: Υπνωτισμός


Μια μέρα μετά, όλα είναι ίδια. Ο Μάκαρος ακόμα δε δικάστηκε, η Merkel κέρδισε τις εκλογές και ο Θέμ(ετ)ος ξεπούλησε. Αλλά αυτό δεν είναι η δουλειά του πρωτοσέλιδου; Να κάνει τον κράχτη, να φέρνει πελάτες. Έτσι μετράνε όλα πια. Από τη στιγμή που οι εφημερίδες έχασαν αναγνώστες και απέκτησαν αγοραστές με αυτό το κριτήριο κινούνται. Γι’ αυτό πάνε και κατά διαόλου οι πωλήσεις. Δεν τις παίρνουν πια για να τις διαβάσουν, αλλά για τις ‘προσφορές’.

Το κακό με τα πρωτοσέλιδα ξεκίνησε βέβαια από τον αθλητικό τύπο. Το αθλητικός grosso modo. Αρχικά ήταν εικόνες με παράγκες, μαϊμούδες, σήματα ακατάλληλου και άλλα τέτοια υψηλού χιούμορ που μαστίγωναν τα μάτια μας στα περίπτερα. Μετά μπήκαν και οι περιγραφές για ‘λαγούς’, ‘αρουραίους’, ‘Κούλες’, ‘Ρούληδες’, GPS Αθηνών – Πειραιά, εραστές διαφόρων εθνικοτήτων και πολλά άλλα τέτοια εμπνευσμένα. Ο τρόπος και η αισθητική με την οποία γίνεται η πλάκα και το πείραγμα στους αντιπάλους στον αθλητισμό δείχνει και το επίπεδο των φιλάθλων της. Στην Ελλάδα συνέβη το αυτονόητο. Αυτό ήταν επιπέδου επιθεώρησης Δελφιναρίου επειδή τέτοιο είναι και αυτό των οπαδών. Οπαδών ξαναγράφω, όχι φιλάθλων, αυτοί απέχουν.

Η Ελλάδα πάσχει από την αδράνεια και την αποχή της σιωπηρής πλειοψηφίας. Ένας κρυφοφασίστας, λαϊφστυλιστής και διαπλεκόμενος κομιστής DVD ερωτικού περιεχομένου αμφίβολης αισθητικής έβγαλε χθες ένα ντροπιαστικό πρωτοσέλιδο. Τώρα θα μου πείτε αν μεταφέρεις σακούλες με μετρητά στην Ελβετία επειδή πούλησες το παραπάνω αναφερόμενο DVD μπορείς να ξεγελάσεις πολύ κόσμο. Στην τελική δεν παραβίασες τον βασικό κανόνα της ελληνικής τσόντας, που είναι η μόνη παγκοσμίως που η επιλογή γίνεται βάση του άντρα πρωταγωνιστή και όχι της γυναίκας.

Έχουμε λοιπόν ένα έντυπο (sic), που εδώ και δύο χρόνια προωθεί έμμεσα και με πολύ πονηριά τη Χ.Α. Τα παιδιά που βοηθάνε τις γιαγιάδες, που αναπληρώνουν το κενό της αστυνομίας, που, που. Με φωτογραφικό υλικό πολύ φιλικό προς τους ‘μαύρους’, με ανταποκρίσεις από τις διακοπές τους στις παραλίες, από τους γάμους τους, από τα συσσίτιά τους και όλα τα καθέκαστα το promotion γινόταν. Όμως ο image maker είναι ένας ατζέντης πολυτελείας. Όταν οι συνθήκες αλλάζουν, αυτός προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το κέρδος του και διαφοροποιείται. Έτσι λοιπόν το χθεσινό αίσχος, που καταδικάζει το φασισμό!

Ναι λοιπόν. Αρνούμαι να περιγράψω την εικόνα, αλλά χρειάζεται να πω κάτι για να καταδείξω τη διαφορά με τις προηγούμενες αντίστοιχες περιστάσεις. Η φωτογραφία του νεκρού Παύλου Φύσσα ήταν κανιβαλισμός, αιμοδιψία και μέθοδος για να πουλήσουμε περισσότερα φύλλα. Επειδή ως αντίλογος προτάχθηκε η σύγκριση με άλλες φωτογραφίες δολοφονηθέντων που έγιναν πρωτοσέλιδα στο παρελθόν, θα τονίσω ότι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Οι φωτογραφίες του Ché Guevara, του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα έγιναν πρωτοσέλιδα για να αποδειχθεί η δολοφονία. Ειδικά στην περίπτωση του Αργεντίνου, στα δάση της Βολιβίας και με τον Ψυχρό Πόλεμο στην κορύφωσή του η φωτογραφία ήταν απαραίτητη πιστοποίηση της αλήθειας της είδησης. Και επειδή αυτό το επιχείρημα δεν είναι δικό μου αλλά το διάβασα στο thepressproject.gr (να με συγχωρέσει ο συντάκτης που δε θυμάμαι το όνομά του) να προσθέσω και κάτι προσωπικό.

Μια δεύτερη διαφορά είναι η αισθητική της φωτογραφίας. Αυτή της χθεσινής ντροπής έχει στόχο να χτυπήσει στο συναίσθημα. Το δεύτερο πρόσωπο πλην του νεκρού που εμφανίζεται στη φωτογραφία και η κατάστασή του είναι που την κάνουν δραματική. Οι φωτογραφίες του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα που έγινα πρωτοσέλιδα ήταν λήψεις στο νεκροτομείο, με τα πτώματα στο τραπέζι του ιατροδικαστή. Σε αυτήν του Ché υπάρχουν και διάφοροι αξιωματούχοι γύρω-γύρω, αλλά πάλι στο τραπέζι του ιατροδικαστή. Αυτές οι τρεις είναι ντοκουμέντο, απόδειξη ότι το εν λόγω πρόσωπο είναι όντως νεκρό. Η χθεσινή είναι δόλωμα για τα ζάκια του αίματος (βαμπίρ τα λένε αν δεν κάνω λάθος) και τις κουτσομπόλες, ανεξαρτήτως φύλου, που θα το πάρουν και θα πουν: ‘Πω, πω! Κοίτα να δεις πράγματα!’.       

Αλλά κάπου εδώ τελειώνει η ευθύνη του εκδότη και αρχίζει η ευθύνη του καταναλωτή. Δημιουργήθηκαν μέσω των social media διάφορα group που παρότρυναν τον κόσμο να μην αγοράσει την εφημερίδα. Μόνο που οι αγοραστές του συγκεκριμένου εντύπου δεν ήταν αυτοί οι κοινωνικοί ακτιβιστές. Ετούτοι δεν αγόραζαν την εφημερίδα έτσι και αλλιώς. Για να αγοράζεις κάτι τακτικά σημαίνει ότι συμφωνείς με την αισθητική του. Συμφωνείς με το λαϊκίστικο life style του Θ-αίματος για να το παίρνεις κάθε Κυριακή. Ταυτίζεσαι με την καφρίλα των οπαδικών αθλητικών πρωτοσέλιδων όταν τα τιμάς κάθε μέρα. Γουστάρεις το μπε-φαπ που προωθούν και το αναπαράγεις στα σχόλια των διάφορων χρωματισμένων ή μη bloggers.


Η πλειοψηφία του ελληνικού κοινού είναι τέτοιοι. Χθες το Πρώτο Θ-αίμα πούλησε 55.000 φύλλα παραπάνω από το σταθερό του μέσο όρο. Δηλαδή υπάρχουν 155.000 τύπου που ηδονίζονται με αυτό το επίπεδο. Από περιέργεια; Από κουτσομπολιό; Από αισθητική; Δε με νοιάζει. Αλλά αυτό είναι το κοινό που θρέφει το τέρας. Και είναι το πιο ενεργό. Η σιωπηρή πλειοψηφία οφείλει να γίνει ομιλούσα. Αυτοί οι 155.000 αγοραστές, δηλαδή περίπου τριπλάσιοι αναγνώστες είναι το μέτρο του πολιτισμού μας. Περήφανοι για την Ακρόπολη που είτε δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ, είτε πήγαν με το σχολείο και γούσταραν που έχασαν μάθημα, αλλά συνάμα λάτρεις αιμοβόρων θεαμάτων. Οι σιωπηλοί σταματήστε πια να είστε τέτοιοι. Αν τα έντυπα που υπάρχουν δε σας εκφράζουν δημιουργείστε άλλα. Και πετάξτε τα λαμόγια που λυμαίνονται τη δημοσιογραφία εκτός χώρου. Πολιτισμένα, τιμωρείστε τους στο περίπτερο. Αυτό είναι που δεν αντέχουν, να μην είναι πια πρώτες μούρες. Μπας και σταματήσει αυτός ο επικαθήμενος σε όλη την κοινωνία υπνωτισμός.   

4 σχόλια:

  1. Είμαστε σαν τα βατραχάκια του πειράματος που τα βγάζουν από την λίμνη και τα βάζουν στην γυάλα με συνεχώς ήπια αυξανόμενη θερμοκρασία. Στην αρχή γουστάρουν, στην συνέχεια ψιλοενοχλούνται, έπειτα δυσφορούν αλλά κάνουν υπομονή, και όταν πια θα ήθελαν να αντιδράσουν είναι εξουθενωμένα, μέχρι που τελικά βράζονται.
    Επίσης προσωπικά αισθάνομαι μία κοινωνικοπολιτική μοναξιά. Με πολλούς που βρίσκομαι στους δρόμους ή στην συζήτηση συμφωνούμε πολύ ή αρκετά στην αντίδραση ενάντια στα εξευτελιστικά που μας συμβάινουν, αλλά λιγοτερο ή λίγο στην ανάλυση και αιτιολόγηση της κρίσης -ύφεσης, πια- και ακόμα λιγότερο στην δράση-πρωτοβουλία για αλλαγή. Δηλαδή στην αντίδραση καλά, στην αιτιολόγηση μέτρια, στην δράση μοναξιά. Δεν υπάρχει πολιτικός χώρος που να με εκφράζει πάνω από το ήμισυ της κοσμο-ιδεολογίας, χώρια που και αυτή δεν είναι και απολυτα αποκρυσταλωμένη. Δεν βρίσκω αρκετούς να συμφωνώ σε ΄τετοιο ποσόστό που να πούμε να ξεκινήσουμε κάτι. Εκτός από τοπικές συνελεύσεις-συλλογικότητες όπου συμμετέχω και επιτυγχάνονται πολύ ωραί πράγματα, αλλά βλέπω την χαμηλή οροφή της ευρύτερης επιδραστικότητάς τους. Είναι όλο και περισσότερες, όλο και πιο παρεμβατικές, αλλά δεν έχω πειστεί ότι μπορούν να δημιουγήσουν την κρίσιμη μάζα αλλαγής πορείας. Ισως με τον καιρό.
    Ίσως να φταίω εγώ για αυτήν την μοναξιά, που -νομίζω ότι- συνδυάζω και ανάζητώ συνδυασμό προοδευτικότητας, ορθολογισμού, αποτελεσματικότητας, φιλελευθερισμού και οριζόντιων-συλλογικών (αλλά όχι ισοπεδοτικών και προς τα κάτω εξισωτικών) αντί ιεραρχικών-εξουσιαστικών δομών. ϊσως να μην υπάρχει αυτό που έχω στο μυαλό μου.
    Πάντως συμφωνώ ότι πρέπει η (φαινομενικα;) εξουδετερωμένη σωπηλή πλειοψηφία να βγει στο προσκήνιο. Μία από τις άμυνες των κανονικών ανθρώπων ήταν να αποσυρθούν από το κομματικοποιημένο παιχνίδι της πολιτικής, που ήταν σωστό, αλλά παράλληλα απείχαν τελείως από την πολιτική, που ήταν λάθος. Επέλεξαν ότι φαινόταν μία αξιοπρεπής πολιτική ιδιώτευση, αλλά ήταν έγκλημα να αφεθεί η τύχη του τόπου στα λαμόγια. Τώρα θέλει πολύ κόπο για να επανέλθεις ως πολιτικά σκεπτόμενος.
    ΥΓ: Ανησυχώ για την απουσία του Λύκου της Σπέππας, του Θρυλέοντα και άλλων, αλλά κυρίως του αγαπημένου G.F. Αν διαβάζουν ας πληκτρολογήσουν καμμιά γραμμή εδώ ή στο άλλο του κύριου Μάνου μας, έτσι για το χαίρετε, τι κάνετε.
    ΥΓ2: ...τον βασικό κανόνα της ελληνικής τσόντας, που είναι η μόνη παγκοσμίως που η επιλογή γίνεται βάση του άντρα πρωταγωνιστή και όχι της γυναίκας... Νταξ', κορύφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολλά πειράματα θα μπορούσαν να ταυτοποιηθούν με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Εγώ πάντως θα μείνω με τον Αρκά: Στο βάθος κήτος. Και δε νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ.

    Στα μικρά δημιουργούνται οι καλύτερες ιδέες. Το ζήτημα είναι ο τρόπος που θα προωθηθούν και θα δημοσιευτούν. Παρατηρώντας το διαδικτυακό κόσμο είναι πολλοί αυτοί που σκέφτονται εκτός της κυβερνητικής γραμμής, αλλά και εκείνης των mainsteam media. Φαίνεται αυτό και στις τηλεθεάσεις, αλλά και στην πτώση των πωλήσεων των εφημερίδων. Το βασικό ζήτημα είναι η άμβλυνση των διαφορών και η ομαδοποίηση των ιδεών ώστε να υπάρξει συγκεκριμένη πολιτική πρόταση. Είπαμε πολλοί σκέφτονται διαφορετικά, αλλά όχι το ίδιο διαφορετικά. Σε κάθε περίσταση, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ως προς το 'ταβάνι της επιδραστικότητας'.

    Η Ελλάδα ρέπει προς τις ΗΠΑ, αλλά κρατώντας όλα τα αρνητικά και μην παίρνοντας τίποτα από τα θετικά τους. Μου έλεγε η συμβία που επέστρεψε μετά από σχεδόν δίμηνη παραμονή ότι η Αθήνα έχει γεμίσει με Pizza houses και cafés που σερβίρουν ροφήματα σε wow ποτήρια, βάζα κτλ. Επίσης ότι έχουν γίνει μόδα τα Open parties. Τόση Αμερικανιά δεν την αντέχω. Δηλαδή οι κιθάρες στο πάρκο, στο παγκάκι ή στην παραλία είναι πιο ακριβό σπορ; Σε αυτό προσθέτεις ότι κυβέρνηση βγάζει το 29% του πληθυσμού και έχει την 52 (πλέον μετά το Puerto Rico που ενσωματώνεται) πολιτεία. Κατά τα άλλα είναι εχθροί του Ελληνικού έθνους. Πολιτικά σκεπτόμενος σημαίνει και δρων. Από όλους που επηρέασαν τον κόσμο μόνο ο Kant είχε μείνει στο χωριό του και έγραφε χωρίς να έχει άμεση επιρροή στο πολιτικό γίγνεσθαι.

    ΥΓ. Και εγώ ανησυχώ. Αρχικά είπα ότι είναι το καλοκαίρι. Παίδες δώστε σημεία ζωής.
    ΥΓ2: Γιατί δεν είναι μεγάλη αλήθεια αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΥΓ2:μην ξεχνατε και την αλλη παγκοσμια πρωτοτυπια με τις ελληνικες τσοντες να παιζουν κατα βαση καλη τζαζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα συγγνώμη, αλλά από όλα όσα έγραψα αυτό που σας έμεινα ήταν το σχόλιο για την ελληνική τσόντα; In cult we trust

      Διαγραφή