Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Συνεδρία 14: Λέξεις και Λόγια


Έχω μιαν απεριόριστη αγάπη για τις γλώσσες. Μιλάω για την ευρύτερη έννοια του όρου και όχι απλώς για τη στυγνή και άκαμπτη γραμματική προσέγγιση στην οποία βασίζεται η διδασκαλία τους. Με γοητεύουν άλλα πράγματα, όπως η λογική της δομής τους, οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται και το πώς αυτές αντικατοπτρίζουν τις σκέψεις και την κουλτούρα των ανθρώπων που τη χειρίζονται, οι τοπικές ιδιαιτερότητες σε προφορά, εκφορά και λεξιλόγιο και γενικότερα κάθε πτυχή του φαινομένου της γλώσσας τόσο ως κώδικα επικοινωνίας, όσο και ως φορέα κοινωνικοποίησης.

Μεγάλωσα σε μια περιοχή που είναι εξαιρετικά περήφανη για τη γλωσσική της ιδιαιτερότητα. Στην Κρήτη οι άνθρωποι περισσότερο εστιάζουν στο λεξιλογικό κομμάτι αυτής, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα στο φωνητικό-φωνολογικό, δηλαδή την προφορά. Η κρητική διάλεκτος πάντως οφείλει να εξεταστεί στην ολότητά της. Δεν είναι ούτε μόνο οι λεξιλογικές ιδιαιτερότητές της που την καθιστούν διακριτή, ούτε φυσικά αποκλειστικά η φωνητική πτυχή της. Οι Κρήτες πιστεύουν ότι η διάλεκτός τους είναι πιο κοντά στα αρχαία Ελληνικά από ότι η επίσημη γλώσσα του κράτους, πράγμα το οποίο ισχύει εν μέρει. Με τους αναρίθμητους κατακτητές τους νησιού να έχουν όλοι αφήσει ένα μικρό ή μεγαλύτερο γλωσσικό κατάλοιπο, υπάρχουν λέξεις τούρκικης, αραβικής και ιταλικής προέλευσης πράγμα που αποκρύπτεται τεχνηέντως, για να τονίσει την καταγωγή μας. Και αμφιβάλω ζωηρά για το αν οι αρχαίοι είχαν απορρινομένους φθόγγους, δηλαδή αν το ‘συνδράμω’ ακουγόταν ‘συντράμω’ ή αν η ‘κατάσταση’ ακουγόταν ‘γκαντάσταση’.

Η ασυμβατότητα μεταξύ των Ελληνικών που μάθαινα στο σχολείο με αυτά που άκουγα στο σπίτι, από συγγενείς και φίλους των γονιών μου και κυρίως στα χωριά ήταν δύσκολο να μην παρατηρηθεί. Βέβαια με τα σχολικά συγγράμματα να φέρουν την ταμπέλα της απόλυτης γνώσης, δεν υπήρχε αμφιβολία για το ποια ήταν τα ‘σωστά’ Ελληνικά. Σαν παιδιά το βρίσκαμε διασκεδαστικό το παιχνίδι με τα κρητικά, μια αφορμή να κοροϊδεύουμε τα παιδιά που μιλούσαν έτσι στο σχολείο και να παραξενευόμαστε με τους μεγάλους. Η γεωγραφία ήταν μια σημαντική μεταβλητή, αφού στο χωριό τα Κρητικά δεν ακουγόντουσαν παράταιρα, ενώ στο Ηράκλειο χτύπαγαν.

Μετά ήρθε η λογοτεχνία να μου ανοίξει νέους δρόμους. Από τα Κρητικά του Καζαντζάκη και του Χορτάτση, τα επίσημα Ελληνικά ημεδαπών και μεταφρασμένων αλλοδαπών συγγραφέων, μέχρι την καθαρεύουσα του Παπαδιαμάντη, του Ροΐδη και του Κάλβου. Άρχισα να αναπτύσσω μιαν αντίληψη διαχρονίας για τη γλώσσα, το πώς αυτή διαφοροποιείται και συμπεριφέρεται μέσα από το χρόνο. Ποια κοινωνία και ποια τάξη εκφράζει και εκπροσωπεί. Ήταν η περίοδος που άρχισα να γράφω και εγώ. Δευτέρα δημοτικού και μαζί με ένα φίλο εκδώσαμε την πρώτη σχολική εφημερίδα. Αυτός τελικά σπούδασε δημοσιογραφία, εγώ είπα καλύτερα πρεζάκιας παρά δημοσιοκάφρος.

Εκεί που άλλαξε ο κόσμος μου ήταν με τις ξένες γλώσσες. Αρχικά με τα Αγγλικά, μετά με τα Γαλλικά και ενώ έκανα μια προσπάθεια με τα Γερμανικά και οι τρεις μαζί μου έπεφταν πολύ βαριές και τα τελευταία τα άφησα. Άλλοι κόσμοι, διαφορετικοί τρόποι σκέψης που αποτυπώνονται στο διακριτό για κάθε γλώσσα συντακτικό και μια προσαρμοσμένη στην εκάστοτε κοινωνία χρήση ιδιωματισμών και χαιρετισμών. Από εκείνη τη στιγμή πίστεψα ότι δεν μπορείς ποτέ να κατανοήσεις πραγματικά ένα λαό αν δε μιλάς τη γλώσσα του. Η κωδικοποιημένη, μαθηματική δομή του συντακτικού μπορεί να σου φανερώσει τον τρόπο σκέψης του. Οι ιδιωματικές εκφράσεις την αντίληψή του για την κοινωνία και της δομές της. Ο τρόπος που προσεγγίζουν κάποιον και τον χαιρετάνε καταδεικνύει τις κοινωνικές σχέσεις και διακρίσεις. Τελικά έμαθα και Ισπανικά αργότερα, που πάντα ήταν μια μεγάλη μου αδυναμία. Αν και με τα Γαλλικά και τα Ισπανικά μου καταλαβαίνω Ιταλικά και Πορτογαλικά, δεν είναι το ίδιο. Δεν μπορώ να μπω μέσα στον κώδικα και να εξετάσω τη σχέση του με την κοινωνία. Τελευταία απέθεσα ένα φόρο τιμής στον οπαδισμό μου και μαθαίνω Καταλανικά.

Στο τελευταίο εκμεταλλεύομαι τη συμβία, η οποία είναι γλωσσολόγος και κάνει διδακτορικό πάνω στη σχέση Καταλανικών και Ισπανικών (Καστιγιάνικων δηλαδή). Δεν είναι η πρώτη φορά που την εκμεταλλεύομαι. Έχω κάνει χρήση των γνώσεων και των συγγραμμάτων της στο παρελθόν. Με έβαλε στον κόσμο της επιστήμης της γλώσσας, εξηγώντας μου θέματα όπως είναι η μορφολογία, η σημειολογία (καλά εδώ είχα κάνει το homework μου), η σύνταξη και κυρίως η πραγματολογία και η κοινωνιογλωσσολογία. Την πραγματολογία τη βρήκα ιδιαίτερα χρήσιμη στις πολιτικές επιστήμες. Ξεφεύγει από το απλοϊκό και ελαφρώς παρωχημένο συντακτικό του σχολείου με Υποκείμενο-Ρήμα-Αντικείμενο και το βάζει στο πλαίσιο της διάδρασης. Εξετάζει ένα μήνυμα στον άξονα Πομπός-Μήνυμα-Δέκτης και τις πολλαπλές ερμηνείες που το μήνυμα μπορεί να έχει ανάλογα με το ποιος το εκπέμπει και ποιος το λαμβάνει. Στην πολιτική αυτούς που κάνουν αυτή τη δουλειά του λένε επικοινωνιολόγους. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Ένας εξαιρετικός χρήστης αυτής της τεχνικής είναι ο Milan Kundera, ο οποίος χρησιμοποιεί πολλές φορές σχήματα που επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες (πολυσημία) από τους ήρωές του.

Η κοινωνιογλωσσολογία είναι η σύνδεση της γλώσσας με την κοινωνιολογία και τα νομικά. Ας πούμε ότι ο Max Weber είχε δίκιο και η γλώσσα είναι μια διάλεκτος με στρατό και στόλο. Τα Κρητικά είναι διάλεκτος, διότι αποτελούν μια γλωσσική ποικιλία των Ελληνικών που δεν έχει αναγνωριστεί από το επίσημο κράτος ως διακριτή γλώσσα. Αντίθετα, στην Ισπανία, τα Καταλανικά, τα Βάσκικα και τα Γαλιθιάνικα είναι ‘διάλεκτοι που φέρουν το καθεστώς (status) συνεπίσημης γλώσσας’ όπως αναφέρει το σύνταγμα του 1978 (Άρθρο 2). Το γλωσσικό ζήτημα σε κάποιες χώρες είναι σημείο τριβής, όπως στην Ισπανία, σε άλλες οι διάλεκτοι συνυπάρχουν και γίνεται χαβαλές (πχ. Ελλάδα, Ιταλία) και σε άλλες η ομοιογενοποίηση είναι τόσο μεγάλη που δε δίνεται ιδιαίτερο βάρος, με εξαίρεση κάτι βλαμμένους επιστήμονες σαν τη δικιά μου (όλος ο Αγγλοσαξονικός κόσμος και η Γαλλία).

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι αντιδρώ στην κακοποίηση της γλώσσας. Όταν οι κοινωνοί αυτής την κακομεταχειρίζονται εκνευρίζομαι διότι οι δέκτες αποκτούν στρεβλή εικόνα. Οι δημοσιογράφοι είναι η πρώτοι βιαστές της. Ειδικά φαινόμενα όπως η έκπτωση του τόνου έχουν καταργηθεί πλήρως. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε άκουσα τελευταία φορά ‘ο επιθετικός των ερυθρολεύκων’ και όχι ‘των ερυθρόλευκων’. Θα μου πείτε ειδικά οι αθλητικοί δημοσιογράφοι είναι απόφοιτοι των ‘εργαστηρίων’ και των ‘κέντρων ελευθέρων σπουδών’ και όχι του πανεπιστημίου. Αλλά ειλικρινά, στο πολιτικό ή στο οικονομικό ρεπορτάζ τα ελληνικά που ακούγονται είναι καλύτερα; Μετά το θάνατο της Μαλβίνας και την ενασχόληση της Κανέλη με την πολιτική πρέπει να έχουν μείνει δύο, άντε τρεις που να μιλάνε καλά Ελληνικά. Για να μην τους αδικώ, στις εφημερίδες το επίπεδο είναι τελείως διαφορετικό, αλλά ποιος τις διαβάζει πια; Για τους πολιτικούς να μην το συζητήσω, προσπαθώ να κρατήσω το blog σε ένα επίπεδο.

Και κάπου εδώ είναι που οι δέκτες οφείλουν να κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στις λέξεις, και όταν τους λένε απλώς λόγια.

8 σχόλια:

  1. Τρελαίνομαι και γω για την γλώσσα και τις γλώσσες, τις διαλέκτους και τις ντοπιολαλιές, τους ιδιωματισμούς, που μπορεί να φτάνουν και σε επίπεδο... σογιού! Στα χωριά μου δεν υπάρχει διάλεκτος τόσο έντονα σαν την Κρήτη, αλλά διαφορές με την επίσημη γλώσσα υπάρχουν και πολλές μάλιστα. Οι παππούδες και γιαγιάδες μου όμως μπορούσαν να μιλάνε και "επίσημα" και "χωριάτικα", καθώς είχαν το μικρόβιο της ανάγνωσης και μάλλον από κάποιο κόμπλεξ επαρχιωτισμού σε μας μιλούσαν όσο πιο "καλά" μπορούσαν, ενώ το ίδιο είχαν κάνει και στα παιδιά τους, τους γονείς μου. Σε σημείο που όταν έβγαινα με τον παππού στο καφενείο ή μαζευόταν όλο το σόι τα'παιζα με το πόσο διαφορετικά μιλούσαν όλοι! Και στο σχολείο, όποιος μιλούσε χωριάτικα, πέρα από την επίπληξη του δασκάλου, είχε και την καζούρα όλων μας. Βέβαια, οι παρέες μου ήταν κυρίως παιδιά άλλων στρατιωτικων, οπότε άκουγες τα πάντα!
    Οι παππούδες μου πια έχουν πεθάνει και οι μπαρμπάδες και θειές μου δεν φτιατσιδώνουν την γλώσσα τους. Όταν μιλάω μαζί τους, αποκρίνομαι και γω στα ντόπια. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει, μέχρι που πρωτοκατεβήκαμε στο χωριό μόνοι μας με την τότε συμβία μου, γκάγκαρη Αθηναία, η οποία γενικά ήταν αρκετά κοινωνική, αλλά τις πρώτες μέρες δεν πολυμίλαγε. Ρώτησα μήπως είχε αντιπαθήσει το σόι και τους συγχωριανούς μου και μου απάντησε ότι δεν ... πολυκαταλάβαινε! Και είχε εντυπωσιαστεί που με άκουγε να μιλάω έτσι! Ασχετοσχετικό, στα δεκαπέντε μου, με αφήσανε για δέκα μέρες στο χωριό του νονού μου, στο Όρος Ρεθύμνης, και όταν με μαζέψανε σχεδόν μιλούσα κρητικά! Στην σχολή δε, καθήσαμε και φτιάξαμε Κρητο-μωραΐτικο λεξικό, προφανώς βέβαια οι "μωραΐτικες" λέξεις πλησίαζαν στα "Αθηνέζικα" που έλεγε μια ψυχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέρα από τις λέξεις που μοιάζουν υπάρχουν και εκείνες που από περιοχή σε περιοχή έχουν άλλο νόημα. Έχω υπάρξει αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας στο παρακάτω σκηνικό:
      Πρόγαμος (εσύ ξέρεις τι είναι, αλλά για τους μη μυημένους στο τελετουργικό του κρητικού γάμου είναι η βραδιά πριν το μυστήριο κατά την οποία διασκεδάζουν οι στενοί συγγενείς, καθώς την επομένη θα είναι όλοι σε διάφορα πόστα για να εξυπηρετήσουν τους 1000+ καλεσμένους). Παντρεύεται μια χωριανή της μητέρας μου ένα παιδί από τον Παρνασσό. Έχει κατέβει το σόι από τη Φθιώτιδα και έχουν καθίσει δίπλα-δίπλα οι συμπεθέρες. Και οι δύο τυπικά δείγματα των περιοχών τους. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:

      Κρητικιά γιαγιά: Το καλύτερο κοπέλι μας εδίνετε συμπεθέρα!

      Στερεοελλαδίτισσα:Ε όχι και κοπέλι δα ου γιός μ'!

      Γαμπρός: Μάνα, εδώ στην Κρήτη όταν λένε 'κοπέλι' δεν το έχουν όπως το έχουμε εμείς. Εννοούν το παιδί.

      Κρητικιά: Και πώς το 'χετε εσείς παιδί μου;

      Γαμπρός: Εμείς πάνω όταν λέμε 'κοπέλι' εννοούμε το παραπαίδι.

      Κρητικιά: Συγγνώμη συμπεθέρα, εμείς εδώ στη Γκρήτη τα έχομε μεθημένα αλλιώς.

      Στερεοελλαδίτισσα: Δεν πειράζει συμπεθέρα. Του π'δί ε; Και τα κ'ρίτσια πούς τα λέτε;

      Δε χρειάζεται να συνεχίσω νομίζω.

      Διαγραφή
  2. Στις ξένες γλώσσες ακολουθησα παρόμοια πορεία με σένα Ραμόν. Αγγλικά, Γαλλικά ως οι μόνες διαθέσιμες μαζί με τα Γερμανικά που δεν ήθελα όμως να μάθω από αντιπάθεια στους Γερμανούς (κατοχή και τα ρέστα), στην συνέχεια από επιλογή Ισπανικά και με αφορμή τον οπαδισμό απόπειρα στα Βάσκικα (πολύ δύσκολα, έφυγε και ο Μπενιάτ από Έλλάδα...)! Επίσης κατανοώ πάνω-κάτω Ιταλικά και Πορτογαλικά, όλες τις Λατινογενείς. Τα Καταλάνικα ρε συ Ραμόν μου μοιάζουν σα να έβαλε κάποιος στο μίξερ Γαλλικά και καστιγιάνικα με λίγο ντόπιο χυμο και τα βγήκαν αυτά. Από το... fill de puta το πρωτοσυμπέρανα. Επίσης λόγω πολύμηνης παραμονής στις χώρες τους, είχα μάθει αρκετά καλά για την καθημερινότητά μου Σουηδικά και Γερμανικά, στα οποία γερμανικά μάλιστα έχω προφορά wuppertal,της πολης που έμενα! Έχω μετανιώσει που δεν τα συντήρησα, ειδικά το καλοκαιράκι με τα σουηδάκια, αλλά τι να πρωτοκάνεις;
    Μακάρι να μπορούσα να συνεχίζω να μαθαίνω γλώσσες και να συντηρώ ό,τι έχω μάθει, τα ισπανικά μου αν και έφτασα μέχρι superior λόγω αχρηστίας πια μου γλιστράνε. Κάποια στιγμή με τόσους Ισπανούς στην ζωή μου είχα αρχίσει να πιάνω και την προφορά του καθενός, και λέξεις βαλενθάνικες, ανδαλουσιανές κ.ο.κ. Πολύς πλούτος στην Ιβηρική.
    Δεν γωνρίζω παραπάνω αλλά μου φαίνεται ότι στην Γαλλία υπάρχουν αρκετές διάλεκτοι,
    ενώ στην Αγγλία μου φαίνεται κάθε 60 μίλια, αλλάζουν με το ζόρι την προφορά τους για να δείξουν διαφορετικότητα. Είχα χαθεί κάποια στιγμή στο Essex και αναθεμάτισα μέχρι να συνεννοηθώ.
    Πάντως πέρα από την ετυμολογία που λατρέυω, δεν έχω ασχοληθεί με την γλώσσα παραπάνω, αν και το βρίσκω ιδιαιτέρως γοητευτικό. Είναι ακτινογραφία ενός λαού η γλώσσα του. Προσπαθώ όσο μπορώ να διαβάζω στο πρωτότυπο και ευτυχώς οι γλώσσες που μου το επιτρέπουν αυτό έχουν πολύ πράμα. Ο βιασμός της γλώσσας με χτυπάει σε πολύ ευαίσθητο σημείο, ώρες ώρες γίνομαι και υπερβολικός, αλλά μετά σκέφτομαι ότι στην τελική ο καθένς εκφράζετια όπως μπορεί. Η γλώσσα αλλάζει και ποιός είμια γω που θα πω τι είναι λάθος, όταν η ροή της ιστορίας των γλωσσών κάνει τα σωστά λάθος και τανάπαλιν;
    Βέβαια κάποια μαργαριτάρια βγάζουν μάτι, και θέλω να πάρω το τσεκούρι να ανοίξω μυαλά και να χώσω μέσα καλά ελληνικά. Από την άλλη, κρύβει ίσως και έναν ελιτισμό το να κρίνεις από την ποιότητα της γλώσσας, την ποιότητα του νοήματος. Αν και τα δύο μπορούν να αντικατασταθούν με την ίδια λέξη, τον Λόγο, είναι τελικά τόσο αξεδιάλυτα; Μάλλον ναι θα έλεγα, αλλά με περιθώρια για περισπούδαστες μπαρούφες και "ανορθόγραφα" διαμάντια. Ουφ, μου φαίνεται γράφω ώρες, αλλά έχω τελειώσει την δουλειά μου και δεν υπάρχει ψυχή στα γραφεία. Θα κατέβω στην παραγωγή να πάρω μυρωδιά εργασίας.
    ΥΓ: Ιδεά μου είναι ή ο φοίβος θα ήθελε να είναι σαββόπουλος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έβαλες πολλά θέματα τώρα. Καταρχάς τα Γερμανικά είναι ένα απωθημένο μου. Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ ενεργά να τα μάθω. Στόχος μου είναι να καταφέρω να διαβάσω τους Γερμανούς φιλοσόφους από το πρωτότυπο. Διότι οι μεταφράσεις στα Ελληνικά είναι τραγικές. Ήθελα να ήξερα, και αυτό είναι το παράδειγμα που χρησιμοποιώ, ποιος εγκέφαλος μετέφρασε στα Ελληνικά τα gemeinshaft και geselshaft με την ίδια λέξη: ολοκλήρωση. Ο Kant έχει αφιερώσει 79 σελίδες στη διάκριση των δύο εννοιών και το διαβάζεις στα Ελληνικά και χάνεσαι! Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο τώρα.

      Τα Καταλανικά είναι μια περίεργη ιστορία. Χρησιμοποιώ σκονάκι τώρα την κοπελιά, αλλά μου έχει πει ότι μέχρι τον 11ο αιώνα οι Λατινογενείς γλώσσες δεν είχαν ακόμα τραβήξει ξεχωριστούς δρόμους. Τότε που αρχίζουν τα φέουδα να μετατρέπονται σε βασίλεια ξεκινά η γλωσσική διάκριση για λόγους εθνικούς και ασφαλείας (αντικατασκοπεία). Το ισχυρότερο φέουδο πριν τη reconquista είναι η Καταλωνία και ακολουθεί το δικό της δρόμο. Είναι πλέον μια γλώσσα μεταξύ Ισπανικών, Γαλλικών και Ιταλικών γιατί η εξέλιξή της από τα Λατινική υπήρξε πιο συντηρητική. Μπορώ να το εξηγήσω επιστημονικά καλύτερα αλλά θέλει πολύ χώρο και θα κουράσω. Βάσκικα, ε; Πώς διάολο μπορεί να μάθει κανείς μια γλώσσα που είναι άκλιτη είναι κάτι που δε χωράει στο μυαλό μου.

      Στη Γαλλία δεν υπάρχουν διάλεκτοι. Με την ενοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος το 1812 (νόμος Jules Ferry) όλοι μάθαιναν τα ίδια Γαλλικά πια και μετά από 2 αιώνες η μόνη διάκριση γίνεται σε φωνητικό επίπεδο (προφορά). Τα Γαλλικά έχουν διαλέκτους αλλά εκτός Γαλλίας. Πχ στο Quebec μιλάνε άλλο πράγμα (με το ζόρι τους καταλαβαίνω), στο Βέλγιο άλλο και για τις πρώην αποικίες να μην το συζητήσουμε καλύτερα διότι μιλάνε κάτι δικό τους (créole).

      Το να συντηρείς τις γλώσσες είναι δύσκολο όταν χάνεις την καθημερινή τριβή. Μπορείς να το κάνεις διαβάζοντας, και αφού λες ότι διαβάζεις πρωτότυπο θα σου κάνει καλό. Ακόμα ακούς μουσική σε αυτές τις γλώσσες και κοιτάς εφημερίδες για συντήρηση. Συντήρηση δυστυχώς μόνο και όχι ανάπτυξη. Με τη συμβία έχουμε βρει τον τρόπο να μιλάμε όλες τις γλώσσες που γνωρίζουμε με μια περιοδικότητα για να μην τις χάνουμε.

      Τα μαργαριτάρια διαφέρουν ανάλογα με το ποιός τα λέει. Η 7χρονη ανιψιά μου μπορεί να πει κάτι που θα ακουστεί γλυκό, αλλά αν το ίδιο πράγμα το πει ο Pretendέρης θα μου τη δώσει στα νεύρα. Από τα τσόκαρα δεν έχω απαιτήσεις. Το μόνο που ξέρουν άλλωστε να κάνουν είναι φασαρία. Από τους σοβαροφανείς έχω και τρελαίνομαι. Αν είναι δήλωσε διασκεδαστής και όχι δημοσιοκάφρος. Και ο ελιτισμός είναι απότοκο της ημιμάθειας και του εφέ. Αυτός που πραγματικά γνωρίζει σε κάποια στιγμή το παίρνει απάνω του, όταν περιτριγυρίζεται από Λόλες και μήλα.

      ΥΓ. Ο Φοίβος έχει δηλώσει ότι ασχολήθηκε με τη μουσική εξαιτίας του Νιόνιου και ότι τον έχει επηρεάσει όσο και ο δάσκαλός του Ορφέας Περίδης.

      Διαγραφή
  3. Μιας και μιλάτε για ντοπιολαλιές και καθώς ο Αταραξίας ανέφερε στην κουβέντα την πόλη Βούπερταλ, να πω οτι εμείς στην Ήπειρο ,οταν έρχονται οι Ελληνογερμανοί για διακοπές το καλοκαίρι λέμε μ'ένα στόμα μια φωνή: "Ήρθανε τα Βούπερταλ!" Χαχαχα , ολοι οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν μείνει ν'αυτή την πόλη τελικά ,εξού και η άνωθεν εξομοίωση.

    ΥΓ Ο Δεληβοριάς είναι κατά πάσα πιθανότητα ο πιο συμπαθής φλώρος που ξέρω. Μου έκανε τρομερή εντύπωση την τελευταία φορά που πήγα να τον δω στο "Μετρό". Η παρέα μου είχε φύγει κι εγώ έκατσα στο μπαρ να πιω το ποτό μου μετά το τέλος του προγράμματος.Ήρθε κι έκατσε δίπλα να πιει κι αυτός ένα και με ρώτησε πως του φάνηκε ο νέος δίσκος. Εγώ του είπα την αλήθεια μου , ότι δλδ κανά δυο κομμάτια ήταν πολύ ωραία, ενώ τα υπόλοιπα αδιάφορα σε σύγκριση με παλαιότερους δίσκους του. Άρχισε μια κουβέντα πάνω σ'αυτό και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η προσοχή που έδινε στα λεγόμενα μου.Μιλήσαμε τελικά πάνω είκοσι λεπτά. Εντελώς ακομπλεξάριστος, πράγμα απίθανο για καλλιτέχνη. Και μιας και αναφέρατε τον Σαββόπουλο , αφού πρώτα πω οτι στη δισκογραφία τον Δεληβοριά τον έβγαλε ο Χατζιδακις, σας αφήνω κι ένα διαμάντι του γιουτιουμπ για τελείωμα: http://www.youtube.com/watch?v=DDw_nJmf41U . Καλό Δεκαπενταύγουστο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για κάποιο λόγο όλοι οι γνωστοί μας που έμεναν Γερμανία ήταν στην ευρύτερη περιοχή της Στουτγκάρδης. Εκεί στα λημέρια της Μερτσεντέ. Αν και το σόι της μάνας μου κυρίως που είναι μεγαλύτερο έφευγε για Αμέρικα. Πρέπει να τους είχε κάνει ζημιά ο Καζάν.

      Μου αρέσουν οι ακομπλεξάριστοι καλλιτέχνες. Έχω μιλήσει πολλές φορές με τον Αποστολάκη των Χαΐνηδων, έχω μεγαλώσει με τον Ψαραντώνη (κυριολεκτικά, όχι με τα ακούσματά του μόνο, κάποιες φορές με τον Πασχαλίδη. Ο Φοίβος και ο Αλκίνοος είναι δύο άτομα με τα οποία θα ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω. Σε κάθε περίσταση, μαγκιά του αυτό που έκανε.

      Δε ζηλεύω γενικά σαν άνθρωπος, αλλά η συμβία έχει ζήσει κάτι στο οποίο θα πλήρωνα να ήμουν. 2000 ο Manu Chao δίνει συναυλία στην Αθήνα στο παλιό Priviledge. Μετά τη συναυλία 15 άτομα έχουν πάει στην παραλία κάτω με μπύρες. Μετά από κάποια ώρα έρχεται και ο Manu με την κιθάρα του και κάθισαν έτσι μέχρι το πρωί. Αυτόν και αν θα ήθελα να τον γνωρίσω προσωπικά.

      Διαγραφή
  4. ειστε τυχεροι που τα κρητικα εγιναν mainstream και το να εκφραζεστε στη "μητρικη" σας γλωσσα σας δινει ποντους. εγω για να πω "στην καταψηξη" πρεπει να κανω ασκησεις αυτοσυγκεντρωσης για να μη μου βγει το τρικαλινο "ζγκατάψηξ" (καπως ετσι, γιατι το πνιγμενο "ι" στο τελος των λεξεων που βαζουμε εκει στην πατριδα δεν ξερω πως να το περασω σε γραπτο για να αποδοθει σωστα).

    και το δουλεμα που τρωμε εδω στην πρωτευουσα εμεις τα βλαχαδερα μεχρι να στρωσουμε λιγο τη γλωσσα, μας εχει δημιουργησει τετοιο κομπλεξ που μολις γυρναμε στα χωρια μας μιλαμε μονο σκληροπυρηνικη τοπικη διαλεκτο ετσι για το γαμωτο.

    στην βαλενθια μου εκανε εντυπωση που οι κορες του φιλου μου του φραν οταν τους ζηταγα να μου πουν την ισπανικη λεξη για κατι, μου ελεγαν και την επισημη ισπανικη και τη βαλενθιάνικη μεταφραση.

    και αφου ηρθε η κουβεντα στη γλωσσα να ζητησω συγνωμη για την απουσια τονισμου στα σχολια μου. ειμαι λιγο τεμπελης και για συντομια βαζω μονο οπου νομιζω οτι χρειαζεται.

    και μια ιστορια:
    ο ξαδερφος προκειται να παντρευτει ρωσιδα και ερχονται τα συμπεθερια για τη γνωριμια, με τη νυφη να κανει τις απαραιτητες μεταφρασεις. αφου ο μπαρμπας μου τους ακουει καμποση ωρα να μιλανε μεταξυ τους λεει "τι γλωσσα ειναι αυτη ρε παιδι μου? πως συνενοουνται οι ανθρωποι?"


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαστε είναι η αλήθεια, με εξαίρεση την κινηματογραφική μεταφορά των Κρητικών, που είναι εκνευριστική αν έχουν βάλει στο ρόλο μη Κρητικό. Στα Τρίκαλα έχω κάνει ένα από τα μεγαλύτερα γαστριμαργικά όργια της ζωής μου. Αν είχα πάει από Κρήτη θα ήμουν πιο φειδωλός στο τι θα παρήγγελνα, αλλά πήγαμε με τη συμβία από την Αθήνα και την πατήσαμε. Οφείλω να παραδεχτώ ότι οι Θεσσαλοί γενικά όταν μιλάνε στην τοπική τους διάλεκτο είναι αυτοί που με δυσκολεύουν περισσότερο. Αλλά δεν μπορώ ποτέ να γίνω γλωσσικός ρατσιστής.

      Το κόμπλεξ δημιουργείτε από εκείνους που μιλάνε 'τα σωστά', έτσι? Μόνο που οι Αθηναίοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι επί αντιβασιλείας όταν συζητήθηκε το ποια διάλεκτος θα πρέπει να διδάσκουν τα σχολεία, η απάντηση ήταν 'το ιδίωμα του Μωρέος' και όχι της Αθήνας.

      Τα Valenciá στην πραγματικότητα είναι μια διάλεκτος των Καταλανικών. Οι Λεβαντίνοι προσπαθούν να τα καθιερώσουν ως ξεχωριστή γλώσσα για να έχουν τα πολιτικά προνόμια που απολαμβάνουν Καταλωνία, Βασκωνία και Γαλικία. Η προσπάθειά τους όμως είναι ελαφρώς αδύνατη στο να πετύχει γιατί σε αντίθεση με τις γλώσσες που έχουν αναγνωριστεί από το Ισπανικό Σύνταγμα, τα Valenciá δεν έχουν γραπτά κατάλοιπα (λογοτεχνία, γραμματικές, συντακτικό, κτλ). Έτσι δύσκολα θα μπορούν να το κατακτήσουν. Πάντως, τα κορίτσια πολύ καλά κάνουν και μιλάνε τη διάλεκτο του τόπου τους.

      Τα Ρώσικα με τρομάζουν. Θέλω να μάθω εδώ και 5 χρόνια, αλλά δεν το προσπαθώ γιατί ο χρόνος μου δε μου επιτρέπει να μπω σε ένα άλλο αλφάβητο.

      ΥΓ. Ο τονισμός δε με πειράζει καθόλου. Το περιεχόμενο είναι που μετράει.

      Διαγραφή