Συνεδρία 42: Δήμαρχος; Μπορεί και όχι

Για κάποιο μυστήριο λόγο, η εκλογική διαδικασία για επιλογή δημάρχων και περιφερειαρχών γίνεται εθνικό θέμα. Και αν για τους περιφερειάρχες υπάρχουν μερικά ελαφρυντικά που δίνουν το πάτημα για να ενδιαφέρουν όλον τον κόσμο, αυτό με τους δημάρχους είναι απλώς ακατανόητο. Ο δήμαρχος είναι υπεύθυνος και διαχειριστής μιας πόλης. Όσοι ζουν σε αυτήν την πόλη έχουν την υποχρέωση ως πολίτες να ενδιαφέρονται και να συμμετέχουν. Οι υπόλοιποι που ασχολούνται το κάνουν είτε από κομματικό οπαδισμό, είτε από κουτσομπολιό. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον εστιάζει στις τοπικέ εκλογές, επειδή κάθε εκλογική διαδικασία αποτελεί το ύψιστο ηδονιστικό των δημοσιογράφων. Προβάλλουν και προσπαθούν μα πείσουν ότι οι εκλογές είναι κάτι πολύ σημαντικό για τη χώρα(;) και ακολουθούν τους υποψηφίους με το 70% της προσοχής να πέφτει στο Δήμο Αθηναίων. Εντάξει, στην Αθήνα μένει ο μισός πληθυσμός της χώρας, αλλά προσοχή εδώ: στο Λεκανοπέδιο, όχι στο Δήμο Αθηναίων. Ο βομβαρδισμός πληροφοριών για το δήμο που αφορά το 1/10 του πληθυσμού είναι ετεροβαρής, κατευθυνόμενη πληροφόρηση. Πλέον, το 2014 και με όσα έχουν συμβεί στη χώρα, δίνεται παραπάνω σημασία λόγω τριών λανθασμένων υποθέσεων:

1)      Ότι στις τοπικές εκλογές θα ισχύσει η κομματική πειθαρχία των υποψηφίων,

2)       Ότι στις τοπικές εκλογές θα λειτουργήσουν οι κομματικοί μηχανισμοί,

3)      Ότι οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν τον κομματικό υποψήφιο.

Παρακάμπτονται όλα τα στοιχεία εκείνα που διαφοροποιούν τις τοπικές από τις εθνικές εκλογές. Οι προσωπικές σχέσεις, που ειδικά στην επαρχία είναι εξαιρετικά ισχυρό κίνητρο, η τοπική δημοφιλία κάποιου, η γνώση της περιοχής, το τι ομάδα υποστηρίζει (ειδικά στον Πειραιά αυτό είναι top of the list λόγος) και ένα σωρό άλλα πράγματα. Επίσης, μπαίνουν στην άκρη τα προγράμματα των υποψηφίων, όπως η γνώση που έχουν για την τοπική κοινωνία. Το κόμμα über alles.

Σε αυτές τις εκλογές, πάλι τα φώτα πέφτουν στην Αθήνα. Μια Αθήνα που δεν είναι μητροπολιτικός δήμος όπως το Λονδίνο, το Βερολίνο, το Παρίσι και γενικά όλες οι μεγάλες πόλεις του κόσμου. Στο δήμο Αθηναίων συγκεκριμένα, άντε και του Πειραιά, με ένα πασπάλισμα από Θεσσαλονίκη και είμαστε κομπλέ ως media. Θυμάμαι πόσο βαριόμουν όσο ζούσα στο Ηράκλειο με όλα αυτά, που με ενδιέφεραν ελάχιστα. Όταν πέρασα φοιτητής στην Αθήνα, με αφορούσε το τι γινόταν και εκεί. Τώρα που έφυγα πάλι αδιαφορώ. Ως πολιτικό επιστήμονα όμως με ιντριγκάρει το πως στήνεται το σκηνικό. Ειδικά με το new entry στα charts που λέγεται υποψηφιότητα Βαλλιανάτου.

Ο Βαλλιανάτος μέχρι στιγμής έχει πει ότι είναι ομοφυλόφιλος, πράγμα το οποίο δεν έχει κρύψει ποτέ, εδώ και χρόνια που κινείται στο δημόσιο χώρο, ότι είναι οροθετικός και ότι υπήρξε συνοδός. Είναι πραγματικά απόδειξη ειλικρίνειας το γεγονός ότι δεν έχει κρύψει τίποτα από όλα αυτά, όμως έχουν τόση σχέση με το δημαρχιακό αξίωμα όση και η Στέλλα Μπεζεντάκου με το τραγούδι.

Για να γίνω πιο κατανοητός θα σας πω για τον Klaus Wowereit.  Δήμαρχος του Βερολίνου από το 2001 διανύει την Τρίτη του θητεία. Αρχικά εκλέχτηκε ως υποψήφιος των Σοσιολοδημοκρατών, ενώ στις τελευταίες εκλογές κατέβηκε ως ακομμάτιστος υποψήφιος με ένα σχηματισμό που λεγόταν  ‘Κόμμα Πειρατών’. Ο Wowe είχε δηλώσει το 2001 ότι: ‘Είμαι gay, και αυτό είναι κάτι καλό’. Εκλέχτηκε όμως γι’ αυτό; Όχι ακριβώς. Με τον υποψήφιο των Χριστιανοδημοκράτων να κατηγορείται για συμμετοχή σε οικονομικά και τραπεζικά σκάνδαλα, ο Wowereit παρουσίασε μια πλατφόρμα που θα έδινε έμφαση στο Βερολίνο ως κέντρο πολιτισμού, κοσμοπολιτισμού και ανοχής. Ειδικά στο τελευταίο, φυσικά και έπαιξε ρόλο το ότι είναι ομοφυλόφιλος. Είχε όμως πει και μερικά άλλα πιο πρακτικά πράγματα.

‘Η πόλη μας οφείλει να ξαναβρεί τα τρία πράγματα που την έχτισαν: την τεχνολογία, το ταλέντο και την ανοχή’, δήλωνε. Εκλέχτηκε όμως γιατί στο οικονομικό του πλάνο για το δήμο θέλησε να μειώσει τα ενοίκια που πληρώνει ο δήμος σε κτήρια, τα επιδόματα που δίνονται στους δημοτικούς υπαλλήλους και τους μισθούς των δημοτικών υπαλλήλων. Πεζά λογιστικά δηλαδή. Με τα χρήματα που θα εξοικονομούσε ήθελε να αναβιώσει τη Biennale, να χτίσει μια νέα αστική οικονομία βασισμένη στην αρχιτεκτονική παράδοση των Γερμανών, που μετά τη σχολή του Bauhaus είχε χαθεί στη λήθη του χρόνου, τον πολιτικό/ιστορικό και συνεδριακό τουρισμό και να γίνει το Βερολίνο η Ευρωπαϊκή έδρα των χρηματοπιστωτικών οργανισμών που διακινούν το παγκόσμιο κεφάλαιο. Πέτυχε το πρώτο και το τρίτο, μερικώς το δεύτερο, ενώ απέτυχε στο τελευταίο, λέγοντας ότι ‘Δε φεύγουν οι τράπεζες από τη Φραγκφούρτη’. Το Βερολίνο έχει πλέον 17% ανεργία και €77 εκατομμύρια δημόσιο χρέος. Και τα δύο οφείλονται στην ολοκλήρωση του μεγαλύτερου προγράμματός του, την κατασκευή του νέου αεροδρομίου του Βερολίνου, που απασχολούσε 7.200 εργαζομένους στην κατασκευή. Το χρέος θα μειωθεί με τα έσοδα του αεροδρομίου.

Παράλληλα, το Βερολίνο είναι μια πολλή ανοιχτή και ανεκτική πόλη. Με μεγάλη κοινότητα ομοφυλοφίλων που δε χρειάζεται να κρύβει τη διαφορετικότητά της. Όμως αυτό είναι παράπλευρη ωφέλεια. Δεν ήταν το βασικό. Ήταν ένα από τα στοιχεία που ήθελα να προσδώσει στην πόλη του ο Wowereit και όχι η πολιτική του πλατφόρμα. Φτάνει η διαφορετικότητα να εκλεγείς δήμαρχος; Κανονικά όχι. Σήμερα θα πω, μπορεί και όχι.