Συνεδρία 20: Υπνωτισμός

Μια μέρα μετά, όλα είναι ίδια. Ο Μάκαρος ακόμα δε δικάστηκε, η Merkel κέρδισε τις εκλογές και ο Θέμ(ετ)ος ξεπούλησε. Αλλά αυτό δεν είναι η δουλειά του πρωτοσέλιδου; Να κάνει τον κράχτη, να φέρνει πελάτες. Έτσι μετράνε όλα πια. Από τη στιγμή που οι εφημερίδες έχασαν αναγνώστες και απέκτησαν αγοραστές με αυτό το κριτήριο κινούνται. Γι’ αυτό πάνε και κατά διαόλου οι πωλήσεις. Δεν τις παίρνουν πια για να τις διαβάσουν, αλλά για τις ‘προσφορές’.

Το κακό με τα πρωτοσέλιδα ξεκίνησε βέβαια από τον αθλητικό τύπο. Το αθλητικός grosso modo. Αρχικά ήταν εικόνες με παράγκες, μαϊμούδες, σήματα ακατάλληλου και άλλα τέτοια υψηλού χιούμορ που μαστίγωναν τα μάτια μας στα περίπτερα. Μετά μπήκαν και οι περιγραφές για ‘λαγούς’, ‘αρουραίους’, ‘Κούλες’, ‘Ρούληδες’, GPS Αθηνών – Πειραιά, εραστές διαφόρων εθνικοτήτων και πολλά άλλα τέτοια εμπνευσμένα. Ο τρόπος και η αισθητική με την οποία γίνεται η πλάκα και το πείραγμα στους αντιπάλους στον αθλητισμό δείχνει και το επίπεδο των φιλάθλων της. Στην Ελλάδα συνέβη το αυτονόητο. Αυτό ήταν επιπέδου επιθεώρησης Δελφιναρίου επειδή τέτοιο είναι και αυτό των οπαδών. Οπαδών ξαναγράφω, όχι φιλάθλων, αυτοί απέχουν.

Η Ελλάδα πάσχει από την αδράνεια και την αποχή της σιωπηρής πλειοψηφίας. Ένας κρυφοφασίστας, λαϊφστυλιστής και διαπλεκόμενος κομιστής DVD ερωτικού περιεχομένου αμφίβολης αισθητικής έβγαλε χθες ένα ντροπιαστικό πρωτοσέλιδο. Τώρα θα μου πείτε αν μεταφέρεις σακούλες με μετρητά στην Ελβετία επειδή πούλησες το παραπάνω αναφερόμενο DVD μπορείς να ξεγελάσεις πολύ κόσμο. Στην τελική δεν παραβίασες τον βασικό κανόνα της ελληνικής τσόντας, που είναι η μόνη παγκοσμίως που η επιλογή γίνεται βάση του άντρα πρωταγωνιστή και όχι της γυναίκας.

Έχουμε λοιπόν ένα έντυπο (sic), που εδώ και δύο χρόνια προωθεί έμμεσα και με πολύ πονηριά τη Χ.Α. Τα παιδιά που βοηθάνε τις γιαγιάδες, που αναπληρώνουν το κενό της αστυνομίας, που, που. Με φωτογραφικό υλικό πολύ φιλικό προς τους ‘μαύρους’, με ανταποκρίσεις από τις διακοπές τους στις παραλίες, από τους γάμους τους, από τα συσσίτιά τους και όλα τα καθέκαστα το promotion γινόταν. Όμως ο image maker είναι ένας ατζέντης πολυτελείας. Όταν οι συνθήκες αλλάζουν, αυτός προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το κέρδος του και διαφοροποιείται. Έτσι λοιπόν το χθεσινό αίσχος, που καταδικάζει το φασισμό!

Ναι λοιπόν. Αρνούμαι να περιγράψω την εικόνα, αλλά χρειάζεται να πω κάτι για να καταδείξω τη διαφορά με τις προηγούμενες αντίστοιχες περιστάσεις. Η φωτογραφία του νεκρού Παύλου Φύσσα ήταν κανιβαλισμός, αιμοδιψία και μέθοδος για να πουλήσουμε περισσότερα φύλλα. Επειδή ως αντίλογος προτάχθηκε η σύγκριση με άλλες φωτογραφίες δολοφονηθέντων που έγιναν πρωτοσέλιδα στο παρελθόν, θα τονίσω ότι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Οι φωτογραφίες του Ché Guevara, του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα έγιναν πρωτοσέλιδα για να αποδειχθεί η δολοφονία. Ειδικά στην περίπτωση του Αργεντίνου, στα δάση της Βολιβίας και με τον Ψυχρό Πόλεμο στην κορύφωσή του η φωτογραφία ήταν απαραίτητη πιστοποίηση της αλήθειας της είδησης. Και επειδή αυτό το επιχείρημα δεν είναι δικό μου αλλά το διάβασα στο thepressproject.gr (να με συγχωρέσει ο συντάκτης που δε θυμάμαι το όνομά του) να προσθέσω και κάτι προσωπικό.

Μια δεύτερη διαφορά είναι η αισθητική της φωτογραφίας. Αυτή της χθεσινής ντροπής έχει στόχο να χτυπήσει στο συναίσθημα. Το δεύτερο πρόσωπο πλην του νεκρού που εμφανίζεται στη φωτογραφία και η κατάστασή του είναι που την κάνουν δραματική. Οι φωτογραφίες του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα που έγινα πρωτοσέλιδα ήταν λήψεις στο νεκροτομείο, με τα πτώματα στο τραπέζι του ιατροδικαστή. Σε αυτήν του Ché υπάρχουν και διάφοροι αξιωματούχοι γύρω-γύρω, αλλά πάλι στο τραπέζι του ιατροδικαστή. Αυτές οι τρεις είναι ντοκουμέντο, απόδειξη ότι το εν λόγω πρόσωπο είναι όντως νεκρό. Η χθεσινή είναι δόλωμα για τα ζάκια του αίματος (βαμπίρ τα λένε αν δεν κάνω λάθος) και τις κουτσομπόλες, ανεξαρτήτως φύλου, που θα το πάρουν και θα πουν: ‘Πω, πω! Κοίτα να δεις πράγματα!’.       

Αλλά κάπου εδώ τελειώνει η ευθύνη του εκδότη και αρχίζει η ευθύνη του καταναλωτή. Δημιουργήθηκαν μέσω των social media διάφορα group που παρότρυναν τον κόσμο να μην αγοράσει την εφημερίδα. Μόνο που οι αγοραστές του συγκεκριμένου εντύπου δεν ήταν αυτοί οι κοινωνικοί ακτιβιστές. Ετούτοι δεν αγόραζαν την εφημερίδα έτσι και αλλιώς. Για να αγοράζεις κάτι τακτικά σημαίνει ότι συμφωνείς με την αισθητική του. Συμφωνείς με το λαϊκίστικο life style του Θ-αίματος για να το παίρνεις κάθε Κυριακή. Ταυτίζεσαι με την καφρίλα των οπαδικών αθλητικών πρωτοσέλιδων όταν τα τιμάς κάθε μέρα. Γουστάρεις το μπε-φαπ που προωθούν και το αναπαράγεις στα σχόλια των διάφορων χρωματισμένων ή μη bloggers.

Η πλειοψηφία του ελληνικού κοινού είναι τέτοιοι. Χθες το Πρώτο Θ-αίμα πούλησε 55.000 φύλλα παραπάνω από το σταθερό του μέσο όρο. Δηλαδή υπάρχουν 155.000 τύπου που ηδονίζονται με αυτό το επίπεδο. Από περιέργεια; Από κουτσομπολιό; Από αισθητική; Δε με νοιάζει. Αλλά αυτό είναι το κοινό που θρέφει το τέρας. Και είναι το πιο ενεργό. Η σιωπηρή πλειοψηφία οφείλει να γίνει ομιλούσα. Αυτοί οι 155.000 αγοραστές, δηλαδή περίπου τριπλάσιοι αναγνώστες είναι το μέτρο του πολιτισμού μας. Περήφανοι για την Ακρόπολη που είτε δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ, είτε πήγαν με το σχολείο και γούσταραν που έχασαν μάθημα, αλλά συνάμα λάτρεις αιμοβόρων θεαμάτων. Οι σιωπηλοί σταματήστε πια να είστε τέτοιοι. Αν τα έντυπα που υπάρχουν δε σας εκφράζουν δημιουργείστε άλλα. Και πετάξτε τα λαμόγια που λυμαίνονται τη δημοσιογραφία εκτός χώρου. Πολιτισμένα, τιμωρείστε τους στο περίπτερο. Αυτό είναι που δεν αντέχουν, να μην είναι πια πρώτες μούρες. Μπας και σταματήσει αυτός ο επικαθήμενος σε όλη την κοινωνία υπνωτισμός.