Συνεδρία 88: Τα Ξεφτισμένα Όρια της Λογικής

Η πτώση του αεροπλάνου της Germanwings έφερε στο φως αρκετά πράγματα, που δεν έχουν στην πλειοψηφία τους καμία σχέση με τις αερομεταφορές. Είναι η πρώτη πτώση αεροσκάφους μετά από πολλά χρόνια στην Ευρώπη που δε σχετίζεται με εξωγενείς παράγοντες. Σε ευρωπαϊκό έδαφος πρέπει να έχει να πέσει αεροπλάνο από το «Ήλιος», ενώ όσον αφορά ευρωπαϊκή εταιρία το τελευταίο αεροπλάνο που κατέπεσε ήταν η πτήση της Air France από το Ρίο στο Παρίσι το 2009. Εξαιρώ το αεροπλάνο που έριξαν στην Ουκρανία διότι, ε, το έριξαν. Εκείνο όμως που με κλονίζει είναι η στάση των ΜΜΕ απέναντι στον συγκυβερνήτη.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα: 1) Το αεροπλάνο είναι και παραμένει το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς. Καταλαβαίνω ότι τρομάζει το γεγονός ότι αν πέσει ένα αεροπλάνο οι πιθανότητες να επιβιώσουν οι επιβαίνοντες είναι ελάχιστο, όμως σε έναν κόσμο όπου γίνονται χιλιάδες πτήσεις την ημέρα το ποσοστό πτώσης αεροπλάνων αγγίζει το μηδέν. 2)  Δεν τρέφω καμία αυταπάτη για τα ΜΜΕ. Επενδύουν στο φόβο και στις τραγικές ειδήσεις διότι ως γνωστόν good news are no news. Παρ’ όλ’ αυτά ο κανιβαλισμός που γίνεται απέναντι στο πρόσωπο του συγκυβερνήτη στοχοποιεί όλους τους πάσχοντες από κατάθλιψη με έναν ακραίο τρόπο.

Αλλά για μισό λεπτό, πως παρουσιάζεται η κατάθλιψη και η σχιζοφρένεια στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο; Θυμάμαι το 2003 όταν βγήκε στους κινηματογράφους το Texas Chainsaw Massacre έξω από τις αίθουσες υπήρχαν ομάδες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που «ευαισθητοποιούσαν τον κόσμο απέναντι στη σχιζοφρένεια». Αλήθεια; Δηλαδή σου μοίραζαν έναν φυλλάδιο που έγραφε για την κλινική περίπτωση της σχιζοφρένειας όταν πήγαινες να δεις μια ταινία που έδειχνε έναν μανιακό δολοφόνο να κάνει φέτες κάτι τύπους που πήγαιναν διακοπές στην Αμερικανική επαρχία. Και αυτός είναι ο κανόνας δυστυχώς. Ο σχιζοφρενής είναι κάποιος ο οποίος θέλει να σκοτώνει κόσμο με διάφορους λιγότερο ή περισσότερο ευφάνταστους τρόπους. Όλοι οι δολοφόνοι στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας αν δεν είναι τίποτα αδίστακτοι καπιταλιστές ή μαφιόζοι που σκοτώνουν για το κέρδος είναι σχιζοφρενείς. Στον κινηματογράφο και στις σειρές της τηλεόρασης ακόμα χειρότερα. Είναι σχεδόν όλοι σχιζοφρενείς δολοφόνοι. Έτσι χτίζεται στο παγκόσμιο κοινό και στο συλλογικό ασυνείδητο η εντύπωση ότι ο σχιζοφρενής είναι απαραίτητα κάποιος αιμοδιψής παράφρονας που προσπαθεί να βρει την ψυχική του ηρεμία μέσω της θανάτωσης άλλων.

Μια από τα ίδια και για τους καταθλιπτικούς. Άνθρωποι που ψάχνουν να ξεφύγουν από την κατάθλιψη κάνοντας κακό στους άλλους. Έχοντας γνωρίσει άνθρωπο που έπασχε κλινικά από κατάθλιψη και έχοντας αρκετούς φίλους γιατρούς, μπορώ με σιγουριά να πω ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ο καταθλιπτικός αποτραβιέται από τον κόσμο. Αναπτύσσει μιαν αγοραφοβία και κλείνεται σε οικεία στεγανά. Μένει σπίτι του και κυρίως στο κρεββάτι του και αρνείται να κάνει το οτιδήποτε. Αυτοπεριορίζεται σε ένα χώρο που γνωρίζει και τον κάνει να νιώθει ασφαλής. Σε καμία, αλλά σε καμία περίπτωση όμως ο καταθλιπτικός δεν ενεργεί ώστε να βλάψει κάποιον άλλον. Μπορεί να έχει την τάση να τραβάει στη θλίψη του τους άλλους, όμως δεν έχει τη δύναμη και την αντοχή να τους βλάψει.

Η σχιζοφρένεια από την άλλη μπορεί να γίνει επιθετική. Με έμφαση στο μπορεί. Δεν είναι όλες η μορφές σχιζοφρένειας επιθετικές, ούτε όλοι οι σχιζοφρενείς είναι επικίνδυνοι για τους γύρω τους. Η σχιζοφρένεια είναι από εκείνες τις ψυχικές ασθένειες που μπορούν να λάβουν πάρα πολλές μορφές και να έχουν πάρα πολλές διαφορετικές επιπτώσεις στους πάσχοντες. Τα επίπεδα είναι ατελείωτα όπως και οι διαφορετικές προσεγγίσεις στη θεραπεία. Αλλά βέβαια αυτό δεν πουλάει. Τα ΜΜΕ πρέπει να πουλήσουν ότι ο σχιζοφρενής μανιακός έριξε το αεροπλάνο για να πάρει μαζί του άλλα 149 άτομα. Το ότι στοχοποιείται μια ευπαθής ομάδα δεν παίζει ρόλο. Το επόμενο ρεπορτάζ θα είναι για την αντιμετώπιση του bullying.

Ο μιντιακός εμετός έχει φτάσει σε επίπεδο Αγγλίδας έφηβης τουρίστριας στα Μάλια ή το Φαλιράκι Αύγουστο μήνα. Από το ότι ήταν «τρελός με χαρτί», ότι είχε «ερωτική απογοήτευση», ότι ήταν «κρυφογκέι» και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Δηλαδή τι ενδιαφέρει πραγματικά αν ήταν ο άνθρωπος straight ή gay; Τι ενδιαφέρει η ζωή του πριν; Η σαπουνόπερα της είδησης. Και αν νομίζετε ότι αυτό συμβαίνει μόνο στα ελληνικά ΜΜΕ βρίσκεστε σε άλλο πλανήτη. Με εξαίρεση τους Γάλλους που έχουν κρατήσει κάποιο σχετικό επίπεδο, ο βρετανικός, ο γερμανικός και ο ισπανικός τύπος που κοιτάζω είναι (να το πω κομψά) Για τον Πούτσο Καβάλα. Τρομακτική ενδοσκόπηση στη ζωή του «φονιά των αιθέρων» που έγραψε ένα βρετανικό tabloid. Ο συντάκτης βέβαια δεν πρέπει να το έχει με την έννοια της γλώσσας, διότι «φονιάς» είναι κάποιος που κάνει εξακολουθητικά φόνους, αλλά δε γαμιέται, η Jennifer η κομμώτρια που ανακάλυψε το σεξ απ’ το 50 shades of grey και ο John ο ανθρακωρύχος να αγοράσουν τη φυλλάδα και όλα καλά.

Παρακάμπτω και το γεγονός ότι όλοι έγιναν ειδικοί σε θέματα ασφαλείας, για το πως κλειδώνουν τα πιλοτήρια, τι έγινε μετά την 11^η Σεπτεμβρίου και τι κακοί που είναι όλοι αυτοί της τρομοϋστερίας. Το απόλυτο inception  είναι ότι καταγγέλλουν την τρομοϋστερία τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ το κέρατό μου μέσα που γράφουν και προβάλουν τρόμο 24/7. Ασταδιάλα.

Έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο που δε μας προκαλεί τίποτα εντύπωση και σε ότι και να ακούσουμε λέμε «κοίτα βρε παιδί μου τι γίνεται». Όχι δεν είμαστε όλοι έτσι. Δυστυχώς όμως είναι η πλειοψηφία του κοινού στο οποίο απευθύνεται η τηλεόραση και ο τύπος. Αυτοί για να σοκάρουν τραβάνε το κάθε θέμα πιο πολύ στα άκρα. Σε τέτοιο βαθμό που δοκιμάζονται τα δικά μας, όσων δε βλέπουμε τηλεόραση, ξεφτισμένα όρια της λογικής.