Συνεδρία 77: Κάτι Χαζό

Ξεκινάω την εκλογική βδομάδα με κάτι χαζό: οι Έλληνες πολίτες που κατοικούν στο εξωτερικό δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν στις εθνικές εκλογές, εκτός βέβαια αν επιστρέψουν στην Ελλάδα. Η χώρα μας παραμένει η μοναδική στην ΕΕ που δε δίνει το δικαίωμα στους μετανάστες της να ψηφίσουν, διότι απλώς κανένας δεν ασχολήθηκε να φτιάξει ένα νόμο και ένα σύστημα για να μπορέσει αυτό να γίνει εφικτό. Βέβαια αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας περιβόητης ελληνικής ανοργανωσιάς. Είναι αποτέλεσμα ενός σχεδίου ετών, δουλεμένου από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ώστε να έρχονται τα τσάρτερ με τα πρόβατα ψηφοφόρους, ζυγισμένοι, στοιχισμένοι και μετρημένοι.

Σύμφωνα με στοιχεία που βρήκα από την οργάνωση «Θέλω και Εγώ να Ψηφίσω», Έλληνες ακτιβιστές στη Γερμανία που προωθούν μια καμπάνια για να επιτραπεί σε εμάς να το ρίξουμε το ρημάδι το ψηφοδέλτιο, πάνω από 100.000 πολίτες δε θα ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές. Σε αυτούς δεν υπολογίζουμε όσους θα κάνουν το ταξίδι τελικά, αλλά και εκείνους που έχουν δηλώσει πρώτη κατοικία στην Ελλάδα, αλλά είναι στο εξωτερικό. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν πολλοί φοιτητές εξωτερικού, αλλά και άτομα που βρίσκονται στο εξωτερικό για περιορισμένης διάρκειας απασχόληση (πχ πρακτικές, μικρά συμβόλαια μερικών μηνών, ιατρικές εξετάσεις στο εξωτερικό, κτλ). Στην πραγματικότητα το εκλογικό σώμα που δεν μπορεί να ψηφίσει είναι πάνω από 250.000 άνθρωποι.

Μας στερεί η ελληνική πολιτεία ένα βασικό δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες, όλων των κρατών. Η επιστολική ψήφος που εφαρμόζουν πολλά κράτη θα ήταν μια φτηνή και δοκιμασμένη λύση. Επίσης, ψήφος στις πρεσβείες και στα προξενεία θα ήταν μια άλλη λύση. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα εδώ. Οι πρεσβείες και τα προξενεία δε βρίσκονται παντού. Έτσι πολύς κόσμος θα αναγκαζόταν να κάνει κάποια μετακίνηση, πολύ μικρότερη βέβαια από το να πάει στην Ελλάδα, για να ψηφίσει. Επειδή ζούμε σε έναν κόσμο πια παγκοσμιοποιημένο και συνδεδεμένο με το internet, νομίζω ότι η καλύτερη λύση θα ήταν η ηλεκτρονική ψήφος. Το Υπουργείο Εσωτερικών θα μπορούσε από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου μέχρι δύο βδομάδες ή δέκα μέρες πριν τις εκλογές να δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους Έλληνες του εξωτερικού να εγγραφούν στους ηλεκτρονικούς εκλογικούς καταλόγους. Κάνοντας μια αίτηση που θα συμπληρώνουμε τα στοιχεία μας, θα μπορούσε να δημιουργηθεί log-in με username το ονοματεπώνυμο και password τον αριθμό ταυτότητας ή διαβατηρίου. Είναι ελαφρώς απλοϊκός ο τρόπος που το παρουσιάζω, αλλά αποτελεί μια βάση για το πως θα μπορούσε να γίνει.

Στο δια ταύτα, για ποιες εκλογικές διαδικασίες θα έπρεπε οι Έλληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν, θεωρώ ότι είναι η εξής μία: οι εθνικές εκλογές. Εξηγούμαι αντίστροφα. Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι παράλογο κάποιος που διαβιεί μόνιμα σε άλλο μέρος να παίρνει αποφάσεις που θα επηρεάσουν άλλους. Ψηφίζοντας για δήμαρχο ή περιφερειάρχη, συμμετέχεις σε μιαν απόφαση που δεν έχει καμία επίπτωση σε εσένα και αυτό είναι λάθος. Εκτός αν πιστεύει κανείς, ότι για τις δύο-τρεις βδομάδες που θα γυρνάει το χρόνο στο μέρος καταγωγής του ως τουρίστας θα πρέπει να έχει λόγο. Εκείνο που κάνει την ψήφο εξ αποστάσεως στις δημοτικές εκλογές πιο παράλογη, είναι ότι σε αρκετά κράτη στο εξωτερικό έχεις το δικαίωμα να ψηφίσεις στις τοπικές εκλογές από τη στιγμή που νοικιάζεις ένα σπίτι στο όνομά σου. Στην Αγγλία και στη Γαλλία που έχω ζήσει συμβαίνει σίγουρα, για τις άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά δεν ξέρω. Και αυτό είναι το λογικό, εκεί ζεις, εκεί οφείλεις να έχεις λόγο.

Οι Ευρωεκλογές είναι λίγο πιο περίεργη ιστορία. Δεν αφορούν τοπικές αρχές, οπότε θεωρητικά οι απόδημοι θα μπορούσαν να ψηφίσουν. Δεν αφορούν όμως ούτε κάποια εθνική αρχή, αλλά ένα υπερεθνικό όργανο. Κατ’ αρχάς, για να ψηφίσει κάποιος στις Ευρωεκλογές θα πρέπει να ζει μόνιμα σε κράτος-μέλος της ΕΕ, αλλιώς πάλι θα αποφασίζει για κάτι που δεν τον επηρεάζει στην καθημερινότητά του. Καθώς πολλά κράτη της ΕΕ δίνουν τη δυνατότητα ψήφου στους Ευρωπαίους πολίτες να ψηφίσουν εκεί, με τους εκεί υποψηφίους, κρίνω πιο λογικό να επιλέξει ο ψηφοφόρος τους υποψηφίους για την Ευρωβουλή βάσει των προτάσεων των κομμάτων του τόπου διαμονής του. Αν αυτό φαντάζει πολύπλοκο, να αναφέρω ένα παράδειγμα. Ζούσα στην Αγγλία κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ευρωεκλογών. Ψήφισα εκεί, διότι η στάση των Βρετανικών κομμάτων απέναντι στην ΕΕ, επηρέαζε τη ζωή μου περισσότερο από τη στάση των Ελληνικών κομμάτων απέναντι στην Ευρώπη.

Όσον αφορά τις εθνικές εκλογές, από τη στιγμή που έχουμε στα χέρια μας ελληνικά διαβατήρια, διαθέτουμε ελληνική ιθαγένεια, έχουμε το δικαίωμα να έχουμε λόγο για το ποια θα είναι η κυβέρνηση της χώρας. Από τη στιγμή που οι αποφάσεις της κυβέρνησης της Ελλάδος μπορούν να έχουν άμεση επίπτωση στη ζωή μας και την καθημερινότητά μας, το δικαίωμα αυτό πρέπει να ασκείται. Το αν θα το αξιοποιήσει ο πολίτης είναι δική του ευθύνη μετά, το κράτος όμως οφείλει να του παράσχει τη δυνατότητα. Επίσης πιστεύω ότι θα έπρεπε να ψηφίζουμε μόνο κόμμα. Η σταυροδοσία ανάλογα με την εκλογική περιφέρεια που ανήκει ο καθένας μας στερείται νοήματος. Από τη στιγμή που μας ενδιαφέρει η κυβέρνηση που θα έχει η χώρα, οι αντιπρόσωποι δεν έχει νόημα να κρίνονται με τοπικά κριτήρια. Γυρνάω πάλι στο επιχείρημα για τις δημοτικές εκλογές. Οι εκπρόσωποι μιας τοπικής κοινωνίας δεν απασχολούν. Η επιλογή οφείλει να βασιστεί στις κομματικές προτάσεις και στα πρόσωπα που απαρτίζουν το ψηφοδέλτιο επικρατείας, τα οποία και σχηματίζουν τη γενικότερη εικόνα και το πολιτικό στίγμα του κάθε κόμματος.

Κλείνοντας, να επαναλάβω ότι σίγουρα εμείς δεν είμαστε η προτεραιότητα της κάθε κυβέρνησης. Αποτελούμε μέρος όμως των Ελλήνων πολιτών, αρκετοί από εμάς έχουμε υποχρεώσεις έναντι του ελληνικού κράτους και επιθυμούμε να έχουμε λόγο για αυτό. Ως εκ τούτου πιστεύω ότι είναι ένα ζήτημα το οποίο οφείλει να κοιτάξει η επόμενη κυβέρνηση, παρόλο που μέσα στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική κρίση φαντάζει ως κάτι χαζό.