Συνεδρία 74: Αντικοινωνικός

Έφτασε λοιπόν η στιγμή η Ελλάδα να διαλέξει το πιο ακριβό décor του πολιτικού της συστήματος. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι εδώ και περίπου 25 χρόνια μια γλάστρα που στολίζει για 5 χρόνια το πολίτευμα. Από εκείνη τη συγκατοίκηση του 1985, όταν και λόγω Προέδρου Καραμανλή και Πρωθυπουργού Αντρέα Παπανδρέου ο δεύτερος σχεδόν εκμηδένισε της εξουσίες του ΠτΔ, ο ρόλος έχει χάσει κάθε λειτουργικό του αντίκρισμα. Όμως η εκλογή του είναι πολιτικό γεγονός, διότι ουσιαστικά λειτουργεί ως ψήφος εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση. Αυτό το τσίρκο όμως που συμβαίνει τώρα είναι χωρίς προηγούμενο, αλλά και εξαιρετικά ταιριαστό με την έκπτωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια.

Για να τα πάρω με μια σειρά, ο ΠτΔ έχει συμβολικό πλέον χαρακτήρα. Είναι το πρόσωπο της Ελλάδας στο εξωτερικό, καθώς διατηρεί την ιδιότητα του πρώτου πολίτη της χώρας. Ένα συστημικό décor δηλαδή, αλλά όλα τα συστήματα στηρίζονται στα σύμβολά τους. Το μόνο θετικό είναι ότι το σύμβολο είναι η θέση, το αξίωμα δηλαδή και όχι το πρόσωπο. Όμως, το πρόσωπο δεν πρέπει διάολε να είναι ταιριαστό; Δεν πρέπει να γίνεται μια ακροστιχίδα μεταξύ διαθέσιμων ατόμων για το ποιος θα εκφράζει και θα εκπροσωπεί την Ελλάδα στο εξωτερικό; Δηλαδή ο Σταύρος Δήμας είναι το πρόσωπο που ταιριάζει περισσότερο στη θέση; Καταλαβαίνω όλο το πολιτικό παιχνίδι που, κατά τη δική μου εκτίμηση έχει στόχο η κυβέρνηση να συσπειρώσει το δεξιό στρατόπεδο σε μιαν υποψηφιότητα συντηρητικού προσώπου με στόχο είτε την εκλογή του, είτε την προσχώρηση σε αυτήν ψηφοφόρων στις επόμενες εκλογές, αλλά δεν υπήρχε άλλος; Δε βρήκαν έναν δεξιό που να έχει κάνει κάτι στην καριέρα του στο πολιτικό σύστημα της χώρας ή να είναι αναγνωρίσιμος στο εξωτερικό;

Ξεπερνώντας τη γελοιότητα επιλογής του προσώπου, που κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει στις επόμενες ψηφοφορίες, πάω στις αντιδράσεις και το promotion. Οι κυβερνητικοί βουλευτές έχουν μπει σε μια μιντιακή εκστρατεία τρομοκράτησης και απειλής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ αν δεν εκλεγεί ΠτΔ και πάει η χώρα σε εκλογές. Τώρα, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το πρώτο είναι να είναι φτηνή προσπάθεια τρομοκράτησης του κοινού, που παρεμπιπόντως δεν ψηφίζει. Βέβαια σε αυτήν την περίπτωση, όσο και αν προσπαθούν να στοχοποιήσουν το ΣΥΡΙΖΑ που είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, το βάρος πέφτει στους ανεξάρτητους βουλευτές και στα άλλα κόμματα. Αλλά και πάλι η επιλογή του προσώπου ουσιαστικά φωνάζει ότι η ψήφος για την εκλογή του ΠτΔ είναι ψήφος στην κυβέρνηση και μόνο. Το πρόσωπο δε βοηθάει για να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν ψήφισε υπέρ ενός προεξέχοντα Έλληνα πολίτη και ουσιαστικά οδήγησε τη χώρα στις εκλογές.

Στο δεύτερο σενάριο, οι κυβερνητικοί βουλευτές λένε ένα άλλο ψέμα. Αν η χώρα όντως κινδυνεύει να ξαναβυθιστεί στην κρίση, τότε όλη η ρητορεία περί εξόδου απ’ το τούνελ και πλεονάσματος είναι εικονική και δημαγωγική. Σε απλά Ελληνικά, λένε ψέματα, άρα έχουν αποτύχει. Μετά από 3 χρόνια που σώζουν τη χώρα και λαμβάνουν αναγκαία μέτρα δεν έχει γίνει τίποτα και είμαστε ακόμα σε επίπεδο κλινικού θανάτου, πάλι σε απλά Ελληνικά, έχουμε χρεοκοπήσει. Επειδή συμβαίνει ή το ένα ή το άλλο, έχει πλάκα και η στάση της αντιπολίτευσης.

Η ΔΗΜΑΡ έχει τελειώσει, οπότε οι βουλευτές της θα ψηφίζουν είτε υπέρ αν προσβλέπουν προσχώρηση στο Ποτάμι και αρνητικά αν προσβλέπουν προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ΑΝΕΛ που είναι επίσης διαλυμένοι θα σπάσουν σε όσους θέλουν να επιστρέψουν στη ΝΔ και σε όσους θέλουν να εγκαταλείψουν την πολιτική τους καριέρα. Το ΚΚΕ είναι σε μόνιμη κατάσταση όχι. Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει απλώς να πέσει η κυβέρνηση. Το ότι έχει καταφέρει μετά από τόσα και τέτοια μέτρα να μην έχει ρίξει την κυβέρνηση, να μην έχει εμπνεύσει ή πείσει το κοινό για το πόσο καλή είναι η εναλλακτική του δείχνει την αδυναμία του. Είναι μια κακή αντιπολίτευση σε μια κακή κυβέρνηση. Μεγάλη αδυναμία να παρουσιάσει απτές εναλλακτικές προτάσεις και απλώς περιμένει να πέσει η κυβέρνηση κατά τας γραφάς. Δε θα χρειαστεί να βαρέσει νταούλια ή να παίξει πεντοζάλη για να συμβεί αυτό, θα γίνει, όμως η αδυναμία του και η ασυνέπειά του τού στοιχίζει. 

Όπως και το γεγονός ότι δεν έχει να αντιπροτείνει καν έναν εναλλακτικό υποψήφιο.

Σε όλο αυτό το τσίρκο φυσικά παίζουν και τα ΜΜΕ. Αυτό που συμβαίνει από τα μεγάλα ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν έχει ματαξαναγίνει στη χώρα. Βέβαια, όταν ο κάθε μιντιακός όμιλος έχει δάνεια και χρέη εκατομμυρίων ευρώ δεν είναι παράλογο να στηρίζουν εκείνους που τους τα δίνουν. Αλλά είναι εξωφρενικός ο βαθμός στον οποίο συμβαίνει, όπως και η μαζικότητα. Η ενορχήστρωση της καμπάνιας αντί-ΣΥΡΙΖΑ τον κάνει συμπαθή ακόμα και σε όσους δεν πείθονται, εύλογα, απ’ το πρόγραμμά του και τις εξαγγελίες του. Δεν ξέρω καν αν μπορεί να τρομοκρατήσουν πια κανένα. Όταν το κάνεις μια φορά πετυχαίνει, αλλά όταν το κάνεις 5 συνεχόμενα χρόνια, ε, κάποια στιγμή έχεις μείνει μόνο με τα ζόμπι. Σε αυτό λοιπόν το κοινωνικό γίγνεσθαι, καλύτερα να παραμείνω αντικοινωνικός.