Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Συνεδρία 73: Το Μακρύ Χέρι του Νόμου


Ζούμε σε σουρεαλιστικούς καιρούς, και αυτό δεν μπορεί πλέον να αποτελεί ισχυρισμό απλώς, αλλά πραγματικότητα. Από τις ΗΠΑ μέχρι το Χογκ Κογκ και από τη Ρωσία μέχρι τη Γη του Πυρός ο κόσμος έχει γίνει ένα απέραντο τρελοκομείο. Ποτέ στην ιστορία οι εποχές της μετάβασης δεν ήταν ήσυχες και ακόμα πιο σπάνια οι μεταβάσεις από ένα σύστημα σε ένα άλλο ομαλές. Όμως η τεχνολογία στις μέρες μας είναι ένας παράγοντας που διαφοροποιεί τα τεκταινόμενα του παρόντος σε τρομακτικό βαθμό σε σχέση με το παρελθόν. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ζήτημα της αστυνομίας.
Τον τελευταίο μήνα έχουμε παραδείγματα από όλον σχεδόν τον κόσμο για την ελλειπή ή υπερβολική δράση της αστυνομίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις η δράση της καλύπτεται από το νομικό σύστημα, όχι από το γράμμα του νόμου, το οποίο η αστυνομία είναι υποχρεωμένη per se να επιβάλλει, ούτε από το πνεύμα του. Η κάλυψη παρέχεται από τη δικονομική πρακτική. Τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα αυτού έρχονται από τις ΗΠΑ. Εκεί δύο αστυνομικοί αθωώθηκαν και δεν παραπέμπονται σε δίκη παρά το γεγονός ότι σκότωσαν, ο ένας πυροβολώντας κατά και ο άλλος κάνοντας λαβή στο λαιμό, δύο μαύρους Αμερικανούς πολίτες. Σε αυτά προστίθενται άλλα δύο περιστατικά. Ο θάνατος από πυροβολισμό αστυνομικού δωδεκάχρονου μαύρου παιδιού στο Ferguson (Missouri) που κρατούσε πλαστικό όπλο και ο θάνατος στις 6/12 από πυροβολισμό αστυνομικού λευκού υπόπτου στο Los Angeles κατά τη διάρκεια καταδίωξης. Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι μόνο το 2013, οι θάνατοι Αμερικανών πολιτών από αστυνομικούς ήταν 461, κανείς από τους υπαιτίους δε δικάστηκε ή/και τιμωρήθηκε.

Το θέμα της αστυνομίας στις ΗΠΑ είναι αρκετά διαφορετικό από τις άλλες χώρες. Η ατομική οπλοκατοχή είναι συνταγματικό δικαίωμα στις ΗΠΑ. Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι το 82% των πολιτών έχει όπλο. Αν και το νούμερο δεν πρέπει να είναι ακριβές, επειδή βγαίνει ως μέσος όρος, που σημαίνει ότι αν εγώ έχω τρία όπλα και οι δύο γείτονές μου κανένα, στη στατιστική μετράμε σα να έχουμε ένα ο καθένας, αυτό προδίδει τη λογική του νομοθέτη στα ελαστικά όριο που έχει βάλει στο δικαίωμα του αστυνομικού να πυροβολήσει. Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από τις Politically Correct σειρές. Στην υπόθεση του Ferguson ο αστυνομικός πυροβόλησε δώδεκα φορές και πέτυχε το θύμα με τις έξι από τις δώδεκα σφαίρες, οι πέντε στο θώρακα. Όχι πόδια, χέρια και γενικά μη θανατηφόρα πλήγματα, κατευθείαν εκεί που μπορεί να αποβεί μοιραίο. Για το περιστατικό της Νέας Υόρκης, τι να πω; Είναι καταγεγραμμένο σε βίντεο. Όπως είπε και ο Jon Stewart: I don’t know what to fucking say! Όχι αντικρουόμενες μαρτυρίες, όχι αμφισβητούμενα ευρήματα της σήμανσης. Και όλα αυτά για έναν άνθρωπο που ενδεχομένως να πουλούσε λαθραία τσιγάρα.

Λίγο πιο Νότια στο Μεξικό η αστυνομία ευθύνεται άμεσα ή έμμεσα για την απαγωγή και το θάνατο των 43 μαθητών. Η αστυνομία στο Μεξικό είναι από τις πιο διεφθαρμένες του πλανήτη, με τρομακτικές συνδέσεις με τους ναρκοεμπόρους. Όχι μόνο στα συνοριακά Juárez και Tijuana, αλλά σε όλη τη χώρα. Η αστυνομία θεωρείται υπαίτια για δολοφονίες και οι αντιδράσεις εκεί έχουν να κάνουν με κάτι που αγγίζει τα θεμέλια της ύπαρξής της: όχι απλώς δεν υπηρετεί το ρόλο της, αλλά τον αντιστρέφει. Όπως αντιστρέφει το ρόλο της και η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ. Εκεί πήγαν ειρηνικά και κάθισαν αμέτρητοι άνθρωποι να διαμαρτυρηθούν για την επιθυμία του Πεκίνου να επιλέξει αυτό του υποψηφίους για τις δημοκρατικές εκλογές που θα γίνουν του χρόνου στο κρατίδιο. Υπενθυμίζω ότι το Χονγκ Κονγκ είναι μια δημοκρατία μέσα στην κομμουνιστική Κίνα, όπως λένε οι ίδιοι: «ένα κράτος, δύο συστήματα». Η αστυνομία χρησιμοποίησε όλους τους βίαιους τρόπους που έχει στο ρεπερτόριό της της για να διαλύσει τους διαδηλωτές, με όχι και τόσο καλά αποτελέσματα.

Αντίθετα, στην Τουρκία του Σουλτάνου Ερντογάν υπήρξαν δύο απολύσεις. Στις ανακρίσεις για το θάνατο του οπαδού του Ερυθρού Αστέρα, Ίβκοβιτς, η αστυνομία έκρινε ότι δύο αστυνομικοί χρησιμοποίησαν μεθόδους έξω από τον κώδικα και τους καθαίρεσαι άμεσα. Κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο στην Ισπανία, όπου η αστυνομία μέσα σε μία βδομάδα βρήκε τους ενόχους για τη δολοφονία του οπαδού της Deportivo la Coruña, Jimmy. Εκεί, παρά τις αποδεδειγμένες σχέσεις μεγάλου μέρους της αστυνομίας της Μαδρίτης με τους Ultras των γηπέδων, αλλά και με κάποια ακροδεξιά ή/και φιλοφραγκικά σχήματα, η αστυνομία έδρασε στα πλαίσια που της επιτρέπει ο νόμος.
Και αν στις παραπάνω περιπτώσεις το το επιτρέπει ο νόμος και τι όχι είναι ξεκάθαρο, η δράση της Ελληνικής αστυνομίας καλύπτεται από το μανδύα της παράκρουσης που έχει καλύψει ολόκληρη τη χώρα. Στις πορείες που έγιναν για την επέτεια της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, αλλά και παράλληλα για την υποστήριξη του αιτήματος Ρωμανού το τσίρκο της Ελλάδας παρουσίασε νέα νούμερα. Το σε ποιο βαθμό οι καταστροφές καταστημάτων είναι αποτέλεσμα δράσης μπαχαλάκηδων (μου αρέσει ο όρος) ή ασφαλιτών αγνοείται. Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στο περίπτερο από το οποίο είχαν προσπαθήσει στις 17 Νοέμβρη να κλέψουν νερά. Μετά από έξι χρόνια από τη δολοφονία ενός παιδιού από αστυνομικό, η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη και πιο ανεξέλεγκτη αστυνομία της ιστορίας της.

Θα μπορούσαν να κάνω πάρα πολλές αναφορές περιστατικών από όλον τον κόσμο, αλλά δε χρειάζεται. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι η αστυνομία είναι εκτελεστικό όργανο. Δεν έχει δικαίωμα παραγωγής νόμων, δεν έχει δικαίωμα επιλογής τους και δεν έχει δικαίωμα ερμηνείας τους. Το μόνο που επιτρέπεται να κάνει είναι να επιβάλει την τήρησή τους και αυτό στο πλαίσιο που ορίζουν οι ίδιοι οι νόμοι. Στο σύστημα της αστικής δημοκρατίας τα πράγματα λειτουργούν έτσι. Στις ΗΠΑ, που η παράδοση της αστικής δημοκρατίας είναι τεράστια, η πίεση των διαδηλωτών εστιάζει στο να αλλάξουν οι νόμοι. Όπως πχ άλλαξε ο νόμος στη Florida που απαγόρευε στους πολίτες να δίνουν τρόφιμα στους αστέγους μετά τη σύλληψη ενός ενενηντάχρονου που το έκανε. Η αστυνομία έκανε αυτό που ορίζεται, εφάρμοζε το νόμο χωρίς ερωτήσεις, αλλά επειδή ο νόμος ήταν λάθος, ο νόμος άλλαξε. Εκείνο που αναζητείται τώρα είναι πώς να μην τη σκαπουλάρουν οι αστυνομικοί που σκοτώνουν κάνοντας κατάχρηση βίας. Ήδη προτάθηκε η χρήση φορητών καμερών στο βασικό εξοπλισμό της.


Στις υπόλοιπες περιπτώσεις που ανέφερα η αστυνομία δρα εκτός νόμου. Στην Κίνα και σε παρόμοιας λογικής χώρες είναι δεκανίκι του κάθε τοπικού λακέ του καθεστώτος, στο Μεξικό και σε όλες τις χώρες υψηλής διαφθοράς είναι ένα σώμα που μπορεί να εξαγοράσει όποιος βαρώνος δώσει τα περισσότερα χρήματα. Στα Βαλκάνια το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ατιμωρησία, σε συνδυασμό με την ελλειπή εκπαίδευση. Οι συμπεριφορές των αστυνομικών στην Ελλάδα, την Τουρκία, τη Σερβία, τη Βουλγαρία, κπλ είναι η συνισταμένη της ψευδαίσθησης εξουσίας επειδή φοράνε μια στολή και έχουν κάποια εξαρτήματα, παράλληλα με τους μύθους και τις προκαταλήψεις που πλαισιώνουν το σώμα και τέλος την ανάγκη της εξουσίας να πιαστεί από κάπου. Έτσι φτάνει πιο μακρυά από εκεί που του πρέπει το μακρύ χέρι του νόμου.

2 σχόλια:

  1. Είναι κρισιμότατο συνθετικό της κοινωνίας ηαστυνόμευση. Ο Πλάτωνας, όσο και να διαφωνώ μαζί του γενικά, αν δεν κάνω λάθος είχε μία ειδική κατηγορία στην Πολιτεία του για τους αστυνομικούς. Με πολύ υψηλή εκπαίδευση, ουσιαστικά η πιο μορφωμένη κατηγορία πολιτών μετά τους άρχοντες. Αντίθετα, γενικά στην κοινωνία μας οι αστυνομικοί δεν είναι και από τους καλύτερούς μας, ίσα ίσα θα λέγαμε ότι η αστυνομία, ειδικά στα κατώτερα σώματα και βαθμούς χρησιμεύει στο καθστώς και σαν αποθήκη των χειρότερών μας. Σε κάθε περίπτωση που αναφέρεις η παθογένεια έχει διαφορετική μορφή αλλά μάλλον η αιτία είναι κοινή. Η θανατερή αγκαλιά της εξουσίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπάρχουν διακρίσεις και στην αστυνομία. Ας πούμε στην Ελλάδα το τμήμα ανθρωποκτονιών έχει το μεγαλύτερο ποσοστό εξιχνίασης εγκλημάτων στην ΕΕ (84%), χωρίς μάλιστα να έχουν τον εξοπλισμό που βλέπουμε στις Αμερικανικές σειρές. Αυτοί οι τύποι έχουν το ίδιο σήμα με τα ούγκανα των ΜΑΤ και των δυνάμεων καταστολής.
    Η Αστυνομία έχει γίνει 1 διέξοδος για τους χαμηλής απόδοσης και δυνατοτήτων ανθρώπων της κοινωνίας. Όχι τυχαία σε όλον τον πλανήτη το πρόβλημα εντοπίζεται στις δυνάμεις καταστολής κάθε αστυνομίας και σπάνια στην ερευνητικής της πτέρυγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή