Συνεδρία 3: Πώς κυνηγάς ένα όνειρο;

Είμαι ένας στυγνός ορθολογιστής. Όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω κάνει όνειρα. Για να κοροϊδεύω τον εαυτό τα βάφτιζα ‘προγραμματισμό’. Επειδή βέβαια έχω παίξει πολλά αθλήματα σε ομάδες έχω και ένα αθλητικό πνεύμα. Αυτό το ορίζω ως τη διάθεση να πηγαίνεις κάθε φορά ένα βήμα παραπάνω, να ξεπερνάς σε κάθε βήμα λίγο τον εαυτό σου, σεβόμενος πάντα τον αντίπαλο.

Πάντα έκανα αθλητισμό για να περνάω καλά και να αδειάζει το κεφάλι μου από τα μαθήματα σε σχολείο και φροντιστήριο. Έπαιξα πόλο κατά βάση διότι αγαπώ πάρα πολύ το κολύμπι. Νησιώτης γαρ και το νερό με βοηθάει περισσότερο. Το πόλο όμως είναι βρώμικο άθλημα. Το τι συμβαίνει κάτω από το νερό δεν περιγράφεται εύκολα. Μετά δοκίμασα παράλληλα το μπάσκετ. Είχα καλό σουτ και έπαιζα καλή άμυνα, όμως είμαι τόσο αργός που δεν το απολάμβανα. Δοκίμασα και άλλα με αποτυχία: τένις, χάντμπολ και κολύμπι σκέτο. Αν δεν έχει μπάλα δεν το διασκεδάζω και η με τα ατομικά σπορ δεν τα έχω καλά. Το χάντμπολ ήταν πρόβλημα λόγω εγκαταστάσεων στην Κρήτη. Υπήρχε κάτι που άφηνα πάντα απέξω. Το ποδόσφαιρο το έπαιζα με τους φίλους μου. Ήταν μια ιεροτελεστία που τελούσα με την παρέα μου, μια μέθοδος να δενόμαστε περισσότερο να είμαστε μαζί.

Ποτέ κανείς μας δε φαντάστηκε τον εαυτό του να αποθεώνεται στο Camp Nou, στο Old Trafford, στο San Siro, ό,τι υποστήριζε ο καθένας. Ήταν από εμάς, για εμάς, σε εμάς. Τελευταία μέρα των πανελληνίων. Οι θεωρητικοί δίνουμε Λατινικά, οι θετικοί βιολογία και οι τεχνολογικοί τεχνολογία. Βγαίνουμε, όλοι με μαγιό και πάμε στη θάλασσα. Αφήνουμε τις κοπελιές στις ξαπλώστρες και παίρνουμε μια μπάλα. Δικός μας αγώνας, με τις groupies παραπέρα. Σε κάθε πάσα, κάθε γκολ, κάθε απόκρουση υπάρχει η προσφώνηση του ονείρου: ‘Έλα ρε δικηγόρε!’, ‘Μπράβο ρε γιατρέ!’, ‘Κοίτα δεξιά ρε διπλωμάτη!’. Οι γυναίκες μας κοιτάνε και γελάνε παραπέρα. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Male bonding το λένε εδώ στην Αγγλία, δέσιμο μεταξύ αντρών.

Έχουν περάσει χρόνοι έντεκα από τότε. Αλλά σε κάθε τελικό Ch.L. θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Δέκα δεκαοκτάχρονοι με μια μπάλα στην παραλία Arena της Κρήτης που έπαιζαν τα όνειρά τους σε μια λοταρία στην οποία όλοι ήταν νικητές. Σήμερα δεν μπορεί να γίνει αυτό, όμως οι δύο ομάδες παίζουν, όπως και στις πανελλήνιες, σε μια εξέταση όλη τη χρονιά. Δε γίνεται να κερδίσουν όμως όλοι. Υπάρχει το όνειρο της Dortmund, που πέρασε από χίλια κύματα και δεκαπέντε χρόνια μετά μπορεί να ξαναπάρει την κούπα στη Βεστφαλία. Ο μέτριος μαθητής που δούλεψε πολύ και στοχεύει σε μεγάλη σχολή.

Υπάρχει και η λύτρωση της Bayern. Ο σημαιοφόρος που είναι υποχρεωμένος να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Ή ο αριστούχος που δεν έπιασε το πολυτεχνείο με την πρώτη και ξαναδίνει. Μάλλον το πρώτο λέω εγώ, γιατί στους δύο προηγούμενους χαμένους τελικούς ήταν άλλη ομάδα. Ο σημαιοφόρος όμως είναι υπερόπτης. Ξέρει την ύλη απέξω σελίδα, σελίδα και έχει δουλέψει ξανά και ξανά ασκήσεις, θέματα, διατυπώσεις. Πάει να παίξει την πρωτιά στη σχολή και όχι την είσοδο απλά σε αυτήν. Ονειρεύεται την επιβεβαίωση, τη ζωή που ανοίγεται μπροστά του όταν θα ξεφύγει από όλα αυτά. Ή και να μην ξεφύγει. Πόσο διαρκεί μια σχολή; Τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια. Θα τελειώσει αυτόν τον κύκλο κυνηγώντας τις υποτροφίες.

Η Dortmund, ο μέτριος μαθητής που διάβασε πολύ τον τελευταίο χρόνο για τις πανελλήνιες. Ή ο καλός που επιτέλους αποφάσισε να διαβάσει. Έχει το όνειρο να πιάσει τη μεγάλη σχολή. Να κάνει περήφανους τους δικούς του και να αφήσει άφωνους από θαυμασμό τους ουδέτερους. Θα πάρει έναν τίτλο, θα μπει σε μια καλή σχολή και εκεί θα δει πότε θα την τελειώσει. Θα ζήσει όμως παράλληλα. Θα ρουφήξει όλη τη ζωή που δικαιούται και θα εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία. Ποτέ του δε θα είναι ο μόνιμα αριστούχος, αλλά σε μία εξέταση όλα γίνονται. Έχει προετοιμαστεί άλλωστε για να γράψει δεκαεννιά.

Συνήθως είμαι σε τέτοια δίδυμα με τους μέτριους, παρόλο που ήμουν καλός μαθητής. Αλλά αν αριστεύσει ο άριστος είναι μια δικαίωση της δουλειάς και της συνέπειας, κάτι που έκανα και εγώ. Βέβαια, ήμουν σε ένα περιβάλλον που όλοι μπορούσαν να κερδίσουν. Σήμερα μπορεί να κερδίσει μόνο ένας. Αν ήταν δύο άριστοι θα ήμουν με τον πιο ταλαντούχο. Είναι όμως εκείνη η μέρα, πάνω στην άμμο, να μου θυμίζει ότι η ζωή δίνει δικαιώματα σε όλους. Σε όλους όσους δουλεύουν τουλάχιστον και κυνηγούν τα όνειρά τους.

Κάποιες φορές κερδίζουν πολλοί, κάποιες ένας, αλλά στην τελική, όπως και η μπάλα, η ζωή είναι μια λοταρία.

ΥΓ. Μετάφραση των στίχων το μεσημέρι δεν προλαβαίνω τώρα.