Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Συνεδρία 2: Η ίδια μου η παγίδα



Οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε ότι κάποια στιγμή κάναμε τα πράγματα με έναν τρόπο που μας γύρισαν μπούμερανγκ. Που αλλιώς τα υπολογίσαμε και αλλιώς μας βγήκαν. Είτε ωθούμενοι από υπερβολική σιγουριά που μας έδινε ένας προσεκτικός προγραμματισμός, είτε παρασυρόμενοι από την ορμή της εκδίκησης. Η δεύτερη μάλιστα δημιουργεί ένα πάθος τυφλό και οδηγεί πιο εύκολα στο λάθος.

Δεν είμαι πιστός με τη θρησκευτική έννοια του όρου. Πιστεύω όμως πολύ στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η φιλία είναι κάτι ιερό και οτιδήποτε τη διαταράσσει ανάβει κόκκινα λαμπάκια μέσα μου. Συνακόλουθα, ένα τεράστιο πρόβλημα στο λύκειο, στο πανεπιστήμιο και μετά στην επαγγελματική ζωή υπήρξαν οι μεικτές παρέες. Αγόρια και άντρες που χαλάστηκαν με άλλα αγόρια ή άντρες για μια γυναίκα, κορίτσια και γυναίκες που τα έσπασαν με άλλα κορίτσια ή γυναίκες για ένα άντρα. Η διάλυση μιας παρέας μου έφερνε πάντα ένα αίσθημα βαθιάς θλίψης, όσα κομμάτια της και αν κρατούσα μετά. Ποτέ δεν ήταν το ίδιο.

Σε μια τέτοια περίπτωση συνέβη η δική μου μεγαλύτερη πτώση σε παγίδα που είχα στήσει ο ίδιος. Η ιστορία δεν είναι πολύπλοκη, μάλλον κοινότοπη. Το σενάριο εννοώ. Δεύτερο έτος στο πανεπιστήμιο και από την παρέα του πρώτου έτους έχουν δημιουργηθεί δύο τρίγωνα που μπλέκονται μεταξύ τους σε λογική παραβολικής (εκ της παραβολής) γεωμετρίας. Δύο άντρες ήθελαν την ίδια γυναίκα, αυτή ήθελε έναν τρίτο, εκείνου του ήταν αδιάφορη και σεβόταν τους άρρενες φίλους του. Αυτός είμαι εγώ στην ιστορία, ο τρίτος. Το δεύτερο τρίγωνο λίγο αργότερα.

Όσο τα πράγματα ψυχραίνονταν μέσα στην παρέα και άρχιζαν να διακρίνονται στρατόπεδα, εγώ φόρτωνα. Σε κάποια φάση λέω να πάρω την πρωτοβουλία και αφού το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο να το κάνω με τρόπο που να πονέσει τους δύο υπαιτίους. Εκείνη και τον ένα από τους δύο άρρενες που έβαζε την καψούρα του πάνω από όλα. Το σχέδιο ήταν εξαιρετικά προσεκτικά δουλεμένο. Εξαπάτηση, κλιμάκωση και grand finale, με τους δικού μου όρους. Παραδέχομαι ότι είμαι εξαιρετικά εκδικητικός με όσους μου πειράζουν πράγματα που σημαίνουν πολλά για εμένα.

Βήμα 1: Συνάντηση με τη γυναίκα και πίεση στα ευαίσθητα σημεία. Δε σε βλέπω ερωτικά (πάντα μεγάλο πλήγμα), περνάμε καλά όλοι μαζί, υπάρχουν άλλοι που ενδιαφέρονται για ‘σένα, τα κορίτσια της παρέας κρατάνε τις ισορροπίες (εξαπάτηση που λέγαμε).

Βήμα 2: Συνάντηση με τον άντρα και ανύψωση ηθικού. Δεν ενδιαφέρομαι, το ξέρεις και το ξέρει. Από εμένα έχεις το ελεύθερο, υπό την προϋπόθεση ότι δε θα τινάξετε την παρέα στον αέρα (εξαπάτηση – δε γίνονται αυτά τα πράγματα). Μίλα και με τον άλλο, αλλά μετά από τόσο καιρό ξέρουμε και οι δύο ότι κοιτάζει πια αλλού (η απαραίτητη αλήθεια για να γίνουν πιστευτά τα υπόλοιπα).

Βήμα 3: Συνάντηση όλοι μαζί σαν παρέα και όχι τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Κάθομαι σε σημείο να ελέγχω τους τρεις τους, όχι απλό σε μια παρέα 10 ατόμων. Ο τρίτος φίλος έρχεται με τη νέα σχέση. Ευπρόσδεκτο δώρο. Δεν πιστεύω την τύχη μου που του έκοψε να το κάνει. Ο άντρας κάθεται δεξιά μου, αλλά… η γυναίκα κάθεται δύο θέσεις αριστερά μου και μεταξύ μας έχει μπει μία φίλη της, που ένα χρόνο τώρα μόνο άκουγα ιστορίες για αυτήν αλλά δεν είχα δει ποτέ.

Βήμα 4: Συμβουλή, προσέχετε τα random events. Αφού παραγγέλνουμε η φίλη ξεκινά να μου μιλάει. Το σχέδιο θα καθυστερήσει σκέφτομαι. ‘Ξέρεις εγώ ζήτησα από την Ε. να βρεθούμε’. ‘Γιατί;’ ρωτάω με την προσοχή μου στραμμένη αλλού. ‘Μου έχει πει ότι ακολουθείς πιστά τους δικούς κανόνες και είσαι καλός στο σχεδιασμό’. ‘Με κολακεύεις’ απαντάω ψιλοαδιάφορα, διάολε είναι όμορφη αλλά έχω δουλειά. ‘Θέλω να με βοηθήσεις να στήσω μια ιστορία εκδίκησης’. Καταστροφή...

Τα μάτια μου πρέπει να άστραφταν περισσότερο από μπουζουκόβιο που έχει πάρει 10 μυτιές κόκα. Καρφώνονται αριστερά στα fm και τα megahertz της κάνουν το δείκτη του μυαλού μου να πάλλεται. 15:23. Τόσο της πήρε να μου εξηγήσει το background. Διάολε, τα διέλυσες όλα, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γυρνάω να πιάσω το ποτό και βλέπω 11 άτομα να μας κοιτάνε. Η φίλη αριστερά της με τον άντρα δεξιά μου σαχλαμαρίζουν μεταξύ τους. Υπάρχει ελπίδα ακόμα. Σκατά! Δεν ελέγχω τον εαυτό μου και θέλω να κάνω το master of puppets.

Δύο γουλιές Captain Morgan, κλειστά μάτια, όχι τα μπούτια της βλάκα! Σκέψου το σχέδιο! Ανασυγκρότηση. Πάω να πω την προβαρισμένη εισαγωγή του ολοκαυτώματος. ‘Όχι ακόμα δεν είναι η σωστή στιγμή. Τα πράγματα θα γίνουν πιο ξεκάθαρα σε δύο μήνες και η ευκαιρία θα είναι καλύτερη’. Γυρνάω αριστερά χαζεμένος. ‘Έχεις στα μάτια σου αυτό που σου ζήτησα να μου μάθεις. Όταν έχεις κοινό στόχο με κάποιον τον καταλαβαίνεις’.

Εννιά χρόνια μετά και με τα εφτά από αυτά σε συγκατοίκηση σε τρεις διαφορετικές χώρες, ακόμα αναρωτιέμαι: Μήπως τελικά άξιζε που έπεσα στηνίδια μου την παγίδα;

ΥΓ: Στο πρώτο σχόλιο υπάρχει μετάφραση (δική μου συγγνώμη) του τραγουδιού.    

9 σχόλια:

  1. Μετάφραση στίχων: Η ίδια μου η παγίδα

    Τώρα έπεσα στην ίδια μου την παγίδα
    Πήρα τα φάρμακά μου
    Πλησίασα πολύ στον ήλιο
    Και τα φτερά μου κάηκαν και έπεσα
    Ούτε εμένα μου αρέσει ο γκόμενός σου
    Λυπάμαι αν είμαι τόσο ειλικρινής
    Είμαι βαρόνος και από μόνος μου κάθομαι στον πάγκο
    Αλλά τα φτερά μου κάηκαν και χάθηκα
    Αλλά…

    Σήμερα τα χαρτιά που μου μοιράστηκαν ήταν καλά
    Αλλά δεν ήξερα πώς να κερδίσω την παρτίδα
    Εγώ σου είχα παραδώσει τη ζωή μου
    Αλλά τα φτερά μου κάηκαν και έπεσα
    Όλοι γιορτάζουν
    Και εγώ έχω μείνει να σκέφτομαι
    Μόλις που έχω μάθει να πετάω
    Και ήδη τα φτερά μου κάηκαν και έπεσα
    Και ήδη…

    Νομίζω ότι πέφτω από τον ουρανό
    Και χάνω το δρόμο του ενστίκτου
    Η ζωή με έβγαλε μπροστά σε μια καραμέλα
    Και τα φτερά μου κάηκαν όταν ήδη είχα φύγει
    Σήμερα δεν έφαγα από την πίτα
    Είχα τα πάντα και έμεινα με το τίποτα
    Και υπήρξε μια σύντομη αποκάλυψη
    Θα τα γράψω όλα σε ένα τραγούδι
    Πλησίασα αυτόν το φάρο πάρα πολύ
    Και τα φτερά μου κάηκαν και έπεσα
    Αλλά…

    Είμαι πολύ ευαίσθητος στην ομορφιά
    Και δεν μπορώ να ξεχωρίζω την καρδιά από το μυαλό
    Πλησίασα πολύ στον ήλιο και δεν τον είδα
    Και τα φτερά μου κάηκαν και έπεσα
    Προτιμώ ένα δικό σου φιλί μονάχα
    Από τον έρωτα χιλίων γυναικών
    Είναι το φιλί που ποτέ δε σου έδωσα
    Όταν τα φτερά μου κάηκαν και έπεσα
    Όταν…
    Όταν τα φτερά μου κάηκαν και έπεσα.

    Andrés Calamaro, Buenos Aires 2002.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Την πετυχαίνω πάντα περίπου στο ύψος της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Κάπου εκεί κοντά. Πρέπει να έρχεται μέσα από το Κολωνάκι… Δεν μπορεί, από κάποιο στενό του Κολωνακίου πρέπει να έρχεται και μετά βγαίνει κεντρικά. Αν ερχόταν από πιο χαμηλά, ίσως από την περιοχή του Χίλτον, τότε σίγουρα ανεβαίνοντας με τα πόδια τη Βασιλίσσης Σοφίας θα συναντιόντουσαν οι δρόμοι μας νωρίτερα.

    Την πετυχαίνω περίπου στις 7 το πρωί. Τρία λεπτάκια πάνω, τρία λεπτάκια κάτω… Τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα συμβαίνει αυτό. Τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα οι δρόμοι μας συμπίπτουν. Ανεβαίνουμε και οι δύο από το αριστερό πεζοδρόμιο. Περνάμε τη πλατεία Μαβίλης, στρίβουμε και οι δύο στη Σούτσου και μετά την ανεβαίνουμε ως την Αλεξάνδρας. Εκεί τη χάνω. Δεν ξέρω που δουλεύει, εκείνη συνεχίζει προς Αμπελόκηπους, κάπου εκεί κοντά πρέπει να είναι η δουλειά της.

    Κρατάει πάντα δύο τσάντες. Όχι μία, δύο. Η μία η κλασσική δερμάτινη γυναικεία τσάντα, σχετικά μικρή, όχι όμως στο χέρι, αλλά περασμένη με λουράκια στους ώμους της, σαν μαθητική. Την έχω συναντήσει με τρεις διαφορετικές τέτοιες τσάντες. Μία καφέ σκούρα, μια μαύρη και μια πράσινη, εκείνη μάλλον θα με διόρθωνε ότι αυτό δεν είναι πράσινο αλλά κυπαρισσί ή κάτι άλλο παρόμοιο που εγώ δεν καταλαβαίνω… Η δεύτερη τσάντα που κρατάει είναι πιο σπορ, είναι μαύρη με ένα πλατύ, γαλάζιο λουρί και το σήμα της Diesel στη μέση. Αυτήν την κρεμάει ανέμελα στον ώμο της.

    Είναι πάντα ντυμένη κομψά… Μοντέρνα αλλά κομψά, ποτέ πρόχειρα. Μάλλον στη δουλειά της εξυπηρετεί κόσμο. Σωστά. Γι’ αυτό και τα μαλλιά της είναι περιποιημένα και πάντοτε φοράει ελαφρύ αλλά φροντισμένο make up. Σίγουρα δουλεύει κάπου με κόσμο. Λες να δουλεύει σε καμιά καφετέρια; Η περιοχή είναι γεμάτη καλές καφετέριες. Μπα, τι λέω, τότε δεν θα αγόραζε τον καφέ της απ’ έξω.
    Α ναι, ξέχασα να το πω… Σταματάει κι εκείνη στο Pallacio το πρωί για καφέ. Όπως κάνω κι εγώ. Συνήθως επειδή περπατάω πιο γρήγορα στον δρόμο, κάπου στην πλατεία την έχω προσπεράσει, αλλά εκείνη μπαίνει πάντα πρώτη από εμένα για να παραγγείλει. Εγώ σταματάω λίγο στο περίπτερο για να χαζέψω τα εξώφυλλα των αθλητικών εφημερίδων. Συνήθως την αφήνω επίτηδες να πάει για τον καφέ της πρώτη. Ακόμα κι αν έχω κοιτάξει όλα τα εξώφυλλα, περιμένω να μπει πρώτα εκείνη για να παραγγείλει και μετά μπαίνω κι εγώ…

    «Φρέντο καπουτσίνο, γλυκό με κανέλλα». Αυτή είναι η παραγγελία της. Κάθε μέρα. Η φωνή της είναι λεπτή, χαρούμενη και ευγενική. Έχει καστανά μαλλιά, που φτάνουν λίγο πιο κάτω από τον ώμο της. Και στα αυτιά της έχει πάντα τα ακουστικά του mp3. Ακούει πάντα μουσική στον δρόμο. Ποτέ δεν την έχω δει χωρίς τα ακουστικά της.

    Μερικά μέτρα πιο πάνω, πριν την είσοδο του μετρό, σταματάει και αγοράζει ένα μικρό κουλούρι Θεσσαλονίκης από τον πάγκο μιας γιαγιάς που στέκεται εκεί. Κρατάει κάθε φορά στα χέρια της τα ψιλά που χρειάζεται για το κουλούρι. Ακριβώς όσα πρέπει. Τόσες φορές που την έχω δει να περνάει από εκεί, ούτε μία φορά δεν την είδα να παίρνει ρέστα από τη γιαγιά. Πρέπει να ετοιμάζει από το σπίτι της τα κέρματα και να τα κρατάει έτοιμα στην τσέπη, δεν εξηγείται αλλιώς…

    Μια-δυο φορές παραλίγο να της μιλήσω. Η μία ήταν όταν κάποιος στον δρόμο την σταμάτησε να τη ρωτήσει αν ξέρει «ένα ταχυδρομείο ρε κοπελιά, που πρέπει να είναι εδώ κοντά», όπως ακριβώς της είπε. Εκείνη δεν ήξερε. Ήμουν λίγα μέτρα πιο πίσω και για μια στιγμή σκέφτηκα να πεταχτώ στην κουβέντα. Εξάλλου το ταχυδρομείο είναι ακριβώς απέναντι, στην Πανόρμου, λίγα μέτρα πιο πάνω απ’ το γραφείο μου. Τελικά δε μίλησα.
    Η δεύτερη φορά ήταν ένα πρωινό που η τσάντα του ώμου της έπεσε ανοιχτή στο πεζοδρόμιο. Κρατούσε και τον καφέ της στο χέρι και δυσκολευόταν να σκύψει για να μαζέψει τα πράγματα που της χύθηκαν στο πεζοδρόμιο. Πρόλαβα να δω μια κόκκινη θήκη γυαλιών, ένα μπεζ πορτοφόλι, ένα στυλό με το «Hondos Center» τυπωμένο επάνω του και κάποια σκόρπια χαρτιά. Ήθελα να σταματήσω να τη βοηθήσω… Αλλά σκέφτηκα ότι ίσως να ένιωθε αμήχανα που της έπεσαν τα πράγματα μπροστά μου και δεν ήθελα να την κάνω να νιώσει άσχημα. Έτσι συνέχισα το βήμα μου......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ......
    Την έχω δει με πουκαμισάκια ελαφριά, με πουλόβερ, με κοντομάνικο Τ-shirt, με παλτό, με γάντια, κασκόλ και σκούφο, με σακάκι, με αδιάβροχη καμπαρτίνα, με αμάνικο φανελέ μπλουζάκι… Κάθε εποχή και τα αντίστοιχα ρούχα. Νομίζω πλέον ότι μπορώ να πω ότι της ταιριάζει περισσότερο το ανοιχτόχρωμο ντύσιμο. Παπούτσια φοράει πάντα αθλητικά. Αυτό δεν το αλλάζει ποτέ. Προφανώς για να περπατάει πιο άνετα. Από όσα ζευγάρια την έχω δει να φοράει, ένα λευκό puma με ασημί γραμμές είναι αυτό που προτιμώ.

    Μια μέρα μίλησα για εκείνη και στο Σωτήρη, τον κολλητό μου στο γραφείο. Εκείνος έβγαλε αμέσως το συμπέρασμα :
    «Τη γουστάρεις ε? Καλή, καλή?»
    «Δεν τη γουστάρω ρε Σωτήρη, άλλο είναι το θέμα…»
    «Άσε με ρε, δε σε ξέρω? Σε ποιον τα πουλάς αυτά?», ο Σωτήρης δε μου άφησε περιθώρια για αντιρρήσεις…

    Θυμάμαι μια μέρα πέρυσι την είχα δει να κλαίει. Περπατούσε τον δρόμο της και έκλαιγε. Δε θυμάμαι βέβαια ποια μέρα ακριβώς έγινε αυτό…πρέπει να ήταν Χειμώνας πάντως, γιατί θυμάμαι καλά ότι φορούσε το γκρι παλτό της. Είχε τα ακουστικά της στα αυτιά, όπως πάντα, και μάλλον άκουγε κάποιο τραγούδι. Και έκλαιγε. Δεν έκανα λάθος, το είδα σίγουρα. Όταν έφτασε στο Pallacio στάθηκε λίγο, πήρε μια βαθιά ανάσα, σκούπισε λιγάκι τα μάτια της με τον καρπό της και με την ίδια, πάντα ευγενική φωνή παρήγγειλε τον καφέ της σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Τη θαύμασα πολύ γι’ αυτό. Μετά συνέχισε κανονικά τον δρόμο της. Προσέχοντας όπως κάνει πάντα να μην πατάει τις γραμμές ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου. Δεν ξέρω αν το είπα ξανά αυτό. Πάντα περπατάει στη μέση του πεζοδρομίου και ποτέ δεν κόβει τα χωρίσματα με τα βήματά της. Υπολογίζει το βάδισμά της καλά, το μετράει προσεκτικά, έτσι ώστε να πατάει ακριβώς στη μέση των πλακών. Την έχω παρακολουθήσει πολλές φορές και το κάνει πάντα αυτό. Σαν ένα μικρό χορό, σαν παιχνίδι. Είναι πολύ αστείο.

    Τώρα πάνε περίπου 4 μήνες που έχω να τη δω. Δεν ξέρω τι έχει γίνει. Αλλά δεν την πετυχαίνω πια ποτέ. Ξαφνικά, οι δρόμοι μας έπαψαν να συναντιούνται. Μπορεί να άλλαξε επάγγελμα, να παραιτήθηκε, ή να έκλεισε η δουλειά της. Ή μπορεί απλώς να άλλαξε ωράριο. Λες να μετακόμισε σε καμιά επαρχία? Μπα, δε νομίζω… Αλλά δεν υπάρχει και τρόπος να το ξέρω. Σίγουρα θα ήθελα πολύ να μάθω. Να φανταστείς την προηγούμενη εβδομάδα ρώτησα τα παιδιά στην καφετέρια για εκείνη. Άκου εκεί τι πήγα κι έκανα... Δήθεν αδιάφορα, προσπαθώντας να το κάνω να φαίνεται σαν μια απλή ερώτηση χωρίς την παραμικρή σημασία. Προσπάθησα να την περιγράψω, για να μου πουν αν ήξεραν τι έγινε… Τα παιδιά τη θυμήθηκαν εύκολα, αλλά δεν ήξεραν να μου πουν κάτι περισσότερο.
    Μάζεψα όλο το θάρρος μου και ρώτησα και τη γιαγιά του πάγκου με τα κουλούρια. Αν τη θυμόταν και αν ήξερε που δούλευε. Φυσικά ούτε η γιαγιά γνώριζε το παραμικρό…και δε νομίζω καν να κατάλαβε για ποια κοπέλα της μίλαγα. Ένιωσα πολύ γελοίος εκείνη την στιγμή. «Τόσο καιρό δεν έλεγες κουβέντα, και τώρα έχεις πάρει σβάρνα και ρωτάς τον κάθε άσχετο…Ε, είσαι για δέσιμο…», είπα στον εαυτό μου.

    Δεν ξέρω γιατί είναι σημαντικά όλα αυτά. Μάλλον δεν είναι. Αλλά εγώ τα ξέρω πολύ καλά και τα θυμάμαι. Και συνεχίζω να περπατάω στην ίδια διαδρομή. Με τις ίδιες ακριβώς συνήθειες. Και λέω ότι ίσως αυτό είναι και το πιο σωστό που κάνω. Και σκέφτομαι… Ή μάλλον ελπίζω. Τι; Ότι στη ζωή μπορείς να στερηθείς πολλά, αλλά κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει το «ίσως». Ίσως λοιπόν μια μέρα να ανεβαίνω όπως πάντα τη Βασιλίσσης Σοφίας. Ίσως περάσω μπροστά από την Αμερικάνικη Πρεσβεία όπως κάνω κάθε πρωί. Και ίσως στρίβοντας στην πλατεία Μαβίλη για να συνεχίσω τον δρόμο μου...να τη δω. Εκείνη. Με τις δύο τσάντες της, τα αθλητικά της παπούτσια, το προσεκτικό περπάτημά της, τα ακουστικά της. Ίσως μπει ξανά στο ίδιο μαγαζί να παραγγείλει τον καφέ της. Ίσως μετά αγοράσει το συνηθισμένο της κουλούρι Θεσσαλονίκης από τον πάγκο της γιαγιάς. Και ίσως εκείνη τη φορά ξεκολλήσει η λέξη που είχε μείνει κρυμμένη στο μυαλό μου και δε έλεγε να βγει με τίποτα…και ίσως η λέξη αυτή να γίνει επιτέλους ήχος : «Καλημέρα!» Και ίσως, εκείνη ακριβώς τη μέρα, ίσως μου απαντήσει κι εκείνη: «Καλημέρα!»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χμ, εξαιρετική η ιστορία σου και νομίζω ότι μου έδωσες το πάτημα το επόμενο Σάββατο να γράψω κάτι. Θα διαφωνήσω με τον Σωτήρη. Δεν τη γούσταρες (τώρα μιλάω εγώ που σε ξέρω μόνο ηλεκτρονικά έτσι?), αλλά σε μάγευε η ιεροτελεστία του πρωινού. Ο περίπατος, ο καφές, το κουλούρι. Δε μίλησες ποτέ για να μη χαλάσεις αυτήν την ιεροτελεστία και αυτό που σου λείπει 4 μήνες τώρα είναι το αυτό.

    Έχει χαθεί η πρωινή εικόνα που σου έλεγε ότι η μέρα σου θα πάει καλά. Ή που σε έκανε να πιστεύεις αυτό, αλλά δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν αύριο την ξαναέβλεπες θα χαμογελούσες και θα ήσουν πλήρης, μα 99% δε θα της μιλούσες πάλι. Το βασικό είναι ότι η ιεροτελεστία θα εξελισσόταν ξανά και τα πράγματα θα έπαιρναν την πρέπουσα, αλλά αναγκαία περιοδικότητά τους.

    Η παγίδα στην οποία έπεσες είναι ότι έγινες εξαρτημένη μεταβλητή σε μια πρωινή εξίσωση που δεν μπορούσες ή/και δεν ήθελες να λύσεις. Εμένα αυτό μου κάνει άνθρωπο που θέλει να ζει τη στιγμή. Σας ζηλεύω εσάς. Το έχω πει στον Οδυσσέα Ιωάννου και θα ήθελα να το πω στον Albert Camus και στον Milan Kundera.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Περί παγίδων ο λόγος... Μου άρεσαν πολύ οι δύο συνεισφορές, τόσο που έχασα το κίνητρο να γράψω. Ως σπασικλάκι όμως θα φροντίσω να ρίξω το επίπεδο...
    Το λοιπο... Δεν συνηθίζω να στήνω παγίδες. Για τις μεγάλες δεν ξέρω, μπορεί να μην συνειδητοποιώ ότι είμαι πιασμένος, συνηθίζω όμως όλως τυχαίως να ξεγλιστράω από τις μικρές παγίδες που μου στήνονται. Είτε λόγω άγνοιας κινδύνου, είτε από αναποδιά σκέψης και συμπεριφοράς, σαν το χέλι ξεφεύγω... Εκνευρίζω και προσφέρω γέλιο σε φίλους και εχθρούς. Μια μικρή και μια μεγάλη ιστορία λοιπόν, με κοινό άξονα την γυναίκα, αφού έτσι το πήγατε.
    Είμαι στον παθολόγο για τις εξετάσεις του διπλώματος οδήγησης. Ο γιατρός έχει αργήσει, η όμορφη γραμματεο-νοσοκόμα (φορούσε λευκή ρομπίτσα) αποφασίζει να μου κάνει πλάκα και προτείνει να μου πάρει την πίεση αυτή, για να γλιτώσουμε χρόνο μετά. Εφαρμόζει την συσκευή, τρομπάρει, μετράει και γουρλώνει τα μάτια.
    -Αμάν, έχεις 20 πίεση!!!
    -Χμ... καλά.
    -Τί καλά παιδάκι μου; Είναι επικίνδυνο!
    -Α ναι; Πόσο επικίνδυνο;
    -Στα 24 πεθαίνεις!
    -Ε, ωραία, έχω άλλα τρία!
    Κάγκελο η κοπελιά, φυσά-ξεφυσά και ομολογεί (με ένα υπέροχο ενοχοπονηρό χαμόγελο) την πλάκα, της εξηγώ ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι είναι η πίεση και πως μετριέται. Έπεσε στην παγίδα της και τελικά ανέλαβε εθελοντικά την ιατρική μου εκπαίδευση για λίγο καιρό... χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στην Σουηδία τώρα, στην αρχή κιόλας της διαμονής μου, έκανα παρέα ανάμεσα σε άλλους και με ένα παλληκάρι από την Λιβαδειά που σπούδαζε γιατρός. Ο οποίος έκανε παρέα με την πανέμορφη Ρωσίδα που ήταν κολλητή της δικιάς του και υπέυθυνη του φοιτητικού μπαρ. Κάποιο βράδυ μας καλεί να πάμε σπίτι της για... ουσίες και οινοπνεύματα, καπάκι που έκλεισε το μπαρ (στη... μία π.μ.). Πάμε, είμαστε οι τρεις μας, όλα καλά κι ωραία, περί ανέμων και υδάτων συν αστείες ιστορίες, στα αγγλικά, πολύ γέλιο, ρώσικη βότκα, ελληνικά 'γάρα και αγγλική ντραμ-εν-μπας στα ηχεία. Ο τύπος να με τσιγκλάει συχνά, στα ελληνικά, κάθε φορά πχ που πήγαινε η άλλη να φέρει παγάκια ή κανα μπινελίκι, "πες, δεν έχει κωλάρα;", "λέγε ρε, δεν θέλεις να χύσεις στις βυζάρες της;" και τα ρέστα. Δεν μου βγαίνει να μιλάω πρόστυχα για γυναίκες, οπότε ακόμα και σε αυτήν την περίσταση, αν και ήμουν υπό την επήρεια και χωρίς να διατρέχω κίνδυνο γελοιοποίησης, έδινα κάτι ξενέρωτες απαντήσεις του στυλ "ναι, πολύ ωραία κοπέλα", "ξεκόλλα ρε μαλάκα, θα καρφωθούμε", "δεν είναι ευγενικό να μιλάμε ελληνικά που δεν ξέρει", και λοιπά. Επειδή ήταν όντως πολύ όμορφη, γοητευμένος έθετα στον εαθτό μου ρομαντικά ερωτήματα του στυλ «ρε λες το φιλί της να ζαλίζει σαν την βότκα;» και τα ξεστόμιζα κιόλας. Κάθε φορά ο τύπος έσκαγε στα γέλια (ειδικά με τα «ποιητικά»), γέλαγε και αυτή, γελάγαμε ούτως ή άλλως, της πέταγε και ατάκες στα σουηδικά, απαντούσε αυτή, δεν καταλάβαινα πολύ τι γινότανε, ώσπου με τα πολλά τσιγκλίσματα του λέω ψιλομπουχτισμένος "ντάξει, είναι μουνάρα!". "Ώπα ρε, κουβέντα κάνουμε, χαλάρωσε!", απαντάει ανάμεσα στα γέλια του . Και δώστου ποτά, τσιγάρα, χορό, καβλάντα και γέλια.
    Την άλλη μέρα με βρίσκει ο τύπος στο διάλειμμα, και μου αμολάει το παραμύθι. Ο πατέρας της ήταν ειδικός στους S-300 και αυτή έχει μεγαλώσει πέντε χρόνια στην Κύπρο. Μιλάει λίγο, αλλά καταλαβαίνει άψογα τα ελληνικά! Και είναι το στάνταρ παγιδάκι που στήνουν σε κάθε νεοφερμένο Έλληνα, ότι τον έσκασα μέχρι να πω προστυχιά και τι φλώρος είμαι, και να μην το πω στον άλλον που είχαμε έρθει μαζί, γιατί ήταν η σειρά του (ο οποίος παρέθεσε τα άπαντα του Γκουσκούνη, αποθέωση!).
    Ντροπιασμένος την ψάχνω, την βρίσκω, πάω να δικαιολογηθώ, και μου λέει να μην ανησυχώ, όντως τα είχε ακούσει όλα άλλα είχε ακούσει τα χειρότερα κατά καιρούς από άλλους, και μετά στα ελληνικά "είσαι ο πιο γλυκός μου". Αγκαλιά, τριπλό ρώσικο φιλί, μικρά αστράκια ο φίλος σας. Μετά κάναμε παρέα, μου έδειχνε μια σχετική προτίμηση, με καβάτζωσε να δουλέψω και στο μπαρ, ήμουνα μούρη. Τόμπολα η παγίδα, διότι όλοι οι άλλοι Έλληνες παρόλη την εξήγηση της πλάκας είχαν ανοιχτεί τόσο που την ντρεπόντουσαν μετά. Πάντως τίποτα από Ιβαν τον Τρομερό, είχα την τύχη του Ναπολέοντα και του Χίτλερ. Ίσως βέβαια αν δεν τά ‘χε και με ένα σφίχτη ντερέκι Σουηδό, θα είχα ελπίδες, λέμε τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και γιατί ρίχνεις το επίπεδο? Εδώ έχουμε προσωπικές ιστορίες. Η δική μου ήταν πιο gothic, του GF πιο ποιητική. Η δική σου πιο ρεαλιστικά πραγματική.
    Ξέρεις αν και έπεσες στη παγίδα τελικά δε σε χάλασε και εσένα. Οπότε είσαι στο πνεύμα. Οι Ρώσοι πάντως το κάνουν αυτό. Παραχωρούν χώρο και προετοιμάζονται για μια καθοριστική μάχη. Συνήθως την κερδίζουν.

    Πήγα και εγώ να την πατήσω μια φορά με μια Ελληνό-Γαλλίδα. Με πίκαραν να βρίσω στα γαλλικά επειδή ζούσα 2 χρόνια εκεί. Επειδή βλέπαμε μπάλα σε κάποια φάση έβρισα στα γαλλικά παρασυρμένος από το παιχνίδι αλλά όχι εκείνη. Γύρισε και μου είπε Ah Bon! (Α καλά), της απάντησα pas de souci (κανένα πρόβλημα) και τελείωσε κάπου εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν τα πάω καλά με τις παγίδες! Ίσως επειδή δεν μου αρέσει ο ρόλος ούτε του θύτη αλλά σίγουρα ούτε του θυματος! Βέβαια έχω πιαστεί σε παρόμοια παγίδα με του Αταραξία σε erasmus party αλλά το πιωμα ήταν τέτοιο που δεν χωρούσαν λόγια. Έχω παίξει κ τον ρόλο του θύτη ελαχιστότατες φορές σαν φύσει εκδικητικό πλάσμα που ώρες ώρες τραβάει γραμμές εγωισμού και εγωκεντρισμού. Η αλήθεια είναι ότι εν μέρει το ευχαριστήθηκα δίοτι τα θύματα επέλεξαν μόνα τους το ρόλο τους. Είναι ένα διαφορετικό είδος παγίδας από αυτό που περιγράφεις Ramon. Οι παγίδες μου είναι κατι σαν τεστ όπου οι συμπεριφορές του υποψηφίου σκιαγραφούν χαρακτηριστικά του εαυτού του.

    Την μεγαλύτερη παγίδα τη στηνει καθημερινά το σύστημα που υπηρετούμε. Θέλει να μας καθηλώσει να μας γονατίσει πνευματικά, να χάσουμε την ηθική, τη συνείδηση και να μέινει μόνο μια είδηση σαν αυτές των δελτίων των 8. Να φοβάσαι για το αυριο και να λυπάσαι για το σήμερα. Να νιώθεις και να συμπεριφέρεσαι σαν ένα δίκο τους play-mobile. Να play γτ θα είσαι το δικό τους παιχνίδι και να είσαι mobile δηλαδή μια εδώ μια εκεί, η κρητική σου ματιά θα έχει ταξιδέψει για την Κρήτη και θα σου μείνει μόνο μια ανούσια ματιά. Θα κλείνεις τα μάτια σου στην αλήθεια, δεν θα μπορέσεις να τη δεις γιατί θα έχεις ζήσει, μεγαλώσει έχοντας ένα δέρμα παχύ από ψεύμα ανήθικοτητα και ματαιόδοξια. Πλέον τα "θέλω" σου θα αποτελόυν μέρος της γλώσσας προγραμματισμού που θα σου έχουν εγκαταστήσει. Η λέξη ευτυχία θα είναι μια ανούσια λέξη στα ταγκς και τα τουιτς με μπόλικο περιτυλιγμα από τις εκάστοτε γιορτές. Αυτή η παγίδα είναι η πιο επικίνδυνη παγίδα. Το ξέρω ότι το τυράκι είναι αρκετά νόστιμο αλλά στο τέλος σου αφήνει μια πικρίλα χειρότερη και απο εκείνη του κλαρισιντ που επινα μικρός όταν αρρώσταινα. Ο δρόμος διαφυγής από την περίφημη παγίδα είναι ομοιος με εκείνον του Πλάτωνα στο μύθο του σπυλαίου. Σίγουρα θέλει αγώνα πνευματικό και σωματικό. Η εννοια της ευτυχίας συμπορεύεται με την εννοια της ελευθερίας.

    Καλό κουραγιο στον αγώνα σας φίλοι μου!

    "Η παγίδα στην οποία έπεσες είναι ότι έγινες εξαρτημένη μεταβλητή σε μια πρωινή εξίσωση που δεν μπορούσες ή/και δεν ήθελες να λύσεις."

    Υποκλίνομαι...η μαγεία της γλώσσας μπορέι να πλάσει έργα τέχνης που μπορούν να κάνουν τον Πικάσο να κοκκινίσει από ντροπή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Επειδή και εγώ είμαι φύσει εκδικητικό ον, μάλλον θα φταίει που διάβασα πολύ Edgar Alan Poe & Charles Baudelaire, με ενδιαφέρει αυτό της σκιαγράφησης του 'αντιπάλου'. Θα ήθελα κάποιες 'μεθοδολογικές τακτικές' αν έχεις χρόνο και διάθεση.

    Τώρα, η παγίδα του συστήματος είναι φυσικά τεράστια, όμως δεν είναι ίδια, αλλά ιδιοτελής. Το κάθε σύστημα εξυπηρετεί κάποια x συμφέροντα και με τους δεδομένους μηχανισμούς που έχει κάνει διασπορά των θέσεων που το εξυπηρετούν. Δεσμεύομαι σε κάποιο άλλο ποστ (όχι το επόμενο το Σάββατο που θα είναι αφιερωμένο στον τελικό) να αναλύσω τη σχέση του κεντρικά ελεγχόμενου εκπαιδευτικού συστήματος, τον έλεγχο των μέσων επικοινωνίας, την αναπαραγωγή μύθων και των φαινομένων του εθνικισμού και της προπαγάνδας.

    Απλώς επειδή σου χρωστάω μια απάντηση, πιστεύω ότι τα συστήματα είναι πιο ισχυρά από τα μέρη που τα απαρτίζουν εξαιτίας των μηχανισμών που αναπτύσσουν. Τα μέρη μπορούν να διαφοροποιήσουν τον τρόπο λειτουργίας ενός συστήματος μόνο στην περίπτωση που διαβρώσουν πρώτα αυτούς τους μηχανισμούς. Αν, στο παράδειγμα που φέρνεις, η τηλεθέαση των δελτίων των 8 δεν πέσει κάτω από το 10%, οι πιθανότητες να συμβεί η οποιαδήποτε αλλαγή είμαι μηδενική.

    ΥΓ. Ευχαριστώ για το complement, όμως προτιμώ το Salvador Dalí από τον Pablo. Επειδή περνάω φάση Αργεντίνικης κουλτούρας, έβαλα εικόνα του Quino από τη διάσημη Mafalda του και τραγούδι του μεγαλύτερου σύγχρονου τραγουδοποιού της χώρας. Ελπίζω να σας άρεσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή