Συνεδρία 46: Γηγενής στο Μαύρο

Το βόρειο Λονδίνο είναι μια περιοχή που χαρακτηρίζεται από τη σκοτεινιά της. Όχι με την παρακμιακή έννοια της λέξης, αλλά με την υποβλητική της πλευρά, αυτό που περιγράφεται στα νέα Ελληνικά εύστοχα με τη λέξη gothic.  Η σκοτεινή πλευρά της πόλης, όχι όμως η βρώμικη πλευρά της, ούτε καν η παράνομή της. Η εξωτερική αυτή μουντάδα όμως δεν επηρεάζει τους ανθρώπους. Η ζωή είναι εξαιρετικά γρήγορη, όπως σε όλη την πόλη, αλλά οι κάτοικοι παραμένουν ευχάριστοι. Με τις δικές τους ασχολίες και υποχρεώσουν περνούν τη ζωή τους μέσα σε αυτό το σκηνικό.

Στο Νότο έχουμε τη βαθιά πεποίθηση ότι ο καιρός επιδρά καταλυτικά πάνω στους ανθρώπους. Θεωρούμε ότι είμαστε πιο ανοιχτοί, πιο ευχάριστοι, πιο έξω-καρδιά, πιο φιλόξενοι και πιο διασκεδαστικοί από τους κρύους και ξενέρωτους Βορείους. Φυσικά όσοι έχουμε ζήσει έξω από την Ελλάδα έχουμε τεστάρει και αναθεωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό στο στερεότυπο. Εκτός αν υπάρχει κάποιος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ του ξενέρωτο και βαρετό Έλληνα, οπότε και μπορεί να σταματήσει την ανάγνωση εδώ.

Αυτή τη στιγμή δουλεύω σε ένα ινστιτούτο με τρεις Άγγλους, δύο Ιταλούς, μια Αμερικανίδα, μια Νοτιοκορεάτισα, μια Ουκρανή, ένα Σύριο και έναν Κινέζο. Το εργασιακό μου περιβάλλον αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την πολυπολιτισμικότητα αυτής της πόλης. Ζούμε και δουλεύουμε χωρίς να έχουμε προβλήματα με το χώρο, με τις υπηρεσίες και με το κράτος. Πολλά πράγματα είναι αυτονόητα, όπως πχ η κάρτα για να πληρώνονται οι φόροι, η κάρτα δημότη, με την οποία ψηφίζουμε, και λοιπά γραφειοκρατικά αναγκαία που σου δίνονται αυτόματα. Το κακό είναι ότι πολλές φορές η ψυχολογία μας επηρεάζεται από αυτά που συμβαίνουν στις χώρες καταγωγής μας, διότι όλοι οι μη Άγγλοι δε γεννηθήκαμε σε Βρετανικό έδαφος, αλλά στα κράτη υπηκοότητάς μας.

Η κοπέλα από την Ουκρανία την προηγούμενη βδομάδα κάποια στιγμή έφυγε από το γραφείο. Χάθηκε για περίπου μία ώρα και επέστρεψε μετά στην εργασία της. Οι υπόλοιποι σφιχτήκαμε, κοιταχτήκαμε, και αποφασίσαμε βουβά να μην της πούμε κάτι. Όχι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον. Ήθελε το χρόνο της, τον δώσαμε και δεν υπήρξε λόγος να την πιέσουμε παραπάνω. Η Μ. Όμως τον τελευταίο καιρό είναι διαφορετική. Μόνιμα συννεφιασμένη και με παγωμένο χαμόγελο. Μέχρι τότε ήταν μια χαμογελαστή κοπέλα με πολύ χιούμορ και σπιρτάδα στις κινήσεις της. Τρεις βδομάδες τώρα δουλεύει μηχανιστικά. Περισσότερο ως εκτόνωση και με καμία δημιουργική διάθεση. Η Μ. κατάγεται από το Χάρκοβο και είναι η μόνη από την οικογένειά της που βρίσκεται εκτός Ουκρανίας.

Ο Α. την καταλαβαίνει ίσως καλύτερα από όλους μας. Άσχετα με το γεγονός ότι η στενή του οικογένεια δε μένει πια στη Συρία. Είναι οι περισσότεροι εδώ, στο Λονδίνο, ενώ κάποιοι συγγενείς του έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία. Με εκείνους τους φίλους του που έμειναν πίσω έχει χάσει πια επαφή λόγω εμφυλίου. Δεν ξέρει τι έχουν απογίνει οι άνθρωποι, γνωρίσει όμως τι έχει συμβεί στον τόπο του. Σε ένα χωριό κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ μεγάλωσε, από το οποίο πια δεν έχει απομείνει τίποτα πέρα από τα κουφάρια έρημων σπιτιών. Ο ίδιος θεωρεί τραγική ειρωνεία να δουλεύει πάνω στη διεθνή ασφάλεια. Η σκοτεινιά του δεν είναι μόνιμη, όποτε όμως έρχεται ένα θέμα για τη Συρία, πράγμα όχι ιδιαίτερα σπάνια τα μάτια του χάνονται στη δύνη του χρόνου. Οι παιδικές μνήμες είναι μια φυλακή που δύσκολα αποχωρίζεσαι.

Εγώ και οι Ιταλοί είμαστε σε μια διαφορετική φάση. Οι οικογένειές μας και οι φίλοι μας μπορεί να παραμένουν στις χώρες μας, να έχουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, αλλά δε βιώνουν θερμούς πολέμους. Προσπαθούν να καταπολεμήσουν τον ψυχαναγκασμό της οικονομικής καταπίεσης, αλλά ως εκεί. Καταλαβαίνουμε σε κάποιο βαθμό τους άλλους δύο συναδέλφους, αλλά δεν μπορούμε να τους νιώσουμε. Είναι διακριτά αισθήματα η αγωνία και ο προβληματισμός από το μαύρο της ψυχής.

Ζω στο Βόρειο Λονδίνο. Μου αρέσει αυτή η υποβλητικότητα των κτηρίων και η γοτθική ατμόσφαιρα της γειτονιάς. Οι δύο μου συνάδελφοι δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα εσωτερικής σκοτεινιάς που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Είναι όμως τα μόνα παραδείγματα που έχω γνωρίσει που τους επηρεάζουν τόσο πολύ εξωτερικές καταστάσεις και γεγονότα. Και αυτό το λέω επειδή η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν όταν τα πράγματα στις χώρες τους ήταν καλά ή έστω κοινότοπα. Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα. Για τον κάθε Α. και την κάθε Μ. όσο και για τους ανθρώπους που ζουν εκεί όπου τώρα γίνεται χαμός. Για να ξαναβρούν τα χρώμα τους οι άνθρωποι  που δεν είναι γηγενής στο μαύρο.