Πέρα από τα όσα
ενδιαφέροντα, θλιβερά ή κωμικά που διαδραματίζονται στη διεθνή σκακιέρα, στην
Ουκρανία υπάρχει και το κομμάτι του εσωτερικού. Ο νέος, τοποθετημένος (δε με
ενδιαφέρει από ποιους, με νοιάζει ότι δεν είναι εκλεγμένος), πρωθυπουργός
Αρσένι Γιατσένιουκ έχει στήσει μια κυβέρνηση αρκετά περίεργη. Ο ρωσικός
στρατηγικός εξαναγκασμός στην Κριμαία έθεσε σε κίνησε και άλλες δυνάμεις. Όμως
να τα πάρω τα πράγματα με μια λογική σειρά.
Ο παραπάνω χάρτης
καταδεικνύει τον εθνοτικό διαχωρισμό της Ουκρανίας. Αυτό δε σημαίνει κάτι για
τη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους. Αν κάποιος δει τους αντίστοιχους χάρτες
από Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, και λοιπές χώρες του
ανεπτυγμένου κόσμου, μοιάζουν με ψηφιδωτό. Η σύνδεση επίσης με τη γλώσσα δεν
είναι τυχαία. Όλες οι γλώσσες που παρουσιάζονται στο χάρτη απολάμβαναν καθεστώς
συνεπίσημης γλώσσα, που μεταφράζεται ότι μπορούσαν να μιλιούνται, να
διδάσκονται και να χρησιμοποιούνται στα δημόσια έγγραφα. Η μετά-σοβιετική
Ουκρανία ήταν ένας κράτος, όμως σε καμία περίπτωση ένα έθνος-κράτος.
Με την πτώση του
τείχους του Βερολίνου έδινε μια χρυσή ευκαιρία σε όλες τις πρώην σοβιετικές
δημοκρατίες (μιλάω μόνο για αυτές και όχι τα κράτη στη σφαίρα επιρροής) να
προσδεθούν στη Δύση. Αντίθετα όμως με τις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία, η
Ουκρανία έμεινε πιο κοντά στη Μόσχα. Όχι τυχαία, ο μεγάλος εθνικά ρωσικός και
ρωσόφωνος πληθυσμός έπαιζε ρυθμιστικό ρόλο. Τρεις από τους τέσσερις εκλεγμένους
προέδρους από το 1994 και μετά ήταν από το ρωσικό κομμάτι της Ουκρανίας, μοναδική
εξαίρεση ο Βίκτωρ Γιούσενκο, πρόεδρος της ‘πορτοκαλί επανάστασης’. Όλοι όμως
προσπαθούσαν από το Κίεβο να ισορροπήσουν μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ, για να μη
διχάσουν τη χώρα. Ο Πολωνικής καταγωγής πρώην σύμβουλος ασφαλείας του Λευκού
Οίκου, Zbigniew Brzezinski υποστήριζε ότι αυτή η
‘Φινλανοποίηση’ της Ουκρανίας ήταν η σωστότερη λύση.
O Brzezinski, που φιλορώσο δεν τον λες, θεωρούσε ότι
όσο η Ουκρανία έμπαινε στη γραμμή της Μόσχας, διατηρούταν η περιφερειακή
ισορροπία. Αυτό συνέβαινε διότι ο Ουκρανικός εθνικισμός είχε ως στόχο πάντα την
Πολωνία. Οι Πολωνοί αποτελούν τους αιώνιους εχθρούς των Ουκρανών εθνικιστών,
για θρησκευτικούς κυρίως λόγους και δευτερευόντως πολιτικούς που σχετίζονται με
την κατοχή του Ουκρανικού εδάφους από το Δουκάτο της Βαρσοβίας. Επίσης, το
ρωσόφωνο κομμάτι της Ουκρανίας δεν είχε τα καλύτερα αισθήματα απέναντι στους
Πολωνούς. Ο ίδιος βέβαια δεν μπορεί να είναι ανερμάτιστος στη συγκεκριμένη
περίπτωση. Μια εθνικιστική, δυτικόστροφη Ουκρανία θα απειλούσε άμεσα την
Πολωνία. Μια ενδεχόμενη ένταξή της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ θα προκαλούσε τη Ρωσική
αντίδραση με την Ανατολική και Νότια Ουκρανία να εκφράζουν αποσχιστικές τάσεις.
Ενδεχόμενη προσάρτηση αυτών των περιοχών στη Ρωσία θα έβαλε έμμεσα ξανά την
Πολωνία με το νέο, ισχυρότερο, ρόλο που θα έπαιζε η Ρωσία στο περιφερειακό και
παγκόσμιο παιχνίδι.
Σε όλη την
ιστορία της ανεξάρτητης Ουκρανίας από το 1994 και μετά, κάθε διεφθαρμένη
ολιγαρχική κυβέρνηση αντικαθίστατο από μια διεφθαρμένη ολιγαρχική κυβέρνηση. Ακόμα και μετά την ‘Πορτοκαλί Επανάσταση’ οι
ηγέτες του συνασπισμού κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο, εγγυόμενοι έτσι την αποτυχία
της προσπάθειας. Η αποτυχία επιβεβαιώθηκε από την εκλογή του ρωσόφιλου Γιανουκόβιτς
το 2010. Το Κίεβο προσπαθούσε σταδιακά να παραγκωνίσει τα ρώσικα και τη ρώσικη
κουλτούρα από τη δημόσια σφαίρα. Με πολιτικούς ελιγμούς το έκανε αργά και σταδιακά,
χωρίς να ενοχλεί τη Μόσχα. Η Ουκρανία ήταν de facto 2 κράτη και η
ενώτητά της απαιτούσε λεπτότητα. Ένας Ανατολικός Πρόεδρος εξασφάλισε το καλό
προσωπείο που ζητούσε η Μόσχα. Ακόμα και οι ‘Πορτοκαλί’ το κατάλαβαν γρήγορα.
Όμως, το Δυτικό κομμάτι απαιτούσε πια ρήξη με τη Ρωσία, καθώς το έβλεπε ως μια
διαρκή σύνδεση με το παρελθόν και τη σοβιετική περίοδο.
Ο συνασπισμός Euro-Maidan που κινητοποίησε τους Ουκρανούς στο Κίεβο και προέκρινε το
εθνικό συμφέρον και την εθνική ταυτότητα. Κάτω από αυτή τη μπαντιέρα, επεδίωκαν
τη ρήξη με τη Ρωσία με δύο παράπλευρες συνέπειες: 1) να εξάγουν τις αντιδράσεις
και τις κινητοποιήσεις στη Ρωσία, προκαλώντας κρίση στο καθεστώς Πούτιν και 2)
να δημιουργήσουν μια σύγχρονη, δυτική Ουκρανία με δημοκρατικούς θεσμούς και
φιλελεύθερη οικονομία, κόβοντας τη γέφυρα των Ρώσων προς την Ευρώπη και
δημιουργώντας τάσεις στη Ρωσία για αντίστοιχες απαιτήσεις. Οι ίδιοι πάλι, όπως
και οι ‘Πορτοκαλί’ φρόντισαν να υπονομεύσουν τη δική τους προσπάθεια.
Πανηγυρίζοντας τη
νίκη τους στην ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς κάτω από σβάστικες και λοιπά
εθνικιστικά σύμβολα δεν τους έκανε ακριβώς συμπαθείς. Ο σχηματισμός της
κυβέρνησης επίσης δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Ο υπεύθυνος εθνικής
ασφαλείας Αντρίη Παρούμπιη είναι ο ιδρυτής και πρόεδρος του Ουκρανικού
Εθνικό-σοσιαλιστικού κόμματος, που μετονομάστηκε Σβόμποντα. Ο νέος πρόεδρος του
Σβόμποντα, Όλεγκ Τυαχνίμπογκ, είναι αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας και
από τις προεξέχουσες προσωπικότητες του Euro-Maidan. Η ακροδεξιά, παρακρατική οργάνωση UNA-UNSO έλαβε θέσεις στο στράτευμα. Το
Σβόμποντα επίσης έχει στην κυβέρνηση τον αντιπρόεδρό της, φανατικό πολέμιο των
δικαιωμάτων των γυναικών και των ομοφυλοφίλων (inception αυτό) και το γενικό εισαγγελέα.
Δεν ήταν όλοι
στις συγκρούσεις ακροδεξιοί. Ήταν όμως το πιο φασαριόζικο κομμάτι. Οι υπόλοιποι
ενώθηκαν διότι δεν άντεχαν άλλο την πρόσδεση της Ουκρανίας στο ρωσικό άρμα.
Εντούτοις, αυτοί περιθωριοποιήθηκαν από τους ακροδεξιούς, σε μια διαδικασία που
μια μελέτη του πανεπιστημίου Columbia χαρακτήρισε ‘εξαιρετικά αποτελεσματική μειοψηφία’. Οι
περισσότεροι Ουκρανοί νέο-φασίστες έχουν, όπως σχεδόν παντού πλήρη άγνοια, για
το τι συνέβη στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για το ‘Μπαντέρα’ και τους συνεργάτες των
Ναζί. Γοητεύονται από την ιδέα μια Ουκρανίας που θα είναι έθνος-κράτος και
τέλος.
Το πραγματικό
γκελ που κάνει το Σβόμποντα στην Ουκρανική κοινωνία δεν φτάνει καν την εκλογική
επιτυχία της Χρυσής Αυγής. Μετά από όλα όσα διαδραματίστηκαν στο πρώτο γκάλοπ
το Σβόμποντα παίρνει 5,5% μόλις. Το κεντρικό πρόβλημα όμως της νέας κυβέρνησης
είναι η νομιμοποίησή της. Πήραν τα διαπιστευτήρια από ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά δεν
είναι εκλεγμένοι. Και η κρίση στην Κριμαία δυσκολεύει την κατάσταση. Η Ρωσία
είχε ζητήσει την προσάρτηση της Κριμαίας από το 1992. Το 1994 επετεύχθη
συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που εξασφάλιζε μεγάλη αυτονομία στην
Κριμαία και το δικαίωμα των Ρώσων να σταθμεύουν ως 26.000 στρατιώτες εκεί. Αυτό
το δικαίωμα κάνει χρήση τώρα ο Πούτιν, αυξάνοντας την πίεση και το στρατηγικό
εξαναγκασμό. Διότι οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι μπαλέτο του δρόμου.
Eίχα χρόνια να ακούσω Savatage και με την ευκαιρία έβαλα και το Chance πού ήταν το αγαπημένο μου. Να θυμηθώ λίγο τα νιάτα μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την Ουκρανια δεν ξέρω, πάντως η πρώτη πορτοκαλί επανάσταση είχε γίνει στο Wroclaw της Πολωνίας τη δεκαετία του 80. Ήταν παρακλάδι του κινηματος του Βαλέσα (και όχι του Βαζέχα). Την ιστορία μου την είχε αφηγηθεί λεπτομερώς μια κοπελιά απο εκεί. Τα σύμβολα της επανάστασης εκεί κατέληξαν να είναι οι νάνοι επειδή ακριβώς ως σύμβολο δεν είχαν κάποιο βίαιο ή αντιδραστικό μήνυμα και κατ' επέκταση οι αρχές δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν διώξεις. Λίγα χρόνια πριν δεκάδες άνθρωποι είχαν σκοτωθεί σε ευθείες διαμαρτυρίες με το καθεστώς.
Αν πάτε σήμερα σε αυτή την ωραία πόλη θα δείτε αγαλματάκια με νάνους παντού.
Γενικώς τα καταφέρνει μια χαρά η Πολωνία. Η Ουκρανία πάλι όχι και τοσο, τα είχε προβλέψει ο Χάντιγκτον αυτά εδώ και είκοσι χρόνια. Αργότερα θα ψάξω να βρω και να ποστάρω το σχετικό απόσπασμα απο τη "σύγκρουση των πολιτισμών" για το μέλλον των μετακομμουνιστικών χωρών ανάλογα με την κουλτούρα τους βασικά.
Η Πολωνία τα κατάφερε καλύτερα από τους περισσότερους διότι δέχτηκε τεράστια βοήθεια, ειδικά από Γερμανία και Σκανδιναβικές χώρες. Το ίδιο συνέβη με Τσεχία και Ουγγαρία, οι οποίες όμως δεν ήταν Σοβιετικές δημοκρατίες, οπότε πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το Huntington έχω αρκετά θέματα. Από το γιατί ο πολιτισμός να είναι το επόμενο στάδιο από το σύστημα εθνών-κρατών (δεν το εξηγεί στο βιβλίο του) και με ποιο κριτήριο έχουν τραβηχτεί οι γραμμές. Άσε που είναι πολύ λίγες. Ο διαχωρισμός που κάνει είναι εξαιρετικά γενικευμένος. Υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντικών κρατών που δεν αναφέρει, αναλύει ελάχιστα το βαθύ χάσμα Σιητών και Σουνιτών στο Ισλάμ και δείχει πλήρη άγνοια για τις διαφορές στην Άπω Ανατολή. Καλή η ιδέα, αλλά χρειάζεται γερό επιστημονικό revising.
Οι Savatage είναι υποτιμημένοι. Έχουν μεγαλύτερη θέση στη Metal σκηνή από αυτή που τους έχει δοθεί.
Για την πορτοκαλί επανάσταση στην Πολωνία είχα μάθει από τους Πολωνούς συνερασμίτες στην Σουηδία, βέβαια λίγα πράγματα γιατί ήταν μικροί και δνε καταλάβαιναν κια πολλά όταν συνέβαινε. Μου είχε μείνει η αίσθηση ότι ήταν απλά χαβαλετζήδες, που όμως το να κάνεις χαβαλέ μέσα στο τότε καθεστώς ήταν γενναίο και τολμηρό. Από όσα γνωρίζω θεωρώ ότι η Πολωνία είχε καλή ανθρώπινη "πρώτη ύλη", παρελθόν ισχύος στην περιοχή της, μαχητικό κίνημα ενάντια στο καθεστώς, παράδοση πνευματικής καλλιέργειας και φάνταζε σαν ξερολούκουμο για τους δυτικοευρωπαίους γειτονές της. Άρα είχε τα θεμέλια να πάει καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ουκρανία η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ ασαφή εικόνα και ακόμα χωνεύω αυτά που μαθαίνω όλες αυτές τις μέρες. Πάντως η Κριμαία, με ακραιφνή ρώσικο πληθυσμό, μεταφέρθηκε στην ΣΣΔ Ουκρανίας από τον Χρουτσώφ. Οπότε μία δήλωση του νέου πρωθυπουργού ότι η κριμαία ήταν, είναι και θα είνια ουκρανική μάλλον θυμηδία προκαλεί. Για την Ελλάδα είναι πολύ λεπτό το ζήτημα, διότι υποστηρίζοντας την την ένωση Κριμαίας-Ρωσίας μπορεί να προκαλέσει ντόμινο για την Κύπρο. Ή κάνω λάθος;
Όσο για τον Χάντιγκτον πέρα από όλα όσα λες Ραμόν, απορώ γιατί ο πολιτισμός πρέπει να συνδεθεί τόσο στενά με την θρησκεία, ειδικά κοιτώντας προς το μέλλον, όπου έχω την αίσθηση ότι γίνεται όλο και λιγότερο σημαντική. Επίσης, και φαντάζομαι ότι θα ισχύει και για άλλους, που σκατά ανήκουν οι Έλληνες και η Ελλάδα;
Χωρίς να το έχω ψάξει ιδιαίτερα, και μάλλον επηρεάζομαι από το γεγονός ότι είμαι έλληνας, νομίζω ότι χοντρικά υπάρχει μια ιδιαίτερη ΄πολιτιστική σχέση-ένωση στα εδάφη που συνθετικά υπήρξαν μέρη της αυτοκρατορίας του Μ.Αλεξάνδρου και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αυτό μου έσκασε όταν στην παρέα της Γερμανίας δημιουργήθηκαν δύο υποπαρέες, η μία "Δυτική" (Αγγλία, Γαλλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Πορτογαλία, Βραζιλία,Μεξικό,ΗΠΑ) ή μία Ανατολική (Συρία,Τουρκία, Περσία, Αρμενία, Αίγυπτος) και ενώ έπαιζα μέ άνεση και στις δύο, αισθανόμουνα καλύτερα στην "Ανατολική". Ίσως να είχε να κάνει και με τα συγκεκριμένα άτομα. Ο Πέρσης (ήταν από οικογένεια προσφύγων της Ισλαμικής Επανάστασης) μάλιστα επέμενε ότι Έλληνες και Πέρσες είναι πιο κοντά από ότι Έλληνες και Άγγλοι ή Πέρσες και Πακιστανοί για παράδειγμα.
Οι savatage νομίζω ότι κερδίζουν σε εκτίμηση αλλά χάνουν σε φανατικό κοινό και άρα δυστυχώς υποτιμούνται, λόγω του κάπως arty προφίλ τους
Ξεκινάω από το φλέγον: Οι Savatage ήταν το πρώτο 'σπουδαγμένο' συγκρότημα. Είχαν όλοι οι αρχικοί σπουδάσει μουσική και μάλιστα σε καλά πανεπιστήμια (Berkeley). Ωραίοι πειραματισμοί, εξαιρετικοί και προβοκατόρικοι στίχοι, φοβερές ενορχηστρώσεις και video clips ποιήματα. Επίσης τα πλήκτρα δεν ακούγονται παράταιρα, ούτε κλέβουν το χώρο της κιθάρας. Δεν απέκτησαν πολύ κοινό λόγω του 'ακαδημαϊσμού' τους, όμως χαίρουν της εκτίμησης όλων. Συμφωνούμε.
ΔιαγραφήΓια το Huntington αναλυτικότερα από κάτω στην απάντηση στο Λύκο.
Το άλλο όμως είναι γιγάντιο θέμα. Υπάρχουν εξωγενείς και ατομικοί παράγοντες για το που νιώθει το κάθε άτομο πιο άνετα. Εγώ πχ παραείμαι δυτικόστροφος. Διασκεδάζω πολύ όταν βρίσκομαι με Ανατολικούς, αλλά για πιο σοβαρά πράγματα, όπως η δουλειά, τάσσομαι στη Δύση. Ειδικά στην Αγγλο-Σαξονική της μορφή, διότι το πατρονάρισμα του αφεντικού σε Γαλλία και Γερμανία μου τη δίνει.
Α και να μην ξεχάσω, εντάξει για τον Αλέξανδρο, όμως το Βυζάντιο ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία με μόλις το 4.5% του πληθυσμού της να είναι Έλληνες. Και αυτοί δε μιλούσαν τα ίδια Ελληνικά. Τα Ελληνικά έγινα επίσημη γλώσσα του Βυζαντίου για λόγους κύρους, διάκρισης και αντικατασκοπίας από τη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που μιλούσε Λατινικά. Αυτό ήταν το πρώτο σχίσμα μεταξύ των 2 και δεν έχει καμία σχέση με εθνοτικά στοιχεία.
Η Κύπρος δεν είναι ίδια περίπτωση με την Κριμαία, διότι η Βόρεια Κύπρος δεν ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Πρακτικά αυτή τη στιγμή θεωρείται και από το διεθνές δίκαιο, με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κατεχόμενο έδαφος. Η περίπτωση της Κριμαίας όμως μπορεί να έχει επιπτώσεις και να δημιουργήσει δεδικασμένο για τη Σκωτία, την Καταλωνία, τη Βασκωνία, την Παλαιστίνη, τη Σρι Λάνκα και λοιπές περιοχές που θέλουν να αποσχιστούν από αναγνωρισμένα κράτη.
Τι κάνει η Ελλάδα σε αυτό; Αν έχετε καταλάβει εσείς που ζείτε εκεί ότι υπάρχει γραμμή εξωτερικής πολιτικής που ακολουθείται είμαι όλος αυτιά. Διότι εγώ βλέπω ότι δεν ξέρουμε σε ποιο αφεντικό να πάμε, και ενώ έχουμε την προεδρία της ΕΕ, δε μας έχουν ικανούς ούτε να γίνουμε αγγελιοφόροι, ή έστω φερέφωνα, της πολιτικής της.
Για τον Χαντιγκτον:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει δεν επισυνάπτω το απόσπασμα όπως είπα αλλά πιστέψτε με είχε χωρίσει χονδρικά σε τρεις κατηγορίες τα μετακομμουνιστικά κράτη με τα "καθολικά" να έχουν τις καλύτερες πολιτικοοικονομικές προοπτικές προόδου (Πολωνία, Τσεχία, Κροατία κλπ) τα "ορθόδοξα" (Ρωσία, Ρουμανία, Ουκρανία κλπ) να έχουν προβλήματα και στη χειρότερη θέση όλων να είναι τα "ισλαμικά" (Τουρκμενιστάν, Αζερμπαιτζάν, Ουζμπεκιστάν κλπ)
Τα έβαλα εντός εισαγωγικών διότι μετά απο δεκαετίες αθεισμού εξαιτίας του κομμουνισμού υποτίθεται ότι θα άρχιζαν απο κοινη βάση και όμως βλέπουμε τι γίνεται.
Φυσικά οι πλούσιοι γείτονες των "καθολικών" παίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο.
Τώρα, το βιβλίο αυτό καθαυτό εμένα μου άρεσε ιδιαιτέρως, δεν διέκρινα χτυπητές αδυναμίες αλλά απο την άλλη δεν είμαι ειδικός.
Πάντως Ραμόν αν για παράδειγμα σου ζητούσαν μια λίστα με τρία βιβλία για την όσο το δυνατόν καλύτερη κατανοήση του γεωπολιτικού παιχνιδιού δεν θα συμπεριαλάμβανες την Σύγκρουση των πολιτισμών;
Σε επίπεδο intro μιλάμε πάντα.
Για τα υποτιμημένα metal συγκροτήματα:
Προσθέτω τους stratovarius.
Το βιβλίο το διάβασα και εγώ πολύ ευχάριστα. Όμως, όπως είπα και παραπάνω, καλή ιδέα, αλλά έχει πολλά ακαδημαϊκά προβλήματα. Μπορώ να παραθέσω κι άλλα σε όσα ανέφερα πριν. Αυτό που λέτε και οι 2 με τη θρησκεία να μπαίνει στο κέντρο είναι εξαιρετικά προβληματικό. Τροφή για σκέψη βέβαια και το κυριότερο, άνοιξε νέους δρόμους στην επιστήμη, πράγμα που δεν μπαίνει εύκολα στην άκρη.
ΔιαγραφήΔιαφωνώ μαζί σου ως προς τη χρησιμότητά του ως intro. Είναι μετά-μοντέρνο, δηλαδή αναλύει ένα κόσμο που ΘΑ διαμορφωθεί και δεν επεξηγεί αυτόν τον οποίο ζούμε. Η τριάδα του intro για μένα είναι μπετόν:
1. Αυτό στο πλάι, 'Η Άναρχη Κοινωνία' του Hedley Bull
2. 'Διεθνής Θεωρία, Τα 3 Ρεύματα Σκέψης' του Martin White
3. 'Η Εικοσαετής Κρίση 1919-1939: Εισαγωγή στη Μελέτη των Διεθνών Σχέσεων' του Edward Carr
ΥΓ. Το power metal μπορεί να γίνει εξαιρετικά μονότονο. Οι Stratovarius έπασχαν από αυτό. Υψηλή τεχνική και ταχύτητα, αλλά τρομακτική επανάληψη.
Βρήκα δύο διαφορετικές προσσεγίσεις για το ζήτημα Ρωσίας και Ουκρανίας. Επειδή γράφτηκαν 20 χρόνια πριν πληρούν τις προϋποθέσεις και για προφητείες. Έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιά απο τις δύο θα επιβεβαιωθεί απο τα γεγονότα του παρόντος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μια είναι του Μερσχαίμερ και η άλλη του ίδιου του Χάντιγκτον που του κάνει κριτικη
Αυτό και τελειώνω με την υπερασπιση του Χαντιγκτον (για να μην γίνω και γραφικός στο τέλος..)
"... A statist paradigm, for instance, leads John Mearsheimer to predict that “the situation between Ukraine and Russia is ripe for the outbreak of security competition between them.
Great powers that share a long and unprotected common border, like that between Russia and Ukraine, often lapse into competition driven by security fears. Russia and
Ukraine might overcome this dynamic and learn to live together in harmony, but it would be unusual if they do.”
A civilizational approach, on the other hand, emphasizes the close cultural, personal, and historical links between Russia and Ukraine and the intermingling of Russians and
Ukrainians in both countries, and focuses instead on the civilizational fault line that divides Orthodox eastern Ukraine from Uniate western Ukraine, a central historical
fact of long standing which, in keeping with the “realist” concept of states as unified and self-identified entities, Mearsheimer totally ignores.
While a statist approach highlights the possibility of a Russian-Ukrainian war, a civilizational approach minimizes that and instead highlights the possibility of Ukraine splitting in half, a separation which cultural factors would lead one to predict light be more violent than that of Czechoslovakia but far less bloody than that of Yugoslavia. These different predictions, in turn, give rise to different policy priorities. Mearsheimer’s statist prediction of possible war and Russian conquest of Ukraine leads him to support Ukraine’s having nuclear weapons. A civilizational approach would encourage cooperation between Russia and Ukraine, urge Ukraine to give up its nuclear weapons, promote substantial economic assistance and other measures to help maintain Ukrainian unity and independence, and sponsor contingency planning for the possible breakup of Ukraine.
Many important developments after the end of the Cold War were compatible with the civilizational paradigm and could have been predicted from it.
Κατα τα άλλα εγώ εμμέσως ενέπλεξα την θρησκεία σαν καθοριστικό παράγοντα και όχι ο Αταραξίας που δεν φταίει σε τίποτα, ίσα ίσα παρατηρεί οτι η επιρροή της μειώνεται και έχει εν μέρει δίκιο όσον αφορά την Ευρώπη, την βόρεια Αμερική, την Ιαπωνία ίσως. Η συντριπτική ήττα της επιρροής της θρησκείας ήταν άλωστε και η πρόβλεψη πολλών τεράστιων προσωπικοτήτων του περασμένου αιώνα όπως ο Αϊνστάιν, ο Φρόυντ, ο Μαξ Πλανκ και λοιπών αλλά δεν είναι καθόλου έτσι ακόμα για πάρα πολλά μέρη ανά τον κόσμο.
Ελπίζω πολύ στο ίντερνετ ωστόσο, σαν εργαλείο απομυθοποίησης δηλαδή, για όλον τον κόσμο.
Όχι βρε συ δε γίνεσαι γραφικός. Είπα και εγώ διάβασα ευχάριστα το βιβλίο. Όμως όπως κάθε τι που ανοίγει νέους δρόμους πάσχει. Το path breaking text είναι συνήθως ελλιπές και χρήζει τεράστιας βελτίωσης, κάτι που επιτυγχάνεται μόνο μέσω της κριτικής. Καταλαβαίνεις όμως τη θέση μου. Δεν μπορεί να είναι intro διότι δεν είναι ερμηνευτικό, αλλά προληπτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ρόλος της θρησκείας θα μειώνεται. Το αν θα γίνει σταδιακά ή απότομα μετά από ολική ρήξη δεν το ξέρω. Και φυσικά δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν θα γίνει ομοιόμορφα σε όλα τα κράτη, ή ακόμα και στα κράτη των διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης.
Όσο για τον Mearsheimer, έχουν μια σταθερά αυτοί οι σκληροί ρεαλιστές: προβλέπεις πάντα απαισιόδοξα. Αν επιβεβαιωθείς λες 'σας τα έλεγα', αν όχι κανείς δε θα το θυμάται (το έχει πει ο Kenneth Waltz). Πάντως πολλοί έχουν γράψει για το σημαντικό ρόλο της ενωμένης Ουκρανίας ως buffer state. Από τους τωρινούς μέχρι τον Kissinger & τον Brzezinski
Είναι η ευχή και κατάρα των πρωτοπόρων να γίνονται αντικείμενο κριτικής. Από την μία είναι απαραίτητη διότι αν δεν ασχοληθεί κανείς μαζί σου δεν είσαι πρωτοπόρος αλλά απλά ξεστρατισμένος, από την άλλη καμμιά φορά σε αποδομούν τόσο που ξεχνιέται η κρίσιμη συνεισφορά της πρωτοπορίας, του ριζοσπαστισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Χάντιγκτον που προσέφερε μία νέα οπτική στην θεώρηση των διεθνών σχέσεων, τον δέχομαι με χαρά σε αυτό που λέω πολυαιτιοκρατία των ζητημάτων. Δηλαδή όπως και στα περισσότερα θέματα, διαφωνώ στο ότι υπάρχει μοναδική λύση, εξήγηση, θεώρηση. Κάθε νέα συνεισφορά, κρινόμενη, βελτιούμενη και αξιολογούμενη, συγκρινόμενη με τις υπάρχουσες που επαναξιολογούνται, συνδιαμορφώνει κάθε φορά μια καλύτερη και συνεκτικότερη συνολική γνώση/θεώρηση/εξήγηση των πραγμάτων. Τουλάχιστον σε όσους δεν έχουν ιδεοληπτικά ταμπού.
Ψάχνοντας λίγο σχετικά με αυτό που έγραψα περί κοινού πολιτιστικού χώρου προς ανατολάς βρήκα ότι ένα τύπος ονόματι Κιτσίκης, καθηγητής λέει στην Οτάβα, έχιε περιγράψει μια ΄τετοια Ενδιάμεση Περιοχή πολλαπλάσια αυτής που περιέγραψα εγώ, συναθροίζοντας και τα "ρωσικά" και τα βορειοαφρικανικά εδάφη. Έχει μία κάποια βάση, αλλά μάλλον είναι εξαρτημένη η ιδέα του από την άποψή του ότι είναι καλύτερο να δημιουργηθεί μια ελληνοτουρκική ομοσπονδία αν κατάλαβα καλά, κάτι που σηκώνει ατελείωτη συζήτηση. Ξέρεις κάτι για αυτόν Ραμόν; Η γνώμη σου; Οι υπόλοιποι τι λέτε; http://www.intermediateregion.com/?lang=el
Δεν είναι ακριβώς κατάρα, όσο ανάγκη για καλύτερη κατανόηση και... refinement. Επίσης, το βιβλίο του Huntington δείχνει ότι η πρωτοπορία σε μια επιστήμη δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της αριστεράς. Η προσέγγιση του είναι συντηρητική. Αυτό δε στερεί τίποτα από την καινοτομία της σκέψης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στις διεθνείς σχέσεις είναι η καθολικότητα. Αντίθετα με τις θετικές επιστήμες, όπου το κυρίαρχο παράδειγμα (όπου παράδειγμα το σύνολο της επιστημονικής θεώρησης) αντικαθίσταται από ένα νέο παράδειγμα, στις κοινωνικές επιστήμες τα παραδείγματα συνυπάρχουν. Όλα όμως διεκδικούν την καθολική εφαρμογή. Όσες προσπάθειες έχουν γίνει για μια πιο σφαιρική προσέγγιση των πραγμάτων (interdisciplinary approach) καταδεικνύει την κενότητα της καθολικότητας. Όμως, τι επιστήμη είναι αυτή που δεν έχει αξιώματα και αρχές που εφαρμόζονται σε κάθε περίσταση; Η απάντηση ακόμα αναζητείται.
Όσο για την ανάλυση του Κατσίκη, κάπου την είχα πετύχει στο παρελθόν. Ξεκινάει όμως από την αποδοχή του Huntington και προσπαθεί να βελτιώσει τη θεωρία του. Υπάρχει ένα ζήτημα όμως με το πώς ορίζεται ο πολιτισμός. Όλες αυτές οι προσεγγίσεις έχουν μια ενδογενή αμφισημία. Αποδέχονται τη διακριτότητα του που πολιτισμού, όμως δημιουργούν σφαίρες και διαχωρισμούς που περικλείουν τεράστιες, ετερογενείς εκτάσεις. Ζούμε σε μια εποχή όπου περιοχές προσπαθούν να αποκοπούν από τα κράτη στα οποία ανήκουν, διότι νιώθουν διαφορετικοί. Και η διαφορετικότητα τοποθετείται κατά βάση σε πολιτιστικά/εθνοτικά κριτήρια.