Συνεδρία 6: Ο Χορός των Τεράτων

Μένω εδώ και δύο περίπου χρόνια στο Λονδίνο. Μια πόλη που φημίζεται για τα θέατρά της και κυρίως για τα musical που ανεβαίνουν στις αίθουσές της στο West End. Μόνο που αντιπαθώ βάναυσα το είδος και δεν έχω πάει να δω κανένα. Αυτό το σοβαροφανές, παιχνιδιάρικο παραμύθι των musicals μου τη δίνει στα νεύρα. Ή κοινωνικό θέατρο, ή παραμύθι, το ενδιάμεσο μου φαίνεται σάχλα. Επειδή όμως οι εξελίξεις στην Ελλάδα έχουν περάσει προ πολλού το όριο της σάχλας θα κάνω το κείμενο musical. Αντί για ένα τραγούδι στο τέλος του κειμένου, θα υπάρχει ένα σε κάθε παράγραφο. Μεταφράσεις για τα μη Ελληνικά ή Αγγλικά τραγούδια δεν υπόσχομαι, αλλά αν το ζητήσετε κάτι θα γίνει.

Από μακριά όλα φαντάζουν σα μια κακογραμμένη σάτιρα. Κοροϊδία της λογικής με λίγο από προστυχιά για να γελάει ο κόσμος. Ο κόσμος σοκαρίστηκε όμως και δεν κατάλαβε τη χοντράδα. Τα μέσα στο εξωτερικό δεν κατάλαβαν τον τρόπο με τον οποίο έγινε ότι έγινε. Αναφέρουν το γεγονός χωρίς ακόμα να υπάρχουν σχόλια και γνώμες από τους δημοσιογράφους των μεγάλων διεθνών εφημερίδων και καναλιών. Στέκονται ενεοί απέναντι στην πραγματικότητα, που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει το θείο Αλβέρτο και ξεπερνά τη φαντασία. Και όλα αυτά στη χώρα μου.

Να δούμε την ιστορία λίγο λυρικά. Βρίσκομαι σε μια αίθουσα συνεδριάσεων με πέντε καθηγητές. Οι δύο από αυτούς μεταξύ τους δε μιλιούνται. Το ζήτημα που είχαμε ήταν η επιλογή της αντιπροσωπίας που έπρεπε να στείλει το πανεπιστήμιο σε μια προσομοίωση διεθνούς κρίσεως στο εξωτερικό. Είχαν μπει και από το παράθυρο οι φοιτητικές παρατάξεις να μας ‘προτείνουν’, δηλαδή να μας επιβάλλουν τις επιλογές. Το πρόβλημα ήταν διαδικαστικό. Εμείς, εγώ και άλλοι τρεις, ήμασταν αυτοί που θα κάναμε την τελική επιλογή καθώς την προηγούμενη χρονιά είχαμε αποσπάσει βραβεία από την ίδια προσομοίωση και ανήκαμε πλέον στους διοργανωτές. Άλλωστε θα αναλαμβάναμε και την καθοδήγηση των νέων παιδιών. Οι καθηγητές μας έβλεπαν ως λύτρωση απέναντι στις παρατάξεις. Αυτοί είχαν νταραβέρια μαζί τους, εμείς το πολύ-πολύ να μην τους δίναμε τέσσερις ψήφους. Έτσι ήταν το σύστημα.

Βέβαια οι καθηγητές προσπαθούσαν να μας καθοδηγήσουν. Ο καθένας προς τους φοιτητές που είχαν προτίμηση, ή σχέσεις. Και εμείς είχαμε τα παιδιά από τις παρέες μας να μας πιέζουν. Μέσα σε αυτό το σκηνικό ένας από εμάς κάνει την εξής πρόταση: Έχουμε 25 θέσεις στην προσομοίωση. Αυτή τη στιγμή έχουμε 38 αιτήσεις συμμετοχής. Μας λέτε εσείς ποιοι δε θεωρείτε ότι θα εκπροσωπήσουν επάξια το πανεπιστήμιο. Αν συμφωνούμε βλέπουμε πόσοι υπολείπονται για να μείνουν απέξω. Ξεκινούν οι καθηγητές και συμφωνούν σε δέκα. Για να μην τους το χαλάσουμε συμφωνούμε με τη σειρά μας και εμείς, αφού δεν είχαμε και καμιά φοβερή ένσταση. Άλλοι τρεις λοιπόν. Αρχίζουν οι δύο άσπονδοι καθηγητές να τσακώνονται για το τους υπόλοιπους. Εγώ έχω αράξει σε μια καρέκλα και γράφω σε μια κόλλα 20 ονόματα. Τη δίνω στους άλλους τρεις και μου τη γυρνάνε πίσω με check δίπλα σε κάθε όνομα. Σηκώνομαι, τη δίνω στον πρύτανη και λέω: Αυτούς τους 20 τους θέλουμε οπωσδήποτε μαζί μας. Από τους άλλους 8 περιμένουμε να μας πείτε εσείς ποιοι τρεις δε θα έρθουν. Και πάω έξω για καφέ και τσιγάρο. Κακές συνήθειες.

Έχω πάει σε ένα café ένα τετράγωνο παραπάνω και μόλις που έχει φτάσει ο καφές και έχω πάρει τη την πρώτη τζούρα από την τυχερή ζαριά και έρχεται ο Π. ‘Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται μέσα’ μου λέει. ‘Μπορώ, αλλά δεν αντέχω να το παρακολουθήσω’ του απαντάω. ‘Όχι δεν κατάλαβες, πήραν τηλέφωνο έξω και ζητάνε να μας δώσουν τρεις θέσεις παραπάνω’. Κοιτάω την άφτρα, σκάω ένα ειρωνικό χαμόγελο και τον ρωτάω: ‘Καφέ;’ ‘Γιατί όχι, σάμπως εγώ θέλω να είμαι εκεί μέσα;’. Έτσι, μείναμε έξω από αυτό το θέατρο σκιών.

Λίγο μετά, περίπου ένα τέταρτο, έρχεται η Α. να μας ανακοινώσει ότι μας έδωσαν άλλες τρεις θέσεις. Οι καθηγητές δίνουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο και εμείς χαζογελάμε. Έρχεται και ο τέταρτος φοιτητής ο Β. να μας πλαισιώσει και το σχολιάζουμε. Κανείς τους δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη και να δυσαρεστήσει τους συνδικαλιστές και ζήτησαν παραπάνω θέσεις. Έπεσαν στο πάτωμα για αυτό. Και μετά θα μπουν να κάνουν μάθημα με ύφος χιλίων καρδιναλίων, εκμεταλλευόμενοι τον τίτλο του καθηγητή. Άλλο όμως η αίθουσα, εκεί δε μας επισκιάζουν τα κίνητρα.

Κάπως έτσι λειτουργούν όλοι οι δημόσιοι οργανισμοί. Όσοι έχουν τους τίτλους τρέμουν μη και τους χάσουν. Έτσι γίνονται ευθυνόφοβοι και προκειμένου να πάρουν μια δυσάρεστη απόφαση προσπαθούν να μεγαλώσουν τη λίμνη, που έλεγε και μια ψυχή. Η ΕΡΤ δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα. Ειδικά την περίοδο της μονοκρατορίας της ήρθε το ΠΑΣΟΚ το 1981 και τη βρήκε πολύ ‘μπλε’ και έβαλε μέσα κόσμο για να την κάνει πιο ‘πράσινη’. Μετά το 1990 έπρεπε να ξαναγίνει ‘μπλε’ και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι μάζεψε σχεδόν 2.700 υπαλλήλους για δουλειές που θα μπορούσαν να κάνουν 1.200. Όμως το να κατεβάσεις το γενικό είναι μια βρόμικη πράξη με φτηνιάρικο αποτέλεσμα.

Βαριέμαι να μπω σε σημειολογική ανάλυση όλου του σκεπτικού (λέμε τώρα) της κυβέρνησης (ξαναλέμε τώρα). Όμως θα σταθώ στο σημείο που αναφέρθηκε ότι ο νέος φορέας θα είναι δημόσια τηλεόραση και όχι κρατική. Μας είπαν δηλαδή ότι μέχρι τώρα ήταν κρατική, λάφυρο του κάθε κυβερνόντος. Αυτό σημαίνει ότι το κεντρικό κράτος δεν μπορούσε να επιβάλλει μια πορεία εξυγίανσης σε έναν άλλο κρατικό φορέα και η μόνη λύση που μπορούσε να εφαρμόσει είναι να τον κλείσει. Αυτό ομολογία ανικανότητας μου κάνει εμένα. Επίσης, πάνω στο ίδιο σημείο μια δεύτερη επισήμανση: η δημόσια τηλεόραση πληρωνόταν άμεσα με ανταποδοτικό τέλος από τους πολίτες μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ. Αν ήταν κρατική θα έπρεπε να πληρώνεται μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, έμμεσα δηλαδή. Ειλικρινά περιμένω τον πρώτο δικονομικά γραμματιζούμενο που θα διεκδικήσει τα χρήματά του πίσω βασιζόμενος σε αυτό το σκεπτικό. Αλλά όσοι τα λέμε αυτά είμαστε αναρχικοί.

Από την άλλη η βίαιος τρόπος της κυβέρνησης έκανε το κράτος (και όχι την κυβέρνηση) να χάσει το όποιο δίκιο είχε. Διότι αν δεν κάνω λάθος, τους ισολογισμούς, τα κονδύλια, τις προμήθειες και γενικότερα τα οικονομικά της ΕΡΤ τα υπέγραφαν οι διοικητές της. Και αυτοί ήταν διορισμένοι από την κάθε κυβέρνηση. Οπότε η σπατάλη δε βαραίνει τους εργαζομένους, είτε μπήκαν με βύσμα, είτε όχι, αλλά τα κούφια κεφάλια με τις γεμάτες πέννες. Πουτανέσκα αν δεν απατώμαι. Επειδή έχει τύχει να πάω δύο φορές στο Ραδιομέγαρο έχω να πω ότι τον κρατισμό το βλέπεις από το parking, όπου υπάρχουν τέσσερα άτομα σε ένα κουβούκλιο. Περνάς μέσα και βρίσκεις ένα κλητήρα σε κάθε όροφο, αμέτρητους ‘τεχνικούς’ και φυσικά λίγους δημοσιογράφους που τρέχουν σαν παλαβοί για να βγάλουν τη δουλειά. Όπως είναι ευκόλως αντιληπτό, ο κάθε γιόκας και η κάθε θυγατέρα του ψηφοφόρου που απαίτησε διορισμό δεν ήταν και καταρτισμένοι για να κάνουν κανονική δουλειά.  Νόμιζαν βέβαια όλοι αυτοί ότι οι απέξω δεν ήξεραν τι συνέβαινε στην κρυφή τους ζωή.

Με το κατέβασμα του γενικού και τον αυταρχικό νομικό τρόπο που ονομάζεται πράξη νομοθετικού περιεχομένου έγινε το μαγικό οι μισοί που δεν ήθελαν να βλέπουν το σήμα της ΕΡΤ να την υποστηρίξουν. Άβουλα όμως, όπως πάνε οι περισσότεροι στη χώρα. Από φόβο μην είναι οι επόμενοι. Δεν είναι λογική αυτή. Οι πράξεις αυτές από την κυβέρνηση είναι απαράδεκτες αφ’ εαυτές. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως και την τυφλή υποστήριξη του συστήματος που έθρεφε την ΕΡΤ και η ΕΡΤ από την άλλη. Για άλλη μια φορά η Ελλάδα χωρίζεται σε ψευτοδιλήμματα. Δεν υπάρχει καλός και κακός μόνο, δε λειτουργούν τα πάντα σε ζεύγη. Ας σκεφτούν όλοι αυτοί ότι, ας πούμε, στο Χριστιανισμό ο Θεός είναι τριαδικός, πριν αναφωνήσουν κοιτώντας το μαύρο στην οθόνη: Μη με αφήνεις!

Αλλά έτσι είναι όταν ανατράφηκαν Νεοέλληνες.

Έτσι γίνεται όταν το σύστημα δεν νοιάζεται για τους εργαζομένους, αλλά για να παράγει παλιάτσους και ακροβάτες.

Και τελικά επιζούν μόνο οι εξαφανισμένοι.

Το μόνο σίγουρα είναι ότι, χωρίς ακόμα να ξέρουμε ποιων, κάποια κεφάλια θα κυλήσουν.