Συνεδρία 2: Η ίδια μου η παγίδα

Οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε ότι κάποια στιγμή κάναμε τα πράγματα με έναν τρόπο που μας γύρισαν μπούμερανγκ. Που αλλιώς τα υπολογίσαμε και αλλιώς μας βγήκαν. Είτε ωθούμενοι από υπερβολική σιγουριά που μας έδινε ένας προσεκτικός προγραμματισμός, είτε παρασυρόμενοι από την ορμή της εκδίκησης. Η δεύτερη μάλιστα δημιουργεί ένα πάθος τυφλό και οδηγεί πιο εύκολα στο λάθος.

Δεν είμαι πιστός με τη θρησκευτική έννοια του όρου. Πιστεύω όμως πολύ στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η φιλία είναι κάτι ιερό και οτιδήποτε τη διαταράσσει ανάβει κόκκινα λαμπάκια μέσα μου. Συνακόλουθα, ένα τεράστιο πρόβλημα στο λύκειο, στο πανεπιστήμιο και μετά στην επαγγελματική ζωή υπήρξαν οι μεικτές παρέες. Αγόρια και άντρες που χαλάστηκαν με άλλα αγόρια ή άντρες για μια γυναίκα, κορίτσια και γυναίκες που τα έσπασαν με άλλα κορίτσια ή γυναίκες για ένα άντρα. Η διάλυση μιας παρέας μου έφερνε πάντα ένα αίσθημα βαθιάς θλίψης, όσα κομμάτια της και αν κρατούσα μετά. Ποτέ δεν ήταν το ίδιο.

Σε μια τέτοια περίπτωση συνέβη η δική μου μεγαλύτερη πτώση σε παγίδα που είχα στήσει ο ίδιος. Η ιστορία δεν είναι πολύπλοκη, μάλλον κοινότοπη. Το σενάριο εννοώ. Δεύτερο έτος στο πανεπιστήμιο και από την παρέα του πρώτου έτους έχουν δημιουργηθεί δύο τρίγωνα που μπλέκονται μεταξύ τους σε λογική παραβολικής (εκ της παραβολής) γεωμετρίας. Δύο άντρες ήθελαν την ίδια γυναίκα, αυτή ήθελε έναν τρίτο, εκείνου του ήταν αδιάφορη και σεβόταν τους άρρενες φίλους του. Αυτός είμαι εγώ στην ιστορία, ο τρίτος. Το δεύτερο τρίγωνο λίγο αργότερα.

Όσο τα πράγματα ψυχραίνονταν μέσα στην παρέα και άρχιζαν να διακρίνονται στρατόπεδα, εγώ φόρτωνα. Σε κάποια φάση λέω να πάρω την πρωτοβουλία και αφού το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο να το κάνω με τρόπο που να πονέσει τους δύο υπαιτίους. Εκείνη και τον ένα από τους δύο άρρενες που έβαζε την καψούρα του πάνω από όλα. Το σχέδιο ήταν εξαιρετικά προσεκτικά δουλεμένο. Εξαπάτηση, κλιμάκωση και grand finale, με τους δικού μου όρους. Παραδέχομαι ότι είμαι εξαιρετικά εκδικητικός με όσους μου πειράζουν πράγματα που σημαίνουν πολλά για εμένα.

Βήμα 1: Συνάντηση με τη γυναίκα και πίεση στα ευαίσθητα σημεία. Δε σε βλέπω ερωτικά (πάντα μεγάλο πλήγμα), περνάμε καλά όλοι μαζί, υπάρχουν άλλοι που ενδιαφέρονται για ‘σένα, τα κορίτσια της παρέας κρατάνε τις ισορροπίες (εξαπάτηση που λέγαμε).

Βήμα 2: Συνάντηση με τον άντρα και ανύψωση ηθικού. Δεν ενδιαφέρομαι, το ξέρεις και το ξέρει. Από εμένα έχεις το ελεύθερο, υπό την προϋπόθεση ότι δε θα τινάξετε την παρέα στον αέρα (εξαπάτηση – δε γίνονται αυτά τα πράγματα). Μίλα και με τον άλλο, αλλά μετά από τόσο καιρό ξέρουμε και οι δύο ότι κοιτάζει πια αλλού (η απαραίτητη αλήθεια για να γίνουν πιστευτά τα υπόλοιπα).

Βήμα 3: Συνάντηση όλοι μαζί σαν παρέα και όχι τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Κάθομαι σε σημείο να ελέγχω τους τρεις τους, όχι απλό σε μια παρέα 10 ατόμων. Ο τρίτος φίλος έρχεται με τη νέα σχέση. Ευπρόσδεκτο δώρο. Δεν πιστεύω την τύχη μου που του έκοψε να το κάνει. Ο άντρας κάθεται δεξιά μου, αλλά… η γυναίκα κάθεται δύο θέσεις αριστερά μου και μεταξύ μας έχει μπει μία φίλη της, που ένα χρόνο τώρα μόνο άκουγα ιστορίες για αυτήν αλλά δεν είχα δει ποτέ.

Βήμα 4: Συμβουλή, προσέχετε τα random events. Αφού παραγγέλνουμε η φίλη ξεκινά να μου μιλάει. Το σχέδιο θα καθυστερήσει σκέφτομαι. ‘Ξέρεις εγώ ζήτησα από την Ε. να βρεθούμε’. ‘Γιατί;’ ρωτάω με την προσοχή μου στραμμένη αλλού. ‘Μου έχει πει ότι ακολουθείς πιστά τους δικούς κανόνες και είσαι καλός στο σχεδιασμό’. ‘Με κολακεύεις’ απαντάω ψιλοαδιάφορα, διάολε είναι όμορφη αλλά έχω δουλειά. ‘Θέλω να με βοηθήσεις να στήσω μια ιστορία εκδίκησης’. Καταστροφή...

Τα μάτια μου πρέπει να άστραφταν περισσότερο από μπουζουκόβιο που έχει πάρει 10 μυτιές κόκα. Καρφώνονται αριστερά στα fm και τα megahertz της κάνουν το δείκτη του μυαλού μου να πάλλεται. 15:23. Τόσο της πήρε να μου εξηγήσει το background. Διάολε, τα διέλυσες όλα, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γυρνάω να πιάσω το ποτό και βλέπω 11 άτομα να μας κοιτάνε. Η φίλη αριστερά της με τον άντρα δεξιά μου σαχλαμαρίζουν μεταξύ τους. Υπάρχει ελπίδα ακόμα. Σκατά! Δεν ελέγχω τον εαυτό μου και θέλω να κάνω το master of puppets.

Δύο γουλιές Captain Morgan, κλειστά μάτια, όχι τα μπούτια της βλάκα! Σκέψου το σχέδιο! Ανασυγκρότηση. Πάω να πω την προβαρισμένη εισαγωγή του ολοκαυτώματος. ‘Όχι ακόμα δεν είναι η σωστή στιγμή. Τα πράγματα θα γίνουν πιο ξεκάθαρα σε δύο μήνες και η ευκαιρία θα είναι καλύτερη’. Γυρνάω αριστερά χαζεμένος. ‘Έχεις στα μάτια σου αυτό που σου ζήτησα να μου μάθεις. Όταν έχεις κοινό στόχο με κάποιον τον καταλαβαίνεις’.

Εννιά χρόνια μετά και με τα εφτά από αυτά σε συγκατοίκηση σε τρεις διαφορετικές χώρες, ακόμα αναρωτιέμαι: Μήπως τελικά άξιζε που έπεσα στηνίδια μου την παγίδα;

ΥΓ: Στο πρώτο σχόλιο υπάρχει μετάφραση (δική μου συγγνώμη) του τραγουδιού.