Το κείμενο έπρεπε
να ανέβει χθες, αλλά κάτι τεχνικά προβλήματα το καθυστέρησαν. Λίγα λόγια αυτή
τη φορά. Χθες ήταν η μέρα που γιορτάζουν οι Ιρλανδοί. St. Patrick’s day και οι απανταχού Ιρλανδοί πίνουν Guinness, φοράνε πράσινα και μαύρα, στολίζονται με
τριφύλλια και χορεύουν τους παραδοσιακούς τους χορούς.
Πολλές φορές θα
ακούσεις να μιλούν και τη μεσαιωνική γλώσσα τους. Τα Gaelic όχι μόνο μοιάζουν, αλλά έχουν
εμπνεύσει τη γλώσσα των ξωτικών στη λογοτεχνία και στα παιχνίδια φαντασίας.
Μπορεί τα ξωτικά όπως εμφανίζονται στην Ιρλανδική μυθολογία να είναι κάτι
κοντά, φιλοχρήματα πλάσματα, καμία σχέση με τις αιθέριες υπάρξεις των
φανταστικών κόσμων, όμως η γοητεία τους παραμένει αναλλοίωτη.
Λαός
ταλαιπωρημένος και βασανισμένος. Από το μεγάλο λοιμό του 19ου αιώνα,
όταν πέρα από τους αναρίθμητους θανάτους ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας
που ολόκληρος πληθυσμός εξαναγκάστηκε σε εκούσια μετανάστευση για να επιβιώσει,
μέχρι σήμερα όπου τους αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι Αγγλόφωνοι ως εργατικό
δυναμικό και μόνο. Όμως έχουν τις στιγμές τους, την παράδοση και τα τραγούδια
τους και ξέρουν να γλεντάνε. Μέσα στις παραδόσεις τους είναι και τα τατουάζ. Οι
ναύτες, οι οικοδόμοι, οι αγρότες, όλοι έχουν τα δικά τους ξεχωριστά και
διακριτά.
Πολλά χιλιόμετρα
νοτιοανατολικά, στην Αθήνα, στις 17 Μαρτίου 1988 ένας αυθεντικός τύπος θέτει
τέρμα στη ζωή του. Ο Νικόλας Άσιμος αρνήθηκε μια ζωή για να δημιουργήσει μιαν
άλλη νέα, διαφορετική. Δεν υποτάχθηκε ποτέ σε ένα σύστημα που τον κυνήγησε
ανελέητα, διότι τους χάλαγε τη μαγιά. Έγραψε τραγούδια και κείμενα. Αναρχικός
όχι μόνος στην ιδεολογία, αλλά και στη συμπεριφορά του. Ένας αυθεντικός,
καθαρός και ρομαντικός άνθρωπος, που λείπει πολύ.
Έφυγε μόνος του,
όπως επέλεξε ο ίδιος, όταν είπε: Βαρέθηκα. Παρέα με ένα τριαντάφυλλο στον τάφο
του από τους φίλους του. Τριαντάφυλλο που θα χτύπαγε ένα Ιρλανδός στο μπράτσο του τατουάζ.
Κάθε φορά προσπαθώ να τους γιορτάζω την Αγίου Πατρικίου. Οι Ιρλανδοί έχουν κάτι από Μεσόγειο. Όπου τους έχω πετύχει, κάνω καλή παρέα. Φαίνεται να έχουν πολλά απωθημένα και μία χαρμολύπη που τους κάνει να έρχονται ακόμα πιο κοντά μας. Όταν μια φορά είχα πει σε μία παρέα τους ότι τους νιώθω σαν γείτονες μεσόγειακούς που κατά λάθος κάποιος τους πέταξε στην Ιρλανδία και κανονικά πρέπει να έρθουν σε μας για να βρουν την υγειά τους, γουστάραν και βάλαν τα γέλια. "But then we'd be all bloody red from the sun" είπε ένας τους και αμέσως κατσούφιασαν. "Hell yeah" είπε ο επόμενος και βάλαν ξανά τα γέλια. Αμίμητοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τον Άσιμο, για μένα που τον είχα είδωλο, τώρα είναι κάπως αμφιλεγόμενος. Επειδή είχα και πρόσβαση αλλά και ψάχτηκα αν ρωτήσω για αυτόν ανθρώπους που τον έζησαν, πολλά από αυτά που έκανε με ξενίζουν και με παγώνουν. Για παράδειγμα, ξεφτίλιζε στο ξύλο συχνά-πυκνά τις κατά καιρούς γκόμενές του. Αλλά συνολικά έδειξε δρόμους αλήθειας και μου προξένησε ώρες ατελείωτες περίσκεψης και αυτοκριτικής.
Ρώτησα μια φορά το Ross Daily πως και κατέληξε στην Κρήτη. Μου απάντησε ότι οι κρητικοί είναι σαν τους Ιρλανδούς μόνο που ζουν σε πιο όμορφο και πιο ηλιόλουστο τόπο. Όντας οι μόνοι Βόρειοι που πίνουν για να διασκεδάσουν και όχι για να γίνουν κουρούμπελα έχουν κάτι Μεσόγειο στη νοοτροπία τους. Κάνω καλή παρέα μαζί τους εδώ, αν και δεν τους καταλαβαίνω πάντα, ειδικά όταν πιουν. Κάτι που πχ δεν παθαίνω με τους Σκωτσέζους, μετά από ένα χρόνο έντονης μαθητείας στην προφορά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το Νικόλα, ήταν γνωστό ότι υπήρξε φοβερός μισογύνης. Η Λεωνάδρου με την οποία τραγουδούσε πολλά χρόνια έχει πει ότι ήταν από τις λίγες γυναίκες που εκτιμούσε και γι αυτό τη φώναζε 'Κυρά'. Ποτέ με το όνομά της. Από την άλλη, είναι από τα λίγα παραδείγματα παγκοσμίως που δε θυσίασε τίποτα για τα πιστεύω του. Υπέμεινε πολλά και έφυγε ο εαυτός του. Αυτός με τις ιδέες του.