Συνεδρία 11: Γιορτή

Όπως κάθε άνθρωπο, έτσι και εμένα με κυνηγούν κάποιοι δαίμονες. Με περιτριγυρίζουν και προσπαθούν να με διαβάλουν σε μια ατέρμονη διελκυστίνδα κυριαρχίας. Ένας από τους πρώτους που με επισκέφτηκαν ήταν αυτός της τούρτας με τα κεράκια και είναι ο πιο επίμονος. Χτυπάει κάθε χρόνο την ίδια περίοδο, σα gremlin που το έχεις ταΐσει μετά τα μεσάνυχτα και οφείλω να του αναγνωρίσω ότι είναι έμπειρος και ικανότατος. Έχω αρχίσει να αποκτώ την πεποίθηση ότι μπορεί να απλώνει τα πλοκάμια του σε εξωτερικές συνθήκες ώστε να στήνει ολόκληρο σκηνικό. Άλλωστε το décor είναι εξίσου σημαντικό με το περιεχόμενο.

Είμαι παιδί του καλοκαιριού. Όχι επειδή είμαι νησιώτης και ο κάβος της ζωής μου έχει δέσει στην προβλήτα της θάλασσας. Αυτό είναι μιαν επίκτητη, καλοδουλεμένη σχέση που χτίστηκε με πολύ κολύμπι, βουτιές, παιχνίδι στην αμμουδιά και ηλιοκαμένες παρέες. Από το πρόσθιο της λαχτάρας, στο ύπτιο της χαλάρωσης, μέχρι την πεταλούδα που με προσπερνούσε στην υγρή πίστα. Αλλά αυτά είναι νερό με αλάτι. Το θεμέλιο του δεσίματός μου με τη θερμή εποχή είναι το ότι γεννήθηκα στο μέσον αυτού. Και σαν κάβουρας που είμαι από την αρχή παλεύω με πλάγια βήματα να μαρκάρω στιγμές προσωπικής ευτυχίας. Ευτυχίας; Ας μην το χοντρύνω από τώρα, να το κλείσω στο ‘χαράς’.

Όλα κυλάνε ομαλά στο παιδικό σου το κεφάλι μέχρι να σε βάλουν στη στάνη του σχολείου. Μέχρι τότε οι μέρες σου είναι επαναλαμβανόμενες, το ίδιο ξέγνοιαστες, με τους ίδιους προβληματισμούς πάνω στο παιχνίδι σου, ή στη βόλτα σου και στην τελική, τι θα πει ‘ο μπαμπάς δουλεύει’; Είπαμε ή δεν είπαμε να πάμε βόλτα με το φορτηγό; Αλλά στο σχολείο ο χρόνος μπαίνει σε άλλα καλούπια. Οι μέρες παύουν να είναι πια όμοιες και δομούνται σε μιαν εξίσωση 5+2 με το f(x) να παραμένει άγνωστο ακόμα και τώρα. Το καλοκαίρι έρχεται πια σα λύτρωση και σαν κατάρα. Λύτρωση διότι η βδομάδα φοράει ξανά την παιδική της αμφίεση και κατάρα καθώς οι φίλοι σου παίρνουν ένα τρίμηνο διάλειμμα από τη συμμετοχή στην καθημερινότητά σου.

Έτσι ενώ οι συμμαθητές σου όλο το χρόνο κουβαλούσαν σποραδικά γλυκά στο σχολείο και βασάνιζαν τους γονείς τους με γιορτές και parties στα γενέθλιά τους, εμείς οι καλοκαιρινοί καρποί επωφελούμασταν των συνθηκών χωρίς να έχουμε την υποχρέωση της ανταπόδοσης. Μονάχα την επιθυμία, αυτή που κυριεύει τα παιδιά και τους δημιουργεί το αίσθημα να μην ξεχωρίζουν. Μιαν αναζήτηση ιδιότυπης ισότητας, αντίρροπης με ότι συμβαίνει μέσα στην τάξη όταν ο δάσκαλος είναι παρόντας. Πήγαινα σε γιορτές και γενέθλια συμμαθητών, με το δωράκι μου, τη διάθεσή μου και την όρεξή μου να τεστάρω το πόσο καλή μαγείρισσα ήταν η εκάστοτε μητέρα. Παίζαμε, χορεύαμε, γελάγαμε, φλερτάραμε μεγαλώνοντας, αλλά πάντα φεύγοντας με βάραινε η γνώση ότι εγώ δε θα μπορέσω να γίνω οικοδεσπότης ενός τέτοιου γεγονότος.

Βλέπετε, μέση Ιούλη όλοι λείπουν. Ακόμα και στο παραθαλάσσιο Ηράκλειο ο κόσμος πάει σε εξοχικά, ταξιδεύει, μαζεύει σταφύλια, αν και τον Ιούλη τα σταφύλια στην Κρήτη είναι πολύ πρώιμα, και γενικά βρίσκεται εκτός βάσης. Μετά τα ‘χρόνια πολλά’ αγαπημένων ή αγνώστων συγγενών, πέρναγα τη μέρα με τον αδερφό μου και την ηλεκτρονική μου παρέα: το Super Mario, την πριγκίπισσα Zelda και το Link, το Donkey Kong και όσους τέλος πάντων χειριζόμουν. Ήταν η μέρα μου έλεγαν και αποφάσισα και εγώ να παίζω με τις ζωές τους πιο ελεύθερα, ψάχνοντας και στην πραγματικότητα εκείνο το διαολεμένο το μανιτάρι που σε μεγαλώνει. Αλλά πάντα μόνος μου με τον αδερφό μου και αν ήμουν εξαιρετικά τυχερός θα περνούσαν και τα ξαδέρφια μου, εκείνα που μεγαλώσαμε μαζί.

Το σκηνικό άλλαξε στη δευτέρα λυκείου πια. Τότε τα φροντιστήρια για τις πανελλήνιες κρατούσαν δέσμιους τους πάντες στην πόλη. Επιτέλους, θα μπορούσα να δώσω κάτι πίσω στους φίλους μου από αυτά που τους έπαιρνα τόσα χρόνια. Την πρώτη φορά το παράκανα, έξω με πολύ ποτό και φαγητό. Αλλά έντεκα σχολικά χρόνια απομόνωσης δικαιολογούσαν την υπερβολή, και διάολε το ευχαριστήθηκα γιατί ήταν όλοι τους εκεί. Φίλοι από τη γειτονιά, και από τα δύο σχολεία, από τα φροντιστήρια, όλοι. Τη δεύτερη χρονιά, στην περίοδο του απόλυτου τίποτα μεταξύ τέλους πανελληνίων και αρχής φοιτητικής ζωής ήμουν πιο συνετός. Είχα ξεκαυλώσει άλλωστε την προηγούμενη χρονιά, διώχνοντας από πάνω το βάρος του λαθρεπιβάτη στις στιγμές των άλλων.

Στο πανεπιστήμιο απέκτησα ένα άλλο πρόβλημα. Αν ήμουν στην Αθήνα μου έλειπαν κάποιοι φίλοι από την Κρήτη, όσοι δεν σπούδαζαν στην πρωτεύουσα δηλαδή και δεν είχαν ήδη τελειώσει την εξεταστική τους, και αν ήμουν στο Νησί οι συμφοιτητές μου. Αλλά δεν ήμουν μόνος πια. Ειδικά από τη στιγμή που απέκτησα μια μόνιμη σχέση, είχα πάντα κάποιον. Μετά ήρθε το εξωτερικό, αλλά μέσα Ιούλη ήμασταν Ελλάδα και οι φίλοι μας ήταν εξαιρετικά πρόθυμοι να δουν το ξενιτεμένο ζεύγος μετά από καιρό, πόσο μάλλον όταν υπήρχε μια σημαδιακή αφορμή όπως τα γενέθλια.

Φέτος όμως ο χωροχρόνος με ξέβρασε σε μια απομονωμένη γωνιά του υποσυνειδήτου μου. Μόνος στην πολυπληθέστερη μεγαλούπολη της Ευρώπης καθώς η συμβία είναι ήδη Ελλάδα, η οικογένειά μου επίσης, και οι φίλοι από τη δουλειά έχουν πάρει άδεια. Έχω πάρει repos και ξυπνάω με το ίδιο αίσθημα απομόνωσης όπως μικρός. Φτιάχνω το σπίτι και αρχίζω να νιώθω σαν τη γιαγιά στις ‘Μεγάλες Προσδοκίες’. Αρνούμαι να μαγειρέψω και παίρνω τους δρόμους. Αγοράζω ένα μπουκάλι vodka και επιστρέφω. Τηλέφωνα, e-mails, skype, ωραία όλα αυτά, αλλά μένω στο τέλος με τον υπολογιστή μου. Βάζω ραδιόφωνο, το 8-10 τοπική, δηλαδή 10-12 ώρα Ελλάδος ήταν πάντα για ‘μένα ώρα που άδειαζε το κεφάλι μου με τα παιδιά του fight club. Έχει παιχνίδι και η εκπομπή είναι κουτσουρεμένη. Τίποτα δεν πάει καλά σκέφτομαι. Μετά από μια ώρα βυθίζομαι βαθύτερα στις προεφηβικές μου παλινωδίες. Αυτή τη φορά δεν είναι οι ήρωες της Nintendo, αλλά οι παίχτες μου στο FM. Χρόνια πολλά Ramón, μόλις κατέκτησε το Champions League. Μόνος.

Γλυκό δεν υπάρχει για δείγμα στο σπίτι επίτηδες. Σκέφτηκα να σβήσω ένα réseau πάνω από ένα cookie κάνοντας μια ευχή, να μη χρειαστεί να ξαναγυρίσω σε αυτό το δωμάτιο του μυαλού μου, αλλά γρήγορα κατανόησα το γελοίο του πράγματος. Η επόμενη μέρα ήταν πιο δύσκολη. Έχοντας περάσει από τη φάση της μοναχικότητας, που λατρεύω, σε αυτή της μοναξιάς, το γραφείο έμοιαζε κλουβί. Εγώ περισσότερο έφερνα σε ντοπαρισμένη αρκούδα. Πίσω σπίτι και ραδιόφωνο ξανά, σε μιαν ύστατη προσπάθεια να βρω το διάδρομο στο λαβύρινθο του παρελθόντος και να συνεχίσω από εκεί που το άφησα την Τετάρτη. Τα παιδιά ανακοινώνουν ότι είναι η τελευταία τους εκπομπή και συμβαίνει ακριβώς ότι απέφευγα, να κάνουν ανασκόπηση της ιστορικής διαδρομής της εκπομπής τους. Το παρελθόν αρχίζει να βαραίνει επικίνδυνα.

Τοπική ώρα 22:00 και όντας στα όρια της κατατονίας βγαίνω να περπατήσω. Γύρω μου παρέες νηφάλιων και ήδη μεθυσμένων Άγγλων εφήβων και νέων να κάνουν απίστευτη φασαρία. Ο Θείος Αλβέτρος πρέπει να έχει δίκιο τελικά για την ελαστικότητα του χωροχρόνου. Τοποθετώ τα ίδια άτομα στα Μάλια κάποια καλοκαίρια πίσω. Δεν έχει διαφορά αν περπατάω σε μια λεωφόρο του Λονδίνου ή σε ένα δρομάκι που οδηγεί στην παραλία με αυτό που βλέπω γύρω μου. Μεσάνυχτα πια αλλά τα φαντάσματα βγήκαν με ώρα Ελλάδος και με περικυκλώνουν. Μια σκοτεινή συντροφιά που δένει με το gothic σκηνικό που με περιβάλλει. Ξαφνικά χαμογελάω, φαντάσματα έ; Τελικά έχω παρέα στη δική μου γιορτή.