Μπήκαμε σε ένα
μήνα που γίνονται ξανά εκλογές στην Ελλάδα, αλλά για να μην μένουν με το
παράπονο οι Καταλανοί, έχουν εκλογές και εδώ. Τις δεύτερες μετά από τις
δημοτικές του Μαρτίου οι amics, περιφερειακές αυτή τη φορά. Και για να
ολοκληρώσουν την ταύτιση με την Ελλάδα να θυμίσω ότι είτε την τελευταία Κυριακή
του Νοέμβρη, είτε την πρώτη του Δεκέμβρη, δεν έχει αποφασιστεί ακόμα αυτό, θα
γίνουν και οι εθνικές εκλογές στην Ισπανία. Με το σοβαρό ενδεχόμενο να μην
προλάβω να ξαναγράψω κάτι έτσι κι αλλιώς μέχρι τότε, δηλώνω υπεύθυνα ότι το
θέμα εκλογές εξαντλείται σε αυτό το Post για μένα, όπως και να ‘χει. Βαρέθηκα και θέλω να γράψω πολύ
εδώ και καιρό για Ιράν και Κούβα, αλλά δεν προκάμω.
Ας ξεκινήσω από
τα δικά μας. Με έναν αστείο τρόπο η Ελλάδα πάει ξανά σε εκλογές και αυτή τη
φορά δεν υπάρχει απολύτως κανένα διακύβευμα. Το αστείος τρόπος πάει για το πως
έχασε την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τους
Λα.Εν (όπως το μίσος στα γαλλικά, το προτιμώ από το Λα.Ε.) να μη ρίχνουν την
κυβέρνηση πριν την ψήφιση του Μνημονίου 3.0, το ότι δε ζήτησαν ψήφο
εμπιστοσύνης, που είναι η προβλεπόμενη διαδικασία, και για το γιατί τόση
βιασύνη ρε παιδιά. Ξεπερνώντας το αξίωμα ότι η αριστερά διασπάται πιο εύκολα
από εμπλουτισμένο ουράνιο, προσπαθώ να καταλάβω για ποιο διαολεμένο λόγο θα
ψηφίσουν οι πολίτες αυτή τη φορά.
Από τη μία έχουμε
το ΣΥΡΙΖΑ που ξέμεινε με τους κεντροαριστερούς (και καλά) και έχει δεσμευτεί να
τηρήσει το Μνημόνιο 3.0, αλλά λέει ότι θα είναι και κοινωνικά πιο δίκαιο μπλα,
μπλα. Από την άλλη η ΝΔ θα εφάρμοζε το Μνημόνιο Χ έτσι κι αλλιώς διότι αυτή
είναι η πολιτική που ακολουθεί τόσα χρόνια. Η Λα.Εν. θέλει ξεκάθαρα δραχμή,
χωρίς να παρουσιάζει απολύτως κανένα συνεκτικό, ούτε καν ακριβές, σχέδιο για το
πως διάολο θα απεμπλακεί από το € και που θα βρει συμμάχους και αγορές εκτός
ΟΝΕ, ενδεχομένως και ΕΕ. Ουσιαστικά λέει
ότι και ο Τσίπρας το Γενάρη, χωρίς να λέει πως θα πετύχει εκεί που απέτυχε
αυτός. Το ΠΑΣΟΚ της Φώφης είναι το νέο-ΠΑΣΟΚ, που μπήκε στο άρθρο 44 και
διεγράφησαν όλα τα χρέη και τα σκάνδαλα που είχε μαζέψει 35 χρόνια τώρα και
καλά. Το Ποτάμι, well, είναι
το Ποτάμι. Κόμμα από τηλέ-celebrities, με ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Το ΚΚΕ, επίσης, είναι το ΚΚΕ. Σταθερότατο
στις απόψεις του, τόσο που από το 1997 δεν έχει αλλάξει το πρόγραμμά του.
Άλλωστε τι έχει αλλάξει στη χώρα από τότε; Απλώς βιώνει διαφορετικές φάσεις του
καπιταλισμού.
Η συζήτηση για τις
εκλογές περιορίζεται στο ποιος είπε ψέματα και ποιος κορόιδεψε το λαό και
ποιανού το μνημόνιο είναι καλύτερο και μπορώ να σας παίξω και μια παρτίδα Υπέρ
Ατού άμα λάχει, αφού το γυρνάμε σε συζητήσεις επιπέδου δημοτικού. Αμφιβάλλω
βέβαια αν η ελληνική πολιτική σκηνή έχει ωριμότητα μεγαλύτερη δωδεκάχρονου,
αλλά ας είναι. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιο διαολεμένο λόγο πρέπει να
ψηφίσει ο κόσμος, εκτός από το ότι δεν έβγαιναν τα κουκιά για κυβέρνηση
πλειοψηφίας. Θα τερματίσει η γραφικότητα προβλέπω με το Λεβέντη στη Βουλή, που
ο πάνσοφος λαός θα τον στείλει εκεί να εκπληρώσει την πιο υγρή του φαντασίωση,
όχι για να σπάσει πλάκα, αλλά επειδή «Τα έλεγε». Α, ναι, έγινε και ένα debate, που ήταν πιο ξενέρωτο από τραγούδι της Céline Dion χαλί σε ερμηνεία της
Witherspoon σε
ρομαντική κομεντί. Καλά κρασά.
Στην άλλη πλευρά
της Μεσογείου το ζήτημα έχει πιο πολύ ενδιαφέρον και πιο πολύ πλάκα. Οι
Καταλανοί θα ψηφίσουν στις 27 Σεπτεμβρίου με βασικό σημείο της εκλογής στην
τοπική Βουλή το αίτημα που θέλει να προωθήσει ο νυν πρόεδρος Artur Mas για δημοψήφισμα με ερώτημα την ανεξαρτησία της Καταλωνίας από την
Ισπανία. Το κόμμα του Mas δεν κατεβαίνει μόνο του στις εκλογές, αλλά έχει σχηματιστεί ένας
συνασπισμός όλων των κομμάτων που θέλουν ανεξαρτησία που εδώ ονομάζεται partidos soberanistas. Το έχω
ξαναθίξει το θέμα και δε θα επεκταθώ, θα θυμίσω μόνο ότι ο συνασπισμός
απαρτίζεται από κόμματα τόσο της τοπικής δεξιάς που επιθυμούν ένα ανεξάρτητο
καταλανικό έθνος-κράτος, όσο και από αριστερά κόμματα που επιδιώκουν ένα κράτος
μακρυά από το έθνος-κράτος της Ισπανίας.
Προς το παρόν οι
δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο συνασπισμός θα λάβει περί τις 60-62 έδρες, ενώ η
απόλυτη πλειοψηφία είναι στις 68. Οπότε θα χρειαστεί συμπαραστάτες για την
προώθηση του σχεδίου του δημοψηφίσματος. Την ίδια ώρα η Μαδρίτη κάνει ότι
μπορεί για να προωθήσει την καμπάνια του «Ναι» στην ανεξαρτησία. Ο Rajoy μιλούσε 3 ώρες με τη Merkel πριν 2 βδομάδες και το βασικό θέμα συζήτησης ήταν η Καταλωνία. Η Angela μετά ζήτησε στη συνέντευξη τύπου «Η Καταλωνία να σεβαστεί την αρχή της
εδαφικής ακεραιότητας της ΕΕ». Παράλληλα ο Rajoy και οι εκπρόσωποι τύπου του ΡΡ μιλούν με στιβαρά πολιτικά
επιχειρήματα όπως «Το αστείο τελείωσε» που είπε ο Υπ. Δικαιοσύνης.
Ο πρωθυπουργός
παραλλήλισε και το Καταλανικό δημοψήφισμα με το ελληνικό. Σύγκριση τόσο εύστοχη
που του την έπεσαν ακόμα και τα κόμματα που διαφωνούν με το δημοψήφισμα όπως οι
σοσιαλιστές του PSOE. Οι Καταλανοί φυσικά είπαν ότι μοιάζει με
το Σκωτσέζικο περισσότερο, ξέρεις, εκείνο που οι Βρετανοί άφησαν να γίνει. Και
εκεί ο γίγαντας Rajoy κάνει το άφταστο. Προωθεί σχέδιο νόμου με τη μορφή του κατεπείγοντος ώστε
να διώκονται ποινικά σε βαθμό κακουργήματος όσοι θέτουν σε κίνδυνο την εδαφική
ακεραιότητα της Ισπανίας. Μάλιστα θέλει να το περάσει και στο σύνταγμα με
συνταγματική αναθεώρηση εξπρές. Είναι το ίδιο σύνταγμα που 4 χρόνια τώρα
αρνείται να αναθεωρήσει. Μόνο που εδώ ο δικαστικός κλάδος δεν είναι και τόσο
πολύ με το μέρος του.
Ο βασικός λόγος
είναι ότι δε γίνονται έτσι εύκολα προσθαφαιρέσεις στο σύνταγμα λες και είναι
αμάξι που θέλεις να το κάνεις καγκούρικο. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το
σύνταγμα στο θέμα της εδαφικής ακεραιότητας και των Αυτόνομων Κοινοτήτων είναι
τόσο ασαφές που προκύπτει το εξής παράδοξο: ακόμα και αν η Καταλωνία αποφασίσει
να αποσχιστεί, για αυτό πρέπει να συμφωνήσουν και οι άλλες 16 Αυτόνομες
Κοινότητες. Οπότε προβλέπεται πανικός άνευ προηγουμένου.
Σε αυτό το θέμα
θα επανέλθω μετά τις 27/09 έχοντας τα αποτελέσματα. Ελπίζω να έχω ξαναγράψει
κάτι στο ενδιάμεσο. Για τις ελληνικές εκλογές αρνούμαι πια, βαρέθηκα. Ό,τι και
να γίνει οδηγεί σε μια παντοτινή αποτυχία.
