Συνεδρία 98: Θλιμμένοι στη Γιορτή μας

Κοντά ένα μήνα μετά το τελευταίο post επανέρχομαι, αλλά δε θα ασχοληθώ αυτή τη φορά ούτε με την Ελλάδα, ούτε με την Ευρώπη, ούτε με το Ιράν, ούτε με την Κούβα και τις ΗΠΑ. Αυτά μπορούν να περιμένουν. Επειδή κάπου πάνω γράφω κάτι για e-ψυχανάλυση, θα αναφερθώ στους λόγους της απουσίας μου.

Αν το έχετε παρατηρήσει, ακόμα και τα κείμενά μου στο sombrero το τελευταίο τρίμηνο είναι περιορισμένα. Ο πρωταρχικός λόγος είναι ότι δεν προλαβαίνω και αυτό οφείλεται σε δύο γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι έχω καινούρια δουλειά και τρέχω ένα πάρα πολύ πιεστικό χρονικά project. Μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου οπόταν και τελειώνει η πρώτη φάση δεν έχω χρόνο να πεθάνω. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά ξεκίνησε και η μπάλα γαμώτο αυτό το Σ/Κ και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι έπρεπε να τρέξουμε με τη συμβία ένα κάρο γραφειοκρατικές διαδικασίες τόσο στην Καταλωνία, όσο και στην Ελλάδα, διότι καλώς εχόντων των πραγμάτων το Δεκέμβρη θα είμαστε τρεις. Η εγκυμοσύνη δεν ήταν προγραμματισμένη, αλλά στην ηλικία που είμαστε δε μας χάλασε κιόλας. Το θέλαμε αρκετά χρόνια και τώρα είμαστε σε μία φάση στη ζωή μας που έχουμε και οι δύο δουλειές με προοπτικές, έχουμε ξεμπλέξει με τα ακαδημαϊκά και δε ζούμε στο πανάκριβο Λονδίνο με την τραγική Αγγλοσαξονική νοοτροπία ανατροφής των παιδιών. Όσο ήμασταν εκεί, πέρα από το οικονομικό ήμασταν βέβαιοι ότι δε θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδί σε εκείνη την κοινωνία για κανένα λόγο.

Έτσι λοιπόν με εξετάσεις, γιατρούς και γραφειοκρατικά να τρέχουν δεν είχα και πάρα πολύ χρόνο. Άστε που για πρακτικούς λόγους έπρεπε να κάνω πολύ περισσότερες εξωτερικές δουλειές εγώ, καθότι ως γνωστόν εγκυμοσύνη και κουβάλημα είναι αμοιβαίως αποκλειόμενα πράγματα. Λίγα λόγια παραπάνω για τη γραφειοκρατία. Ένας από τους βασικούς παράγοντες που με τη συμβία είμαστε αρκετά χρόνια μαζί είναι ότι κανένας από τους δυο μας δεν ήθελε να παντρευτεί. Το πρόβλημά μας είναι διττό. Από τη μία σιχαινόμαστε αμφότεροι τη βιομηχανία του γάμου. Όλο αυτό με στολισμούς, μπομπονιέρες, φώτα, νυφικά, κουστούμια, τραπεζώματα, γλέντια μας τρελαίνει. Το θεωρούμε πεταμένα λεφτά και τώρα που περιμένουμε παιδί ακόμα περισσότερο. Το άλλο σκέλος είναι ότι δε χρειάζεται να μου δώσει την ευχή του κανένας γαμημένος παπάς ή δήμαρχος για να αποδείξω στον άνθρωπό μου ότι τον αγαπάω και θέλω να περάσω τη ζωή μου μαζί του. Ακόμα χειρότερα, δε βρίσκω το λόγο για κάτι που αφορά εμένα και τη συμβία να κάνουμε ένα πανηγύρι για να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας στα μάτια των άλλων, των τρίτων, των ξένων. Δεν έχω κάτι με όσους θέλουν να παντρευτούν, είναι η επιλογή τους και τη σέβομαι. Αλλά όπως σέβομαι τη δική τους οπτική απαιτώ να δεχτούν και τη δική μου.

Κάπως έτσι και επειδή εδώ στην Ισπανία είναι default ρύθμιση να παίρνει το παιδί δύο επίθετα, πρώτο του πατέρα και μετά της μητέρας ψάξαμε το πού και πώς μας συμφέρει να κάνουμε το Σύμφωνο Συμβίωσης. Ανακαλύψαμε λοιπόν ότι στην Ισπανία, η κάθε μία από τις 17 Αυτόνομες Κοινότητες δίνει διαφορετικά δικαιώματα στους συμβίους (για συντομία ας το κρατήσουμε έτσι). Ευτυχώς, η Καταλωνία τιμώντας την παράδοσή της μαζί με την (σωστά μαντεύετε) Βασκωνία είναι εκείνες που δίνουν σχεδόν ισότιμα δικαιώματα με το συμβόλαιο του γάμου. Είχαμε όμως το πρόβλημα ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το αναγνωρίσουμε στην Ελλάδα, ενώ το ανάποδο γινόταν εύκολα. Ρωτήσαμε λοιπόν ένα φίλο δικηγόρο για τα δικαιολογητικά (ταυτότητα, ληξιαρχική πράξη γεννήσεως) και μας έκλεισε ραντεβού με μία συμβολαιογράφο στην Κρήτη. Επειδή είχα μόλις 7 μέρες άδεια, όλα έπρεπε να γίνουν μα ταχύτητα όχι Ελλάδος. Η μόνη μαλακία ήταν ότι έπρεπε να του πούμε το λόγο, ενώ δεν το είχαμε πει σε κανένα άλλο φίλο μας για να δούμε τις φάτσες τους (αξία ανεκτίμητη).

Η όλη διαδικασία κράτησε 1 ώρα. Σε αυτήν περιλαμβάνεται η διαδρομή μέχρι το ληξιαρχείο για την κατάθεση του Συμφώνου ώστε να τεθεί σε ισχύ, η αναμονή για την παραλαβή της ληξιαρχικής πράξης του Συμφώνου, η διαδρομή στα δικαστήρια για να πάρουμε την Apostille για να το μεταφράσουμε και η πληρωμή των χαρτοσήμων. Το συγκρίνεις με το χρόνο που χρειάζεσαι για να προετοιμάσεις πολιτικό (για θρησκευτικό ούτε καν έτσι) γάμο και γελάς. Α, κόστισε και €97,32. Βέβαια εδώ να πω ότι ξέρεις ότι το έχεις κάνει αυτό το τόσο προχώ για την Ελλάδα στην επαρχία όταν στο τέλος η συμβολαιογράφος γυρνάει και σου λέει: Ε κάντε και ένα γάμο...

Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι οι γονείς ήταν τελείως cool, παρότι ενημερώθηκαν αφού έγινε η πράξη. Η μάνα μου, που μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα δεν έχει, το βρήκε πολύ μοντέρνο και γουάου, ενώ ο παραδοσιακός Κρητίκαρος πατέρας μου είχε συμβιβαστεί χρόνια με την ιδέα ότι δε θα γίνει γάμος. Του είχαμε εξηγήσει ότι θα κάνουμε το νομικά ελάχιστο δυνατό και αυτό τον κάλυπτε, διότι μας είχε ικανούς να μην κάνουμε και τίποτα. Η μητέρα της συμβίας ήταν πολύ υπέρ εδώ και χρόνια, ενώ ο (μεγαλύτερος απ’ όλους σε ηλικία) πατέρας της είπε: Καλά, και τίποτα να μην κάνατε δεν πείραζε. Άλλη κουλτούρα ο βέρος Αθηναίος, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Οι φίλοι μας βέβαια δεν το πήραν έτσι ακριβώς. Όχι για θρησκευτικούς ή ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή είχαν οραματιστεί τριήμερο γλέντι στην Κρήτη με οφτά, κρασιά και γαμοπίλαφο. Βέβαια, ειδικά οι άρρενες το είδαν ως πολύ ωραίο παράδειγμα-επιχείρημα για να αποφεύγουν πιέσεις.

Εκεί που καταλήγουμε είναι ότι κάναμε αυτό που γουστάραμε, με τον τρόπο που γουστάραμε, στο χρόνο και στο μέρος που είχαμε επιλέξει. Ναι, μας οδήγησε εκεί η εγκυμοσύνη, αλλά η απόφαση είχε παρθεί εδώ και καιρό. Ότι δηλαδή όταν έρθει μια εγκυμοσύνη θα υπογράψουμε το Σύμφωνο. Διότι, όσο και να το οραματίζονταν οι φίλοι μας, σε ένα γάμο θα ήμασταν εκθέματα και σίγουρα θλιμμένοι στη γιορτή μας.