Συνεδρία 94: Υπέροχοι Άνθρωποι

Βγήκε χθες στη δημοσιότητα μια έρευνα στη Βρετανία που έδειξε ότι τουλάχιστον 5.000 άνθρωποι με αναπηρία έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Το νούμερο είναι τρομακτικό, όσο τρομακτική είναι και η ίδια η πράξη. Να πω την αμαρτία μου δεν εκπλήσσομαι. Από τη μία, δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι καλός και λοιπές αηδίες, και ότι θέλει εκπαίδευση. Από την άλλη, έχω δει πως συμπεριφέρονται στην Αγγλία, πίσω από το προσωπείο του politically correct στα άτομα που έχουν κάποιο πρόβλημα. Όμως τα άτομα με αναπηρία δεν είναι ανάγκη να υποστούν κακοποίηση για να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν είναι για αυτούς. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι πολλά, καθημερινά και παντού, ακόμα και στις πιο φιλικές για αυτά κοινωνίες.

Είχα μία συνάδελφο στο Λονδίνο Ισπανίδα που είχε πρόβλημα στα πόδια λόγω πολιομυελίτιδας. Ζούσε 17 χρόνια στο Λονδίνο και δεχόταν περίπου μία επίθεση το εξάμηνο, κυρίως όταν επέστρεφε σπίτι της. Η ίδια ήταν μια καταπληκτική αναλύτρια που είχε φτάσει να είναι υποδιευθύντρια του τομέα της. Δεν είναι δυστυχώς το μοναδικό παράδειγμα. Το bullying που δέχονται τα άτομα με αναπηρία στην Αγγλία είναι τρομακτικό. Επιθέσεις, ξυλοδαρμοί, βιαιοπραγίες απέναντι σε άτομα που είναι διαφορετικά και δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Ειδικά ομάδες νεαρών επιτίθενται συχνά σε τέτοια άτομα. Πέρυσι ένα αυτιστικό παιδί δολοφονήθηκε από τέσσερις νταήδες στο Ανατολικό Λονδίνο όπως επέστρεφε από το σχολείο του. Το ότι κάποιος είναι αδύναμος σκανδαλίζει όσους προσπαθούν να το παίξουν μάγκες. Μια κοινωνική παθογένεια που τεχνητά προσπαθεί να καμουφλαριστεί με την επιβολή της ανεκτικότητας και του politically correct. Όσο αυξάνεται το μορφωτικό και το κοινωνικό επίπεδο μιας περιοχής, τόσο πιο ανεκτικοί γίνονται οι άνθρωποι δείχνουν οι έρευνες, αλλά ουσιαστικά τιθασεύεται το τέρας και δεν αλλάζει η ίδια η ψυχοσύνθεση του πληθυσμού.

Η αλήθεια είναι ότι στο Βορρά το ίδιο το κράτος φροντίζει περισσότερο για αυτούς τους ανθρώπους. Οι συνθήκες στους δημόσιους χώρους και στα δημόσια κτήρια είναι τέτοιες που τα καθιστούν πάντα προσβάσιμα στα άτομα με αναπηρία. Ο ιδιωτικός τομέας δεν πάει πίσω. Ειδικά στα άτομα με κινητική αναπηρία είναι σχεδόν απίθανο να τους σταθεί εμπόδιο στην επαγγελματική τους εξέλιξη η αναπηρία τους. Αλλά αυτό είναι η μία πλευρά. Στο Νότο που οι υποδομές είναι εχθρικές για αυτούς τους ανθρώπους και που η χυδαιότητα των χαρακτηρισμών είναι πιο εύκολη, η ανθρώπινη πλευρά είναι ισχυρότερη. Μπορεί να λέμε τον άλλο κουλό ή κουτσό, αλλά αν πάρει την δουλειά δε θα έχουμε το ίδιο μένος με το Βόρειο (με ερωτηματικό πάντα τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά).  Επίσης, μετά από 7 χρόνια στο εξωτερικό έχω να πω ότι η διαφορά του «κάνω κάτι από υποχρέωση» και «κάνω κάτι από την καρδιά μου» είναι τραγικά εμφανής.

Ένα από τα πιο χυδαία πράγματα που κάνουμε ως κοινωνία απέναντι σε αυτά τα άτομα είναι η προσπάθεια στρογγύλευσης των λέξεων. Το «ανάπηροι», έγινε «άτομα με αναπηρία», μετά «άτομα με ειδικές ανάγκες» και πλέον φοριέται το «άτομα με ειδικές δεξιότητες». Όσο όμως δεν αλλάζει η στάση της κοινωνίας απέναντί τους είναι φρου-φρου όλο αυτό. Ειδικά τα δύο τελευταία έχουν κάποιο εννοιολογικό πρόβλημα. Τα «άτομα με ειδικές ανάγκες» είναι άτομα που χρειάζονται κάποια διαφορετική φροντίδα και προσοχή από τους «φυσιολογικούς». Μόνο που αυτές οι ανάγκες είναι επιπρόσθετες των άλλων αναγκών που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ο όρος το παραβλέπει αυτό. Χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια για να έχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή, στην εργασία, στην ευημερία αυτοί οι άνθρωποι, αλλά το να κοιτάξουμε να έχουν ράμπα να πηγαίνουν σπίτι τους, αλλά να μην τους προσλαμβάνουμε στη δουλειά μας είναι άλλο πράγμα.

Λίγο χειρότερα με «άτομα με ειδικές δεξιότητες». Όταν το λέγαμε σε μια κουβέντα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία θυμάμαι μια Σκωτσέζα που είπε ότι «Αν μου το έλεγε κάποιος αυτό θα περίμενα να δω τους X-men». Και σωστά, άλλωστε ο όρος θεωρεί per se ότι αυτά τα άτομα δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι αλλά κάτι διαφορετικό. Το πιο ύπουλο είναι ότι προβάλλει τη λογική της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. «Αυτοί έχουν κάτι σπάνιο, μια μοναδική δεξιότητα που πρέπει να την ανακαλύψουμε και να την εκμεταλλευτούμε». Το βάρος πέφτει στη δεξιότητα που είναι το κριτήριο για την αγορά εργασίας. Προσοχή, παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι επιβάλλεται να έχουν ίσα δικαιώματα στην αγορά εργασίας, η αλλαγή της στόχευσης στο να εστιάσουμε σε εκείνο που μπορεί να είναι αξιοποιήσιμο είναι χυδαίο.

Είμαστε πολύ μακρυά από το να πούμε ότι είμαστε μια κοινωνία ισότητας. Από τις διακρίσεις φύλων, φυλών, δέρματος, θρησκείας, σεξουαλικού προσδιορισμού, μέχρι τις περιπτώσεις αναπηρίας. Οι άνθρωποι αυτοί καταβάλουν μεγαλύτερες προσπάθειες για να κάνουν πράγματα που φαντάζουν απλά σε εμάς τους «φυσιολογικούς» και όχι πάντα εξαιτίας της αναπηρίας τους. Προφανώς κάποιος που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι δεν μπορεί να ανέβει σκάλες, αλλά το γεγονός ότι δεν μπορεί να βγει μια βόλτα γιατί ο κάθε παπάρας έχει παρκάρει μπροστά στη ράμπα του πεζοδρομίου δεν είναι δική του ευθύνη. Ούτε φταίει ο τυφλός που φανάρια με ηχητικό σήμα υπάρχουν μόνο στο κέντρο της Αθήνας, στο Σύνταγμα δηλαδή μόνο. Η γαϊδουριά της κοινωνίας και η αδιαφορία του κράτους όμως είναι κάτι που δεν περιμένεις, αλλά ελπίζεις να αλλάξει. Η βία εναντίον των ανθρώπων με αναπηρία είναι κάτι διαφορετικό και μπορεί να αποτραπεί. Διότι είναι όλοι τους σε κάτι νικητές, που παλεύουν καθημερινά τόσα προβλήματα. Και σπάνια διαμαρτύρονται αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι.

Συνεδρία 93: Βοήθεια

Με αφορμή το Νεπάλ βγήκε ξανά στην επιφάνεια το τεράστιο θέμα της ανθρωπιστικής διεθνούς βοήθειας. Είναι σχεδόν κοινή πρακτική στο Δυτικό κόσμο, όταν συμβαίνει μια φυσική καταστροφή ή όταν ξεσπά κάποιος πόλεμος σε χώρες που δεν ανήκουν στη Δύση να μαζεύεται βοήθεια σε χρήματα, φάρμακα και τρόφιμα για να σταλεί στους πληγέντες. Πέρα από τους διεθνείς οργανισμούς που ασχολούνται με την ανακούφιση του πληθυσμού, πάρα πολλοί άνθρωποι και εταιρίες κάνουν δωρεές για να αποσταλεί βοήθεια. Θυμόμαστε όλοι τους «τηλεμαραθωνίους» που γινόντουσαν και στην Ελλάδα. Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή.

Με βάση στατιστικά που δίνει στη δημοσιότητα ο ΟΗΕ, μόλις το 25% αυτής της βοήθειας φτάνει σε εκείνους που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Το ποσοστό είναι ακόμα χαμηλότερο σε κάποιες χώρες της Αφρικής (πχ Σομαλία, κάτω από 18%), ενώ αρκετά ψηλότερο στην Ασία (Λίβανος 48%). Και πάλι, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, φτάνουν στον πληθυσμό λιγότερο από τα μισά. Τα στοιχεία αυτά συμφωνούν με εκείνα που δίνουν άλλες ΜΚΟ όπως η Διεθνής Αμνηστία, ο Παγκόσμιος Οργανισμός για τη Μετανάστευση (ΙΟΜ), το Human Rights Watch και πολλοί άλλοι. Εδώ προκύπτουν δύο ερωτήματα: 1) τι γίνεται η βοήθεια που χάνεται; Και 2) υπάρχει νόημα στο να συνεχίσει ο κόσμος να στέλνει βοήθεια όταν δε φτάνει εκεί που πρέπει;

Ας πάρουμε για παράδειγμα την υποσαχάρια Αφρική. Από το 1960 μέχρι σήμερα το ποσό που έχει διατεθεί ως διεθνής βοήθεια ξεπερνά το $1 τρις. Το αποτέλεσμα είναι το ΑΕΠ των χωρών της περιοχής να έχει πέσει στο μισό. Επίσης, πάνω από 15 δις εμβόλια έχουν αποσταλεί την ίδια χρονική περίοδο με τη θνησιμότητα να έχει ανέβει από το 27% στο 34%, ενώ η παιδική θνησιμότητα αγγίζει το 56%. Οι επιδημίες διαδέχονται η μία την άλλη και η έλλειψη τροφίμων και ο υποσιτισμός του πληθυσμού έχει σχεδόν διπλασιαστεί, παρά τους 1,2 δις τόνους φαγητού που έχουν μεταφερθεί εκεί. Για την ιστορία, τα αντίστοιχα νούμερα για την Παλαιστίνη είναι ακόμα χειρότερα. Παραμένει όμως το ερώτημα: Πού χάνονται όλα αυτά;

Η απάντηση είναι σε πολλά σημεία. Αρχικά από τα κράτη, τα Δυτικά εννοώ, που μαζεύουν τη βοήθεια. Για λόγους εσωτερικής διαφθοράς ή κάλυψης κάποιον μαύρων τρυπών στα ταμεία τα κράτη παρακρατούν μέρος της βοήθειας. Μερικές φορές γίνεται υπόγεια, άλλες με πιο αισχρές φανερές μορφές. Πέρα από τους παράνομους τρόπους, που δε χρειάζεται να αναλύσω νομίζω, απλώς θα πω ότι δε λαμβάνουν χώρα μόνο σε κράτη όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, αλλά και στους άλλους τους Βορείους (πχ, πρωταθλήτρια στις παρακρατήσεις είναι η Βρετανία), οι νόμιμες μέθοδοι είναι πιο αστείες.

Η πιο συνήθης είναι οι παρακρατήσεις λόγω τραπεζικής μεταφοράς. Δίνεται μια επιταγή από τα χρήματα που έχουν μαζευτεί σε κάποιον οργανισμό. Αυτός ο οργανισμός την εξαργυρώνει και μετά μεταφέρει το ποσό σε μία τράπεζα στη χώρα στην οποία στόχευε η βοήθεια. Η τραπεζική μεταφορά χρεώνεται κανονικά και τα ποσά που πρέπει να καταβληθούν ως φόροι, ανάλογα με το ποσό, παρακρατούνται. Και αν πούμε ότι αυτό είναι νόμιμο, υπάρχουν πιο χυδαίοι τρόποι να παρακρατούνται χρήματα. Πολλοί οργανισμοί κρατάνε ένα ποσοστό, χωρίς να το κρύβουν, για δικά τους λειτουργικά έξοδα. Τα ποσοστά είναι από 2% μέχρι και 12%. Επίσης, πολλά χρήματα μεταφέρονται σε άλλους λογαριασμούς μόλις εξαργυρωθούν για να γίνει διαχείριση και κατανομή της βοήθειας. Ακούγεται ρομαντικό να μην πάει πχ όλη η βοήθεια στο Νεπάλ, αλλά να μοιραστεί σε Σομαλία, Καμπόζη, Νιγηρία, Νταρφούρ, ή όπου αλλού, αλλά υπολογίστε ότι οι παραπάνω κρατήσεις εφαρμόζονται σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

Πέρα από αυτά που συμβαίνουν με τα χρήματα, τα οποία ανέφερα ενδεικτικά παραπάνω, υπάρχει και το θέμα των τροφίμων και των φαρμάκων. Αυτά χάνονται σε διαφορετικά στάδια, αλλά ας ξεκινήσουμε με την απάτη πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Υπάρχουν πάρα πολλές αποδεδειγμένες περιπτώσεις αποστολής ληγμένων τροφίμων και φαρμάκων ως διεθνή βοήθεια. Και όχι δε χάλασαν μέχρι να αποσταλούν εκεί λόγω κάποιας κακής γραφειοκρατίας. Αυτό είναι μόλις το 8% των περιπτώσεων. Το υπόλοιπο 92% είναι ότι στέλνονται ληγμένα από τις εταιρίες και αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: 1) Διότι είναι πολύ καλό marketing να διαφημίσεις τη βοήθεια που δίνεις και 2) Ξεφορτώνονται άχρηστο στοκ, ενώ παράλληλα η βοήθεια εκπίπτει από τους φόρους. Ειδικά σε ΗΠΑ και Βρετανία, ο πρωταρχικός λόγος που μεγάλες εταιρίες κάνουν δωρεές είναι η φοροαπαλλαγή που τις συνοδεύει. Όταν μπορούν να συνδυάσουν τη φοροαπαλλαγή με προϊόντα που δε θα μπορούσαν να διαθέσουν σε μια δυτική αγορά, τόσο το καλύτερο.

Πέρα από αυτό το γεγονός, όταν φτάσουν εκεί τα τρόφιμα και τα φάρμακα δεν είναι ασφαλή. Πάρα πολλές τοπικές μαφίες προσπαθούν, και αρκετά συχνά καταφέρνουν, να τα κλέψουν και να τα χρησιμοποιήσουν ως εμπόρευμα στη μαύρη αγορά. Η συνήθης πρακτική είναι να έχουν τις άκρες τους μέσα στην αστυνομία, το στρατό, τους δήμους και τις κυβερνήσεις ώστε να τα παίρνουν αναίμακτα. Αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί, ή αν τους έχει προλάβει άλλη συμμορία, κάνουν και επίθεση, δεν έχουν τέτοιο θέμα. Αφήνουν ένα μικρό ποσοστό σε κάποια εκκλησία κυρίως και το υπόλοιπο πωλείται στη μαύρη αγορά.

Ένας άλλος καταπληκτικός τρόπος να χάνονται τρόφιμα και φάρμακα είναι οι προτιμήσεις στη διανομή. Πηγαίνει η βοήθεια στη χώρα προορισμού, ότι τέλος πάντων έχει επιβιώσει από ληγμένα και κλοπές και μοιράζεται ανάλογα με το σε ποια φυλή, σε ποια γεωγραφική περιοχή ή σε ποια κάστα ανήκει ο κόσμος. Αυτό δεν το κάνουν μόνο οι τοπικές κυβερνήσεις, αλλά και αρκετοί οργανισμοί. Λίγο παραπάνω στη φυλή των μεταφραστών που τους βοηθούν, λίγο παραπάνω στην κάστα των ξεναγών, και πάει λέγοντας. Που είναι το χάσιμο εδώ θα μου πείτε. Ε, στο 100% των περιπτώσεων σύμφωνα με τον ΟΗΕ παρατηρούνται ελλείψεις στις αποθήκες των καταγεγραμμένων τροφίμων και φαρμάκων. Πάντα κάποιος που έχει προνομιακή μεταχείριση, έχει και προνομιακή πρόσβαση. Οικογένειες συνεργατών, φίλοι και τόσοι άλλοι μπορούν να επωφεληθούν.

Στο δια ταύτα όμως τίθεται το ερώτημα αν αξίζει μετά από όλα αυτά να στέλνουμε βοήθεια. Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι. Πέρα από τις απώλειες και τις ελλείψεις είναι ίσως η μοναδική φορά που η Δύση ή ο πλούσιος Βορράς ή όπως διάολο θέτε πείτε το μεταφέρει υλικά που πραγματικά έχουν ανάγκη άλλοι άνθρωποι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνίες είναι να απατούμε από τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς να τα παραδίδουν και να τα προστατεύουν, να τιμωρούν τις εταιρίες που πάνε να κλέψουν και να μην λέμε εύκολα «μπράβο» στην κάθε πολυεθνική ή πλούσιο που κάνει μια δωρεά για να στείλει αυτήν τη βοήθεια.

Συνεδρία 92: Το Μόνο που Χρειάζομαι

Ξεκινάω με την παραδοχή ότι το timing μου είναι τραγικό. Υπόσχομαι ότι δε θα ξαναγράψω πότε υπολογίζω το πότε θα ανέβει το επόμενο post. Το πιάνω από εκεί που το άφησα πάντως. Το μεγαλύτερο μερίδιο στη διαδικασία μετανάστευσης το κατέχουν οι διακινητές. Είτε πρόκειται για πρόσφυγες, είτε για μετανάστες, είτε για εξόριστους, οι διακινητές είναι κάτι που αναπόφευκτα θα μπει στο δρόμο τους. Η λογική της δράσης τους είναι ξεκάθαρη για τους ίδιους και σκιαγραφείται εξαιρετικά σε μια μελέτη του UNDOC του 2011. Επίσης, για τη μετανάστευσης μέσω θαλάσσης είναι δεδομένο ότι εμπλέκονται, έστω και στο τελικό στάδιο. Τέλος, υπάρχουν διότι η μετάβαση των συνόρων είναι παράνομη & επειδή ο ΟΗΕ δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

Ξεκινάω με μία διευκρίνιση: δεν είναι όλοι οι διακινητές traffickers. Είναι διαφορετικό να υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να διευκολύνουν τη μετάβαση σε μια χώρα της ΕΕ έναντι κάποιας αμοιβής, χωρίς να εκμεταλλεύονται τους μετανάστες/πρόσφυγες με άλλο τρόπο και διαφορετικό να τους μεταχειρίζονται σα σκλάβους. Στη δεύτερη περίπτωση, εκτός από τα χρήματα, αφαιρούν από τους ανθρώπους τα χαρτιά τους (διαβατήρια, ταυτότητες, πιστοποιητικά, κτλ), να τους εξαναγκάζουν με τη βία να ακολουθήσουν τα μέλη της σπείρας και στον τόπο προορισμού να τους περιμένει κάποιος σύνδεσμος του δικτύου για να τους προωθήσει σε κάποια μορφή εξαναγκαστικής εργασίας, ώστε να αποπληρώσουν το χρέος της μετακίνησης. Ειδικά στο τελευταίο κομμάτι, η εξαναγκαστική εργασία είναι παράνομη, ενώ ταυτόχρονα οι traffickers απειλούν τους ανθρώπους καθημερινά διότι κρατούν τα χαρτιά τους.

Αντίθετα, στην πρώτη περίπτωση είναι απλώς κάποιοι τύποι που προσφέρουν μια υπηρεσία. Η έρευνα της υπηρεσίας του ΟΗΕ του 2011 για το Οργανωμένο Έγκλημα δείχνει ξεκάθαρα ότι οι ίδιοι βλέπουν έτσι τους εαυτούς τους, ως παρόχους υπηρεσιών. Υπάρχει ένας κόσμος, μια πελατεία, που επιθυμεί να περάσει στην ΕΕ, αυτοί διαθέτουν τα μέσα και με ένα αντίτιμο το κάνουν πραγματικότητα. Επαναλαμβάνω, ειδικά στη μετανάστευση από τη θάλασσα η συμμετοχή τους είναι αναπόφευκτη. Επίσης, δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος να τους διακρίνεις από τους «κακούς».

Η λειτουργία του δικτύου είναι απλή. Υπάρχουν διάφοροι σύνδεσμοι σε σχεδόν όλες τις πόλεις που μεσολαβούν από τις χώρες αφετηρίες των μεταναστευτικών ροών, μέχρι τις παράκτιες πόλεις όπου γίνεται η μετάβαση. Εκεί προσεγγίζουν τους μετανάστες/πρόσφυγες και τους προσφέρουν την «υπηρεσία». Αν κάποιοι δεχτούν από τα πρώτα βήματα τους μεταφέρει το ίδιο το δίκτυο σε μικρά γκρουπ και από απομονωμένους δρόμους μέχρι τον επόμενο σταθμό, ώστε να μην κινήσουν υποψίες. Εννοείται, ότι η συνεργασία των αρχών και η διαφθορά ή ο χρηματισμός των τελωνειακών και των συνοριοφυλάκων είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας. Όταν φτάσουν στην παράκτια πόλη συγκεντρώνουν όσο περισσότερους μπορούν σε κάποιο πλεούμενο (είπαμε υπηρεσία προσφέρουν, πρέπει να είναι cost-effective). Εκεί χρησιμοποιώντας καπετάνιους που ξέρουν καλά τα νερά, αλλά παράλληλη έχοντας κάνει την απαραίτητη συλλογή πληροφοριών για την απέναντι πλευρά ξεκινούν το ταξίδι. Το κόστος ανέρχεται για όλους τους διακινητές από €3.500 μέχρι €7.500 για τη Μεσόγειο. Οι τιμές είναι πιο φτηνές για τη Δυτική πλευρά (Μαρόκο-Σενεγάλη σε Ισπανία, μέχρι €5.500) και Κεντρική ροή (Λιβύη σε Ιταλία) και πιο ακριβά στη Ανατολική (Τουρκία σε Ελλάδα).

Δε θα επεκταθώ σε λεπτομερείς τεχνικές, όποιος θέλει ας ακολουθήσει το link και να διαβάσει την έκθεση του UNODC. Με ενδιαφέρει περισσότερο το πολιτικό από το πρακτικό κομμάτι. Και στο πολιτικό κομμάτι εμπίπτει το γεγονός ότι οι διακινητές υπάρχουν για δύο λόγους: 1) ο ΟΗΕ δεν κάνει καλά τη δουλειά του και 2) τα σύνορα της ΕΕ είναι κλειστά. Όσον αφορά τον ΟΗΕ, πολλά από τα προβλήματα που υπάρχουν, αλλά κυρίως πολλοί θάνατοι στη Μεσόγειο θα είχαν αποφευχθεί αν βρίσκονταν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε και έκανε τις διαδικασίες που έπρεπε. Ο ΟΗΕ έχει αρμοδιότητα από τα κράτη-μέλη του, τη διεθνή κοινότητα δηλαδή, να περιθάλπει τους ανθρώπους που έχουν φύγει από τον τόπο τους και να τους δίνει ο ίδιος το καθεστώς πρόσφυγα. Ακόμα περισσότερο, έχει την αρμοδιότητα να διαμοιράσει τους πρόσφυγες σε πολλά κράτη. Η ανεπάρκειά του στηρίζεται λίγο στη χρηματοδότησή του, ελαφρώς στο ελλιπές του προσωπικό και κυρίως στην αντίθεση των κρατών που δεν τον θέλουν στα πόδια τους. Οι προσφυγικοί καταυλισμοί του ΟΗΕ τοποθετούνται σε κράτη που συνορεύουν με τις κόκκινες ζώνες, που δε θέλουν αυτές τις ροές στο έδαφός τους. Επίσης, ΕΕ, ΗΠΑ και Καναδάς επιδιώκουν το νούμερο των ανθρώπων  που θα υποχρεωθούν να υποδεχτούν να είναι το μικρότερο δυνατό. Όσοι μόνο είναι αρκετοί για να γίνεται marketing ανθρωπισμού.

Και πάμε στο πιο κρίσιμο κομμάτι που είναι τα κλειστά σύνορα. Η παρανομία αναπτύσσεται σε καταστάσεις αποκλεισμού. Είναι μια παγκόσμια σταθερά τα τελευταία 5.000 χρόνια και κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να αλλάξει τη ρότα. Ίσως και να μη γίνεται. Όσο πιο πολύ προσπαθεί η ΕΕ να «διαφυλάξει», να «ασφαλίσει», να «κλείσει» τα σύνορά της, τόσο περισσότεροι «παροχείς υπηρεσιών» θα υπάρχουν και φυσικά, τόσο περισσότερος κόσμος θα πνίγεται στη Μεσόγειο. Από τη στιγμή που γεωστρατηγικές ανακατατάξεις ωθούν κόσμο στο να εγκαταλείψει τον τόπο του, η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη. Θα μου πείτε τώρα: Και τι να κάνουμε; Να ανοίξουμε τελείως τα σύνορα; Όχι, θα έλεγα, να τα ανοίξουμε για όσους κατάγονται από τέτοιες περιοχές. Τότε θα μπορούσαν να έρθουν στην ΕΕ με ένα αεροπορικό εισιτήριο των €150-300, αντί τα εικοσαπλάσια χρήματα που δίνουν, με μεγαλύτερη ασφάλεια και θα πήγαιναν κατευθείαν στις χώρες που επιθυμούσαν, αντί να στοιβάζονται στο Νότο, χωρίς δικαίωμα μετακίνησης. Το κόστος των επιχειρήσεων στη Μεσόγειο θα έπεφτε κατά 75% (δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, είναι νούμερα που δίνει το SIPRI). Τέλος, να πω ότι το ποσοστό των ανθρώπων παγκοσμίων που δε ζουν στη χώρα που γεννήθηκαν είναι 3%. Ναι, μόλις 3%. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι αυτό το νούμερο δείχνει μόνο τους πρώτης γενιάς μετανάστες, αλλά δεν είναι και τόσο τραγικό.

Ζούμε σε έναν κόσμο που τα περισσότερα από τα ισχυρότερα κράτη του είναι κράτη μεταναστών. ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, ακόμα και η Ρωσία σε κάποιο βαθμό είναι κράτη που χτίστηκαν ή ανηδομήθηκαν από μετανάστες. Με εξαίρεση τους δύο γίγαντες της Άπω Ανατολής, Κίνα και Ιαπωνία, όλοι οι άλλοι στηρίχτηκαν στο να βάλλουν ανθρώπους από διαφορετικά μέρη να οικοδομήσουν κράτη, κοινωνίες και οικονομίες. Τώρα όλοι εφαρμόζουν μια πολιτική στυγνού αποκλεισμού. Ενώ στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από αυτούς που έρχονται θα έμεναν στις χώρες τους αν μπορούσαν. Η ίδιες πολιτικές αποκλεισμού τους οδηγούν στην παρανομία αν καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα, ενώ μια ευκαιρία για μια νέα αρχή είναι το μόνο που χρειάζονται.