tag:blogger.com,1999:blog-2196810139940195109.post319798033746062517..comments2016-01-20T10:33:17.999+00:00Comments on The Manos Gang: Συνεδρία 67: Μέρος Α, Λονδίνο: Ο ΑντεροβγάλτηςRamón Llulhttp://www.blogger.com/profile/01667610855263904499noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-2196810139940195109.post-12422841256323629482014-10-31T13:43:36.921+00:002014-10-31T13:43:36.921+00:00Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα στο Λονδίνο ήταν ότι η ...Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα στο Λονδίνο ήταν ότι η πόλη σε καταπίνει. Αυτό που έζησες εσύ σε τρεις μέρες ήταν στα όριο χολυγουντιανής ταινίας, αλλά η πόλη σου επιβάλλεται. Όχι εξαναγκαστικά όπως το κάνουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, από μέσα, ύπουλα, αγγλικά. Σε θαμπώνει και σε μαγεύει. <br /><br />Τώρα που λείπω ένα μήνα περίπου και αφού έχω αλλάξει τέσσερις χώρες σε μια σαρακοστή καταλαβαίνω με πιο καθαρό κεφάλι το πόσο παράλογα ακριβό είναι, το πόσο εφετσίδικο, το πόσο στημένο. Εκεί όμως όχι, το σκηνικό είναι στημένο στην τελειότητα να σε τραβήξει, να σε κάνει να γίνεις ένα, να σε υποβάλει και να σε τραβήξει στη δύνη του. Το θαυμάζω το Λονδίνο και νομίζω ότι θα επιστρέψω κάποια στιγμή, αλλαγμένος και πιο συνειδητοποιημένος. Ramón Llulhttps://www.blogger.com/profile/01667610855263904499noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2196810139940195109.post-17182144644118032152014-10-28T18:59:33.661+00:002014-10-28T18:59:33.661+00:00Το πλαν μπι έλεγε να βρώ κάτι άλλους συναδέλφους α...Το πλαν μπι έλεγε να βρώ κάτι άλλους συναδέλφους από Γερμανία, Μεξικάνο-ινδιανόφατσα και Πορτογάλο, που θα έφταναν Παρασκευή βράδυ στο Λονδίνο και το πλαν σι να πάω Κόλτσεστερ που σπούδαζε ένας φίλος. Λέω, ξέρω γω πότε θα ξαναβρεθώ Λονδίνο (και δεν έχω ξαναβρεθεί έκτοτε), ας κάνω λίγο κανονικό τουρισμό με τους άλλους και βλέπουμε. Βρίσκω ένα χόστελ στο Earls Court αν θυμάμαι καλά, και εκεί που πάω λίγο να κοιμηθώ μέχρι να βρώ τους άλλους, με ξυπνάει ένας τριανταπεντάρης Ιρλανδός, άρτι απελαθείς από ΗΠΑ όπως μου είπε μετά που γίναμε... φίλοι, να με ρωτήσει αν είχα πάνω μου μαύρο ελληνικό που έμαθε ότι είμαι έλληνας και όσο νά ναι... Του εξηγώ ότι μένω γερμανία και δεν, και παρόλη την ξενέρα του με κερνάει purple haze ή έτσι μου είπε. Βγαίνουμε τώρα εγώ με τον Ιρλανδό, βρίσκουμε τους άλλους και ξεκινάει άλλη μία τρελή νύχτα, που περιείχε πολύ κερασμένο αλκοόλ, ελπίζω δηλαδή διότι τελικά δνε πλήρωσα τίποτα εκεί, σε ένα μπαρ που δούλευεε γνωστός του Ιρλανδού, πολύ απότυχημένο φλερτάρισμα, μπουνίδια με κάτι μεθυσμένους άγγλους που με κάποιο τρόπο που δεν κατάλαβα προσβάλαν τον Μεξικάνο και εκείνος τους μούνταρε, πόρτες σε κάτι κλαμπ και θεραπευτική πίτσα με το μέτρο. Το Σάββατο, πάλι ξυπνώντας απροσδόκητα νωρίς, μείον του Ιρλανδού πήραμε τα τουριστικά λεωφορεία να πάμε στα Μπάκινγκχαμ και στα Μπιγκμπέν, ήμουν μισοκοιμισμένος και ουσιαστικά για μένα ήταν σα να μην έγινε. Αποφασίζω τελικά το απόγευμα να φύγω να πάω στο Κόλτσεστερ, όπου το Σάββατο του Χάλογουήν ήταν αποθεωτικό αλλά αυτό δεν εμπίπτει στην Λονδίνια εμπειρία. Ουφ αυτά, είχα να τα θυμηθώ καμμιά πενταετία όλα τούτα! Έ ρε νιάτα!Αταραξίαςhttps://www.blogger.com/profile/00941035174864156580noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2196810139940195109.post-45109880526320375132014-10-28T18:58:59.836+00:002014-10-28T18:58:59.836+00:00Ρε τι μνήμες μου ξυπνάς...Θεωρώ ότι το Λονδίνο είχ...Ρε τι μνήμες μου ξυπνάς...Θεωρώ ότι το Λονδίνο είχε έναν ζωογόνο παλμό και φαντάζομαι τον έχει ακόμα. Έχω πάει μόνο μια φορά, σε μία τρελή φάση. Πέρασα φοβερά, αλλά μου έχει αφήσει και απωθημένα. Η επίσκεψη στο Λονδίνο τότε για μένα είχε αρκετά προεόρτια και τρελή συνέχεια αλλού αλλά ας επικεντρωθώ σε αυτήν. Πήγα το 2002, στο σ-κ του χάλογουην, με την μέχρι τότε, και για λίγο καιρό πριν, θεότρελη τελικά κοπέλα μου από την Βραζιλία, με την οποια εργαζόμασταν μαζί στην Γερμανία. Είχε ξαναζήσει Λονδίνο και είχε φίλους εκεί, όπως και τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, για τον οποίο μου είχε μιλήσει, που νά ξερα. Φτάσαμε Πέμπτη απόγευμα και φιλοξενηθήκαμε στο σπίτι της επίσης βραζιλιάνας κολλητής της, η οποία συγκατοικούσε με ένα ζευγάρι άγγλων γκέη. Το βράδυ της Πέμπτης πήγαμε σε ένα τρελό μέρος με την Βραζιλιάνικη παρεά της (μου είχαν πέσει τα σαγόνια, η κοπέλα μου ήταν η λιγότερο σέξυ και ήταν -έιναι ακόμα εύχομαι- γυναικάρα), νομίζω ART CLUB λεγότανε, όπου έπαιζαν μουσικάρες και συνέβαιναν απίθανα πράγματα, όπως ζωντανά voice over σε τραγούδια από ανεβασμένες σε τραπέζια φτεροντυμένες υπάρξεις αμφιβόλου φύλου, ερωτικού προσανατολισμού και φυλετικής καταγωγής. Στόμα ανοιχτό και οι αισθήσεις στα κόκκινα! Στην συνέχεια πήγαμε σε μία εγκαταλελειμένη βιομηχανική περιοχή (το που θα σας γελάσω), όπου στο υπόγειο εργοστασίου γινόταν ένα αδιανόητο πάρτυ, στο οποίο μπήκαμε με συνθηματικό δοσμένο από τους άγγλους συγκατοίκους. 'Εξω δεν άκουγες, δεν καταλάβαινες τίποτα, έλεγα παίζει να μας μαχαιρώσει κανείς εδώ. Μέσα (κάτω) απίστευτη μουσική, κόσμος να χορεύει αφηνιασμένος, ναρκωτικά παντού σε αφθονία. Ζούσα ένα πολιτισμικό σοκ. Τι Οινόφυτα, +SODA και μαλακίες. The real thing. Γυρνάμε σπίτι, επέμβαση λογοκρισίας, η φίλη της τελικά πάει κατευθείαν δουλειά. Ξυπνάμε, παραδόξως όχι πολύ αργά και η λεγάμενη με ξεναγεί στο Λονδίνο της, Κάμπτεν, Σόχο κλπ, νιώθω βασιλιάς, ώσπου κατά το απογευματάκι και ενώ ήμασταν κοντά στην Τραφάλγκαρ βλέπει η τρελή τον έρωτα που λέγαμε να μπαίνει σε σταθμό του τιούμπ. Ε, με παρατάει σύξυλο, έτσι απλά, χώθηκε στον σταθμό. Αποσβολωμένος, καθώς δεν έιχα καταλάβει, δεν ακολούθησα αμέσως και μετά ήταν αργά. Τηλεφωνώ καμμιά διακοσαριά φορές, τίποτα. Γυρνάω στο σπίτι, μου ανοίγει ο ένας άγγλος με περίεργο βλέμμα, κλίμα ψυχρό, πουθενά η τύπισσα. Τα λέω στην φίλη της, μου εξηγεί ότι τώρα που ξαναβρήκε τον έρωτα την "δικιά" μου να την ψιλοξεχάσω. Και επίσης ότι ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε άλλο εκεί, παρότι υπήρξε χημεία και μεταξύ μας ( αν με εννοάτε) και θα μπορούσα υπό άλλες συνθήκες να κάτσω μαζί της, διότι έγινε ψιλοχαμός που ο ένας άγγλος νόμισε ότι με γουστάρει ο άλλος και της ζητήσανε να φύγουμε εγώ και η άλλη. Και να πάω να μείνω σε καμμιά άλλη φίλη τους. Τώρα χωρίς την ¨δικιά" μου εγώ δεν γούσταρα να φορτώνομαι, τα μαζεύω και την κάνω. Αταραξίαςhttps://www.blogger.com/profile/00941035174864156580noreply@blogger.com